Literatura obowiązkowa:

1. Wilczek-Różyczka E. Podstawy Pielęgniarstwa Psychiatrycznego. PZWL, Warszawa 2007.

2. Bilikiewicz A.: Psychiatria. PZWL, I, II, III tom, Warszawa, 2002.

3. Alasdair D. Cameron.: Psychiatria. Urban & Partner, Wrocław, 2005.

4. Bilikiewicz Baran-Furga H., Steinbarth-Chmielewska K: Uzależnienia obraz kliniczny i leczenie. PZWL, Warszawa, 1999A., Pużyński S., Rybakowski J., Wciórka J.: Psychiatria. Urban & Partner, Wrocław, 2002.

5. Dąbrowski S., Pietrzykowski J.: Ustawa o Ochronie Zdrowia Psychicznego. Komentarz. PZWL, Warszawa, 1997.

6. Ugniewska C.: Pielęgniarstwo psychiatryczne i neurologiczne. PZWL, Warszawa, 1998.

7. Golec S., Kokoszka A.: Postępowanie w nagłych zaburzeniach psychicznych. Medycyna praktyczna, Kraków, 1995.

8. Heitzman J. (red.).: Psychiatria. PZWL, Warszawa 2007.

Literatura uzupełniająca:

1. Bilikiewicz A., Landowski J., Radziwiłłowicz: Psychiatria. Repetytorium, Warszawa, 1999.

2. Brown T.M., Allan I., Scott F., Pullen I.M.: Stany nagłe w psychiatrii. PZWL, Warszawa, 1999.

3. Bętkowska-Korpała B. Uzależnienia w praktyce klinicznej. PARPA, Warszawa 2009.

4. Ekdawi M.Y., Conning A.M.: Rehabilitacja psychiatryczna, praktyczny przewodnik. PZWL, Warszawa, 1995.

5. Grzywa A.: Omamy i urojenia. Urban & Partner, Wrocław, 2000

6. Jaroszyński J.: Zespoły zaburzeń psychicznych. Instytut Psychiatrii i Neurologii, Warszawa, 1994

7. Jakubik A.: Zaburzenia osobowości PZWL, Warszawa, 1999.

8. Józefik A.: Anoreksja i bulimia. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków, 1999.

9. Kaplan H., Sadock B.: Farmakoterapia w zaburzeniach psychicznych . Urban & Partner, Wrocław, 1998.

10. Kaplan H., Sadock B.: Psychiatria kliniczna. Urban & Partner, Wrocław, 1998

11. Korzeniowski L., Pużyński S.: Encyklopedyczny słownik psychiatrii. PZWL, Warszawa, 1986.

12. Rzewuska M.: Leczenie zaburzeń psychicznych. PZWL, Warszawa, 2000.

13. Tomb D.A.: Psychiatria. Urban & Partner, Wrocław, 1998.

14. Robson P.: Narkotyki. Medycyna Praktyczna, Kraków, 1997.

15. Światowa Organizacja Zdrowia: ICD-10. Zaburzenia psychiczne w praktyce podstawowej opieki zdrowotnej.. Instytut Psychiatrii i Neurologii, Warszawa, 1999.

16. Rybakowski J., Hauser J. Genetyka molekularna zaburzeń psychicznych. Komitet Redakcyjno-Wydawniczy PTP, Kraków 2002.

17. Kępiński A. Schizofrenia. Sagittarius, Kraków 1992. i inne tego autora.

18. Luban-Plozza B., Pöldinger W., Kröger F., Wasilewski B. Zaburzenia psychosomatyczne w praktyce lekarskiej. PZWL, Warszawa 1995.

19. Faber F., Haarstrick. Kommentar Pschotherapie-Richtlinien. Urban&Fischer, München-Jena 1999.

20. Nemeroff C., Schatzberg A. Recognition and Treatment of Psychiatric Disorders. American Psychiatric Press, Washington, 2005.

21. Shahrokh NC., Hales RE. Amerykański Słownik Psychiatryczny. Urban&Partner, Wrocław 2009.

Występowanie I i II typu alkoholizmu wg Cloningera wśród osób uzależnionych od alkoholu. Czynniki motywujące osobę uzależnioną od alkoholu do podjęcia psychoterapii
Identyfikator pracy:	50485
Rodzaj pracy:	praca naukowa
Data rozpoczęcia:	02/01/2005
Data zakończenia:	02/01/2007
Pozostali autorzy:	Aleksandra Wolańska
Kierownik pracy:	Iwona Chlebowska
Jednostka wykonująca:	Akademia Medyczna im. Piastów Śląskich; Wydział Lekarski Kształcenia Podyplomowego; Katedra i Klinika Psychiatrii
Osoby powiązane z pracą:	Aleksander Błaszczyk Aleksander Guzik Magdalena Kitzol Anna Szczotka
Charakterystyka pracy:	Uzależnienie od alkoholu jest heterogennym zaburzeniem psychicznym, pacjenci różnią się zasadniczo wieloma cechami. Klasyfikacja wg Cloningera oparta jest na opisach fenomenologicznych oraz etiologii uzależnienia. Typ I - środowiskowy, dotyczący głównie kobiet, z późnym początkiem, z częstszymi powikłaniami zdrowotnymi, związany z osobowością lękową, depresyjną, z pogłębionym krytycyzmem co do uzależnienia, występują ciągi i długotrwałe abstynencje. Typ II - determinowany genetycznie, z wczesnym początkiem, częściej dotyczy osobowości antysocjalnej, poszukujących stymulacji, zazwyczaj trudno jest wyodrębnić okresy picia i abstynencji, z nikłym krytycyzmem co do uzależnienia. Zróżnicowanie na powyższe typy ma zastosowanie nie tylko eksperymentalne, diagnostyczne i prognostyczne, pozwala również na wyodrębnienie grup, które różnią się odpowiedzią na różne formy leczenia farmakologicznego i psychoterapeutycznego. Dla alkoholika osiągnięcie motywacji do leczenia to często pierwszy krok w jego trudnej drodze do celu jakim jest życie bez alkoholu. Poznanie mechanizmów i kolejnych etapów budowania motywacji u pacjentów OLiRU pozwala nie tylko lepiej zrozumieć istotę choroby alkoholowej, lecz również podpowiada jak motywować pacjentów do podjęcia leczenia i przekonywać ich o korzyściach zachowania trzeźwości. Cele pracy: 1. Określenie różnic częstości występowania pacjentów z I lub II typem uzależnienia wg Cloningera na oddziałach detoksykacyjnym oraz terapeutycznym OLiRU. 2. Znalezienie zależności między typem alkoholizmu wg Cloningera, a decyzją o podjęciu bądź niepodjęciu psychoterapii. 3. Poznanie najważniejszych czynników motywujących pacjentów do podjęcia leczenia w ośrodku terapeutycznym. 4. Udział osób trzecich w podjęciu przez pacjenta decyzji o terapii, ze szczególnym uwzględnieniem roli lekarza. Materiał i metoda: Na podstawie ustrukturalizowanego kwestionariusza przeprowadzony został wywiad z 107 pacjentami OLiRU, z oddziałów: detoksykacyjnego (58 % badanych) oraz terapeutycznego (42 %). Przynależność pacjentów do określonego typu alkoholizmu określano na podstawie obecności przynajmniej 3 spośród 5 kryteriów różnicujących; 1. Rodzinne występowanie alkoholizmu, 2. Początek picia problemowego, 3. Cel picia, 4. Sposób picia, 5. Cechy osobowości antysocjalnej. Wśród badanych było 23% kobiet oraz 77%, mężczyzn, w wieku od 23 do 73 lat (średnio 43) z okresem uzależnienia od 1 do 41 lat (średnio 13). Tych samych pacjentów pytano o powody decyzji o przystąpieniu do terapii, o udział osób trzecich i lekarzy w podjęciu decyzji. Nie było gotowych wariantów odpowiedzi, do wyboru przez badanych. Pod uwagę były brane spontaniczne, niesugerowane wypowiedzi pacjentów. Wyniki: Na oddziale detoksykacyjnym, pośród 62 pacjentów, 42% określono jako typ I, na terapeutycznym - pośród 45, typ I to 60% badanych. Wśród 90 pacjentów zmotywowanych do terapii, bądź biorących w niej udział, typ I określono u 50% pacjentów, zaś u 17 niezmotywowanych - 47%. Wykazano znamienny statystycznie (p=0,0344) większy udział alkoholików typu I na terapii w porównaniu z detoksem. Nie wykazano takich różnic między grupą zmotywowaną do leczenia a grupą niezmotywowaną (p=0,41). Wśród pacjentów detoksu deklarujących udział w terapii, większość (60%) stanowiła typ II. 90 badanych przejawiało pozytywną motywację do leczenia. Pacjenci udzielali więcej niż 1 odpowiedzi na każde z pytań. Spośród 174 odpowiedzi dotyczących powodów przystąpienia do terapii, najczęściej pacjenci podawali: bezradność wobec alkoholu (23x), chęć pogodzenia się z rodziną (20), lęk przed utratą zdrowia (19), chęć odzyskania kontroli nad życiem (17), chęć utrzymania abstynencji (16), przykre uczucia (wina, wstyd, samotność) (15), chęć zmiany życia (10), poczucie strat (10), lęk przed utratą pracy (9), dla dobra bliskich (8), nakaz sądowy (7). Spośród 81 ankietowanych, tylko 21 (26%) wskazało udział lekarza (poza OLiRU) w podjęciu decyzji o psychoterapii. Wnioski: 1. Potwierdzono przewagę obecności I typu na oddziale terapeutycznym w stosunku do oddziału detoksykacyjnego. 2. Przewaga typu II wśród zmotywowanych do terapii na oddziale detoksykacyjnym może wynikać z intensywnych oddziaływań edukacyjnych, wysokich kwalifikacji personelu oraz - w ocenie pacjentów - ich życzliwej, empatycznej, nieoceniającej postawy wobec nich. 3. Rodzina, zdrowie i praca są wysoko cenionymi wartościami sprzyjającymi trzeźwieniu. Wskazuje to na konieczność współpracy z rodziną zarówno na etapie motywowania pacjenta do terapii jak i w jej trakcie. 4. Udział lekarzy w motywowaniu jest nikły. Informacja dla pacjenta o wpływie nadużywania alkoholu na jego aktualny stan zdrowia jest treścią krótkiej interwencji w chorobie alkoholowej, stosowanej powszechnie w krajach zachodnich - z dobrymi efektami w zakresie motywowania do leczenia. 5. Coraz powszechniej przedsiębiorcy w Polsce, zamiast zwalniać z pracy, proponują leczenie i mają większy udział w nakłanianiu do terapii uzależnienia niż lekarze.
Oferta wykorzystania:	Wyniki badań mogą posłużyć lekarzom różnych specjalności w zwiększeniu skuteczności motywowania do psychoterapii pacjentów z problemem alkoholowym.
Publikacje:	Występowanie I i II typu alkoholizmu wg Cloningera wśród osób uzależnionych od alkoholu, leczonych w Ośrodku Leczenia i Rehabilitacji Uzależnień we Wrocławiu, Aleksander Guzik, Anna Szczotka, Podgórna P, Statkiewicz M., Kmak A. Czynniki motywujące osobę uzależnioną od alkoholu do podjęcia psychoterapii, Anna Szczotka, Aleksander Błaszczyk, Wolańska A., Pietrulewicz A., Drożdż A. Lekarz a pacjent z problemem alkoholowym, Magdalena Kitzol, Wolańska A., Guzik A., Jabłońska D., Koń A.
Słowa kluczowe:	uzależnienie od alkoholu, typologia alkoholizmu, motywacja, psychoterapia uzależnienia,
Wpływ podstawowego programu terapeutycznego na subiektywną ocenę jakości życia (JŻ) pacjentów uzależnionych od alkoholu
Identyfikator pracy:	43262
Rodzaj pracy:	praca naukowa
Data rozpoczęcia:	01/01/2001
Data zakończenia:	31/12/2003
Kierownik pracy:	Bohdan Woronowicz
Jednostka wykonująca:	Instytut Psychiatrii i Neurologii
Jednostka pierwszego wdrozenia:	Instytut Psychiatrii i Neurologii
Oznaczenie:	PN-34
Charakterystyka pracy:	Celem badań była ocena zmiany jakości życia osób uzależnionych od alkoholu jako wynik leczenia w OTU. Założono, ze odbycie 6-tygodniowego podstawowego programu psychoterapii uzależnienia wpływa korzystnie na jakość życia pacjentów uzależnionych od alkoholu. Badaniami objęto grupę 248 pacjentów uzależnionych od alkoholu. Do danych demograficzno-diagnostycznych dołączono kwestionariusz SF-36 oraz Inwentarz Depresji Becka. Po upływie roku od czasu wypisania z Osrodka, do 201 pacjentow, ktorzy ukonczyli podstawowy program terapeutyczny oraz wyrazili zgode na dalszy udział w badaniach wysłano zestaw kwestionariuszy (Kwestionariusz SF-36, Inwentarz Depresji Becka oraz kwestionariusz katamnestyczny opracowany przez B. Woronowicza). Dalszej analizie poddano jedynie kompletne zestawy kwestionariuszy odesłane przez 83 osoby. Jako wskaźniki jakości życia (QoL) na początku terapii i po roku przyjęto sumę znormalizowanych poszczególnych składowych badanych kwestionariuszem SF-36, tzn.: sprawność fizyczna, ograniczenia fizyczne, ograniczenia emocjonalne, witalność, równowaga psychiczna, funkcjonowanie społeczne, obecność dolegliwości bólowych i ogólny stan zdrowia. Zmienna, która mogła wpłynać na subiektywna ocene jakości życia był wskaźnik depresji Becka (BDI), zmierzony w tym samym czasie. W analizie statystycznej posłużono się testem t-Studenta dla prób zależnych, analiza wariancji (ANOVA) oraz współczynnikami korelacji Pearsona dla zależności liniowych i Spearmana dla zmiennych nieparametrycznych. U osob uzależnionych od alkoholu, po roku od ukończenia terapii stwierdzono: 1. spośród osób, które odesłały kwestionariusze, 60% po roku utrzymywało abstynencje, a pozostali deklarowali, ze pili rzadziej niż przed terapią (74%), "ciagi" były u nich krótsze (77%), wcześniej niż przed leczeniem szukali pomocy (83%); 2. znamienna statystycznie średnia poprawe jakości życia we wszystkich podskalach SF-36 za wyjątkiem sprawności fizycznej oraz występowania dolegliwości bólowych; 3. wysoka statystycznie korelacje ujemna pomiędzy wskaźnikiem depresji, a wskaźnikiem jakości życia. 4. Stwierdzono rownież, że: - we wszystkich grupach wiekowych jakość życia uległa poprawie, a nasilenie objawów depresyjnych uległo zmniejszeniu,- miedzy utrzymywaniem abstynencji po leczeniu, a jakością życia występuje istotna statystycznie dodatnia korelacja, a między utrzymywaniem abstynencji po leczeniu a nasileniem objawów depresyjnych występuje korelacja ujemna, - wielkość wskaźnika jakości życia (QoL) nie zależy od wieku- zarówno wskaźniki depresji jak i wskaźniki jakości życia nie zależą od wykształcenia, - po leczeniu, występuje istotnie większa statystycznie poprawa jakości życia u kobiet w porównaniu z meżczyznami.
Oferta wykorzystania:	Uzyskane wyniki, oprócz wartości poznawczej, mogą ułatwić formułowanie celów i kierunków oddziaływań psychosocjalnych w stosunku do osób uzależnionych od alkoholu. Jednocześnie pozwalają na stwierdzenie, że program terapeutyczny OTU wpływa korzystnie na jakość życia osób z niego korzystających.
Słowa kluczowe:	jakość życia, psychoterapia, uzależnienie od alkoholu,

Wpływ laseroterapii na poziom beta endorfiny i stan emocjonalny osób uzależnionych od alkoholu
Identyfikator pracy:	204075
Rodzaj pracy:	praca doktorska
Data rozpoczęcia:	06/01/2004
Data zakończenia:	04/04/2006
Autor rozprawy doktorskiej:	Dominik Juliusz Obzejta
Promotor pracy:	Józef Kocur
Recenzent pracy:	Antoni Florkowski Janusz Pionkowski
Jednostka wykonująca:	Uniwersytet Medyczny w Łodzi; Wydział Fizjoterapii
Jednostka nadająca stopień:	Uniwersytet Medyczny w Łodzi; Wydział Fizjoterapii
Charakterystyka pracy:	Celem przeprowadzonych badań było leczenie osób z zespołem uzależnienia od alkoholu. Pełen cykl obejmował cztery serie naświetlań, w każdej serii odbywało się 20 naświetlań laserem helowo-neonowym oraz 10 naświetlań laserem argonowym. Laserem He-Ne naświetlano okolicę dużych naczyń szyjnych, laser Ar był wykorzystywany do zabiegów laseropunktury, obejmując swym zasięgiem punkty zlokalizowane na małżowinach usznych. Skala Depresji Becka (BDI-FS) została użyta w celu określenia stanu emocjonalnego pacjentów w trakcie badania. Oceniano również zmiany poziomu beta endorfiny w trakcie kolejnych cykli naświetlań. Pomiary wykonywano przed rozpoczęciem terapii i każdorozowo po ukończeniu kolejnych serii naświetlań przy użyciu metody RIA. W efekcie przeprowadzonych badań stwierdzono wzrost poziomu beta endorfiny oraz poprawę stanu emocjonalnego pacjentów biorących udział w badaniu.
Słowa kluczowe:	alkohol, uzależnienie od alkoholu, beta endorfina, stan emocjonalny, laseroterapia,

---