Zalety drewna w konstrukcjach inżynierskich:

1. Mały ciężar objętościowy

2. Duża wytrzymałość na zginanie

3. Łatwa obróbka bez potrzeby użycia ciężkiego sprzętu.

4. Możliwość natychmiastowego użytkowania po wykonaniu i krótki okres budowy.

5. Niezależność montażu od warunków atmosferycznych.

-nowoczesne łączniki

6. Łatwy demontaż konstrukcji i możność ponownego montażu w innym miejscu. Możliwość wielokrotnego stosowania deskowań, rusztowań itp.

7. Estetyczny wygląd zewnętrzny,

8. korzystne współczynniki przewodności cieplnej, Drewno ponadto dobrze izoluje dźwięki i przepływ prądu elektrycznego.

10. Drewno impregnowane- odporne na warunki atmosferyczne i na agresję chemiczną prawie wszystkich środków w różnych stężeniach.

-łatwość wzmacniania,

-dobre warunki cieplno-wilgotnościowe wnętrz

11. Dość duża ognioodporność konstrukcji klejonych z desek o dużych i pełnych przekrojach poprzecznych.

Wady drewna w konstrukcjach inżynierskich:

1. Podatność na czynniki mechaniczne i biologiczne (pleśnie, grzyby, korniki, kołatki)

2. Palność drewna

3. Pęcznienie i skurcz drewna

4. Niejednorodność fizycznych anizotropowość (w różnych kierunkach różne zmiany wł.mech i inne)

Możliwości stosowania konstrukcji drewnianych.

1. Drewniane konstrukcje dachowe typu ciesielskiego, tradycyjnego i współczesnego,

2.lekkie budownictwo szkieletowe (s.kanadyjski, s.prefabrykacji liniowej)

2. Ramy dwuprzegubowe i trójprzegubowe z łuków klejonych ( dla prze­mysłu chemicznego i dla magazynów do przechowywania nawozów mineralnych)

3. Dźwigary pełne i kratowe, sklepienia i łupiny dla hal wystawo­wych, sportowych i żywienia zbiorowego.

4. dźwigary de­skowe zbijane gwoździami lub skręcane śrubami, Gnojowniki i składy na­wozów mineralnych

5. mosty i kładki.

6. Wieże j maszty o konstrukcji przestrzennej

7. Rusztowania pod budowle inżynierskie

8. Stemplowania podczas montażu elementów prefabrykowanych

połączenia na gwoździe

-Na kontr.drewniane należy stosować gwoździe o przekroju okrągłym i kwadratowym lub trójkątnym skręcanym

-.Średnica gwoździa powinna wynosić 1/6-1/11 grubości najcieńszego z łą­czonych elementów

- otwory na gwoździe ρ≥500g/m3

-dla gwoździ gładkich głębokość zakotwienia -8d

-min liczba gwoździ w złączu powinna wynosić 2,

-gwoździe wbijane wzdłuż włókien należy uważać za niezdolne do przenoszenia sił

-układy wbijania gwoździ

•drewnianych gwoździ używa się przede wszystkim do mocowania różnego rodzaju uchwytów stalowych, służących do łączenia fabrycznie produkowanych elementów klejonych, np. belek drugorzęd­nych z dźwigarami głównymi. •Gwoździe wykonuje się z drutu przeciąganego na zimno. •W złączach z drewna iglastego gwoździe wbija się bezpo­średnio w drewno. •W złączach z drewna twardego konieczne jest nawiercanie otworów o średnicy równej 0,95 średnicy gwoździa. •Nośność jednego cięcia gwoździa ustala się ze wzoru:

gdzie: d - średnica gwoździa, mm,m - współczynnik poprawkowy, j - współczynnik najczęściej j =

łączniki gwoździowane menig

•Łączniki typu Menig wyk. się z porowatego tworzywa, w którym osa­dzono gwoździe.• Dł. gwoździa wystającego z każdej strony płytki wynosi 10 mm. •W 1m2 płytki znajduje się 20000 gwoździ. •Płytki te są wprasowane w drewno łączonych elementów pod ciśnieniem 5 MPa. •Nośność dopuszczalna tego połączenia wynosi l ,6 MPa.

Rys. 5-13. Wkładki kolczaste Menig: a) widok, b) naprężenia potrzebne do wciśnięcia lub wy­ciągnięcia wkładek

Rys. 5-14. Pierścień Geka [l 14]

Rys. 5-15. Przekrój złącza na pierścienie Geka 1 - pierścień Geka, 2 - śruba ściągająca

Montaż budynków prefabrykowanych- W zależności od zastosowania robót:-montaż próbny (próbne zestawienie elementów lub części) przed wysłaniem na budowę-montaż wstępny (skalowanie pojedynczych elementów w większe zespoły)-montaż ostateczny (po ustawieniu w miejscu zbudowania element trwałe zamocowanie)Montaż elementów składa się z operacji (faz montażu)I faza: dostarczenie elementówII faza: podnoszenie elementówIII faza: ustawienie elementówI faza: dostarczenie - rozróżniamy: montaż z placu składowego, z kół, kontenerów -montaż swobodny (element ustawiamy swobodnie w miejscu wbudowania w ramach obowiązujących odchyleń): wg. krawędzi obiektu, wg. osi ścian, wg. prętów kierunkowychII faza; unoszenie( element traci dotyk z ziemią) obrót (dolny kraniec elem dotyka do ziemi), obrót z nasuwaniem

III faza montaż swobodny (elem ustawiony swobodnie w miejscu wbudowania z tolerancją montażu: -wg krawędzi elementu, -osi ścian, -prętów kierunkowych -montaż wymuszony - poszczególne elementy ustawia się w miejscu wbudowania za pomocą specjalnych występów trzpieni, śrut zwanych stabilizatoramimetoda montażu wg organizacji montażu:metoda rozdzielcza - kolejno ustawiany element na jednej działce roboczejmetoda kompleksowa - polega na ustawieniu wszystkich różnych typów na danej działce roboczej (w przekroju pionowym)

Sztywność przestrzenna budynku o konstrukcji szkieletowej

Sztywność przestrzenna budynku

•W układach krzyżowych dwukierunkowy układ ścian nośnych stwarza wraz z tarczami stropów przestrzennie sztywny układ przepon piono­wych i poziomych. •Układy podłużne zapewniają — podobnie jak w bu­dynkach tradycyjnych — sztywność przestrzenną w kierunku podłużnym. •Sztywność w kier. poprzecznym zapewniają śc. zamykające klatki schodowe, zaś w przypadku dużego ich rozstawu — projektowane dodatkowe specjalne ściany konstrukcyjne usztywniające, biegnące w kierunku poprzecznym •Układy konstrukcyjne mieszane odpowiadają — nie­kiedy lepiej niż inne układy — wymaganiom układu funkcjonalnego rzutu budynku.

Rys. 9-4. Rozmieszczenie ścian usztywniających w budynkach mieszkalnych: a), b) w układzie podłużnym, c) w układzie poprzecznym, d) w układzie mie­szanym 1 — ściany nośne, 2 — ściany usztywniające

Sztywność przestrzenną budynku uzyskuje się, przez zastosowanie odpowiednich ścian usztywniających, które po­winny mieć dostateczną sztywność na zginanie w swej płaszczyźnie, abv pod przypadającym na nie obciążeniem nadmiernie się nie odkształcały

Powinny one przechodzić przez całą wysokość budynku, a poza tym — przy niesymetrycznym układzie tych ścian — zapewnić dostateczna sztywność budynku na skręcanie

Z tych względów jako ściany usztywniające należy traktować tylko:

a) ściany nośne,

b) ściany samonosne ze sztywnym połączeniem ze ścia­nami nośnymi lub konstrukcją szkieletową,

c) ściany wypełniające, za­pewniające dostateczną sztywność na zginanie w swej płaszczyźnie, np. zewnętrzne ściany murowane z bloczków z betonu komórkowego grubości 24 cm odmiany 07 powiązane należycie z konstrukcją. Poza tym ściany usztywniające nie powinny być osłabione otworami więcej niż w 50% powierzchni całej ściany, a części skrajne ścian nie mogą być węższe niż 1,20 m.

Ściany usztywniające wykonuje się grubości 15 cm i więcej, w zależ­ności od obliczeń statycznych. W wysokich budynkach powinny być one wykonane z żelbetu. Jeżeli wykonuje się je z prefabrykatów wyższych niż szerokość ściany, to należy je połączyć ze słupami, stropami i między

Rys. 9-141. Ściany usztywniające (przykład ZSRR): a) widok, b) prze­krój

1—ściana, 2 — wystające zbrojenie, 3 — beton wylewany na miejscu

sobą za pomocą stalowych spawanych elementów stykowych lub wy­puszczonych prętów zbrojenia. Poszczególne prefabrykaty ścian usztyw­niających powinny — w wysokich budynkach — bezpośrednio przenosić obciążenia z górnych prefabrykatów na dolne, a nie przez oparcie na stropach (rys. 9-141).

Podobnie jak w budynkach wielkopłytowych, rozróżniamy budynki o układzie zamkniętym i o układzie otwartym (p. 9.3.4.2). Do budynków o układzie zamkniętym zalicza się budynki z zewnętrznymi ścianami noś­nymi lub samonośnymi, np. mające układ podłużny lub krzyżowy bądź układ poprzeczny ze ścianami wypełniającymi sztywnymi (np. z bloczków z betonu komórkowego grubości 24 cm) oraz budynki szkieletowe.

W budynkach otwartych podpiwniczonych ze ścianami osłonowym¹ (mającymi małą sztywność na zginanie) część podziemna budynku stanowi przestrzenną sztywną skrzynię. Dzięki istnieniu tej skrzyni ściany poprzeczne można traktować jako wsporniki utwierdzone w poziomie stropu nad piwnicami. Wpływu odkształceń gruntu pod prawidłowo za­projektowanymi fundamentami piwnicznymi, jako bardzo nieznacznego, nie uwzględnia się w obliczeniach.

W budynkach o układzie otwartym ściany poprzeczne pracują jako tarcze pionowe. Stropy stanowią tarcze poziome, służące do powiązania ścian usztywniających i wzajemnej ich współpracy.

W budynkach o konstrukcji szkieletowej ściany usztyw­niające są zazwyczaj daleko rozsunięte i dlatego płytom stropowym na­leży zapewnić monolityczność, umożliwiającą obliczanie ich jako tarcz poziomych.

W przypadku podpiwniczenia budynku o konstrukcji szkieletowej ściany usztywniające odkształcają się tak jak wsporniki sprężyście utwierdzone w gruncie.

Stropy przejmują obciążenie poziome ze ścian zewnętrznych i pra­cują jako belki ściany zginane w swej płaszczyźnie i przekazują obciąże­nie na ściany usztywniające. W celu spełnienia zadań stropy powinny stanowić tarcze sztywne w swej płaszczyźnie.

Przy odpowiednim zaprojektowaniu złączy ścian konstrukcyjnych wzajemnie prostopadłych można uwzględnić w obliczeniach sztywności przestrzennej budynku współpracę tych ścian, pod warunkiem wykona­nia ich z materiałów o podobnej wytrzymałości i odkształcalności. W tych przypadkach ściany usztywniające (rys. 9-142) można przyjmować o prze­kroju złożonym, jak przekrój dwuteowy, ceowy itp.

Rys. 9-142. Schematy rozmiesz­czenia ścian usztywniających w budynkach

Szerokość b' półki współpracującej ściany (rys. 9-142) należy przyjmować w obliczeniach nie większą niż 10-krotna jej grubość i nie większą niż szerokość filara (dla przekrojów dwuteowych).

Przy projektowaniu budynków należy sprawdzać jego sztywność Przestrzenną zarówno w kierunku poprzecznym, jak i podłużnym. Przy obliczani ścian usztywniających posługujemy się jednym z trzech schematów

— jednolitego wspornika

— ramy wielokondygnacyjnej z uwzględnieniem odkształceń nad-proży lub bez uwzględniania tych odkształceń

— wsporników wielopasmowych, połączonych sprężystymi łączni­kami.

konstrukcje drewniane inzynierskie(platwie ciagle, wiazary,dzwigary pelne)
Płatwie ciągłe Materiały rolowe, jak papa itp., w pokryciach dachowych układa się na deskowaniu. Deskowanie można przybijać do krokwi, które z kolei opie­rają się na płatwiach leżących na górnych pasach wiązarów inżynier­skich (tuż przy węzłach). Jeżeli płatwie stosuje się na pa­sach wiązarów w odległościach 100 do 120 cm, deskowanie można bezpo­średnio opierać na płatwiach. Płatwie mogą być konstruowane jako wolno podparte lub jako ciągłe. Najczęściej stosuje się trzy rodzaje płatwi ciągłych: przegubowe Gerbera, typu radzieckiego oraz typu zachodniego

Wiązary kratowe Podst. elementami nośnymi wiązarów są pasy, ele­menty kraty odgrywają mniejszą rolę. •Połączenie pręta w węzłach jest przegubowe (we wszystkich prętach kraty powstają wyłącznie siły osiowe). • Na kształt wiązarów wpływają przede wszystkim: rodzaj pokrycia (spadek dachu), rozpiętość itp. •Zasadniczymi typami w. kratowych są w. trójkątne, dwutrapezowe, z górnym pasem łukowym, o pa­sach równoległych. •Niedostatecznie duża wysokość wiązarów wymaga zastosowania do konstrukcji dużych przekrojów pasów i dużej liczby łączników oraz sprawdzenia strzałki ugięcia. •W celu nadania wiązarom dostatecznej sztywności zaleca się wysokości konstruk­cyjne, mierzone pośrodku ich rozpiętości, między zewnętrznymi krawę­dziami pasów. Rozstaw wiązarów wynosi zwykle 2,5-f-6,0 m •Odstępy węzłów pasa górnego o osi prostej powinny wynosić 2,5-3,0 m, pasów łukowych 1,5-2,5 m, a dźwigarów deskowych l,0-j-l,3 m. •Należy dążyć, aby osie prętów schodzących się w węźle prze­cinały się w jednym punkcie.

Rys. 7-28. Schematy wiązarów trójkątnych kratowych gwoździowanych typu bara­kowego

Rys. 7-29. Przykłady wiązarów kratowych: a) o złączach na płytki kolczaste Gang Nail, b), c) na gwoździe - Płytki Gang Nail

Dźwigary pełne o przekroju dwuteowym i skrzynkowymDźwigary dwuteowe mogą być kilku typów: gwoździowane lub kle­jone ze ścianką krzyżulcową, średnikiem z desek, ze ścianką ze sklejki lub twardych twardych płyt pilśniowych. • rozpiętości 8-4-12 m, rzadziej 15 m, •do dachów pod pokrycie papowe.•Ścianka pełna dźwigarów powinna być wzmocniona żebrami usztyw­ziającymi szrr. < 8 cm • Żebra usztywniające są w odległości 1,0-4-1,2 m, •L. gwoździ potrzebną do zapewnienia współpracy pasów z krzyżulcami ustala się na podstawie obliczeń, rozmieszcza się je co najmniej w 3 szeregach i w rozstawie nie większym niż co 40 d.• Pasy dźwigarów najczęściej wykonuje się z desek lub bali grubości 38-4-60 mm i szerokości 15-^22 cm. •Krzyżulce zwykle mają gru­bość 19-^-25 mm i szerokość co najmniej 14 cm. Daje się je pod kątem 45 lub 60° do pionu• Styk ściskany pasów wykonuje się przez bezpośredni docisk czół stykają­cych się •Dla rozpiętości do 12,0 m stosuje się jeden styk rozciągany pośrodku dźwigara, dla rozpiętości większych dwa. • W celu zmniejszenia długości styku wykonuje się go na sworz­nie 0 10-12 mm zamiast gwoździ.•

Rys. 7-31. Dźwigar gwoździowany: a) schemat o przekroju dwuteowym, b) j w., lecz o przekroju skrzynkowym

DESKOWANIA:

a) przestawne wielokrotnie przemieszczane z niższych kondygnacji na wyższą w trakcie wzoszenia budynku, służą do wykonania całości lub fragmentu ścian i stropów,

b) przesuwne stosowane do wykonywania budynków o podłużnym układzie konstrukcyjnym, głównie zamkniętym, przesuwane są wzdłuż budynku w miarę postępu robót, służą do jednoczesnego wykonania fragmentu ścian i stropów budynku,

c) ślizgowe przemieszczają się pionowo ruchem ciągłym i stosowane są głównie do wykonywanai ścian nośnych, służą do wznoszenia budynków o zamkniętym układzie ścian oraz trzonów,

Cechy deskowania przy realizacji budowli monolitycznych-trwałość (powtarzalność użycia 300-400 razy -precyzja wykonania (dokładność realizacji obiektu)-możliwość wykonania jednocześnie ścian i stropów -szybki montaż i demontaż -możliwość szybkiego podawania mieszanki betonowej -uniwersalność deskowańPodział deskowań: przestawne, przesuwne, ślizgowe.Materiały na deskowanie: drewno, z materiałów drewnopochodnych (sklejka), tworzywa sztuczne, płaszczyzny wykonane z metal Kryteria podziału deskowań;*jednorazowe(drewniane, przy wykonywaniu elementów skomplikowanych ) *powtarzalne (wielokrotnego użycia)-ze względu na wielkość: *małowymiarowe (deskowania stopy, słupa) *wielkowymiarowe-ze względu na sposób przemieszczania: *przestawne (ręcznie lub dźwigiem) wykonane z trwalszych materiałów (sklejka, metal krawędzie obite są blachą) stosuje się do jednoczesnego betonowania ścian i stropu łączone przegubowo, poszycie z blachy 2-3 mm usztywnione kątownikami *przesuwne (ręcznie, dźwigiem lub wciągarką) do jednoczesnego betonowania ścian, stropu, w syst. SBM-75 jako deskowanie systemowe*ślizgowe (oparte na prętach wiodących) deskowanie typu zamkniętego (tylko do formowania ścian, dwa pomosty robocze zamocowane na jarzmach -deskowanie podnoszone w sposób ciągły 10-50cm/h, deskowanie ma ogromne zastosowanie w budownictwie mieszkaniowym *przegubowe- aby je uzyskać to w trakcie przesuwania się deskowania ślizgowego ustawia się wkłady formujące .Ściany ze stropami konstrukcji monolitycznej mogą być połączone w sposób:-przegubowy ( w trakcie przesuwania się deskowania ślizgowego ustawia się układy formujące)-sztywny (kiedy deskowanie przestawne lub przesuwne)-częściowo zamocowane (otwór)FORMA DESKOWANIA forma- odniesienie do elementu trwałego --deskowanie przestawne (budynki otwarte) - przestawiane z kondygnacji niższej na wyższą służą do wykonania elem budynku --desk przesuwne (budynki otwarte- deskowanie tunelowe przesuwne) kierunek przesuwania deskowania wzdłuż budynku na całej długości lub tylko do ściany podłużnej i wycofujemy)--desk ślizgowe - deskowanie ślizga się wzdłuż ścian na wysokości konstrukcji, formowanie ścian zew i wew ( bud. zamknięte)

Rys. 9-155. Deskowanie uniwersalne z drobnowymiarowych U-Form i formowanie deskowań ścian: a) asortyment deskowań, b) deskowanie do przestawiania ręcznego, c) deskowanie do przestawiania dźwigiem

1 — płyty standardowe, 2 — płyty uzupełniające, 3 — narożnik wewnętrzny, 4 — naroż­nik zewnętrzny, 5 — kątownik uzupełniający, 6 — klin, 7 — ceownik uzupełniający, 8 — płyty U-Form, 9 — ściąg płaski, 10 — rura usztywniająca, 11—zacisk mocujący, 12 — pomost roboczy, 13 — śruba hakowa, 14 — dźwigar typu Major Slim Soldier, 15 — rama pionująca, 16 — profil stalowy ramy, 17 — sklejka grub. 15 mm

Budownictwo uprzemysłowioneMetody wznoszenia budynków Rozpowszechnienie się metod konstrukcyjno-technologicznych uprzemysłowionego budownictwa, tzw. systemów budowania, określających sposoby wznoszenia obiektów bu­dowlanych na podstawie rozwiązań techniczno-technologicznych, zapew­niających sprawną i ekonomiczną ich realizację, następuje w dwu zasadniczych kierunkach. Pierwszy kierunek reprezentuje dążenie do moderni­zacji procesów wytwórczych na placu budowy w zakresie podstawowych kategorii robót, drugi zaś wprowadza zasadę przemysłowej prefabrykacji elementów składowych budynku w zakładach prefabrykacji i zmechani­zowanego ich montażu na budowie. Pierwszy kierunek obejmuje metody wznoszenia konstrukcji betonowych monolitycznych, jak:— obiekty o konstrukcji ścianowej wykonywane w deskowaniach przesławnych, przesuwnych, ślizgowych, samo wznoszących, inwentaryzowanych.— obiekty o konstrukcji szkieletowej wykonywane w deskowa­niach inwentaryzowanych— obiekty o konstrukcji mieszanej.Drugi kierunek obejmuje metody wznoszenia obiektów z prefabry­kowanych stypizowanych elementów z wykonaniem na budowie złączy konstrukcyjnych i możliwie małej ilości uzupełniających robót wykończeniowych.Rodzaje budownictwa z elementów prefabrykowanych.Sto­sowane w budownictwie prefabrykaty można klasyfikować, kierując się różnymi kryteriami, jak wymiary elementów, ich masa lub kształt.Pod względem wymiarów rozróżniamy:-prefabrykaty drobnowymiarowe, o powierzchni gabarytowej po­niżej 2,0 m*,-prefabrykaty wielkowymiarowe o powierzchni gabarytowej po­wyżej 2,0 m*.Pod względem masy rozróżniamy:-prefabrykaty lekkie (portatywne) o masie do 25-^30 kg,-prefabrykaty średnio ciężkie o masie do 500-=-600 kg,-prefabrykaty ciężkie o masie ponad 600 kg.Podział ten związany jest z kategorią sprzętu transportowego i mon­tażowego, przy czym prefabrykaty lekkie przeznaczone są do montażu ręcznego (np. stypizowane pustaki wielocegłowe lub bloczki z betonu komórkowego).Pod względem kształtu dzielimy prefabrykaty na płaskie i prze­strzenne.

Zasady projektowania konstrukcji z prefabrykatów wielkowymiarowych płytowych i blokowychMasa i wielkość prefabrykatów, stanowiących elementy konkret­nego budynku, zależą od udźwigu maszyn i sprzętu montażowego będą­cego w dyspozycji, natomiast ich kształt — od przyjętych w projektowa­niu typów konstrukcji, dostosowanych do różnego przeznaczenia budyn­ków oraz położenia zakładów prefabrykacji. Ten sam sprzęt montażowy może być użyty do montażu prefabrykatów płytowych czy ramowych o takiej samej masie, natomiast wyposażenie zakładów prefabrykacji w obu przypadkach będzie bardzo zróżnicowane. Dobór rodzaju konstruk­cji i podział jej na stypizowane elementy ściśle zależą od układu funkcjo­nalnego rzutu budynku związanego z jego przeznaczeniem. Konstrukcje płytowe są np. bardziej dostosowane do budownictwa mieszkaniowego; konstrukcje szkieletowe lub mieszane znajdują szersze zastosowanie w bu­downictwie użyteczności publicznej, jak szkoły, świetlice, pawilony skle­powe, budynki biurowe itp.Masa prefabrykatów ograniczona jest nie tylko udźwigiem i wy­sięgiem sprzętu montażowego, lecz również wyposażeniem transportowym i produkcyjnym zakładów prefabrykacji. Stanowi ono w głównej mie­rze — przy konstrukcjach betonowych i żelbetowych — o poziomie uprze­mysłowienia zastosowanej metody konstrukcyjno-wykonawczej.Podział konstrukcji budynku na elementy blokowe lub płytowe o masie 0,5-7-2,5 tony wprowadza duże stosunkowo rozdrobnienie elementów składowych, co wydłuża cykl ich montażu, zwiększa pracochłonność wykonania złączy, powoduje dużą liczbą spoin wymagających różnych robót wykończeniowych.Dla poprawienia tego stanu rzeczy, tj. dla powiększenia gotowości (stanu wykończenia ) budynku po zmontowaniu, dąży się obecnie do sto­sowania podstawowych prefabrykatów o masie 5-6, a nawet 8 ton.Należy jednak mieć na uwadze, że kryterium osiągnięcia wyższego stopnia uprzemysłowienia przy wyborze konstrukcji z elementów wielko­wymiarowych płytowych czy szkieletowych oraz monolitycznych stoi często w sprzeczności z innymi kryteriami, a w szczególności ekonomicz­nymi, co w dobie obecnej jest przyczyną stosowania różnych systemów konstrukcji.Należy też nadmienić, że postęp techniczny wyrażający się w roz­powszechnianiu konstrukcji o wyższym poziomie uprzemysłowienia zależy w większym stopniu od rozwoju bazy nowoczesnych tworzyw budowla­nych i metod produkcji niż od rozszerzenia asortymentu ciężkiego sprzętu montażowego.

Charakterystyka systemu wielkoblokowego:-wewnętrzne ściany i stropy wykonywane z element kanałowych-ściany zewnętrzne podłużne wykonywane jako montowane z bloczku komórkowego-ściany zewnętrzne szczytowe to ściany betonowe ocieplone płytkami gazobetonowym lub warstwą styropianu-ściany podłużne-związanie poszczególnych i płyt stropowych na każdej kondygnacji za pomocą wieńców żelbetowych Przyjęty model typizacji. Konstrukcyjnie przyjęto, że elementy ścienne ścian i stropów wykonane z prefabrykowanych elementów kanałowych Typowe elem to:-ścienne ( wewnętrzne, zewnętrzne) bloki drewniane, bloki licznikowetypowa ślusarka, stolarka, meble2,40-3,60-4,80-6,00m -typizacja wymiarów charakterystyka systemu;*wysokość kondygnacyjna: systemowa kond piwnicznej 2,5m powtarzalnej - 2,8 m budynki publiczne 3,0 3,3 3,5*ściany piwnic ( w budynkach wysokich wylewane w deskowaniach przestawnych lub prefabrykowane)*ściany wew elementy kanałowe gr 24 cm*ściany szczytowe 2-warstwowe (bloki ocieplone, bet komórkowy, lub styropian)*ściany podłużne murowane z bloczków *stropy kanałowe żelbetowe gr 24 cm*ściany zew samonośne i wypełniające *fundamenty: w deskowaniu na budowie *wieńce żelbetowe oparte na ścianach poprzecznych do utrzymania ściany zew osłonowej *dach z płyt korytkowych bądź wielkowymiarowych opartych na ażurowych ściankach murowanych Montaż: -w systemie CŻ montaż prowadzony jest za pomocą żurawi wieżowych a w budynkach niskich np. piwnice strop zerowy- żurawie samojezdne np. na gąsienicach pneumat.Zasady:- mon swobodny; wymieszany ( przez śruby, zatrzaski, zacięcia) Wady systemu „cegła żerańska”--zła jakość stosowanego gazobetonu na ściany zewnętrzne --niestaranne układanie gazobetonu w ścianach zewnętrznych --niestaranne ocieplanie naroży i wieńców w skutek czego powstają: mostki termiczne i lokalne przemarzania Zalety systemu „cegła żerańska”--możliwość realizacji budynków do 11 kondygnacji --możliwość projektowania mieszkań o dowolnej funkcji - system otwarty --możliwość realizacji domów jednorodzinnych(domy oświaty, służby zdrowia, budynki administracji publicznej, budynki przemysłowe z zastosowaniem elementów przemysłowych)Podstawowe elementy Wielkoblokowe:--zamiast bloków żużlobetonowych(gr. 24 cm szer. 120cm wys. Pełne kondygnacji) wprowadzono bloki ścienne otworowe potem płytę wielootworową (gr 24cm dł 2,40-6m Założenia systemu:--wewnętrzne ściany nośne i wew stropy wykonane są z elementów kanałowych ze żwirobetonu gr 24 cm --ściany zew (I-e systemowe ściany zewn. Podłużne)wykonane jako murowane z bloczków betonu komórkowego)--ściany zew szczytowe- betonowe, ocieplone płytkami gazobetonowymi lub ocieplone warstwa styropianu --poprzeczny układ konstrukcyjny --związanie poszczególnych bloków, płyt stropowych i ściennej na każdej kondygnacji za pomocą wieńców żelbetowych --dowolny kształt brył mieszkania --system elastyczny- dowolne kształtowanie Typowe elementy stropowe:*gr 24 cm *ropz 2,40-6,0 co 60cm *beton B20 *szer 90, 120 ,150 *min długość oparcia stropu na bloku ściennym - 5 cm*min gr ściany do oparcia stropu kanałowego - 18 cm strop opieramy na zaprawie cem M5 Zakres stosowania systemu:-do budynków do 11 kondygnacji -możliwość projektowania mieszkań o dowolnej funkcji -system otwarty-zakres; do domów jednorodzinnych, służba zdrowia, administracja, bud przemysłowe System OWTCo zmodernizowano w OWT-67-grubość ścian 14 do 15 cm -grubość płyt stropowych z 14 do 16 cm -izolacja styropianem z 5 do 6 cm-na długości budynku doszły nowe rozstawy ścian poprzecznych: 2,40 3,60 4,80 6,00OWT67 - OWT 67N - TF-91OWT75 - SBP Zakres modernizacji:-zmieniono płytę nadprożowo- parapetową na belkę nadprożową -zmieniono typ stropu z pełnego na kominowy -ściany szczytowe z 3warstwowych na betonowe gr 15 cm +ocieplenie na budowie

Założenia budownictwa wielkopłytowego:-efektywność (w zasadach: w systemie osiągnąć max wydajność produkcyjną, min liczba elementów na izbę, min liczba węzłów i połączeń, max wykorzystanie nośności dźwigu montażowego, podwyższenie cech funkcjonalnych, podwyższenie stopnia uprzemysłowienia przy możliwie niskich cenach -klatki schodowe obudowane zew płytami -ściany zew - podłużne pasmowe -( wew.)poprzeczne i podłużne gr 14 cm strop gr14 cm -płyta stropowa opiera się 3 krawędziami: krzyżowo zbrojona-przyjęty układ konstrukcyjny jest w postaci skrzyni która przenosi obciążenia od wyższych kondygnacji -siatka prostokątna, ściany rozstawione co 5,40m przy klatce schodowej 2,70 na długości nx5,40x2,70 2x4,80=9,60-budynki 5 i 11 kondygnacyjne, jednorodzinne wyposażone w instalacje elektryczne i sanitarne zasady kształtowania budynku w planie rzucie poziomym *siatka modularna prostokątna: w kierunku podłużnym 2,70 lub 5,40 poprzecznym 4,80x4,80 lub 4,80 5,40 4,80*uskoki budynków tylko na dylatacjach(i w pionie)-część piwniczna -część nadziemna *Fundamenty budynków są realizowane jako monolityczne betonowe lub żelbetowe w postaci: -do 5 kond/ w postaci ławy fund -do 11 kond/ z płyty fund *Stan zerowy w zależności od ilości kondygnacji realizowany:-do 5 kondygnacji ^ławy jako monolityczne ^ściany podłużne i poprzeczne jako monolityczne lub prefabrykowane ^strop prefabrykowany -do11 kondygnacji ^ruszty z ław fund lub płyty ^ściany podłużne i poprzeczne, strop monolityczny ( w wersji pierwotnej) po modernizacjach prefabrykowane *Ściany środkowe- podłużne, poprzeczne- żelbetowe gr 14 cm -w budynkach do 5 kondygnacji betonowe ze zbrojeniem -w bud do 11 kondygnacji pierwsze 6 kondyg to płyty żelbetowe (zbrojone siatkami) *Stropy - elementy krzyżowo-zbrojone opierają się na ścianach poprzecznych na podłużnej belce nadproża ściany pionowej *klatka schodowa w bud 5 kondygnacji składa się z elementów pełnych (bieg spocznik i podest elementy pełne) w budynkach 11 kondygnacyjnych (spocznik i podest jako elementy panwinowe z wycięciami na oparcie biegu dolnego i górnego)Typowe segmenty:-dla budynków niskich 27,00 dł szer 9,60(seg. dwutraktowy) -dla budynkach wysokich a)4,80x2 dł 16,20x2 (klatkowy typ budynku) b)szer 4,80 5,40 4,80 budynek korytarzowy elementy prefabrykowane, technologia wykonania -forma bateryjna (ściany W; stropy) -poziomy formy stalowe (gzymsy, elementy klatki schodowej Ogólne zasady montażu -budynki niskie - żuraw -budynki trzytraktowe -montaż obustronny dwoma żurawiami ^montaż swobodny^montaż wymuszony

System ZSBO:-pierwowzór SBO- systemu budownictwa ogólnego Prefabrykaty systemowe to: słupy rygle(podciągi), belki zewnętrzne, nadproża, klatki schodowe, ściany zew usztywniające, elementy dachu-siatka modularna moduł projektowy wynosi 60x120 funkcjonalny 30x30-układ podłużny i poprzeczny(rygle usytuowane poprzecznie do osi podłużnej System składa się z elementów -słup zewn. środkowy, oparty na nich prefabrykowane belki i stropy-ściana zew osłonowa może być jako element nadprożowy lub element ściany zawieszonej -długość rygla n·20, rozstaw słupów L_s; słupy skrajne (1 wspornik) środkowe (2 wsporniki)Prefabrykaty typu rygiel: belka o różnych przekrojach o wystającym zbrojeniu, (w węźle jest to cześć nad Stropy: pełne gr 16 cm, rozp do 6 m, kanałowe22 o rozpiętości 2,40-6,00m, stropy SP do 12m, strop gęsto żebrowy do 9m, typ T, TT do 15m Charakterystyka systemu ZSBO-m-wysokość kondygnacji 2,80-5,40m-słupy szer 30 cm :30x60-szkielet ciężki 30x30- szkielet lekki -siatka modularna 60x60 budynki ze stropami żelbetonowymi, 60x120-spężonymi, 120x120-budynki z obcą funkcją w parterze -rozstaw osiowy; w kierunku poprz 240x600 cm (nx60), podłużnym 240-960 cm -rygiel szer 30 cm (dolna część prefabrykowana o wysokości: -dla rozpiętości 240-360 -20cm, -480-780 -40 cm, 900- 50 cm -stropy - płyty sprężone lub kanałowe gr 22,24,26cm, szer 80,90,120,150,180,240-zakres stosowania : budynki mieszkalne z usługami w dolnej kondygnacji

System konstrukcyjno-montażowy

Budynki typu zamkniętego: ściany zewn. są ścianami konstrukcyjnymi i wykonywane są równolegle z innymi ścianami podczas wznoszenia budynku.W budynkach typu otwartego ściany zewn. wykonywane są po wykonaniu ścian nośnych. Ściany tye mogą być jako osłonowe lub samonośne.

---