Analiza ćwiczeń statycznych

1. Nazwa pozycji

2. Opis pozycji, położenie poszczególnych części ciała względem siebie
   np. stawy ramienne pod kątem 40 stopni, uda pod kątem 90 stopni w stosunku do T, palce NN obciągnięte, stawy łokciowe wyprostowane.

3. Wyznaczenie środków ciężkości poszczególnych części ciała i OSC.

4. Określenie rodzaju i warunków równowagi.
   
   Rodzaje równowagi:
   Równowaga stała - równowaga, przy której ciało po wychyleniu wraca do pierwotnego położenia. Np. wahania w zwisie.
   Równowaga chwiejna - mały kąt równowagi, gdyż w ćwiczeniach tych występuje mała powierzchnia podstawy oraz wysokie usytuowanie OSC. W stanie równowagi chwiejnej nawet minimalne wychylenie środka ciężkości powoduje powstanie momentu siły ciężkości a Tm samym trwałą utratę równowagi. Np. w jaskółce czy staniu na rękach.
   Równowaga obojętna - przy zmianie położenia ciała zachowane zostaną te same warunki równowagi. Tylko nieliczne ćwiczenia charakteryzują się takim stanem równowagi, np. leżenie przodem, tyłem. Generalnie kąt równowagi jest bardzo duży, a nawet półpełny (180 stopni). Najlepiej ten przykład zobrazuje kula:
   
   Jak ją przesuniemy czy będzie się kulać, to OSC będzie w tym samym miejscu.
   
   Warunki równowagi:
   Kąt stabilności - kąt między rzutem pionowym OSC a styczną do krawędzi podstawy.
   Kąt równowagi - suma kątów stabilności, czyli kąt zawarty między dwoma prostymi wyprowadzonymi z OSC a stycznymi do krawędzi podstawy.
   Moment stabilności - siła ciężkości (Q) pomnożona przez odległość rzutu Q od skrajnego punktu podparcia.
   Moment utraty równowagi - jest wtedy, gdy na ciało działa siła zewn.
   
   
   alfa 1 - kąt stabilności 1
   alfa 2 - kąt stabilności 2
   alfa 1 + alfa 2 = kąt równowagi
   Prosta od OSC do podłoża musi być pod kątem 90 stopni. Jeśli trafi na środek ciężkości stopy, to jest to równowaga stała.

5. Określenie obciążeń w poszczególnych stawach
   Obciążenie to zawsze moment siły!
   Należy wyliczyć moment siły w poszczególnych stawach zaczynając od stawów najmniej obciążonych.
   Zaznaczamy na rysunku siły ciężkości poszczególnych części ciała i je sumujemy metodą składania sił równoległych.
   Obciążeniem stawu łokciowego będzie np. moment przedramienia i dłoni (to sumujemy te dwie siły ciężkości). Obciążeniem stawu kolanowego będzie praktycznie wszystko (w pozycji stojącej) prócz podudzi i stóp.
   Praktyczna rada: rysunek powinien być duży, żeby poszczególne „strzałki” nie nachodziły na siebie i żeby wszystko było czytelne.

6. Określenie rodzaju pracy mięśni i zaznaczenie ich na rysunku
   Praca utrzymująca - gdy mięśnie działają swoim momentem siły przeciw momentowi siły ciężkości (dźwignia).
   Praca ustalająca - gdy napięcie mm przeciwdziała napięciu mięśni antagonistycznych i ustala razem z nimi położenie części ciała
   Praca wzmacniająca - siła ciężkości znajduje się pod stawem (brak ramienia siły). Jeśli siła ciężkości działa na staw pionowo wzdłuż osi ciała i mięśnie są narażone na rozerwaniem to swoim napięciem wykonują pracę wzmacniającą.
   
   
   Mm karku tu będą wykonywały pracę utrzymującą, bo po obu stronach mięśnie działają.

7. Wpływ pozycji na układ krążenia i oddychania
   np. mm się męczą; szybsze oddychanie; kifoza piersiowa zmniejszona przez co lepsze warunki do unoszenia żeber przy wdechu.; drętwienie mm;

---