GIAUR (1813), powieść poetycka George'a Byrona, ukazująca losy skłóconego ze światem i nieszczęśliwego bohatera, zwanego później bohaterem bajronicznym. Fragmentaryczność kompozycji poematu stała się jedną z zasad romantycznej poetyki mimo że poeta nie zamierzał tworzyć podstaw nowego prądu literackiego. Swój cel określał skromniej w Przemowie, zapowiadając powieść o smutnych losach branki muzułmańskiej, która za niewierność ukaraną została sposobem tureckim, utopiona w morzu, i której zgonu pomścił się kochanek jej, młody Wenecjanin. Byron relacjonuje zatem historię namiętnej i zarazem tragicznej miłości Giaura i urodziwej Gruzyjanki. Zmuszona do małżeństwa z Hassanem, prawdziwym uczuciem darzy Wenecjanina. Zazdrosny Hassan topi niewierną żonę. Płaci swoim życiem za jej śmierć, ulegając w pojedynku Giaurowi. Od tej pory Wenecjanin nie może już zaznać spokoju. Daremnie poszukuje zapomnienia i równowagi ducha w klasztorze. Cierpi w milczeniu. Przed śmierci zwierza się klasztornemu braciszkowi i prosi, aby jego mogiła pozostała bezimienna. Utwór Byrona, poświęcony wprawdzie przeżyciom rozpaczającego po stracie ukochanej Giaura, jego cierpieniom i samotnej męce, zawiera także akcenty społeczne. Inwokacja do Grecji, dawnej kolebki swobód, wyraża poglądy poety, walczącego o przywrócenie wolności zniewolonej ojczyźnie demokracji. Dla tłumacza poematu, Adama Mickiewicza, inwokacja Byrona brzmiała jak aluzja do położenia Polski. Zachwycony walorami dzieła Byrona, Mickiewicz bronił poety przed zła opinią, a także odpierał ataki poetów starej szkoły na anarchicznego bohatera poematu: Dzieci Byrona nie są to pospolici zbrodniarze, nie zimni egoiści albo szaleni fanatycy zakochani w swojej przewrotności i głupstwie (...) Ludzie Byrona mają sumienie.