Cechy powieści poetyckiej („Giaur”)

utwór fabularny

posiada akcję

narracja w trzeciej osobie

kilku narratorów (pierwszy to narrator wszechwiedzący, drugi narrator bohater)

narratorzy są często subiektywni

brak chronologicznego ułożenia wydarzeń

narrator reguluje prezentowanie fabuły, tak aby ukazać tragiczne elementy

nastrój ponury, tajemniczości, grozy

przyroda wzmaga nastrój

egzotyka scenerii, dotyczy umiejscowienia akcji w przestrzeni, w przeszłości (sceneria orientalna)

słownictwo orientalne

występowanie bohatera byronicznego

powiązanie narracji z innymi rodzajami literackimi

Treść i problematyka utworu „Giaur”

Giaur (niewierny) przybył z Grecji, z Wenecji. Był chrześcijaninem ale zmienił wiarę na muzułmanizm. Prowadził życie rycerza. Był wykształcony i zacnie urodzony. Zabił on Hassana z chęci zemsty za zabicie ukochanej. Giaur urasta do rangi bohatera tragicznego. Utracił kobietę, którą kochał. Sprzeniewierzył się prawom natury (zabił), z drugiej zaś strony czynił to w imię miłości, czyli prawu natury. Giaur cierpi. Wstępuje do zakonu. Odsuwa się od świata zewnętrznego i chce odprawić pokutę, która polega na ograniczeniu wolności i swobody, czyli tego czego w swoim postępowaniu był rzecznikiem. Zawsze był człowiekiem czynu i nagle pozbywa się tego. Nie zwierza się nikomu. Nie chce zapomnieć o swoim czynie. Przed śmiercią postanawia się wyspowiadać. Nie był to jednak typowa spowiedź. Nie okazuje skruchy. Jest to bardziej opowiadanie o sobie. Nie chce rozgrzeszenia i nie oczekuje współczucia. Nie wstydzi się tego co zrobił i nie ukrywa tego. Chce spowiadającego przerazić tym jakim jest łotrem. Pokazuje mu jak bardzo jest niezależny.

---