BADANIE SIŁY MIĘŚNIOWEJ WEDŁUG METODY LOVETTA

Stan umięśnienia człowieka w przybliżeniu można już ocenić wzrokiem(mięśnie dobrze rozwinięte, zanik mięśni).Mięśnie możemy badać zarówno w spoczynku, jak i w skurczu, całą ręką lub opuszkami palców. Badając mięsnie oceniamy tan ich napicia(wzmożone, obniżone), ustalamy stwardnienia(blizny, zrosty itp.)oraz zwracamy uwagę na bolesność uciskową miejscową, a także występującą nie tylko w mięśniu, ale i w obrębie calach grup mięśniowych.

Możemy się posługiwać różnymi metodami badania czynności mięśni. Najbardziej rozpowszechniona jest test Lovetta.

Ocena siły mięśni testem Lovetta nie wymaga posiadania aparatury. Jest to metoda umożliwiająca ocenę aktualnej siły mięśni i jej przyrostu w trakcie usprawniana chorego. Przy badaniu każdego mięśnia należy zawsze stosować ściśle określone pozycje wyjściowe. Muszą być one tak dobrane, aby zapewniły badanemu warunki zbliżone do izolowanego skurczu testowanego mięśnia. Mają więc one na celu wyeliminowania wspomagania ruchu przez skurcz mięśni nie badanych. Powinno się unikać wielokrotnych powtórzeń testowania tego samego mięśnia, aby nie spowodować jego zmęczenia. Badany musi dokładnie znać ruch jaki ma wykonywać(Rosławski i Skolimowski 1979).

Siłę badanego mięśnia ocenia się wg 6-stopniowej skali Lovetta w stopniach i procentach a mianowicie:

0= 0% brak śladu skurczu mięśnia

1=10% ślad skurczu mięśnia bez efektu ruchowego

2=25% ruch w pełnym zakresie w odciążeniu

3=50% ruch w pełnym zakresie z pokonaniem ciężaru kończyny lub danej części ciała

4=75% miesień wykonuje ruch jak poprzednio pokonując niewielki opór

5-100% siła mięśnia normalnego

W praktyce często rozszerzamy skalę używając znaków plus lub minus, np,: +3, -2, itd.

Ślad skurczu mięśnia na l możemy wyczuć opuszkami palców w mięśniach przebiegających powierzchownie. Możemy go też zobaczyć jeżeli mięsień leży bezpośrednio pod skórą. Testując na 2 należy stworzyć warunki umożliwiające pracę mięśnia w odciążeniu, a więc wyeliminować ciężar części ciała, którą badany mięsień porusza. Odciążenie uzyskujemy przez podtrzymywanie kończyny, jej podwieszenie, ułożenie na gładkim, wytalkowanym podłożu. Ocena siły mięśnia na 3 jest najłatwiejsza i polega na obserwacji samodzielnego ruchu w pełnym zakresie, z pokonaniem ciężaru danego odcinka ciała, natomiast ocena siły mięśnia na 4 jest trudna, ponieważ mięsień oprócz ciężaru kończyny musi pokonać pewien opór. Wielkość stosowanego oporu nie jest tu jednak ściśle wymierna i zależy od doświadczenia i umiejętności kinezyterapeuty. Ocena siły mięśnia na 5 może również stwarzać pewne trudności. Jest ona znacznie łatwiejsza w przypadku zdrowej drugiej kończyny. Można wówczas porównać siłę mięśni obu kończyn.

Badanie rozpoczyna się od testu na 3. Jeżeli badany wykona samodzielnie odpowiedni ruch w pełnym zakresie, testujemy wówczas na 4 i 5, jeśli nie może wykonać takiego ruchu, testujemy na 2 i l (dlatego przy opisie wykonania testu mięśniowego podano najpierw test na 3 wg skali Lovetta).

Przykładowe testy:

1.Mięsień biodrowo-lędzwiowy(m.iliopsoas)

---