• Administrowanie ochroną zdrowia.

dr Agnieszka Zemke - Górecka I semestr

Zaliczenie: egzamin na „3” - 10 zagadnień, „4, 5” - 30 zagadnień.

Egzamin pisemny - „0” bez „2”,- 12.05.2007 r., II termin - ostatnie zajęcia, lub w sesji egzaminacyjnej.

Literatura.

- Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej. (Dz. U. 1991 Nr 91 poz. 408).

- Książka: Organizacja ochrony zdrowia w Polsce.

- Publikacje na temat ochrony zdrowia.

Zagadnienia na egzamin:

1. Cechy Zakładu Opieki Zdrowotnej.

2. Zakład Opieki Zdrowotnej jako forma działania administracji publicznej.

3. Relacje Zakładu Opieki Zdrowotnej z założycielem publicznym i prywatnym.

4. Relacje Zakładu Opieki Zdrowotnej z podmiotami finansującymi świadczenia zdrowotne.

5. Prywatyzacja świadczeń zdrowotnych.

6. Prawa pacjenta w ustawie o Zakładach Opieki Zdrowotnej.

7. Skutki prawne łamania praw pacjenta.

8. Umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

9. Czynności Zakładu Opieki Zdrowotnej w stosunku do pacjenta:

- cywilne i

- administracyjno-prawne.

10. Organy Zakładu Opieki Zdrowotnej i ich kompetencje.

11. Wybór organów Zakładów Opieki Zdrowotnej.

12. Zakłady Opieki Zdrowotnej o szczególnym charakterze.

13. Samorządowa polityka zdrowotna.

14. Prawa obywatela do ochrony zdrowia.

15. Prawa cudzoziemca do ochrony zdrowia w Polsce.

16. Prawa uchodźców do ochrony zdrowia w Polsce.

17. Zasady finansowania świadczeń zdrowotnych przez NFZ.

18. Zasady finansowania świadczeń zdrowotnych przez budżet państwa.

19. Zasady finansowania świadczeń zdrowotnych przez podmioty prywatne.

20. Zasady ubezpieczeniowego systemu ochrony zdrowia.

21. Ewolucja systemu ochrony zdrowia w Polsce.

22. Zagraniczne formy pozyskiwania środków finansowych przez ZOZ.

23. Zadania administracji rządowej w ochronie zdrowia.

24. Zadania administracji samorządowej w ochronie zdrowia.

25. Prawo do ochrony zdrowia, a publiczno - prawny charakter świadczeń zdrowotnych.

26. Błąd medyczny - jego cechy.

27. Zasady odpowiedzialności cywilnej publicznego ZOZ.

28. Zasady odpowiedzialności cywilnej niepublicznego ZOZ.

29. Przesłanki odpowiedzialności cywilnej ZOZ.

30. Przesłanki odpowiedzialności cywilnej lekarza.

17.02.2007 r.

System opieki zdrowotnej w Polsce.

System opieki zdrowotnej - pojęcie nie do końca sprecyzowane, nie ma jednolitego aktu regulującego tę kwestię.

Etapy kształtowania opieki zdrowotnej w Polsce:

- koniec II wojny światowej - ochrona zdrowia miała być zapewniona każdemu obywatelowi,

- z publicznych pieniędzy - nie wszystko finansowano,

- okres międzywojenny - istniały szpitale różnej kategorii, te najniższe były finansowane ze środków państwowych, usługi lepszej kategorii były prywatne,

- po II wojnie światowej - plan Siemaszki - dostępność świadczeń dla wszystkich w tym samym standardzie,

-- świadczenia odcinkowe - zależne od ilości etatów, a nie ilości łóżek. Rosły molochy szpitalne - finansowanie budżetowe, każdy szpital indywidualnie figurował w budżecie państwa,

-- inwestycje - również wszystko z budżetu państwa,

- do 1999 r. budżetowy system finansowania - zjawisko określane „moralny hazard lekarzy, służby zdrowia” - brak kontroli finansowania, pieniądze nie szły za pacjentem. Inwestycje w ZOZ miały charakter centralny.

- brak działań profilaktycznych.

- 1999 r. - lekarz rodzinny,

- ciężar dowodu - ten, kto mówi, że dane świadczenie mu przysługiwało, musiał to udowodnić.

- Publiczne prawo podmiotowe, np. zapłata zadośćuczynienia, np. postępowanie administracyjne.

Świadczenie zdrowotne:

- aspekt cywilno - prawny - art. 393 KC,

- aspekt administracyjno - prawny - do sądu administracyjnego.

Świadczenia zdrowotne - są publicznym prawem podmiotowym, zagwarantowanym w konstytucji.

Na zajęcia następne z ustawy ZOZ: tworzenie, likwidacja, przekształcanie ZOZ.

03.03.2007 r.

Ewolucja systemu ochrony zdrowia w Polsce. (PYT. 21).

Pierwszym aktem prawa stanowiącym o akcie szpitalnym była tzw. konstytucja szpitalna z 1775 r. zgodnie, z którą państwo sprawowało nadzór nad działalnością diagnostyczno - leczniczą szpitali oraz ich organizacją i administracją. Akt ten nawiązywał też do zawodów felczera i lekarza oraz personelu pomocniczego, np. akuszerki. Przewidywał on bezpłatne leczenie pacjenta, o ile nie był on sam w stanie ponieść kosztów leczenia.

Okres zaborów przyniósł różne koncepcje finansowania opieki zdrowotnej i w 1918 r. powstała idea jednolitego państwowego systemu ochrony zdrowia nadzorowanego przez Ministerstwo Zdrowia Publicznego, któremu przysługiwał nadzór także nad:

- samorządowym lecznictwem miejskim oraz lecznictwem ubezpieczeniowym.

Samorząd terytorialny:

- był odpowiedzialny bezpośrednio za organizację instytucji ochrony zdrowia na danym terenie.

- samodzielnie ponosił wydatki na sferę zdrowia publicznego poza kosztami zwalczania chorób zakaźnych i wenerycznych.

Administracja rządowa zobowiązana była zakładać i utrzymywać szpitale, przychodnie, domy izolacyjne. System zdrowotny opierał się w latach 1918-1939 o model mieszany budżetowo - ubezpieczeniowo - samorządowy.

Lecznictwo ubezpieczeniowe - 3 ustawy 1919, 1920, 1923 - opierało się na obowiązkowym ubezpieczeniu na wypadek choroby. Obowiązkiem ubezpieczeniowym objęto wszystkie osoby zatrudnione na podstawie stosunku służbowego lub roboczego. Nie obejmował on rolników, pracowników umysłowych o wysokim uposażeniu. Powołano kasy chorych, które mogły tworzyć swoją własną sieć szpitali oraz stacjonarne zakłady leczenia.

Pomoc lekarska w odróżnieniu od leczenia szpitalnego była bezpłatna, albowiem kasa chorych pokrywała jedynie połowę kosztów świadczeń w najniższym standardzie szpitalnym. Drugą część musiał pokryć sam chory.

W 1933 r. zniesiono kasy chorych i na mocy ustawy z tego samego roku powołano ubezpieczenie społeczne, które podporządkowane były Ministerstwu opieki społecznej. Ustawa odstępowała od bezpłatności świadczeń stacjonarnych i wprowadziła dopłaty do poszczególnych świadczeń.

Struktura opieki zdrowotnej została podzielona na:

- lecznictwo ubezpieczeniowe i poza ubezpieczeniowe, w którym znalazły się takie sektory jak:

• publiczny,

• państwowy,

• społeczny,

• prywatny.

W sektorze poza ubezpieczeniowym leczenie było odpłatne, chyba, że chory podlegał innym tytułom prawnym zwalniającym go z opłat. (świadectwo ubóstwa - obligowało samorząd do zapłaty za obywatela).

W okresie międzywojennym działały publiczne oraz prywatne Zakłady Opieki Zdrowotnej, które w zależności od swego statusu miały prawo do środków publicznych.

Po II wojnie światowej manifest PKWN wskazywał, że służba zdrowia ma zapewnić opiekę lekarską masom pracującym. W okresie powojennym państwo występowało w roli jedynego organizatora opieki zdrowotnej. Skutkiem takiego działania stała się nacjonalizacja wszystkich Zakładów Opieki Zdrowotnej, jak też aptek, oraz likwidacja samorządu pracowników medycznych. Państwo zakładało i utrzymywało wszelkie kategorie ZOZ (od przychodni po szpitale, uzdrowiska, wszystko stało się własnością państwa).

W świetle konstytucji z 1952 r. obowiązkiem państwa było podejmowanie wszelkich działań w celu zapobieżenia chorobom i udzielania pomocy w razie choroby. Państwo ujednolicało zasady działania ZOZ, a gospodarka finansowa w służbie zdrowia oparta była na tzw. planie odcinkowym Narodowego Planu Gospodarczego.

Budżety ZOZ ustalane były centralnie. Odgórnie dokonywano podziału środków na województwa i resorty. Przez 50 lat finansowanie opieki zdrowotnej opierało się na tzw. systemie podmiotowym, określanym także jako system podażowy, który polegał na tym, że finansowane były koszty utrzymania danej jednostki służby zdrowia, a wysokość dotacji z budżetu państwa nie miała nic wspólnego z wyliczeniem wielkości kosztów na podstawie rozmiaru, struktury i jakości wykorzystanych świadczeń zdrowotnych.

Początkowo powojenny system zakładał współpłacenie pacjentów. Ciągle obowiązywała ustawa ubezpieczeniowa z 1933 r. Dopiero w 1976 r. dokonano nowelizacji konstytucji, gdzie wprowadzono regułę bezpłatnej pomocy lekarskiej dla wszystkich ludzi pracy i ich rodzin.

Cechą charakterystyczną okresu powojennego było tworzenie branżowych zasad opieki zdrowotnej. Opieka zdrowotna w tym czasie świadczona była na 3 zasadniczych poziomach:

I to zespół opieki zdrowotnej (przychodnie, szpitale),

II wojewódzkie szpitale zespolone,

III szpitale kliniczne i resortowe.

W 1989 r. w związku z transformacją ustrojową rozpoczęto w Polsce dyskusje na temat reformy ochrony zdrowia. Ustalenia okrągłego stołu zapowiadały kontynuację opiekuńczych i socjalnych funkcji państwa. Jednakże plan Balcerowicza nie przewidywał wzrostu wydatków na sferę ochrony zdrowia, wówczas zarysowały się dwa nurty reformy:

I - opierał się na podmiotowości pacjenta, który miał być nośnikiem środków finansowych do placówki zdrowia,

II - przewidywał utworzenie funduszu ubezpieczeń zdrowotnych, który miał pokrywać koszt świadczeń zdrowotnych z wcześniej uiszczonych składek przez społeczeństwo.

Przyjęto koncepcję powszechnych ubezpieczeń zdrowotnych zgodnie, z którą każdy zobowiązany był do opłacania składki, która na zasadzie solidaryzmu społecznego może być wykorzystywana na finansowanie świadczeń zdrowotnych przez poszczególnych członków społeczeństwa.

W związku z tym w 1997 r. przyjęto ustawę o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, która dokonała przewrotu w zakresie systemu zdrowotnego.

Do 1999 r. (ustawę przyjęto z 2-letnim vacatio legis) system finansowy świadczeń miał charakter budżetowy i był zwany modelem BEVERIDGE`A.

Od 1999 r. mamy do czynienia z mieszanym modelem finansowania świadczeń zdrowotnych, albowiem świadczenia wysoko specjalistyczne finansowane są z budżetu państwa, natomiast inne opierają się na modelu ubezpieczeniowym zwanym modelem BISMARCKA.

Konsekwencją reformy było usamodzielnienie PZOZ oraz znaczne zwiększenie dostępu niepublicznych podmiotów do środków finansowych przeznaczonych na ochronę zdrowia.

W 1999 r. powołano 16 Regionalnych Kas Chorych, które miały samodzielność organizacyjną i wypełniały funkcję: „płatnika” świadczeń zdrowotnych. Regionalna kasa chorych zobowiązana była do zabezpieczenia świadczeń zdrowotnych, ale w ramach uzyskanej wcześniej składki.

Powszechność ubezpieczenia zdrowotnego oparto na takich zasadach jak:

- solidaryzm społeczny,

- samorządność

- samofinansowanie,

- równość dostępu do świadczeń,

- gospodarność i celowość działania,

- na prawie wolnego wyboru świadczeniodawcy i kasy chorych oraz działalności kasy na zasadach non profit.

Okazało się jednak, że w 2003 r. postanowiono zmienić system z kas chorych na Narodowy Fundusz Zdrowia.

Propagandowo zakładano, że ujednolici on dostęp do świadczeń zdrowotnych w Polsce. W związku z tym 16 regionalnych kas chorych i kasę branżową połączono w Narodowy Fundusz Zdrowia, a w miastach wojewódzkich powstały jego oddziały.

Ustawa była dużo gorsza od poprzedniej. 7.01.2004 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł niekonstytucyjność tego aktu wskazując, że z uwagi na potrzeby społeczne może on obowiązywać do końca 2004 r. TK uznał, że niejasność ustawy, uchybia przyzwoitej legislacji, a treść ustawy jasno nie wskazuje kto, na jakich zasadach i do czego ma prawo. TK uznał także, że ustawa nie zabezpiecza godności ludzkiej i ochrony zdrowia. Jednakże TK nie przesądził, jaki model organizacyjno - prawny finansowania świadczeń zdrowotnych powinien być stosowany.

W sierpniu 2004 r. uchwalono ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, która obowiązuje do dziś. Ustawa, co do zasady nawiązuje do ubezpieczeniowego modelu ochrony zdrowia, jednakże ustawodawca w mechanizmy ubezpieczeniowe włączył mechanizmy administracyjne, które stoją w rażącej sprzeczności ze zobowiązaniową strukturą ubezpieczenia, która powinna opierać się na autonomii woli, wolności wyboru i wolności umów. Podstawowym instrumentem zarządzania w świetle tego aktu jest decyzja, polecenie służbowe i nadzór.

Cechą charakterystyczną ubezpieczeniowej konstrukcji opieki zdrowotnej jest trójstronne powiązanie pomiędzy pacjentem, świadczeniodawcą usług medycznych i finansującym świadczenie zdrowotne.

Relacje prawne mają charakter umowny, ale także pozaumowny, albowiem nie tylko mamy do czynienia z normami prawa w tym zakresie, ale w rachubę wchodzą także zasady współżycia społecznego oraz obowiązujące zwyczaje. Podmiot dysponujący składkami na świadczenia zdrowotne powinien pozostać pod kontrolą władzy, ale nie mogą one współzarządzać tymi środkami, ponieważ w takich okolicznościach bezzasadne wydaje się być powoływanie odrębnej instytucji.

Tworzenie systemu zdrowotnego musi brać pod uwagę 2 aspekty:

- odpowiedzialność państwa i odpowiedzialność obywateli za zdrowie,

• sposób oraz udział pacjentów i państwa w pokrywaniu kosztów leczenia i profilaktyki zdrowotnej.

17.03.2007 r.

Zakład Opieki Zdrowotnej - filar - jego koncepcję opiera się przede wszystkim na:

• koncepcji zakładu administracyjnego, zwany publicznym (państwowy przed reformą),

• osobowość prawna (publiczne), ponieważ NZOZ nie posiadają osobowości prawnej i działają na koszt założyciela.

Art. 8 - podział ZOZ na publiczne i niepubliczne - zależy od założyciela.

Zakład administracyjny (publiczny_ ma władztwo zakładowe - polega to na tym, że organy zakładu jednostronnie mogą kształtować sytuację prawną użytkownika zakładu (destynatariusza).

Organy ZOZ - zakład administracyjny:

• osoby lub zespoły, grupy osób uprawnione do kształtowania sytuacji prawnej pacjenta,

• wykonują czynności prawne i faktyczne względem pacjenta,

• władztwo opiera się na ustawie o ZOZ oraz regulaminie udzielania świadczeń zdrowotnych,

• regulamin ustala kierownik zakładu - niepubliczne,

• 
  regulamin kształtuje pozycję faktyczno - prawną pacjenta,

• regulamin ustala kierownik zakładu - publiczny, ale zatwierdza rada społeczna - organ ZOZ,

• uchwala statut ZOZ,

• zatwierdza regulamin udzielania świadczeń zdrowotnych,

• stosunki pomiędzy pacjentem, a zakładem mają charakter administracyjny i są to stosunki cywilnoprawne (hybrydalne),

• stosunek zakładowy może powstać:

• z woli stron,

• z pominięciem aktu woli, ale tylko na podstawie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, na bazie przepisów kpk oraz wówczas gdy ratujemy życie, a osoba której ratujemy życie nie może wyrazić zgody ze względu na jej stan i nie jest możliwe uzyskanie zastępczego aktu zgody, np. od rodziny.

• orzeczenie sądu np. odwyk, leczenie psychiatryczne, uzależnienie narkotykowe,

• decyzja administracyjna.

Zgoda pacjenta jest prawem pacjenta, a obowiązkiem lekarza (ZOZ).

• zgoda blankietowa;

• względna - pacjent nie chce wiedzieć, ale rodzina ma być poinformowana,

• bezwzględna - ani pacjent, ani rodzina nie wie i wiedzieć nie chce i nie może,

• zgoda sadowa - np. chory psychicznie, kwarantanna - na podstawie decyzji administracyjnej.

Zakład administracyjny - administracja świadcząca - usługi o charakterze profesjonalnym skierowane do określonej grupy społecznej. Osobowość prawna wyraża się w tym, że dany podmiot samodzielnie występuje w obrocie prawnym, może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, może być podmiotem praw i obowiązków, posiada zdolność sądową i procesową.

Osobowość prawna:

• zdolność do czynności prawnych - np. ZOZ może zawierać umowy z MFOZ.

• zdolność prawna - może zapisać majątek ZOZ.

NZOZ - nie posiadają osobowości prawnej, a w związku z tym kierownik zakładu musi legitymować się pełnomocnictwem do dokonywania czynności prawnych, zakładu takiego nie można pozwać do sądu ponieważ zdolność sądową i procesową ma jego założyciel.

Osobowość prawna wyraża się również w 3 aspektach:

• samodzielności organizacyjnej,

• samodzielności majątkowej,

• samodzielności finansowej zakładu publicznego.

Samodzielność organizacyjna - polega na tym, że organy zakładu - kierownik przy udziale rady społecznej kształtują ustrój i strukturę organizacyjną zakładu, np. rada społeczna uchwalając statut może rozbudować swoją kompetencję poza tymi które wskazał ustawodawca w art. 46 ustawy o ZOZ. Kierownik zakładu w regulaminie organizacyjnym wskazuje zakres powiązań oraz podległości poszczególnych jednostek organizacyjnych i personelu zakładu. Samodzielność organizacyjna wiąże się z samodzielnością majątkową. W ten sposób że SPZOZ samodzielnie ponosi odpowiedzialność cywilno - prawną, a gwarancją zaspokojenia wierzyciela zakładu jest majątek zakładu. SPZOZ może nabywać wszelkie prawa majątkowe a ponad to przysługuje mu prawo do nieodpłatnego użytkowania z nieruchomości wierzyciela.

Samodzielność majątkowa - PZOZ dział na podstawie przepisów kodeksu cywilnego, ale z tym zastrzeżeniem, że majątek z którego korzysta ma charakter tzw. własności publicznej, oznacza to, że gospodarowanie majątkiem regulowane jest także przepisami prawa publicznego, np. zgodnie z art. 53 organ założycielski posiada uprawnienia które defakto prowadzą do współzarządzania majątkiem art. 53.6.

Samodzielność finansowa polega na tym, że zakład z własnych środków i przychodów działalności pokrywa koszty działalności i zobowiązań.

Organ założycielski może w ściśle określonych wypadkach przekazywać środki finansowe o których mowa w art. 55.

Mówiąc o cechach ZOZ nie można mówić o publicznych i niepublicznych ZOZ-ach, bo publiczne mają osobowość prawna, a niepubliczne nie.

31.03.2007 r.

Praca zamiast egzaminu na ocenę 3: „Prawo do ochrony zdrowia, a prawo do świadczeń zdrowotnych”.

Dwie strony tylko napisać, nie więcej. Co to prawo do ochrony zdrowia, a co to prawo do świadczeń zdrowotnych. Skorzystać z: art. 30 i 68 Konstytucji oraz art. 7 ustawy o ZOZ. Oraz ustawa o finansowaniu środków zdrowotnych. Co komu przysługuje, a czym to się różni.

Pracę oddać 21 kwietnia, ostatecznie 12 maja. Wpisy 26 maja. Od godz. 10.30, sala 316.

12 maja egzamin!!!!

Na egzaminie tylko to, co zdąży przerobić.

21 kwietnia - lista osób idących na „O”:

- z B-stoku - 11 maja egzamin

- osoby nie z B-stoku - 12 maja rano egzamin.

T: OSOBOWOŚĆ PRAWNA.

Pojęcie organu w zakładzie administracyjnym - odnosi się do osoby lub zespołu osób, które mogą kształtować pozycję faktyczno - prawną użytkownika zakładu. W związku z tym koncepcja zakładu administracyjnego wskazuje, że organem jest:

- kierownik zakładu,

- rada społeczna zakładu,

- a także personel medyczny zakładu, który dokonuje czynności władczych względem pacjenta.

Wskazać należy, że rada społeczna występuje tylko w publicznych ZOZ.

Organem w rozumieniu przepisów prawa cywilnego - jest kierownik ZOZ-u, który składa oświadczenie woli i reprezentuje w obrocie prawnym ZOZ.

Charakterystyczną cechą ZOZ-u jest to, że organ założycielski kreuje organy zakładu.

Kierownik zakładu może pełnić swoją funkcję na podstawie:

1. powołania - jest formą najdogodniejszą dla organu założycielskiego w przedmiocie powierzenia funkcji kierownika zakładu.

2. umowy o pracę - stosowana jest wyjątkowo rzadko.

3. umowy cywilno - prawnej - obecnie istnieje tendencja do zatrudniania w ramach kontraktu menedżerskiego czyli umowy cywilno - prawnej. Ustawa o ZOZ nie reguluje trybu jej zawarcia, a w związku z tym pojawia się pytanie, czy należy stosować procedurę zamówień publicznych.

Co do zasady procedura taka powinna być stosowana ale orzecznictwo i doktryna nie są w tym zakresie spójne.

Kierownik ZOZ:

- sprawuje funkcje określone art. 44 ustawy o ZOZ, w świetle, którego kieruje on zakładem, reprezentuje go oraz jest pracodawcą osób zatrudnionych w ZOZ.

- polega przede wszystkim na ustaleniu porządku udzielania świadczeń zdrowotnych, zdrowotnych w tym zakresie także określeniu zakresu obowiązków poszczególnych pracowników, zasad współdziałania z innymi ZOZ.

- zobowiązany jest do współpracy z organem założycielskim oraz radą społeczną. Współpraca ta w niektórych przypadkach wpływa na samodzielność reprezentacji, np. przy zawieraniu niektórych umów cywilno - prawnych, np. najmu (art. 42 i 52 ustawy o ZOZ), kierownik zakładu musi stosować zasady opracowane przez organ założycielski. Wówczas, gdy je przekroczy skutkuje to wadliwością czynności prawnej np. nieważnością.

Dyrektor zakładu powinien w niektórych przypadkach wysuwać opinie bądź analizy dotyczące podejmowanych kroków w zarządzaniu finansami ZOZ.

Rada społeczna:

a) jest organem kolegialnym, gdzie ustawodawca wskazał źródło pochodzenia jej członków, jakimi jest administracja rządowa i samorządowa, w tym samorząd terytorialny, samorząd zawodowy.

b) ustawodawca wskazał jednocześnie, kto pełni funkcje przewodniczącego rady np.

- w szpitalach klinicznych - jest to przedstawiciel rektora,

- w szpitalach samorządowych - jest to przewodniczący organu wykonawczego (wójt, burmistrz, prezydent) lub osoba przez niego wyznaczona.

W świetle art. 44b ustawy o ZOZ, Rada społeczna wykonuje czynności dla dwóch podziałów:

- na rzecz organu założycielskiego, jest ona organem inicjującym i opiniodawczym,

- dla kierownika zakładu jest organem doradczym.

Uprawnienia Rady społecznej wynikają też z art. 46 ustawy o ZOZ, a ponadto mogą być określone w statucie zakładu, który także określa kadencję tego organu.

Rada społeczna w zakresie swego działania pełni funkcje:

a) władcze, zaliczamy tu przede wszystkim:

- uchwalenie statutu

- zatwierdzenie regulaminu udzielenia świadczeń zdrowotnych wcześniej opracowanego przez kierownika zakładu.

b) niewładcze, zaliczamy:

- składanie wniosków i opinii dotyczących przekształcenia zakładu

- przyznawania kierownikowi nagrody

- rozwiązanie umowy z kierownikiem zakładu.

Rada społeczna wykonuje niewładcze uprawnienia w zakresie gospodarki finansowej zakładu poprzez wnioskowanie i opiniowanie w sprawach planu finansowego i inwestycyjnego, w sprawie inwestycji, kredytów, dotacji oraz ewentualnie w podziale zysku.

Personel medyczny zakładu - uważany jest spornie w doktrynie za organ zakładu administracyjnego. Wynika to z tego, że wejście w poczet użytkowników ZOZ następuje nie w drodze decyzji kierownika zakładu, ale poszczególnych członków personelu, którzy w ramach przyznanych im uprawnień przyjmują do ZOZ, egzekwują posłuszeństwo, kontrolują przestrzeganie zaleceń.

Zakres władztwa personelu medycznego determinuje rodzaj lecznictwa.

Ważną kwestią jest, iż właśnie personel medyczny uprawniony jest do:

- wydawania: decyzji, zaświadczeń, skierowań oraz

- podejmowania tzw. czynności o charakterze materialno - technicznym z zakresu administracji.

Decyzją administracyjną wydawaną w ramach ZOZ są te rozstrzygnięcia, które warunkują udzielenie lub odmowę udzielenia świadczenia zakładowego. Przyjęcie pacjenta do zakładu jest czynnością materialno - techniczną, a odmowa, pomimo, że przepis wprost tak nie stanowi jest decyzją administracyjną.

Obie formy podlegają kontroli administracyjnej, a nawet niedoszły pacjent może złożyć skargę do sądu administracyjnego.

Formą działania zakładu wobec pacjenta jest prawo do wystawienia zaświadczeń, jak też skierowań przez personel medyczny.

Zaświadczenie potwierdza istniejący stan prawny lub faktyczny pacjenta. Natomiast w skierowaniu lekarz określa stan faktyczny i porównuje go ze wzorcem w tym celu, aby dalsze czynności względem chorego dokonywała inna jednostka. Jest to typowa czynność materialno - techniczna.

Każdy przyjęty do szpitala pacjent ma prawo do tego, aby osoba wykonująca zawód medyczny orzekała, jak też podejmowała decyzję w zakresie diagnozy i terapii.

Opinia lekarska może mieć charakter zaświadczenia, bądź czynności materialno - technicznej, warunkującej uzyskanie kolejnych świadczeń zdrowotnych.

Reasumując zakład administracyjny działający w ramach struktury organizacyjnej opierającej się na regulaminie udzielania świadczeń zdrowotnych rozstrzyga:

- kto realizuje świadczenie,

- jaki jest ich rodzaj oraz

- kto może podejmować wobec pacjenta czynności prawne i faktyczne.

Akty zakładowe możemy podzielić na:

- akty administracyjno - prawne

- czynności cywilno - prawne.

Akty administracyjno - prawne dzielą się na:

- akty tworzące normy ogólne, np. regulamin udzielania świadczeń zdrowotnych

- akty indywidualne zwane również wewnętrznymi aktami zakładowymi, np. skierowanie.

21.04.2007 r.

12.05.2007 r. - „0” - lub oddać pracę

26.05 od godz. 9.30 do 11.00 - wpisy

egzamin - 16.06.2007 r. godz. 12.00, 12.30 wpis

Ustawa o ZOZ zawiera katalog tzw. praw pacjenta, które mają charakter praw osobistych. KC w art. 23 mówi o tym, że dobrem osobistym jest zdrowie człowieka. Konstytucja w art. 30 stanowi o godności człowieka. Europejska Karta Praw Człowieka szeroko opisuje prawa człowieka, w tym jego prawo do prywatności, godności i szacunku dla istoty ludzkiej. Oznacza to, że nie sama ustawa o ZOZ stanowi o prawach pacjenta, albowiem opierają się one na innych aktach prawa krajowego i międzynarodowego. Ustawodawca w ustawie o ZOZ odróżnia prawa pacjenta, który korzysta ze świadczeń lecznictwa otwartego i zamkniętego.

W tym drugim przypadku katalog jest szerszy. Ustawodawca wskazuje, że naruszenie praw pacjenta bez względu na to, czy spowodowało to naruszenie zdrowia, czy też nie - powoduje możliwość zasądzenia zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie w odróżnieniu od odszkodowania nie jest wymierne, albowiem rekompensuje naruszenie wartości niewymierzalnych jakim jest zdrowie, godność, życie.

Sięgając do art. 19 ustawy o ZOZ ustawodawca wskazuje, że pacjent ma prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom wiedzy medycznej i w tym samym przepisie przewiduje sytuację limitów świadczeń i w takim zakresie stanowi, że pacjent ma prawo do korzystania z rzetelnej, opartej na procedurach medycznych kolejki do świadczeń.

Ustawodawca nie definiuje pojęcia pacjent. Jest to każdy, kto potrzebuje w danej chwili pomocy - leczenia lub zapobiegania.

Art. 3 ustawy o ZOZ - prawa pacjenta:

• pacjentowi przysługuje prawo do informacji o swoim stanie zdrowia, po to, aby mógł skorzystać m.in. z świadomego wyrażenia zgody, bądź odmowy na udzielenie świadczenia zdrowotnego,

• prawo do intymności i godności w czasie wykonywania zabiegów medycznych,

• prawo do umierania w spokoju i godności - art. 30 konstytucji,

• art. 19 ust. 3 pacjent ma prawo do opieki pielęgnacyjnej .... (dopisać)

• prawo do kontaktu z osobami z zewnątrz - np. telefoniczny,

• prawo do opieki duszpasterskiej.

Zadośćuczynienie należy się z tytułu naruszenia praw pacjenta. Dochodzić mogą osoby trzecie, gdy pacjent umrze.

5

1

3

7

2

4

6

8

---