Jak osuszyć zawilgocony budynek?

Wilgoć w murach jest bardzo szkodliwa dla konstrukcji budynku  zmniejsza jego żywotność, niszczy tynki, a także ma niekorzystny wpływ na zdrowie ludzi.

Prawidłowe zabezpieczenie budynku przed destrukcyjnym oddziaływaniem wilgoci wymaga dokładnego określenia źródeł zawilgoceń, a dopiero potem osuszenia.

Skąd się bierze wilgoć?
Zanim zaczniemy zwalczać wilgoć należy dokładnie określić przyczyny jej występowania.

Najlepiej zwrócić się z tym do inżyniera budowlanego.

Wilgoć może dostać się do struktury materiału budowlanego z kilku źródeł.

Pierwszym jest woda z opadów atmosferycznych, która stanowi ilościowo największe zagrożenie dla budynku.

Podstawą zabezpieczenia budynku przed wodą opadową jest szczelne pokrycie dachowe, dokładne wykonane obróbki blacharskie i właściwy system orynnowania.

Drugim, mało widocznym ale powodującym duże zniszczenia jest przedostawanie wilgoci z gruntu w materiały.

Podciąganie kapilarne wody gruntowej i wchłanianie jej przez materiały budowlane jest skutkiem źle wykonanej lub uszkodzonej pionowej albo poziomej przeciwwilgociowej
i przeciwwodnej izolacji fundamentów budynku.

Kolejną przyczyną zawilgocenia muru mogą być skorodowane i nieszczelne rury prowadzące wodę.

Woda z takich rur przedostaje się do struktury muru.

Także brak izolacji cieplnej rur może prowadzić do kondensacji wody na powierzchni chłodnej rury i oddawania jej do struktury muru.

Wilgoć penetrująca w materiale budowlanym powoduje:

• osłabienie właściwości termoizolacyjnych co powoduje zwiększenie kosztów ogrzewania,

• rozwój grzybów i pleśni, które nie tylko negatywnie wpływają na budynek ale też mają wpływ na zdrowie człowieka,

•  w okresie zimowym, wilgoć w murze może doprowadzać do destrukcji muru, spowodo-
  wanej cyklami zamarzania wody,

• wraz z wilgocią dostaje się sól, która powoduje odpadanie tynków, pękanie powłok malarskich, a nawet wykruszanie się i odpadanie całych fragmentów muru.

Jak osuszyć?
Metody osuszania budynków:

• iniekcja krystaliczna - należy nawiercić w osuszanym murze otwory iniekcyjne, najkorzystniej średnicy 20 mm i długości równej grubości muru pomniejszonej o 5-10 cm.

• Otwory wierci się w jednej linii równolegle do poziomu podłogi, w odstępach co 10-15 cm, najkorzystniej z jednej strony muru (jeśli pozwala na to odpowiednia długość wierteł) oraz pod kątem 15 do 30 stopni do poziomu.

• Do tych otworów wlewa się około 0,5 l wody w celu lepszego zwilżenia muru i wypłukania z otworów pozostałości po wierceniu, potem możliwie szybko wpuszcza się cement portlandzki w płynnej postaci, zmieszany z środkiem aktywacyjnym (aktywatorem krzemianowym) w określonych proporcjach wagowych.

• Środek ten krystalizując się tworzy trwałą, nieprzepuszczalną warstwę izolacyjną. Stosując tę metodę należy zapewnić wentylowanie osuszanych pomieszczeń, a blokadę przeciwwilgociową krystaliczną uzyskuje się praktycznie w czasie siedmiu dni.

• termoiniekcja - należy nawiercić w zawilgoconej ścianie otwory średnicy 2 cm w rozstawie 20 cm w dwóch rzędach. Tymi otworami doprowadzane jest suche powietrze o odpowiedniej temperaturze i ustalonej prędkości przepływu za pomocą urządzeń termowentylacyjnych.

• Proces wpuszczania powietrza trwa od dwóch do kilku dni, w zależności od początkowej wilgotności i grubości ścian.

• Na koniec gdy wilgotność ścian spadnie do 5% w otwory wprowadza się środki hydrofobowe na bazie żywic silikonowych, które utwardzają się i tworzą barierę dla wilgoci.
  

• Mikrofalowa metoda termoiniekcji. W metodzie tej co 20 cm w murze nawierca się otwory średnicy około 25 mm i głębokości 70-80% grubości ściany. W otwory wprowadza się promienniki rurowe połączone z generatorami mikrofalowymi. Promienniki nagrzewają mur promieniście wokół otworu. Przy zasilaniu każdego promiennika energią mikrofalową o mocy 600-700 W i częstotliwości 2,45 GHz już po 5-10 minutach temperatura muru w obszarze nagrzewania wzrasta o 30-40°C.

• Taki przyrost temperatury powoduje wzrost ciśnienia wody w murze i wymuszoną dyfuzję wody poza obszar intensywnie nagrzewany.

• Po nagrzaniu fragmentu muru promienniki są usuwane, a do otworów wprowadzany jest płyn hydrofobowy.

• Płyn tworzy szczelną przeponę blokującą wnikanie wilgoci.

• elektroosmoza -  ta metoda polega na usuwaniu wilgoci za pomocą prądu stałego, przepływającego między elektrodami umieszczonymi w murze.

• Fale elektromagnetyczne powodują, że ruch wilgoci odbywa się z góry na dół.

• Woda zostaje sprowadzona do gruntu i mury pozostają trwale suche.

• Proces ten trwa w zależności od stopnia zawilgocenia, grubości i rodzaju murów, od kilku miesięcy do trzech lat.

• Metoda elektroosmozy nie wymaga wykonywania żadnych prac budowlanych, montaż aparatów odbywa się podczas normalnej eksploatacji budynku, bez względu na porę roku i warunki atmosferyczne.

autor: Ewa Staszczyk

---