Jak osuszyć zawilgocony budynek?

Wilgoć w murach jest bardzo szkodliwa dla konstrukcji budynku  zmniejsza jego ży-
wotność, niszczy tynki, a także ma niekorzy-
stny wpływ na zdrowie ludzi. Prawidłowe zabezpieczenie budynku przed destrukcyj-
nym oddziaływaniem wilgoci wymaga dokła-
dnego określenia źródeł zawilgoceń, a dopie-
ro potem osuszenia.

Skąd się bierze wilgoć?
Zanim zaczniemy zwalczać wilgoć należy dokładnie określić przyczyny jej występowania. Najlepiej zwrócić się z tym do inżyniera budowlanego. Wilgoć może dostać się do struktury materiału budowlanego z kilku źródeł. Pierwszym jest woda z opadów atmosferycznych, która stanowi ilościowo największe zagrożenie dla budynku.
Podstawą zabezpie-
czenia budynku przed wodą opadową jest szczelne pokrycie dachowe, dokładne wykonane obróbki blacharskie i właściwy system orynnowania. Drugim, mało widocznym ale powodują-
cym duże zniszczenia jest przedostawanie wilgoci z gruntu
w materiały. Podciąganie kapilarne wody gruntowej i wchłania-
nie jej przez materiały budowlane jest skutkiem źle wykonanej lub uszkodzonej pionowej albo poziomej przeciwwilgociowej
i przeciwwodnej izolacji fundamentów budynku. Kolejną przy-
czyną zawilgocenia muru mogą być skorodowane i nieszczelne rury prowadzące wodę. Woda z takich rur przedostaje się do struktury muru. Także brak izolacji cieplnej rur może prowadzić do kondensacji wody na powierzchni chłodnej rury i oddawania jej do struktury muru.

Wilgoć penetrująca w materiale budowlanym powoduje:

• osłabienie właściwości termoizolacyjnych co powoduje zwiększenie kosztów ogrzewania,

• rozwój grzybów i pleśni, które nie tylko negatywnie wpływają na budynek ale też mają wpływ na zdrowie człowieka,

•  w okresie zimowym, wilgoć w murze może doprowadzać do destrukcji muru, spowodo-
  wanej cyklami zamarzania wody,

• wraz z wilgocią dostaje się sól, która powoduje odpadanie tynków, pękanie powłok malarskich, a nawet wykruszanie się i odpadanie całych fragmentów muru.

Jak osuszyć?
Metody osuszania budynków:

• iniekcja krystaliczna - należy nawiercić w osuszanym murze otwory iniekcyjne, naj-
  korzystniej średnicy 20 mm i długości równej grubości muru pomniejszonej o 5-10 cm. Otwory wierci się w jednej linii równolegle do poziomu podłogi, w odstępach co 10-15 cm, najkorzystniej z jednej strony muru (jeśli pozwala na to odpowiednia długość wierteł) oraz pod kątem 15 do 30 stopni do poziomu. Do tych otworów wlewa się około 0,5 l wo-
  dy w celu lepszego zwilżenia muru i wypłukania z otworów pozostałości po wierceniu, po-
  tem możliwie szybko wpuszcza się cement portlandzki w płynnej postaci, zmieszany
  z środkiem aktywacyjnym (aktywatorem krzemianowym) w określonych proporcjach wa-
  gowych. Środek ten krystalizując się tworzy trwałą, nieprzepuszczalną warstwę izolacyj-
  ną. Stosując tę metodę należy zapewnić wentylowanie osuszanych pomieszczeń, a blo-
  kadę przeciwwilgociową krystaliczną uzyskuje się praktycznie w czasie siedmiu dni.

• 
  termoiniekcja - należy nawiercić w zawilgoconej ścianie otwory średnicy 2 cm w rozstawie 20 cm w dwóch rzędach. Tymi otworami doprowadzane jest suche powietrze o odpowiedniej temperaturze i usta-
  lonej prędkości przepływu za pomocą urządzeń ter-
  mowentylacyjnych. Proces wpuszczania powietrza trwa od dwóch do kilku dni, w zależności od począt-
  kowej wilgotności i grubości ścian. Na koniec gdy wilgotność ścian spadnie do 5% w otwory wprowa-
  dza się środki hydrofobowe na bazie żywic silikono-
  wych, które utwardzają się i tworzą barierę dla wilgoci.
  Mikrofalowa metoda termoiniekcji. W metodzie tej co 20 cm w murze nawierca się otwory średnicy około 25 mm i głębokości 70-80% grubości ściany. W otwory wprowa-
  dza się promienniki rurowe połączone z generatorami mikrofalowymi. Promienniki nagrze-
  wają mur promieniście wokół otworu. Przy zasilaniu każdego promiennika energią mikro-
  falową o mocy 600-700 W i częstotliwości 2,45 GHz już po 5-10 minutach temperatura muru w obszarze nagrzewania wzrasta o 30-40°C. Taki przyrost temperatury powoduje wzrost ciśnienia wody w murze i wymuszoną dyfuzję wody poza obszar intensywnie na-
  grzewany. Po nagrzaniu fragmentu muru promienniki są usuwane, a do otworów wpro-
  wadzany jest płyn hydrofobowy. Płyn tworzy szczelną przeponę blokującą wnikanie wilgoci.

• elektroosmoza -  ta metoda polega na usuwaniu wilgoci za pomocą prądu stałego, przepływającego między elektrodami umieszczonymi w murze. Fale elektromagnetyczne powodują, że ruch wilgoci odbywa się z góry na dół. Woda zostaje sprowadzona do gruntu i mury pozostają trwale suche. Proces ten trwa w zależności od stopnia zawilgo-
  cenia, grubości i rodzaju murów, od kilku miesięcy do trzech lat. Metoda elektroosmozy nie wymaga wykonywania żadnych prac budowlanych, montaż aparatów odbywa się podczas normalnej eksploatacji budynku, bez względu na porę roku i warunki atmosfe-
  ryczne.

autor: Ewa Staszczyk

zdjęcia: Redakcja, Enosta

data publikacji: 13.02.2004

data aktualizacji: 24.11.2005

---