Dzieła literackie
I Bóg mi odmówił tej anielskiej miary...
- utwór jest wyznaniem dramatycznym wyznaniem niemocy twórczej. Podmiot szczerze wierzy w to, że pisze złe wiesze, nazywa siebie „wierszokletą”. Ma wiele do powiedzenia, jednak nie potrafi oddać tego co tkwi w jego duszy. Tajemnice jego artystycznej duszy zna jedynie on sam i Bóg.
II Ledwom cię poznał, już cię żegnać muszę...
- podmiot ubolewa nad rozstaniem z ukochaną kobietą.
- mężczyzna ubolewa nad tym, że po rozstaniu jego ukochana już nigdy nie będzie szczęśliwa.
- jego łza jest niewidoczna dla oczu innych ludzi, ponieważ płacze jego zranione serce.
- czuje smutek i gorycz swój i swojej ukochanej. Ciąży mu on niczym korona cierniowa.
- na końcu podmiot stwierdza, że dwie kochające się dusze złączone są na wieki i tak naprawdę w sferze ducha nie ma pożegnania.
- wiersz jest optymistycznym proroctwem, w którym podmiot liryczny przepowiada zmartwychwstanie Polski i nadejście sprawiedliwości.
IV Nim słońce wejdzie, rosa wyżre oczy!
- podmiot wyraża nadzieje na wolną, niepodległą i zwycięską Polskę.
- wróży jej wielkość, lecz wątpi w to, że zobaczy to na własne oczy, bo wie, że droga do wolności jest jeszcze długa. Obawia się, że to inne pokolenia będą oglądać te wspaniałą ojczyznę.
- utwór ma być przestrogą i motywacją, ma skłaniać do walki.
V Mord elektrycznym prądem się rozpostrze...
- podmiot wiersza występuje w roli proroka, który przepowiada zagładę ludzkości.
- obrazy ukazane w wierszu, to jakby apokaliptyczne wizje przyszłości, w której rodziny będą odwracać się przeciwko sobie, stając się w końcu bezrozumnymi zwierzętami.
- ludzkość odwróci się od Boga, w wyniku czego, będą umierali za życia. Ich dusze będą martwe niczym rozkładające się w grobie ciała.
- umrze cała natura, księżyc, gwiazdy i słonce.
- nastrój wiersza jest pesymistyczny. Nie ma w nim wzmianki o nadziei. Są tylko wszechobecne cierpienie i grzech.
VI Poeta
- podmiot mówi, że wierzy w miłość i nadzieję, ale wie również, że na świecie jest wiele zła i cierpienia, przed którym nie można uciec - los człowieka jest przesadzony i wiedzie nas przez mękę do zguby.
- wiersz przesycony smutkiem i goryczą pełen jest tragicznych obrazów śmierci i pobojowiska. W opisywanym przez podmiot liryczny świecie kat układa z trupów arkady i kolumny, wszędzie czerwono jest od krwi i biało od kości ludzkich.
- poeta może jedynie wybierać pomiędzy śmiercią i życiem w niesławie, naznaczony piętnem bojaźni i chęcią zachowania życia za wszelką cenę. Podmiot czuje, że odwrócił się od własnego narodu jest zdrajcą, któremu nie dane są ani spokojna śmierć ani spokojne życie. Wie, że gorycz jego hańby zniszczy go pozbawi wartości takich jak piękno, miłość i wiara.
- podmiot prosi więc samego siebie, by odzyskał natchnienie i stał się wieszczem jakiego kraj potrzebuje.
Podmiot liryczny wiersza ukazuje nam obrazy upadłego Rzymu, porównując go do upadłego anioła ukaranego przez Boga. Wspomina postać Memnona- kolosy Memnona stojące nad brzegiem Nilu wydawały z siebie żałosne odgłosy, gdy tylko padły na nie promienie słoneczne. Żałobny klimat utworu potęgują opisy opustoszałego miasta, które przypomina wielkie cmentarzysko pełne grobowców i ruin: „tu żywych nie patrz - tu umarłych włości”, „pałace dumnych, w żółty piasek wryte”, „kościoły bogów, na szczątki rozbite”. Czas zmienił miejsce świetności w rumowisko, „poćwiartował posągi cezarów”, „zmienił Forum na błotnisty parów”. Nad tym wielkim cmentarzyskiem sterczą jedynie kolumny korynckie.
1
2
41