ROZDZIAŁ XIX

METODA RYODORAKU

Najbardziej uznaną i rozpowszechnioną metodą elektrodiagnostyki jest metoda Ryodoraku opracowana przez japońskiego badacza doktora medycyny Yoshio Nakatani. „Ryodoraku" oznacza linię o dobrej przewodności elektrycznej. Metoda Nakataniego oparta jest na pomiarach przewodności elektrycznej punktów biologicznie akty­wnych, określanej poprzez pomiar natężenia prądu. Od roku 1950 w mieście Osaka prowadzone były pod kierunkiem Y. Nakataniego badania oporności elektrycznej punktów biologicznie aktywnych skóry, które wykazały ścisłą zależność między stanem czynnościo­wym narządów wewnętrznych a wartościami przewodności elektry­cznej meridianów związanych z tymi narządami. W stanach chorobo­wych narządów wewnętrznych wykazano w punktach biologicznie aktywnych, przynależnych do tych narządów, zwiększoną przewod­ność elektryczną. Punkty te zostały nazwane punktami reaktywnymi elektroprzenikliwymi (Reactive Elektro-Permeable Point). Badania Nakataniego i jego współpracowników wykazały, że zakłócenia czynności narządów wewnętrznych zawsze uzewnętrzniają się na skórze obniżoną opornoścą elektryczną punktów związanych z tymi narządami oraz podwyższoną przewodnością elektryczną. Nakatani był przekonany, że zjawisko to jest wynikiem odruchu trzewno--skórnego. Bodźce z narządów wewnętrznych zmienionych chorobo­wo biegną do rdzenia kręgowego i mózgu, a po przetworzeniu zostają skierowane do stref skórnych odpowiadających meridianom. Odruch ten związany jest przede wszystkim z układem współczulnym.

Nakatani uważa, że stan przewodności elektrycznej poszczególnych meridianów odzwierciedla stan sprawności narządów wewnętrznych. Badania zarówno Szkoły Nakataniego jak i innych uczonych wykaza­ły, że zakłócenia elektroprzewodności punktów na poszczególnych meridianach występują nie tylko w stanach patologicznych, ale również w zakłóceniach pracy tych narządów mieszczących się w granicach fizjologicznych. Odchylenia wartości elektroprzewodności poszczególnych meridianów mogą polegać zarówno na jej podwyż­szeniu jak również na jej obniżeniu. Aby ustalić odchylenia od normy należy znać średnią wartość przewodności elektrycznej po­szczególnych meridianów. Badania Nakataniego wykazały, że nie ma potrzeby badań elektroprzewodności wszystkich punktów danego meridianu, lecz wystarczy dokonać pomiaru punktów nazywanych reprezentatywnymi. Okazało się bowiem, że średnia wartość przewo­dności punktu reprezentatywnego jest równa wartości przewodności elektrycznej całego meridianu. Każdy meridian ma jeden punkt reprezentatywny, który z dwoma wyjątkami pokrywa się z punktem źródłowym. Poniżej podaję wykaz punktów reprezentatywnych poszczególnych meridianów (rycina 98).

R

ycina 98. Punkty reprezentatywne 12 głównych meridianów, w których dokonuje się pomiarów przewodności elektrycznej według metody Ryodoraku. H1 — płuco 9, H2 — Osierdzie 7, H3 — Serce 7, H4 — Jelito cienkie 4, H5 — Potrójny Ogrzewacz 4, H6 — Jelito grube 5, F1 — Śledziona 3, F2 — Wątroba 3, F3 — Nerka 3, F4 — Pęcherz moczowy 65, F5 — Woreczek żółciowy 40, F6 — Żołąd､ek 42.

Punkty reprezentatywne od H₁ do H₆ rozmieszczone są na grzbietowej i dłoniowej części przegubów każdej dłoni (prawej i lewej), zaś pozostałe punkty pomiarowe od F₁ do F₆ mieszczą się na grzbietowej i przyśrodkowej powierzchni stóp.

Należy zaznaczyć, że niejednokrotnie stwierdza się patologiczny obraz na karcie Ryodoraku, któremu nie odpowiada stan kliniczny chorego nie odbiegający od normy. Nakatani utrzymywał, że w takich przypadkach należy podejrzewać utajony zespół patologiczny jeszcze przed jego ujawnieniem. Z tego też powodu tę metodę diagnostyczną należy uważać za czułą. Umożliwia ona bowiem wykrycie choroby w samym zarodku. Słabą stroną metody diagno­stycznej Ryodoraku jest brak możności określenia stopnia akty­wności dwóch ogromnie ważnych meridianów, a mianowicie Głów­nego Regulatora Przedniego (Jenn Mo) oraz Głównego Regulatora Tylnego (Tou Mo). Niemniej jednak jest to metoda niezastąpiona, umożliwiająca określenie stanu czynnościowego meridianów głów­nych i ustalenia, które z nich są nadmiernie aktywne, a które mają czynność upośledzoną. Na tej podstawie dzięki dostarczeniu obie­ktywnych wymiernych danych można opracować racjonalny plan leczenia polegający na uspokojeniu nadmiernie czynnych meridia­nów, a pobudzeniu zbyt mało aktywnych.

---