Sens życia

...a raczej jego brak. Gdy zacząłem rozmyślać sobie na ten temat, doszedłem do wniosku, że nasze życie nie jest warte życia. Umocniła mnie jeszcze w tym przekonaniu przeczytana niedawno książka Melvina Burgessa „Lady: Jak Zostałam Suką” (tak na marginesie: bardzo dobra pozycja, gorąco polecam). W ciągu naszej egzystencji na tym świecie spotyka nas więcej rzeczy złych niż dobrych - przyjrzyjcie się uważnie swojemu życiu i pomyślcie - ile jest rzeczy w Waszym życiu, które chcielibyście przeżyć jeszcze raz. Teraz porównajcie to sobie z wydarzeniami, przez które za nic w świecie nie chcielibyście powtórnie przejść… Popatrzcie teraz na swoje życie - może nie jest aż takie złe, ale ciągle na nie narzekamy. Pomyślcie sobie teraz, że z każdym rokiem będzie coraz gorzej… Dojdą nowe obowiązki, praca, rodzina, dzieci, starzy rodzice, którymi trzeba się będzie opiekować, podatki, odpowiedzialność… To ostatnie jest chyba największym problemem wszystkich normalnych ludzi: trzeba zrobić to, tamto, siamto, żeby móc normalnie żyć. Jak czegoś nie zrobimy, pociąga to za sobą jakieś konsekwencje. Można by było pomyśleć, że tym, co mają władzę i pieniądze, to się żyje jak w niebie, ale nic bardziej mylnego: „Z wielką mocą wiąże się wielka odpowiedzialność…” (cyt. ze Spider Mana). Przykładem może być chociażby Saddam Husain, który ma teraz na głowie wielki problem, a mianowicie Busha & Co. Innym przykładem może być biznesmen. Po prostu jakiś anonimowy biznesmen posiadający anonimową firmę. Dobrze mu się układa, ma rodzinę pieniądze, tylko że ciągle musi załatwiać jakieś interesy i dla rodziny nie ma czasu. Z czasem może się zainteresować jego firmą jakiś okoliczny gang albo mafia i koniec… Porwą mu dziecko, napadną w domu, albo porwą do lasu i zastrzelą… Teraz wróćmy może do bardziej przyziemnej strefy, a mianowicie do życia „zwykłego człowieka”. Jest sobie gdzieś na tym świecie pan, załóżmy, Jan Kowalski. Jaś dorastał w zwyczajnej niczym nie wyróżniającej się rodzinie, skończył podstawówkę i liceum z dobrymi wynikami, po drodze miał oczywiście zwyczajne problemy dorastającego człowieka, takie jak konflikt pokoleń i inne „standardowe” dylematy. Dostał się na studia, co prawda nie tam gdzie chciał, bo było zbyt dużo lepszych od niego (lub posiadających lepsze znajomości), ale na „swój” kierunek. Był normalnym biednym studentem mieszkającym w zwyczajnym akademiku. Po studiach znalazł sobie pracę, co prawda nie była taka jak chciał, ani nie była dobrze płatna, ale przy 25%-owym bezrobociu nie mógł narzekać. Harował cały dzień, zmęczony wracał do domu, jadł kolację, czytał gazetę i kładł się spać. Od czasu do czasu oglądał telewizję. Mijało mu tak jego zwyczajne życie przez 2 kolejne lata, kiedy to poznał swoją życiową miłość - Zuzannę. Zuzanna była zwykła kobietą ze zwykłej rodziny i prowadziła podobny tryb życia jak Jan. Pobrali się i (nie, nie żyli długo i szczęśliwie :)) dalej harowali jak woły, tylko że doszedł jeszcze jeden obowiązek - dziecko. Franciszek, bo tak Jan z Zuzanną nazwali swojego potomka, dorastał jak każdy normalny człowiek. W pewnym momencie państwo Kowalscy byli już za starzy, żeby pracować i musieli się oddać pod opiekę syna, lecz już po roku byli dla niego zbyt wielkim ciężarem i zostali oddani do Domu Pogodnej Starości, aby tam dokonać swego żywota… Teraz chyba rozumiecie, co mam na myśli - nasza przyszłość nie maluje się na różowo, a żyjemy tylko po to by umrzeć po życiu, które wcale nie jest szczytem naszych marzeń… Pozostawiam was teraz samych ze swoimi myślami…