Okropne nowiny

Już jest źle, a nie ma złudzeń, że z każdym olejnym tygodniem będzie coraz go­rzej. Im bliżej do euroreferendum, tym więcej będzie wrzasku, histerii, demagogii i tym gorszych trzeba będzie wysłuchiwać głupstw. Mechanizm, który tym wszystkim rządzi, wydaje się morderczo logiczny: jeśli większość ludzi ma blade pojęcie o tym, jak funkcjonuje państwo, a zwłaszcza gospo­darka, to trzeba dostosować argumentację do wyborców. Celują w tym eurosceptycy... Zresztą, jacy tam z nich „sceptycy"? Scep­tycyzm to postawa spokojnej, chłodnej nie­wiary, a tu mamy do czynie­nia z histerią. No więc, po­prawiam się, celują w tym eurohisterycy, bo są, trzeba przyznać, w wokółeuropejskich sporach stroną znacz­nie bardziej aktywną.

Czytam oto na pierwszej stronie tygodnika „ Głos ", że dołożymy do Unii Europejskiej w ciągu najbliższych lat 72 mld zł. „Skąd ta okropna nowina? ", po­myślałem sobie słowami Homara, jak oni to policzyli? Ano policzyli tak, że po stronie „dokładania do Unii” zaksięgowali to, co polski budżet będzie musiał dopłacić do in­westycji infrastrukturalnych. Czytelnik or­ganu Macierewicza widzi słowo „dopła­cać” i kiwa głową. A guzik (powiedzmy, że guzik) prawda! Przecież chodzi o planowa­ne inwestycje w polską infrastrukturę, pol­skie autostrady czy sieci telekomunikacyjne, do których połowę dopłacić ma z funduszy strukturalnych Unia. - Powiedzmy, że wyda­wanie „ Głosu „ kosztuje milion zł miesięcz­nie; jeśli wspaniałomyślnie zapłacę połowę tej sumy, to będzie znaczyło, że Macierewicz dopłaca do mnie pół miliona?

Inna liczba, z zamiłowaniem podawana przez eurofobów: 60 mld dolarów. Tyle stracić mieliśmy na rzecz Unii Europej­skiej. Skąd ta z kolei okropna nowina? Z nazwania stratą zsumowanego z wielu lat deficytu w handlu zagranicznym. I zno­wu, czytelnik, który tylko czeka na dostar­czenie mu antyunijnej amunicji, ani chwili się nie zawaha: deficyt a strata to przecież to samo. A tymczasem to tak, jakbyśmy po­wiedzieli, że kto kupuje za 50 tys. samochód, ten jest 50 tys. do tylu. Miał kasę, a teraz jej nie ma - zgadza się? A że w ga­rażu stoi wart tyleż samo wóz, to tego już można nie liczyć. .

Kupując w krajach Unii więcej, niż do nich sprzedaliśmy, straciliśmy milion miejsc pracy -pewien pilny słuchacz postarał się nawet i wskazał mi konkretną sejmową eks­pertyzę, gdzie zostało to na zamówienie i użytek posłów III RP policzone. Zajrzałem do tej ekspertyzy i nie mam do jej solidności zastrzeżeń, poza jednym drobiazgiem: to tylko jedna strona rachunku, a przecież, tak jak ze wspomnianym samochodem w gara­żu, jest i druga. Pierwsza strona jest taka, że kiedy Polacy zaczęli kupować, powiedzmy, magnetofony Philipsa, zamiast Kasprzaka, ponieważ były tańsze, to zakłady Kasprzaka trzeba było zamknąć i tylu a tylu ludzi stra­ciło pracę. A druga strona: dzięki kupieniu tańszych magnetofonów, ludziom zostały w kieszeniach pieniądze, które przeznaczyli na coś innego. Powie ktoś, że to „coś” też mogło być z importu? Choćby nawet, to przecież import także daje zatrudnienie i za­robek. Ubyło miejsc pracy w produkcji, przybyło w handlu. To - oczywiście - przy­kład szalenie uproszczony, nie biorący pod uwagę faktu, że część deficytu w handlu za­granicznym powoduje import inwestycyjny, korzystny dla gospodarczej modernizacji. Nie chcę zresztą twierdzić, że deficyt han­dlowy to rzecz dobra, jeśli utrzymuje się długo - to na pewno nie, ale metodą wspo­mnianej ekspertyzy można by policzyć, powiedzmy, że zasto­sowanie w wieku XVIII maszyn paro­wych pozbawiło Wiel­ką Brytanię setek ty­sięcy miejsc pracy. Całe fabryki szły na bruk, prawda? A przecież nie ulega wątpliwości, że wprowadzenie tych maszyn opłaciło się Anglikom stokrotnie. Otwarcie na handel zagraniczny i światową konkurencję też się, per saldo, opłaca.

Ktoś policzył już, ile straci Polska wskutek zniesienia po akcesji do Unii ceł. I znowu manipuła: straci, owszem, budżet. Ale na rzecz obywateli, bo o tyle, ile państwo nie zabierze na granicy, mniej za­płacą oni za zagraniczne towary. I tak by można jeszcze długo wyliczać - jakieś wy­rwane z kontekstu liczby, jakieś ponaciągane albo wręcz szalbierczo użyte wskaźniki i nikt tego nie próbuje prostować - no bo skoro się nie zaprasza przeciwników UE do mediów i nie próbuje z nimi dyskuto­wać, to nie ma okazji. Wszystkie swoje „odkrycia” mogą więc rozpowszechniać niby jakąś wyrwaną spod zakazów cenzury, skrywaną zmową mediów prawdę objawio­ną. I w ten sposób Miller, Nikolski, Kwiatkowski i spółka oddają eurofobom najlep­szą możliwą przysługę.

23 kwietnia 2003

---