referat z chemii dobry


WSTĘP

W oparciu o wieloletnie doświadczenie w dziedzinie powłok ochronnych przedstawiono najistotniejsze czynniki wpływające na wielkość praktycznego zużycia farb. Należą do nich:

  1. Zużycie teoretyczne

W kartach katalogowych farb, obok innych informacji , podawane jest również zużycie teoretyczne w jednostkach objętościowych (dm3/m2) lub masowych (kg/m2), bądź tzw. wydajność teoretyczna w m2/dm3 lub kg/dm3.

Teoretyczne objętościowe zużycie wyrobu lakierowego Zo obliczane jest ze wzoru :

0x08 graphic
0x08 graphic
gdzie:

Wartość Zo odnosi się do powłoki idealnie równomiernej w swojej grubości, nałożonej na gładką powierzchnię, bez uwzględniania jakichkolwiek strat aplikacyjnych, przy jednoczesnym założeniu, że płynny wyrób zawiera deklarowaną zawartość substancji stałych Vs.

  1. Zużycie praktyczne

Do wyliczenia kosztów materiałowych określonego systemu malarskiego, zużycie teoretyczne wyrobu musi być odpowiednio powiększone. Wielkość naddatku zależy od chropowatości powierzchni, rozkładu powłoki i tolerancji grubości, kształtu konstrukcji, metody i warunków aplikacji, typu farby. Są to obiektywne czynniki wpływające na zwiększone, w porównaniu do teoretycznego, zużycie farb. Dodatkowo występuje cały szereg elementów subiektywnych, kształtujących wielkość strat. Można wymienić staranność prowadzenia procesu, umiejętności i nawyki malarzy, organizację prac i porządek na budowie, itd. elementy te jednak nie stanowią przedmiotu rozważań.

Tak więc wzór na jednostkowe zużycie farby przyjmuje formę :

0x08 graphic
gdzie:

Czynniki R, p, k tworzą tzw. straty pozorne , gdyż określony naddatek wyrobu znajduje się de facto na malowanej konstrukcji. Czynniki t1 i t2 stanowią rzeczywiste straty, przy czym są to straty nieuniknione i technicznie uzasadnione.

  1. Wpływ chropowatości powierzchni na zużycie farb

Naddatek na chropowatość powierzchni musi być uwzględniony przy wyliczaniu

pierwszej lub dwóch pierwszych warstw farb, w zależności od grubości pokrycia wyrównującego profil podłoża.

Parametry określające chropowatość powierzchni oraz metody oceny ujmuje czteroczęściowa norma ISO. Proponowana norma ocena chropowatości powierzchni czyszczonej metodami strumieniowo-ściernymi polega porównaniu (wizualnym lub dotykowym) badanej powierzchni z wzorcami.

Opracowano dwa wzorce profilu powierzchni dla trzech podstawowych kształtów ścierniw:

wzorzec S - dla ścierniw kulistych lub cylindrycznych ;

wzorzec G - dla ścierniw ostrokątnych.

Podział stosowanych ścierniw z uwagi na ich kształt ujęty jest w normie ISO odnoszącej się do metody strumieniowo-ściernej [6]. Parametrem oceniającym chropowatość jest Ry5 — przy stykowej metodzie kalibracji wzorców'* lub hy — przy optycznej metodzie kalibracji ).

W tablicy l podano znamionowe wartości chropowatości w poszczególnych segmentach obu wzorców (komparatorów).

Tablica l. Wartości parametrów chropowatości

0x08 graphic
Głównymi czynnikami rzutującymi na chropowatość powie­rzchni są: rodzaje i granulacja ścierniwa oraz jego energia kinetyczna. Orientacyjnie można przyjąć następujące para­metry chropowatości Rys w zależności od rodzaju i granulacji ścierniwa:

W przypadku, gdy specyfikowana grubość powłoki stano­wiącej pierwszą warstwę zestawu jest zdecydowanie mniejsza od chropowatości powierzchni, wówczas powłoka nie wyrów­nuje profilu podłoża, a jedynie zmniejsza wyjściowe parame­try chropowatości powierzchni o 30 — 40% [l, 2, 4]. W takich przypadkach naddatek farby na chropowatość (.R ze wzoru 2) wynosi 0,3 Ry5, przy czym uwzględnia się go również przy drugiej warstwie zestawu. Jeżeli specyfikowana grubość pier­wszej warstwy zestawu malarskiego jest równa bądź wyższa od chropowatości powierzchni, wówczas powłoka ta wyrównu­je profil podłoża (tzw. „martwą objętość"), a naddatek wynika­jący z chropowatości R = 0,5 Ry5 uwzględniany jest wyłącznie przy pierwszej warstwie farby.

4. Naddatek wynikający z rozkładu powłoki i tolerancji grubości

Podstawowym czynnikiem rzutującym na zużycie farby jest grubość nałożonej powłoki. Farba nie rozkłada się na malowa­nej powierzchni w postaci równomiernej warstwy nawet przy bardzo dobrym sprzęcie aplikacyjnym, doskonałych umiejęt­ności malarza i nieskomplikowanym kształcie powierzchni. Grubość powłoki jest wielkością statystyczną, charakteryzo­waną wartością średniej arytmetycznej z wszystkich miejsc pomiarowych, odchyleniem standardowym, minimalną i ma­ksymalną wielkością pomiaru, a rozkład wyników pomiarów odpowiada krzywej Gaussa.

Rozpatrując zagadnienie od strony zużycia wyrobu malar­skiego istotne są trzy wartości grubości:

— wartość grubości wyliczona ze średniej arytmetycznej wszystkich wyników pomiaru —

dśr, decydująca o wielko­ści przyjmowanego naddatku farby w stosunku do zużycia

teoretycznego.

Von Oeteren bardzo dokładnie rozpatruje zależności pomię­dzy tymi wielkościami, podając w konkluzji, że dla celów pra­ktycznych można przyjąć dśr = 1,4 d [7].

W ocenie Autorki zależność ta jest aktualna jedynie w przy­padku, kiedy obowiązuje wymaganie aby grubość specyfiko­wana była jednocześnie minimalną grubością pomiarową.

Na ogół, w praktyce malarskiej, jest przyjęta zasada, aby 80% wyników pomiaru miało wartość specyfikowana lub wyższą, a pozostałe 20% wyników nie niżej 0,8 (niekiedy 0,9) wartości specyfikowanej. Przy takiej tolerancji, jak wykazuje analiza dużej ilości pomiarów, średnia grubość powłoki jest o 15 do 35% wyższa od grubości specyfikowanej. Dla celów wyliczenia naddatku farby z tytułu rozkładu powłoki proponuje się przy­

jąć dśr = 1,25d, czyli „p" ze wzoru 2 = 0,25d; w przypadku, gdy d =d min —P = 0,4 d.

Na rys. l pokazano przykładowe rozkłady wyników pomia­rów grubości. Wielkość powierzchni obmiaru 100 m . Ilość przeprowadzonych pojedynczych pomiarów 80 - 100. Wartość grubości specyfikowanej d = 80 (im. Dopuszczalna wartość grubości minimalnej 0,8 d czyli 64 urn. Wartość średniej aryt­metycznej dśr dla poszczególnych krzywych podano na rysunku.

  1. Naddatek farby wynikający z kształtu konstrukcji

Naddatek ten jest spowodowany wyrabianiem wolnych kra­wędzi, naroży, szwów spawalniczych oraz miejsc trudnodostę­pnych (tzw. „stripe coating") przed nakładaniem ciągłej powłoki malarskiej. W przypadku konstrukcji o prostych kształ­tach jest on pomijalnie mały i mieści się w wielkości naddatku związanego z rozkładem powłoki na powierzchni. Przy kon­strukcjach złożonych, o skomplikowanych kształtach, posia­dających dużą ilość usztywnień i wzmocnień, jak również przy konstrukcjach szkieletowych montowanych z kształtowników, naddatek farby wynikający z wyrabiania wynosi:

— 8 - 15% wartości specyfikowanej grubości w przypadku farb konwencjonalnych, dających powłoki cienkowarstwowe;

Różnica wynika z faktu, że wyrabianie prowadzi się przy użyciu pędzla, stąd przy farbach grubopowłokowych nie osią­ga się specyfikowanej grubości. Nie ma określonych reguł wyliczana tego naddatku i każdy typ konstrukcji musi być indy­widualnie rozpatrzony i wielkość powierzchni podlegającej wyrabianiu oceniona szacunkowo.

6. Straty spowodowane warunkami aplikacji (t1)

Przy wyliczaniu tej grupy strat uwzględnia się metodę apli­kacji (pędzel, natrysk) oraz warunki aplikacji, tzn. czy proces prowadzony jest w hali lub pod zadaszeniem, przy ograniczo­nym działaniu atmosfery, czy też na otwartej przestrzeni.

0x08 graphic
Przy nakładaniu farb pędzlem straty aplikacyjne, w zależ­ności od miejsca prowadzenia procesu, wynoszą 2 do 5% w stosunku do grubości specyfikowanej powiększonej o naddatku

R, p, k z wzoru do tej ilości farby, która znajduje się na malowanej konstrukcji. Przy nakładaniu farby natryskiem wielkość strat aplikacyj­nych kształtuje się następująco:

— malowanie przy wyeliminowanym lub ograniczonym wpły­wie atmosfery (głównie wiatru)

Należy jednak zaznaczyć, że przy wietrznej pogodzie starty aplikacyjne mogą przekroczyć nawet 20%.

7. Starty technologiczne (t2)

Ostatnia, z omawianych grup strat spowodowana jest pozo­stałościami farby na ścianach hoboków, w wężach, na pędz­lach, itd. Do tej grupy zalicza się również ilość farby użytą do prób (przed przystąpieniem do malowania) dla określenia pa­rametrów natrysku. Straty technologiczne na wyższym pozio­mie przyjmuje się dla farb dwuskładnikowych, dla których mogą wystąpić przekroczenia czasu życia z uwagi na przygo­towanie zbyt dużej ilości wyrobu, bądź też wstrzymanie prac z uwagi np. na pogorszenie pogody bądź też względy konstru­kcyjne. Przy jednoskładnikowych farbach ty nie przekracza 5%; przy dwuskładnikowych <z = 5 - 10%.

8. Podsumowanie

W referacie omówiono te parametry procesu malowania, które w istotny sposób wpływają na zużycie wyrobów malar­skich. Ta sama farba może mieć diametralnie różne zużycie praktyczne w zależności od wielkości parametrów chropowa­tości powierzchni, kształtu konstrukcji, warunków aplikacji oraz wymagań w zakresie tolerancji grubości. Przed poda­niem kosztu materiałowego farby należy przeanalizować wszystkie aspekty procesu technologicznego aby, z możliwie największym przybliżeniem, oszacować potrzebne naddatki wyrobu. Podane przykłady powinny przybliżyć tok postępo­wania.

Politechnika Lubelska

Wydział Inżynierii

Budowlanej i Sanitarnej

REFERAT

Z CHEMI POLIMERÓW

Temat: CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA WIELKOŚĆ

ZUŻYCIA FARB PRZY MALOWANIU

KONSTRUKCJI STALOWYCH

0x01 graphic

Wykonał:

Grzegorz Kopczyński

BDb 6.2.2

0x01 graphic

0x01 graphic

0x01 graphic

0x01 graphic



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
referat z opieki dobry niepelnospr, studia - praca socjalna, inne
kwasy beztlenowe i tlenowe- referat z chemii, zadania-różne
Referat z chemii
referat prawo dobry
ENERGETYKA SŁONECZNA referat dobry
zbiornik czorsztynski dobry, Geografia Nauczycielska licencjat Wydział Nauk Geograficznych Uni wersy
REFERAT DOBRY, Rachunkowosc zarzadcza
Referat Inżynieria Produkcji Rolniczej
test dobry
metody statystyczne w chemii 8
referat solidy
metody statystyczne w chemii 5

więcej podobnych podstron