OPIEKA NAD PACJENTEM NA INTENSYWNEJ TERAPII
Ocena wydolności układu oddechowego
Pacjenci po zabiegach kardiochirurgicznych przewiezieni na salę pooperacyjną są zaintubowani i podłączeni do respiratora. Początkowo wentylacja prowadzona jest metodą oddechu kontrolowanego.
Czas, przez jaki chory wymaga wspomagania oddychania po wykonanym zabiegu, uzależniony jest od wielu czynników, tj:
- przedoperacyjny stan chorego
- zastosowana technika znieczulenia
- czas trwania perfuzji pozaustrojowej
- stopień obniżenia temperatury ciała podczas zabiegu
Nadzór podczas respiratoterapii
1.Reakcji na sztuczną wentylację (niepokój, kłócenie się z respiratorem, inicjowanie własnych lub wspomaganych oddechów, zmęczenie)
2.Stanu chorego (tor oddechowy, zabarwienie skóry, pocenie się, odruch kaszlowy)
3.Drożnośc dróg oddechowych: obecność wydzieliny w rurce
Po każdej zmianie nastawienia respiratora konieczna jest kontrola i odnotowanie następujących parametrów
-Trybu wentylacji chorego
-Częstości oddechów
-Objętości minutowej i oddechowej
-Stężenia tlenu w mieszaninie oddechowej
-Saturacji krwi tętniczej tlenem
-Rodzaju wydzieliny
-Nastawione granice alarmów
-Umocowanie rurki intubacyjnej
-Wypełnienie mankietu uszczelniającego
Badanie gazometryczne krwi w pierwszych godzinach po zabiegu, należy wykonywać, co 1h, aż do pełnej stabilizacji układu oddechowego. Zarówno częstość oddechów jak i stężenie tlenu powinno być modyfikowane zależnie od wyników badań gazometrycznych krwi.
Ekstubacja chorych powinna nastąpić dopiero wtedy, gdy uzyskamy pełną stabilizację hemodynamiczną układu krążenia. Przed rozintubowaniem chory powinien być przytomny, w pełnym kontakcie, z wydolnym układem oddechowym.
Przed przystąpieniem do ekstubacji należy przygotować: reduktor do tlenu, cewniki lub maska do podawania tlenu, ligninę,miskę nerkowatą, aparat Ambu, zestaw do intubacji, strzykawkę
Po ekstubacji należy zastosować tlenoterapię bierną za pomocą wąsów tlenowych, z przepływem O2 równym 2-6 l/min.
Po usunięciu rurki intubacyjnej natychmiast wdraża się rehabilitację oddechową. Kontrolne badanie gazometryczne należy wykonać 30 min po odłączeniu chorego od respiratora
Ocena funkcji nerek
Każdy chory po operacji objęty jest całościową opieką w celu zapobiegania, wczesnego rozpoznawania i niwelowania dysfunkcji nerek oraz zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej. Zaburzenia funkcji nerek mogą być następstwem hemolizy, reakcji na przetoczenia krwi, zatoru, hipowolemii, spadku ciśnienia tętniczego krwi.
W okresie pooperacyjnym należy zwracać baczną uwagę na diurezę godzinową i pamiętać, że oliguria jest niepokojącym objawem, który nie pojawia się bez istotnej przyczyny.
W niektórych przypadkach przyczyną tą może być nasilenie niewydolności nerek, istniejącej już przed zabiegiem operacyjnym.W pozostałych przypadkach wystąpienie oligurii czy anurii powinno skłonić do poszukiwania innej przyczyny, którą może być np. zmniejszona wydolność mięśnia sercowego z powodu zespołu niskiego rzutu lub tamponady serca. W zależności od przyjętych i utraconych płynów, diureza nie powinna być mniejsza niż 30 ml/h i większa niż 3-4 l/dobę.
Postępowanie w przypadku spadku diurezy:
-wyeliminowanie hipowolemii
-przepłukanie cewnika Foley,a
-leczenie farmakologiczne: mieszanka Kapsztadzka (mannitol, furosemid, teophilina)
Niepokojącym objawem może być wypełnianie się drenu słupkiem krwi, pulsującej zgodnie z akcją serca. Drenaż z rany nie powinien przekraczać 100 ml/h w pierwszych godzinach po zabiegu i 900 ml/dobę. Dreny ze śródpiersia i/lub jam opłucnowych można usunąć dopiero przy całkowitym braku drenażu, ma to miejsce zwykle około 24h po zakończeniu operacji.
Rola pielegniarki w zapobieganiu krwawienia polega na:
-utrzymaniu drożności drenu, by nie dopuścić do tamponady
-uzupełnianiu objętości łożyska naczyniowego
-wyczulonej obserwacji w kierunku tamponady serca
Objawy krwawienia:
-spadek ciśnienia tętniczego
-przyspieszenie akcji serca
-spadek wartości morfotycznych krwi
-bladość powłok
-niepokój
-duszność
Bilans płynów:
Rozgraniczenie na koloidy i krystaloidy; w zerowej dobie zabiegu.
W każdej następnej dobie bilans krystaloidów
Rana pooperacyjna
-jest traktowana jako rana jałowa, która goi się przez rychłozrost.
-rana zamknięta powinna być traktowana jałowo przez 24-48 h, ponieważ tyle trwa proces naskórkowania
-ranę czystą odkażamy w kierunku na zewnątrz
-ranę brudną odkażamy w kierunknu do wewnątrz
Ocena stanu świadomości pacjenta (skala Glasgow)
-otwieranie oczu
-odpowiedź słowna
-reakcja ruchowa
Otwieranie oczu
-spontaniczne 4 pkt.
-reakcja na bodźce słuchowe 3 pkt.
-reakcja na bodźce bólowe 2 pkt.
-oczy stale zamknięte 1 pkt.
Reakcja motoryczna
-wykonuje polecenia 6 pkt.
-umiejscawia ból 5 pkt.
-prawidłowy odruch kolanowy 4 pkt.
-nieprawidłowa fleksja (odkorowanie) 3 pkt.
-nadmierne wyprostowanie (odmóżdżenie) 2 pkt.
-całkowity brak odruchów 1 pkt.
Reakcja słowna
-całkowicie zorientowany 5 pkt.
-mowa zamazana 4 pkt.
-niewłaściwe słowa 3 pkt.
-niezrozumiałe dźwięki 2 pkt.
-pełne milczenie 1 pkt.
Częstym problemem są również, głównie u osób starszych z uogólnioną miażdżycą, występujące w okresie pooperacyjnym bardzo kłopotliwe objawy psychotyczne.
Ból pooperacyjny
Ból spowodowany przecięciem nerwów międzyżebrowych i podrażnieniem opłucnej przez dren w śródpiersiu, powoduje u pacjenta duży dyskomfort fizyczny i psychiczny, który prowadzić może do zaburzeń wymiany gazowej, zaburzeń ze strony układu krążenia i nerwowego
Jest stałym elementem w przebiegu pooperacyjnym, który stanowi dodatkowe źródło stresu, uniemożliwia prawidłowe oddychanie i odkrztuszanie. Ból uniemożliwia prawidłowy wypoczynek, wstrzymuje od poruszania się w łóżku, co powoduje usztywnienie kończyn i nasilenie ich bolesności przy jakichkolwiek ruchach. Ból powoduje ogólny dyskomfort.
Monitorowanie bólu
Każdy chory po operacji powinien mieć zapewnione skuteczne postępowanie przeciwbólowe. Oprócz podawania leków przeciwbólowych wg zlecenia lekarskiego, w wielu przypadkach ulgę przynosi zmiana ułożenia pacjenta, ćwiczenia nóg i nacieranie pleców. Chorych należy poinstruować jak samodzielnie siadać w łóżku, aby nie zwiększać dolegliwości bólowych.
Ważne jest również stosowanie specjalnych kamizelek ściskających klatkę piersiową. Zmniejsza to odczyn bólowy związany z ruchami klatki piersiowej oraz zapobiega w pewnym stopniu powikłaniom w postaci niestabilności mostka.
Postępowanie pielęgniarki powinno obejmować obserwację, interpretację i dokumentację werbalnych i poza werbalnych oznak bólu
-rodzaj, umiejscowienie i czas trwania bólu należy różnicować z bólem zawałowym
-narkotyczne leki przeciwbólowe należy podawać zgodnie z zaleceniem lekarza, uwzględniając planowe zabiegi rehabilitacyjne, okres snu i czuwania
-należy obserwować reakcję pacjenta na podane leki
Żywienie U chorych ekstubowanych i przytomnych podajemy w pierwszej dobie niewielkie ilości kleiku (6 x 100ml) i sucharki oraz dopajanie. U chorych zaintubowanych żywienie przez sondę żołądkową- zaczynając od 40 ml do 200-250 ml
Leczenie farmakologiczne
-Profilaktyczna osłona antybiotykowa
-Aminy katecholowe
-Leczenie przeciwkrzepliwe
-beta- adrenolityki
-Leki diuretyczne
-Uzupełnienie niedoborów elektrolitów
-Leczenie chorób współistniejących
Drenaż opłucnej Chorzy po zabiegach kardiochirurgicznych śródoperacyjnie mają założone dreny w celu ewakuacji krwi z śródpiersia i opłucnej. System drenażowy podłączony jest do ssania próżniowego.
Do zadań pielęgniarskich należy;
- obserwowanie ilości drenażu, co 1h.,
- kontrola sprawności systemu drenującego, siły ssania, drożności drenów,
- pomoc lekarzowi przy odsysaniu drenów,
- pobieranie krwi do badań,
- zgłaszanie lekarzowi o każdej zaistniałej nieprawidłowości,
- podawanie zleconych leków i udokumentowanie w karcie
Powikłany okres pooperacyjny
-układ oddechowy
-układ wydalniczy
-rozwój odleżyn
-zakażenia
Zakażenia pooperacyjne
Chorzy po operacjach kardiochirurgicznych są bardzo podatni na zakażenia, zwłaszcza są to;
- infekcje płucne,
- zakażenie ran pooperacyjnych,
- posocznica,
- grzybica.
U wszystkich pacjentów standardowo stosuje się antybiotykoterapię profilaktyczną.
Wymagane jest postępowanie aseptyczne przy
-odsysaniu drzewa oskrzelowego,
-przy zmianie opatrunków na ranie i przy wkłuciach.
-przestrzeganie prawidłowej dezynfekcji i sterylizacji sprzętu
-prawidłowa dezynfekcja rąk przed i po wykonanych czynnościach
-przygotowanie pola operacyjnego
Im dłuższy, wynikający z powikłań, pobyt chorego na oddziale pooperacyjnym, tym większe niebezpieczeństwo infekcji.
1.W celu prewencji przeciw zakażeniom chory rutynowo otrzymuje przed zabiegiem
2.Po operacji warto jak najszybciej usunąć wszelkie wkłucia dożylne, dotętnicze, cewnik moczowy.
3. Tak szybko, jak to możliwe, należy odłączyć chorego od respiratora i wdrożyć rehabilitację oddechową.
4.Ważne jest również jak najszybsze przeniesienie chorego z oddziału pooperacyjnego i wdrożenie rehabilitacji do pełnego uruchomienia.
5.Pacjenci dłużej pozostający na oddziale pooperacyjnym wymagają kontynuowania antybiotykoterapii osłonowej.
6.W przypadku podejrzenia zakażenia wykonuje się liczne posiewy krwi oraz wymazy ze skóry, nosa, gardła, odbytu, drzewa oskrzelowego, ran pooperacyjnych i odleżyn w celu wdrożenia antybiotykoterapii celowanej.
7.Wykonywana rutynowo raz na dobę leukocytoza oraz pomiar stężenia CRP doskonale odzwierciedlają skuteczność terapii przeciw zakażeniom.
Zapobieganie i leczenie powikłań pooperacyjnych
Niewydolność krążenia Stan wydolności układu krążenia wymaga pilnej uwagi, zwłaszcza w pierwszej dobie pooperacyjnej. Ze względu na wahania oporu obwodowego oraz depresyjne działanie mediatorów zapalnych na serce często obserwuje się niestabilność parametrów oceny hemodynamicznej. Wymaga to modyfikowania dawek amin presyjnych i wazodylatatorów w zależności od sytuacji-czasem nawet z minuty na minutę.
Z chwilą stwierdzenia stanu jawnej niewydolności serca należy jak najszybciej podjąć działania wyjaśniające przyczynę takiego stanu.
Przyczyny usuwalne, takie jak
1. tamponada serca,
2. dysfunkcja pomostu powodująca niedokrwienie i spadek frakcji wyrzutowej
3. dysfunkcja wszczepionej protezy, powinny być jak najszybciej usunięte.
W celu rozpoznania przyczyny niewydolności serca wykonuje się standardowo badanie echokardiograficzne i RTG klatki piersiowej, w wybranych przypadkach, aby rozpoznać dysfunkcję pomostu, wykonuje się koronarografię.
Preparaty przeciwpłytkowe zapobiegają wczesnym zakrzepom pomostów-podaje się je wszystkim chorym w 1. dobie pooperacyjnej, jeśli nie ma nadmiernego krwawienia.
Najczęstszą z usuwalnych przyczyn niewydolności serca jest tamponada spowodowana
-nadmiernym krwawieniem pooperacyjnym
-niedostatecznym drenażem,
-dużym skrzep w osierdziu
-obrzęk pooperacyjny serca
Spośród nieusuwalnych przyczyn niewydolności serca najczęściej występują:
-zespół ogłuszenia serca
-zawał śródoperacyjny w wyniku niedostatecznej protekcji serca.
Brak poprawy stanu krążenia po zoptymalizowaniu leczenia jest wskazaniem do jego mechanicznego wspomagania stosując
-kontrapulsację wewnątrzaortalną,
-pompę centryfugalną
-system wspomagania POLVAD
Niewydolność oddechowa
Do 24h po zabiegu chorego odłącza się od respiratora. Proces ten przebiega różnie długo: zwykle 6-12h
W pierwszych godzinach w wyniku zmian w tkance płucnej wymiana gazowa jest zazwyczaj upośledzona. Z reguły chory wymaga wyższych stężeń tlenu w mieszaninie oddechowej w celu utrzymania właściwej prężności tlenu w krwi tętniczej. Wymiana gazowa zazwyczaj poprawia się w ciągu kolejnych godzin; chory wybudza się z narkozy, podejmuje własny oddech i po około 30-minutowej obserwacji parametrów oddechowych można go pozostawić na własnym oddechu.
Po usunięciu rurki intubacyjnej natychmiast wdraża się rehabilitację oddechową w postaci oklepywania, zmuszania do kaszlu oraz jałowego dmuchania przez wężyk zanurzony w wodzie.
Trudności z odłączeniem chorego od respiratora należy się spodziewać u pacjentów w zaawansowanym wieku, z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc oraz u osób znacznie otyłych i u palących tytoń.
Leczenie polega na
-doborze odpowiednich parametrów nastawienia respiratora,
-toalecie drzewa oskrzelowego,
-codziennym wykonywaniu badań RTG,
-odwadnianiu chorego
-stosowaniu osłonowo antybiotyków.
Uzyskanie poprawy może trwać różnie długo — od jednego do nawet kilkunastu dni
Niewydolność nerek Po operacji kardiochirurgicznej zazwyczaj forsuje się diurezę i dąży do osiągnięcia ujemnego bilansu płynowego. Ma to związek z przesunięciami płynów do przestrzeni trzeciej oraz tendencją do obrzęków narządowych.
Godzinowa kontrola diurezy oraz nadzorowanie podaży płynów to standardy postępowania.
Pooperacyjna niewydolność nerek występuje najczęściej
-u osób w podeszłym wieku,
-z chorobą nerek w wywiadzie,
-u pacjentów z cukrzycą,
-po długich operacjach kardiochirurgicznych
-i u chorych z niewydolnością serca
Zazwyczaj występuje pod postacią wzrostu parametrów nerkowych z zachowaniem diurezy. Stan ten dobrze rokuje i zazwyczaj ustępuje w ciągu paru dni w wyniku typowego leczenia: stosowania diuretyków, odpowiedniego wypełnienia łożyska naczyniowego, podawania małych dawek dopaminy .
Tak zwana oliguryczna niewydolność nerek występuje znacznie rzadziej, zazwyczaj u chorych w ciężkim stanie, towarzyszy posocznicy i niewydolności serca. Jej wystąpienie znacznie pogarsza rokowanie i wymaga leczenia nerkozastępczego (w takich przypadkach stosuje się ciągłą hemofiltrację żylno-żylną)
Nadmierne krwawienie pooperacyjne Z powodu zaburzeń krzepnięcia spowodowanych działaniem krążenia pozaustrojowego oraz heparyny krwawienie pooperacyjne powinno być bacznie obserwowane po zabiegu. Intensywność drenażu monitoruje się, co 1h, a stężenia hematokrytu i hemoglobiny: zwykle, co 3-6h w 1. dobie.
Nadmierny drenaż pooperacyjny może być spowodowany zarówno przyczyną chirurgiczną, jak i hematologiczną. W pierwszym przypadku chory wymaga pilnego powtórnego zabiegu i zaopatrzenia krwawienia, w drugim przypadku wdraża się leczenie przeciwkrzepliwe.
W zależności od rodzaju zaburzeń krzepnięcia podaje się choremu płytki, osocze, krioprecypitat, leki antyfibrynolityczne, protaminę.
Najgroźniejszym powikłaniem nadmiernego krwawienia pooperacyjnego jest tamponada serca i podstępnie rozwijający się wstrząs krwotoczny w wyniku krwawienia do opłucnych.
Sytuacje te wymagają natychmiastowej interwencji chirurgicznej.
W przypadkach niepowikłanych nadmiernym krwawieniem pooperacyjnym dreny usuwa się w 2. dobie i włącza u chorego kwas acetylosalicylowy — jeśli jest po operacji pomostowania naczyń wieńcowych, lub acenokumarol — jeśli jest po operacji zastawkowej.
Zaburzenia rytmu serca Przyczyną różnych zaburzeń rytmu serca może być zarówno choroba podstawowa, jak i czynniki związane z samym zabiegiem operacyjnym, takie jak
-wahania jonowe,
-stymulacja adrenergiczna,
-stosowane aminy presyjne,
-gojąca się rana serca,
-niedokrwienie, reperfuzja serca po zabiegu z użyciem kardioplegii.
W pierwszych 2 dobach pooperacyjnych chory wymaga stałego monitorowania krzywej EKG i jest stale podłączony do monitora; stężenie jonów bada się kilkakrotnie w ciągu doby i uzupełnia na bieżąco.
Standardowo zaraz po zabiegu chorym podaje się leki b-adrenolityczne. Groźne komorowe zaburzenia rytmu na szczęście występują rzadko i z reguły towarzyszą zawałom okołooperacyjnym.
Najczęstszą arytmią po zabiegach kardiochirurgicznych jest migotanie przedsionków, szczególnie po operacjach zastawkowych. Arytmia ta pojawia się najczęściej na 2.-4. dobie stosuje się suplementację jonową, wlew amiodaronu lub zwiększa dawkę leku b-adrenolitycznego. Rzadko konieczna jest kardiowersja elektryczna.Większość migotań przedsionków umiarawia się jeszcze przed wypisaniem
Powikłania brzuszne - występują stosunkowo rzadko.
W wyniku stresu operacyjnego i zaburzeń ukrwienia może dojść do powstania owrzodzeń stresowych śluzówki żołądka, zaburzeń czynności wątroby, zapalenia trzustki oraz krwawienia z przewodu pokarmowego.
U chorych w ciężkim stanie, z niewydolnością serca, posocznicą, z mechanicznym wspomaganiem krążenia może dojść do martwicy ściany jelita, perforacji i zapalenia otrzewnej. Powikłania te zazwyczaj prowadzą do zgonu i jedynie szybka interwencja daje pacjentowi pewne szanse.
Standardowa prewencja powikłań brzusznych polega
-na stosowaniu leków osłonowych przez cały czas pobytu (omeprazol),
-założeniu sondy żołądkowej
-obserwacji treści w pierwszej dobie,
-jak najszybszym wdrożeniu żywienia dojelitowego (pierwszy posiłek już drugiego dnia po zabiegu)
-obserwacji jamy brzusznej pod kątem obecności perystaltyki i występowania objawów otrzewnowych
Powikłania neurologiczne - występują rzadko w postaci udarów, najczęściej niedokrwiennych.
Standardowe przesiewowe badanie neurologiczne chorych po zabiegu polega na obserwacji (źrenic, obecności objawu Babińskiego, badaniu napięcia mięśniowego, ruchów kończyn, stanu budzenia się chorego). W razie nieprawidłowości przypadek jest konsultowany przez neurologa.
Według danych z literatury powikłania w postaci udarów mózgu występują nawet w 2-5% przypadków zabiegów w krążeniu pozaustrojowym
Znacznie częściej zdarzają się powikłania neuropsychiatryczne pod postacią różnie wyrażonej, zwykle łagodnej, psychozy pooperacyjnej. Według obserwacji jest to powikłanie występujące zwykle w 2.-4 dobie i z reguły ustępujące całkowicie w ciągu paru dni. Postępowanie z takimi pacjentami wymaga wiele cierpliwości i właściwego podejścia personelu dyżurnego; zazwyczaj podaje się łagodne leki sedatywne, rzadziej chory wymaga fizycznego unieruchomienia w łóżku
KRYTERIA WYPISU CHOREG Z OIOMU
1.Pełny i logiczny kontakt z chorym.
2.Stabilność układu krążenia.
3.Śladowy drenaż
4.Prawidłowa diureza i wymiana gazowa podczas rutynowej biernej tlenoterapii
Opieka nad pacjentem w oddziale
1.Przyjęcie pacjenta i ocena parametrów, ocena stanu skóry, stanu świadomości.
2.Mierzenie podstawowych parametrów życiowych: (pomiar tętna, ciśnienia krwi, wagi ciała, temperatury, obserwacja stanu świadomości).
2.Obserwacja pacjenta w celu wczesnego wykrywania oznak i objawów powikłań pooperacyjnych: (niewydolność krążenia, zaburzenia rytmu, zawał serca, krwotok, incydent mózgowy)
3. Prowadzenie ćwiczeń usprawniających układ oddechowy: (gimnastyka oddechowa, grupowa i indywidualna; pasy stabilizujące; aktywność fizyczna; uruchamianie chorego; prowadzenie tlenoterapii; przeprowadzanie inhalacji i nebulizacji).
4.Pielęgnowanie rany pooperacyjnej: (wietrzenie rany; przemywanie -Octenisept, Braunol do ran zainfekowanych; przy wycieku z rany posiew wydzieliny; usuwanie szwów 6-7 doba; elektrody usuwa się po 3 dniach przy wyniku INR<2; elektrody usuwa lekarz).
5.Badania krwi wg. schematu (4 doba) i rtg (5 doba).
6.Profilaktyka przeciwbólowa.
7.Odżywianie chorych: (dieta pełna, urozmaicona; zapobieganie zaparciom; nawadnianie).
8. Dbanie o higienę osobistą: (krótkie kąpiele pod prysznicem; czystość bielizny osobistej i pościelowej).
9.Pacjent ze stymulatorem zewnętrznym.
10.Pacjent z cukrzycą.
11.Wsparcie pacjenta i rodziny w celu poprawy samopoczucia -,,kryzys 3-4 doby”.
12.Edukowanie pacjenta i przygotowanie do samoopieki i samopielęgnacji.
13.Zlecenia dla pacjenta wypisywanego do domu.
Większość pacjentów opuszcza szpital po 6-7 dniach. W zależności od stanu klinicznego, rodzaju przebytej operacji, wieku, ewentualnych powikłań.
Okres pobytu w szpitalu ulega wydłużeniu, gdy wystąpią;
-zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego
powikłania oddechowe
powikłania neurologiczne
zakażenia ran
Powikłania późne
-Migotanie przedsionków
-Blok przedsionkowo-komorowy
-Udar mózgu
-Powikłania neurologiczne-psychozy,
-Płyn w opłucnej
-Zespół Larsona (zespół pokardiotomijny) - występuje 1 do 6 tygodni po zabiegu kardiochirurgicznym.
Objawia się powstaniem ogniska zapalnego w płucu, wysiękiem do opłucnej oraz gorączką. Laboratoryjnie stwierdza się wzrost OB, wzrost liczby leukocytów oraz obecność przeciwciał przeciw mięśniowi sercowemu
Migotanie przedsionków: Często występuje po operacjach kardiochirurgicznych. Towarzyszy mu spadek RR oraz złe ogólne samopoczucie.
-Cordarone dożylnie i/ lub Opacorden doustnie w dawkach wysycających
-Kardiowersja przy braku efektu leczenia farmakologicznego
Tamponada serca
Objawy:
- zastój krwi przy spływie do prawego serca (wypełnione żyły szyjne)
- objaw Kussmaula
- bóle nadbrzusza (napięcie torebki wątroby, wodobrzusze)
- zespół małego rzutu
- spadek RR, który nasila się we wdechu
- tętno paradoksalne: zmniejszenie amplitudy ciśnienia krwi we wdechu
- tachykardia
Zakażenia ran
czynniki, które predysponują do złego gojenia ran
-Cukrzyca
-Zabiegi w trybie nagłym ,,szybkie otwarcia”
-Pora letnia
-Nawyki higieniczne
-Otyłość
-Niektóre leki
-Przygotowanie pola operacyjnego
Niestabilność mostka
Przyczyny:
-Otyłość
-Nieprzestrzeganie zaleceń - przy kaszlu, leżenie na boku
-Zakażenia ran
Brak apetytu
Przyczyny: (pooperacyjne porażenie jelit, działanie leków anestetycznych, podniesione parametry nerkowe(mocznik)).
Postępowanie
-Wytłumaczenie przyczyn braku apetytu
-Zachęcanie do spożywania posiłków w małych ilościach a często
-Wprowadzenie do diety pokarmów pobudzających apetyt
-Wykonanie toalety jamy ustnej
-Zaangażowanie rodziny, aby dostarczyła pokarmy, na które pacjent ma ochotę
-Estetyka podania, odpowiednia temperatura pokarmów
-Przy zaparciach leki przeczyszczające
Ból (Podawanie leków p/bólowych i p/kaszlowych, pasy stabilizujące, leki p/bólowe i nasenne na noc tzw: zestaw -morfina i dormicum, zapewnienie wygodnej pozycji, obserwacja rodzaju, nasilenia i występowania bólu).
Duszność ( Tlenoterapia, odkrztuszanie wydzieliny, zapewnienie odpowiedniego mikroklimatu w sali, oklepywanie i nacieranie pleców, nebulizacje).
Ograniczenie aktywności fizycznej (Aktywizowanie pacjenta, zapewnienie bezpieczeństwa przy poruszaniu się, zapewnienie sprzętu pomocniczego, włączenie rodziny).
Podwyższona temperatura ciała
Po zabiegach z zastosowaniem krążenia pozaustrojowego do 6 doby może utrzymywać się podniesiona temperatura ciała
- Działania pielęgniarskie skupiają się na
- Zmiana bielizny osobistej i pościelowej pacjenta
- Kontrola temperatury
- Zapewnienie odpowiedniego mikroklimatu w sali
- Podanie leków przeciwgorączkowych
- Obserwacja w kierunku zakażenia-rany, okolic wkłuć, tkanki płucnej
Obrzęki (wysokie ułożenie kończyn, bilans płynów, kontrola masy ciała, ograniczenie soli w diecie)
Zaburzenia snu (wietrzenie sali przed snem, zapewnienie ciszy i spokoju, zgaszenie zbędnego oświetlenia, zapewnienie wygody w łóżku [wymuszona pozycja nie sprzyja zaśnięciu], podanie leków nasennych zgodnie ze zleceniem lekarza).
Kryzys 3-4 doby
Objawy: (Pacjent zgłasza duszność, złe samopoczucie, osłabienie, dolegliwości bólowe, Lęk i zagubienie, Zwątpienie w sens zabiegu)
Działania prewencyjne
-Rozpoznanie przyczyny złego samopoczucia
-Wyjaśnienie i rozmowa z chorym
-Obserwacja pacjenta
-Pomoc w czynnościach pielęgnacyjnych, ale nie wyręczanie pacjenta
-Rozmowa z psychologiem
-Umożliwienie kontaktu z rodziną
Zaburzenia psychiczne
-w postaci zaburzeń czynności poznawczych,
-zaburzenia pamięci,
-kojarzenia faktów,
-zaburzenia koncentracji i uwagi,
-przypominania świeżych faktów,
-zdolności wzrokowo - przestrzennych,
-zaburzenia świadomości,
-brak orientacji, co do czasu i miejsca,
- objawy wytwórcze
Działania pielęgniarskie
-Zapewnienie bezpieczeństwa pacjentowi
-Rozmowa z pacjentem i przekazywanie informacji o wykonywanych i planowanych czynnościach
-Stała obserwacja stanu świadomości
-Podawanie zleconych leków
-Dokumentowanie stanu pacjenta
Inne problemy
-Chrypka i ból gardła po usunięciu rurki intubacyjnej
-Nudności i wymioty pooperacyjne
-Drętwienie kończyny, z której pobrano naczynie
-Suchość jamy ustnej
1