Barok ogólna charakterystyka.
Barok to epoka w dziejach kultury (koniec XVI wieku - połowa XVIII). Pochodzenie terminu jest tajemnicze - może od portugalskiego słowa barocco oznaczającego perłę o nieregularnych kształtach lub też baroco - nazwa sylogizmu, tj. sposobu rozumowania - oznacza rozumowanie nazbyt skomplikowane. Barok szczególnie w kulturze francuskiej budził początkowo złe skojarzenia.
Barokiem nazywano takie dzieła sztuki, które ostentacyjnie łamały klasycystyczne normy tworzenia. Ojczyzną baroku były Włochy, później zaistniał on w Niemczech, Polsce, Anglii, Francji, Niderlandach, Ameryce Łacińskiej.
Duchowość barokowa:
-epoka powstała w wyniku odnowy życia religijnego po zakończeniu soboru trydenckiego, z drugiej strony nastąpił kryzys świadomości religijnej,
-rozwój nauki i filozofii, subiektywizm, sceptycyzm, relatywistyczna krytyka świata, pojęcie nieskończoności świata,
-konflikt pomiędzy naukowym widzeniem świata a religią i potocznym doświadczeniem,
-emancypacja nauki zrywającej swe więzy z teologią.
Koncepcje postrzegania człowieka:
-człowiek - istota myśląca, obca we wszechświecie i przeciwstawiona mu w sposób bezkompromisowy - Kartezjusz i Pascal,
-człowiek - istota całkowicie zjednoczona ze wszechświatem, pozbawiona duszy - Hobbes i Bacon,
-człowiek - istota należąca do uduchowionej, myślącej natury - Baruch Spinoza,
Religijność epoki:
Religijność barokowa jest odmienna od poprzednich form religijności, jest wynikiem spotkania teologii z humanizmem. Proces ten ma miejsce w kościele potrydenckim - akcentowanie człowieczeństwa Chrystusa - ukształtowany w baroku kult Serca Jezusowego.
Ignacy Loyola - założyciel zakonu jezuitów, twórca koncepcji humanizmu teocentrycznego.
Franciszek Salezy - koncepcja humanizmu pobożnego.
religijność akcentuje dobroć Boga, kult eucharystyczny,
Kościół pojmowany jako miejsce zbawczego działania Boga, wyraźny związek pomiędzy Kościołem doczesnym a triumfującym Kościołem Niebieskim,
postawa wierzącego - ufność,
Kościół potrydencki - wyraziście nakreślona świadomość zwycięskiego wkroczenia w nową erę, utrata renesansowego zagrożenia innowierców - stąd triumfalizm religijny - jednoczenie ducha rycerskiego z optymistycznym maksymalizmem religijnym (wierzący mógł się uważać za rycerza Chrystusa),
pobożność ludowa - procesje, pielgrzymki, przesadne manifestowanie przeżyć religijnych, przewaga obrzędu nad tym, co intelektualne, zanik poczucia winy.
Estetyka barokowa.
piękno jest niewytłumaczalne - subiektywizm estetyczny,
nie istnieje obiektywne piękno w naturze - zainteresowanie tematami tradycyjnie uznanymi za nieestetyczne,
fascynacja brzydotą jako jeden z przejawów estetyki,
próba odkrycia tajemnicy ludzkiego losu, sensu świata i życia w sztuce,
H. Wölfinn - "estetykę renesansową cechuje statyczność, jasność, linearność, forma zamknięta; estetyka barokowa jest przeciwieństwem - kompozycja otwarta, dynamika, ciemność, malarskość"
Cechy i wyznaczniki stylu barokowego : ruchliwość, kolor, patos, bogata symbolika i alegoryczność, dekoracyjność, kontrast, niepokój, kwietyzm.
W budownictwie - bogate formy geometryczne są wyrazem silnej ekspresji religijnej, Kościoła przyciągającego rzesze wiernych.
Sztuka retoryki - doskonałe dzieło retoryczne zawiera pouczenie wzbudzające wzruszenie, oddziałuje na zmysły słuchacza - tak właśnie Kościół chciał oddziaływać na wierzących.