Poglądy na poezję XVIII w.
Akcentowano dwie sprawy:
poeta powinien być obdarzony talentem, darem, lecz z drugiej strony mówiono o poezji jako sztuce, której da się wyuczyć. Poezja to sprawa techniki, którą można posiąść stosując się do zasad i reguł teoretycznych, dlatego w epoce oświecenia pojawiały się poetyki normatywne, czyli traktaty i traktaciki mówiące o tym jak należy pisać utwory. Wykorzystywano je na lekcjach, ucząc z nich jak pisać teksty literackie i poetyckie
istniało przekonanie, iż poezja ma powołanie moralistyczno – dydaktyczne, poeta miał być autorytetem moralnym, miał wskazywać normy dobrego postępowania
najważniejsza grupę poetów (parnas poetycki) w XVIII w. stanowili pisarze, związani z Warszawą: Ignacy Krasicki, Adam Naruszewicz, Franciszek Dionizy Kniaźnin, Franciszek Karpiński, Stanisław Trembecki
poeci skupieni wokół dworu królewskiego, byli autorami programu poezji moralizatorsko dydaktycznej. Ich celem była naprawa obyczajów popsutych w epoce ciemnoty saskiej, a tym samym reagowanie na aktualne wydarzenia polityczne i umacnianie roli monarchy.
Warto jednak zauważyć, że również poza Warszawą działali wybitni poeci, którzy związani byli najcześciej z dworami magnackimi, którzy sponsorowali ich pracę. Należeli do nich: Elżbieta Drużbacka, Wojciech Wierch, Maria Wirtemberska – Czartoryska.
poeci gromadzili się wokół salonów literackich. Najbardziej znanym był salon Wincentego Krasińskiego, ojca Zygmunta Krasińskiego. Poeci działali także wokół Towarzystwa Przyjaciół Nauk
ważną cechą była anonimowość, najczęściej dotyczyła poezji interwencyjnej, która powstawała jako komentarz do ważnych wydarzeń historycznych, np. konfederacji barskiej, Sejmu Wielkiego, Konstytucji 3 maja, insurekcji kościuszkowskiej. Wówczas używano wierszy jako narzędzia propagandy politycznej, były narzędziem agitacji.
w XVIII w rozkwitała poezja okolicznościowa, realizującej się najczęściej jako wiersze dedykowane jakimś ważnym osobom. Najczęściej, najważniejszą osobą o której traktowały wiersze był Poniatowski.
w tym czasie rozwinęły się takie gatunki jak: list poetycki, panegiryk, satyra i bajka