Mapa zasadnicza- jest to wielkoskalowe opracowanie kartograficzne zawierające aktualne informacje o przestrzennym rozmieszczeniu obiektów ogólnogeograficznych oraz elementach ewidencji gruntów i budynków, a także sieci uzbrojenia terenu: nadziemnych, naziemnych, podziemnych.

M.z. stanowi:

-podstawowy element państwowego zasobu geodezyjnego-kartograficznego

-podstawowy materiał kartograficzny wykorzystywany do zaspokojenia różnych potrzeb gospodarki narodowej, w szczególności : zagospodarowania przestrzennego-katastru nieruchomości, powszechnej taksacji

-źródłowe opracowania kartograficzne do sporządzania map, pochodnych i innych wielkoskalowych map tematycznych oraz aktualizacji mapy topograficznej w skali 1:10000

Kryteriami doboru skali m.z. są:

-stopień zagęszczenia terenu szczegółami sytuacyjnymi, stanowiącymi treść mapy zasadniczej

-stopień zainwestowania terenu w urządzenia podziemne

-przewidywane zamierzenia inwestycyjne

Skale m.z.:

-skala 1:500- dla terenów o znacznym obecnym lub przewidywanym zainwestowaniu

-skala 1:1000- dla terenów małych miast, aglomeracji miejskich i przemysłowych oraz terenów osiedlowych wsi będących będących siedzibami gmin

-skala 1:2000- dla pozostałych zawartych terenów osiedlowych rolnych o drobnej nieregularnej szachownicy stanu władania oraz większych zawartych obszarów rolnych i leśnych na terenie miast

-skala 1:5000- dla terenów o rozproszonej zabudowie wiejskiej oraz gruntów rolnych i leśnych na obszarach pozamiejskich

Treść mapy zasadniczej dzieli się na treść obligatoryjną oraz treść fakultatywną

-treść obligatoryjną mapy zasadniczej stanowią: punkty osnów geodezyjnych, elementy ewidencji gruntów i budynków, elementy sieci uzbrojenia terenu, w szczególności urządzenia nadziemne, naziemne i podziemne.

- treść fakultatywna

-układ współrzędnych płaskich prostokątnych 1942- odwzorowania Gausa-Kruegera

-układ współrzędnych płaskich prostokątnych 1965

-układ współrzędnych płaskich prostokątnych GUGiK-80- odwzorowanie quasi-stereograficznym

-układ współrzędnych płaskich prostokątnych PUK2000- odwzorowanie quasi-stereograficznym

-układy lokalne (do 31. 12.2009)

-układ współrzędnych płaskich prostokątnych 1992- odwzorowanie Gausa-Kruegera w pasie 10-stopniowym

-układ współrzędnych płaskich prostokątnych 2000- odwzorowanie Gausa-Kruegera w pasach 3-stopniowych

(01.01.2010r.)

Układ współrzędnych 1965

-wprowadzony dla potrzeb całego kraju w 1968r.

-wielkoskalowe mapy, znane pod nazwą mapy zasadniczej, opracowywane w skalach 1:5000, 1:1000, 1:2000

-mapy topograficzne w skalach 1:10000, 1 :25000, 1:50000

Układ współrzędnych 1992

-wprowadzony do stosowania w Polsce Rozporządzeniem Rady Ministrów z 08.08.2000r.

-odwzorowanie Gausa-Kruegera, w pasie 10-stopniowym, elipsoida GRS80

Układ współrzędnych 2000

-wprowadzony do stosowania w Polsce Rozporządzeniem Rady Ministrów z 08.08.2000r.

-odwzorowanie Gausa-Kruegera, w pasie 10-stopniowym, elipsoida GRS80

3.Rodzaje pomiarów odległości dalmierzem optycznym

Odległość w dalmierzu optycznym obliczamy jako: d=kl+c

k-stała mnożenia k=100

c-stała dodawania c=0

l-różnica odczytów kreski górnej i dolnej l=g-d

Obliczyć odl.zmierzoną dalmierzem optycznym jeżeli g=1274mm, d=1071mm

D=kl+c=100(1274-1071)+0= 20300mm=20,3m

albo jeżeli luneta nie jest w poziomie i znamy kąt pionowy alfa:

D=(kl+c)cos²alfa

4. Metody oblicznia mas ziemnych:

Metody obliczania objętości robót ziemnych:

-na podstawie siatki kwadratów,

-na podstawie trójkątów,

-na podstawie przekrojów poprzecznych,

-na podstawie wielomianu algebraicznego.

Metoda na podstawie siatki kwadratów.

-na określonym obszarze zakładamy siatke kwadratów,

-następnie obliczamy i sumujemy objętości graniastosłupów ograniczonych z jednej strony powierzchnią topograficzną, a z drugiej strony powierzchnią projektowaną

Metoda na podstawie siatki trójkątów. (dokładniejsza od poprzedniej)

-objętość pojedynczego graniastosłupa o podstawie trójkąta równoramiennego wyraża się wzorem:

V=1/6*a²(Z_A+Z_B+Z_C)

Gdzie:

a-bok kwadratu

Z_A - wysokość krawędzi graniastosłupa, jako różnica pomiędzy wysokością powierzchni topograficznej i powierzchni projektowanej w węzłach siatki

Metoda na podstawie przekrojów poprzecznych.

-stosowana przy projektowaniu tras komunikacyjnych

Metoda na podstawie wielomianu algebraicznego.

-Zakładamy, że powierzchnia topograficzna jest opisana za pomocą wielomianu algebraicznego (np. 2-go stopnia).

z=a₀+a₁x+a₂y+a₃xy+a₄x²+a₅y²

-wówczas objętość bryły jest wyrażona wzorem

Niwelacja w przód:

Ustawiamy niwelator i poziomujemy go w pkt.A, a łate ustawiamy w pkt.B odległość AB musi być nie większa niż 50m, celujemy na łate, odczytujemy wartośc „p” z łaty oraz mierzymy wysokośc”i” niwelatora do osi celowej, nastepnie zmieniamy wysokość instrumentu poziomujemy fo ponownie robimy odczyt”p” na łacie i mierzymy wysokości :i:.

∆h_AB=i-p

∆h_AB'=i'-p'

|∆h_AB-∆h_AB'| <= 2mm

∆h_AB jest średnią arytmetyczną z 2 poprzednich wyników

Niwelacja ze środka:

Ustawiamy niwelator pomiędzy dwoma punktami oddalonymi od siebie punktami AB(maksymalna odległość między nimi to 100m) i poziomujemy go. Na pkt.A i B ustawiamy łaty, dokonujemy pomiaru w i p. następnie zmieniamy wysokość instrumentu i poziomujemy go ponownie i dokonujemy odczytów na łatach w' i p'

∆h_AB=w-p

∆h_AB'=w'-p'

|∆h_AB-∆h_AB'| <= 2mm

∆h_AB jest średnią arytmetyczną z 2 poprzednich wyników

Błąd średni typowego spostrzeżenia:

M0=sort([vv]/(n-1)

n- liczba obserwacji

v=x(z kreską)-l

v-poprawka

x(z kreską)- wartość najbardziej prawdopodobna

l-wartość obserwowana

Błąd średni wartości najbardziej prawdopodobnej:

mx=sort([vv]/n(n-1)

9. Tyczenie punktów pośrednich w łuku:

- Ustawiamy się tachimetrem na początku

- Celujemy na kierynek na punkcie P i odkładamy styczną t₁

- Odkładamy kąt beta (alfa + beta = 200^g) i na odłożonym kierunku

Wyznaczmay punkt środkowy S

-środek wyznaczmay odmierzając połowę kąta beta oraz odkładamy odległośd WS (podac zaleznośd) lub:

-stosując metodę strzałki

t=

WS=WO-R=

Tyczenie punktów pośrednich metodą biegunową:

-obliczamy wartości kątaśrodkowego 2fi oraz cięciwy(podać wzory)

- ustawiamy się z tachimetrem na punkcie P

- celujemy nawierzchołek W i odkładamy kąt fi

- na odłożonym kierunku odkładamy wartości cięciwy c1, otrzymujemy pkt pośredni nr

WZORY:

1) 2fi = (alfa/2)/n - n -liczba punktów pośrednich na odcinku PS

2) 2fi = alfa/n - liczba punków pośrednich na całej długości łuku

sin fi = (0,5*c₁)/R

0,5*c₁=R*sin(fi)

c₁ = 2R*sin(fi)

10.Linia jednostajnego spadku jak sie tyczy opisać

Spadek linii i jest to stosunek liczbowy różnicy wysokości delta h_AB. pomiędzy dwoma punktami od odległości d_AB pomiędzy tymi punktami i oznacza tg kąta nachylenia linii AB od poziomu

i=(delta h_AB)/ d_AB= tg alfa

Spadek wyrażamy w procentach lub w postaci ułamka dziesiętnego.

A,B-pkt. początkowy i końcowy odcinka

1,2- pkt. pośrodkowe

Wyznaczenie linii jednostajnego spadku przebiega w sposób następujący:

-ustawiamy niwelator na środku odcinka AB

-pomiar odległości od punktu początkowego Ado punktów pośrednich, które będą realizowały określony spadek

-ustawienie łaty na punkcie początkowym A u wykonanie odczytu wstecz W_A

-obliczenie odczytów w przód zgodnie z zależnością P_i= W_A- id_Ai

-ustawiamy łaty na punktach pośrednich i podnosimy je lub obniżamy do czasu uzyskania na nich obliczonych odczytów

-dół łaty wskaże punkt realizujący zadanie spadku

---