Na wsi zawsze jest wesoło, tyle pól i zwierząt wkoło
141. Kto mieszka w oborze?
Zapis w dzienniku:
I. „Co to za zwierzę?” - zabawa naśladowcza. „Miasto - wieś” - rozmowa kierowana na temat różnic i podobieństw obydwu miejsc, ilustrowana obrazkami.
II. „Z wizytą u babci i dziadka” - niedokończone opowiadanie; wprowadzenie do rozmowy o zwierzętach mieszkających na wsi. Ilustrowanie opowiadania, wymyślanie jego zakończenia.
III. „Zające w ogrodzie” - zabawa ruchowa z podskokami. „Kto mieszka w oborze?” - zabawa dydaktyczna; łączenie w pary mieszkańca i jego „domu”: kura - kurnik, świnka - chlewik, pies - buda itd.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- naśladuję różne zwierzęta,
- podaję różnice między wsią a miastem,
- wymieniam zwierzęta, które mieszkają w gospodarstwie wiejskim,
- ilustruję opowiadanie i kończę rysunek według własnego pomysłu,
- staram się skakać jak zajączek,
- łączę w pary zwierzęta z ich „domami”.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Co to za zwierzę?” - zabawa naśladowcza. Prowadzący zachęca dzieci, by usiadły w kole i próbowały odgadnąć nazwy zwierząt mieszkających w mieście i na wsi. Nauczyciel wybiera ochotnika, któremu na ucho mówi hasło - nazwę zwierzęcia (lub dyskretnie pokazuje obrazek). Wybrane dziecko przedstawia zagadkę poprzez prezentację sposobu poruszania się lub naśladowanie wydawanych odgłosów. Zwycięzca przedstawia kolejną zagadkę. Dzieci wspólnie ustalają, gdzie mieszkają odgadywane zwierzęta.
ilustracje zwierząt |
„Miasto - wieś” - rozmowa kierowana na temat różnic i podobieństw obydwu miejsc.
Prowadzący prezentuje dzieciom fotografie i obrazki przedstawiające krajobraz wiejski i krajobraz miejski. Zachęca dzieci do porównania ilustracji oraz zastanowienia się nad warunkami życia w obydwu środowiskach. Dzieci próbują wskazać różnice i podobieństwa miasta i wsi.
- Jakie domy stoją w mieście, a jakie na wsi?
- Gdzie jest więcej sklepów?
- Gdzie jest więcej zieleni?
- Gdzie są szersze ulice i większy ruch samochodowy?
- Jakie zwierzęta mieszkają z ludźmi na wsi, a jakie w mieście?
fotografie i obrazki przedstawiające miasto i wieś |
II. Zajęcia główne
„Z wizytą u babci i dziadka” - wprowadzenie do rozmowy o zwierzętach mieszkających na wsi, w oparciu o niedokończone opowiadanie. Prowadzący przedstawia dzieciom opowiadanie o Julii i Jaśku, którzy przyjechali odwiedzić dziadków. Prezentuje historię, wykorzystując potrzebne sylwety. Dzieci przyglądają się uważnie i kolejno wykonują polecenia nauczyciela: opisują charakterystykę miejsca, ilość zwierząt itp.
Nauczyciel zadaje pytania:
- Czym zajmuje się dziadek, a czym babcia?
- Czyja praca jest trudniejsza? Dlaczego?
- W jaki sposób babcia opiekuje się zwierzętami?
- Na czym polega praca dziadka w sadzie?
Nauczyciel zachęca dzieci do swobodnych wypowiedzi na temat zilustrowanego opowiadania oraz wymyślenia jego zakończenia. Odwołuje się do doświadczeń dzieci i − dając do dyspozycji sylwety postaci − zachęca do tworzenia opowiadań z elementami dialogu.
E. Gruszczyk-Kolczyńska, E. Zielińska, M. Skura, „Ilustrowane opowiadania. Dorosły opowiada - dzieci ilustrują”, Nowa Era, Warszawa 2009, s. 57, sylwety do opowiadania |
III. Zajęcia popołudniowe
„Zające w ogrodzie” - zabawa ruchowa z podskokami. Nauczyciel zachęca dzieci, by wyobraziły sobie, że są zajączkami. Zajączki będą kolejno:
- witały się - dzieci witają się palcami, stopami, ramionami;
- szły przez łąkę - dotykają stopami podłogi;
- biegały, omijając drzewa - skaczą dookoła innego zajączka;
- ścigały się z żabkami - dzieci skaczą jak żabki;
- bały się wilka - dzieci przytulają się do ciebie, pozostając w bezruchu;
- znajdowały schronienie - dzieci radośnie pląsają, tańczą;
- poznawały inne zajączki - witają się i bawią z innymi zajączkami;
- chrupały marchewkę - naśladują jedzenie marchewki itp.
„Kto mieszka w oborze?” - zabawa dydaktyczna. Prowadzący pokazuje dzieciom sylwety zwierząt i prosi, by dzieci naśladowały odgłosy, jakie wydają prezentowane zwierzęta (kura - ko, ko; pies - hau, hau itp.).
Dzieci przedstawiają odgłosy zwierząt. Prowadzący wskazuje „domy” zwierząt, zachęcając do kontynuacji zadania, polegającej na dopasowaniu zwierząt do ich domostwa i nazwanie go (kura - kurnik, itp.).
sylwety zwierząt, ilustracje zabudowań w gospodarstwie |
142. Wiejskie podwórko
Zapis w dzienniku:
I. „Noc i dzień” - zabawa naśladowcza. „Co słychać na wiejskim podwórku?” - zagadki słuchowe; odgadywanie nazw zwierząt wydających charakterystyczne odgłosy.
II. „Stary Donald” - nauka piosenki. „Czy to świnka, czy kurczaczek?” - składanie obrazków z części.
III. „Celowanie do okienka” - zabawa ruchowa z elementami celowania i rzutu. „Stary Donald” - zabawa przy piosence.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- odpowiednio reaguję na zmiany dynamiki,
- rozpoznaję odgłosy wydawane przez niektóre zwierzęta wiejskie,
- poznaję słowa i melodię piosenki,
- składam obrazek z części,
- coraz lepiej rzucam do celu,
- czerpię radość z uczestnictwa w zabawie muzyczno-ruchowej.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Noc i dzień” - zabawa naśladowcza. Nauczyciel wybiera do roli słońca i księżyca dwoje dzieci i wręcza im sylwety. Pozostałe dzieci będą naśladować wybrane zwierzęta hodowlane. Przed rozpoczęciem zabawy nauczyciel w sali ustala z dziećmi miejsca, które będą pomieszczeniami gospodarskimi: oborę, stajnię, kurnik itp.
Na początkowe dźwięki muzyki wychodzi na środek sali dziecko - słońce. Dzieci - zwierzęta w tym czasie swobodnie poruszają się po całej sali, naśladując ruchem wybrane zwierzę. Stopniowe wyciszenie muzyki jest sygnałem zachodu słońca. Dziecko - słońce powoli wycofuje się pod ścianę, na środek wychodzi księżyc, zapada noc. Zwierzęta wolnym krokiem idą na odpoczynek do wyznaczonych miejsc - „pomieszczeń gospodarskich”.
CD Utwory… cz. 1 - „Poranek” E. Griega (nr 14), sylwety słońca i księżyca [Author ID1: at Fri Jun 12 13:45:00 2009 ] |
„Co słychać na wiejskim podwórku?” - zagadki słuchowe. Prowadzący zachęca dzieci do nazywania zwierząt, których odgłosy nagrane są na płycie CD. Dzieci podają nazwę zwierzęcia i dowolną (choć prawdziwą) informację na jego temat, np. muu... - krowa, mieszka w oborze.
CD Utwory… cz. 2 - odgłosy wsi (nr 31) |
II. Zajęcia główne
„Stary Donald” - nauka piosenki. Słuchanie i omówienie treści piosenki.
Nauczyciel śpiewa fragmenty melodii, naśladując odgłosy zwierząt z wiejskiego podwórka. Dzieci powtarzają na zasadzie echa.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Stary Donald” (nr 16) |
„Czy to świnka, czy kurczaczek?” - składanie obrazków z części. Prowadzący rozdaje pocięte fotografie i prosi, by dzieci połączyły części w całość. Po czym zachęca dzieci do odgadnięcia nazw zwierząt ze złożonych obrazków. Wspólnie ustalają, które z nich mieszkało na farmie Starego Donalda.
pocięte fotografie różnych zwierząt |
III. Zajęcia popołudniowe
„Celowanie do okienka” - zabawa ruchowa z elementami celowania i rzutu. Nauczyciel zachęca, by dzieci swobodnie poruszały się po sali podrzucając woreczki z grochem. Na znak nauczyciela (np. klaśnięcie) dzieci zatrzymują się i celują do rozłożonych okręgów z szarf. Dziecko, które trafi do celu, siada. Zabawę można uznać za zakończoną, gdy wszystkie dzieci pozbędą się woreczków.
szarfy, woreczki z grochem |
„Stary Donald” - zabawa ruchowa przy piosence. Nauczyciel dzieli dzieci na grupy: kury, kaczki, gęsi i indyki. Każda grupa tworzy koło i siada w ustalonym miejscu sali. Wszystkie dzieci śpiewają piosenkę. Podczas pierwszej zwrotki wstają dzieci z grupy kur i idą po obwodzie koła, trzymając się za ręce. Na słowa refrenu: cip, cip, tu… zatrzymują się i klaszczą rytmicznie, skandując słowa piosenki. W następnych zwrotkach po kolei wstają kaczki, gęsi, indyki i w identyczny sposób wykonują swoje zwrotki. Każda grupa po wykonaniu swojej zwrotki siada na miejsce.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Stary Donald” (nr 16) |
143. Pole pełne zboża
Zapis w dzienniku:
I. „Powożenie wozem” - zabawa ruchowa. „Ziarno” - oglądanie zgromadzonych w sali kłosów, ziaren zbóż, poznawanie nazw, porównywanie wyglądu, dostrzeganie różnic.
II. „Od ziarenka do bochenka” - zapoznanie dzieci z procesem produkcji chleba, poznanie drogi od ziarna zboża przez młyn i piekarnię do bochenka, z wykorzystaniem historyjki obrazkowej i rekwizytów: kłosów zbóż, mąki, pieczywa. „Znikająca kromeczka” - konkurs w jedzeniu chleba.
III. „Stary Donald” - utrwalenie piosenki, zabawa ruchowa przy piosence. „Podwórkowe rozmowy” - zabawa ortofoniczna; naśladowanie głosów zwierząt.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- zgodnie bawię się w grupie,
- dowiaduję się, co to jest zboże,
- dowiaduje się, skąd pochodzi zboże,
- dowiaduję się, z czego robi się mąkę,
- dowiaduję się, jak i gdzie piecze się chleb,
- bezpiecznie bawię się podczas konkursu,
- panuję nad emocjami,
- odpowiednio reaguję na przerwę w muzyce,
- naśladuję odgłosy różnych zwierząt.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Powożenie wozem” - zabawa ruchowa.
Prowadzący prosi, by dzieci w parach naśladowały pędzące zaprzęgi. Jedno z dzieci stoi w hula-hoop (koń), a drugie - trzyma oburącz obręcz przed sobą (woźnica). Nauczyciel wygrywa rytm, w którym porusza się wóz, a gdy przestanie grać, następuje zmiana ról.
lub:
Dzieci dobierają się trójkami. Każda trójka otrzymuje koło hula-hoop. Dzieci tworzą zaprzęgi i przy akompaniamencie klawesów poruszają się po obwodzie koła. W czasie przerwy dzieci ustawiają się na zewnątrz koła hula-hoop i trzymają koło prawą ręką. Akompaniament w rytmie podskoków zaprasza dzieci do podskakiwania w kole.
koła hula-hoop, klawesy |
„Ziarno” - oglądanie i poznawanie nazw zgromadzonych w sali kłosów i ziaren zbóż. Prowadzący pokazuje dzieciom przygotowane kłosy zboża, nazywa je i zachęca do wypowiadania się na ich temat. Dzieci dotykają kłosów, próbują wydobyć zawarte w nich ziarna. Porównują wielkość i wygląd kłosów oraz ziaren. Prowadzący omawia zastosowanie poszczególnych zbóż (pszenica, żyto - pieczywo, owies - płatki, jęczmień - kasze itp.) Dzieci wypowiadają się na temat różnic w wyglądzie kłosów i przeznaczenia poszczególnych zbóż.
zboże w ziarnach i w kłosach (pszenica, żyto, owies) |
II. Zajęcia główne
„Od ziarenka do bochenka” - zapoznanie dzieci z procesem produkcyjnym chleba. Prowadzący, wykorzystując historyjkę obrazkową i rekwizyty: kłosy zbóż, mąkę, pieczywo − zachęca dzieci do tego, by wspólnie spróbowały ustalić kolejność powstawania pieczywa (od ziarna zboża z pola, przez młyn, piekarnię do bochenka) z nazwaniem czynności, które temu towarzyszą (np. siew, żniwa, mielenie, zbieranie, przesypywanie, ugniatanie, pieczenie itp.). Dzieci tworzą „przepis na chleb” i (z pomocą nauczyciela) wykonują opisowy plan niezbędnych czynności. Prowadzący tłumaczy, że niedojedzony chleb nie powinien trafiać do kosza na śmieci, a np. do karmnika dla ptaków lub innych zwierząt.
kłosy zbóż, mąka, bochenek chleba, historyjka obrazkowa „Od ziarenka do bochenka” |
„Znikająca kromeczka” - konkurs w jedzeniu chleba. Prowadzący częstuje dzieci chlebem i przypomina, że jedząc, należy pamiętać o dokładnym przeżuwaniu kęsów. Proponuje, by dzieci zjadły po całej kromce chleba (z uwzględnieniem skórek, które bywają pominięte podczas jedzenia).
kromki chleba |
III. Zajęcia popołudniowe
„Stary Donald” - zabawa ruchowa przy piosence. Prowadzący zachęca dzieci, by swobodnie poruszając się po sali, wyobraziły sobie, że są zwierzętami, które śpiewają piosenkę o farmerze Donaldzie, ale w innym (zwierzęcym) języku. Zachęca, by wymienione zwierzęta na hasło nauczyciela, zachowując linię melodyczną, śpiewały zwrotki i refreny naśladując swoje odgłosy (psy - hau, hau; koty - miau, miau itp.).
lub:
Nauczyciel dzieli dzieci na cztery grupy: kur, kaczek, gęsi i indyków. Przy melodii piosenki (wersji instrumentalnej) wszyscy swobodnie poruszają się po całej sali. Na przerwę w muzyce dzieci zatrzymują się nieruchomo. Nauczyciel wywołuje jedną grupę zwierząt, która chodzi po sali i naśladuje głosem swoje zwierzę. Melodia piosenki jest sygnałem do ponownego poruszania się wszystkich dzieci.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Stary Donald” (nr 16) |
„Podwórkowe rozmowy” - zabawa ortofoniczna (naśladowanie głosów zwierząt). Prowadzący wręcza dzieciom sylwety zwierząt i zachęca do odegrania spontanicznych scenek, które mogłyby mieć miejsce na wiejskim podwórku. Nauczyciel proponuje jedynie temat rozmowy, a dzieci improwizują. Językiem wypowiedzi dzieci jest język zwierząt typu hau hau hau, miau miau, miau. Mogą to być, np. kłótnia psa z kotem, rozmowa kury i gęsi, czułe powitanie psiej mamy ze szczeniętami, zabawy świnek w chlewiku, itp.
lub:
Nauczyciel prowadzi zabawę z wykorzystaniem onomatopei; opowiada, dzieci powtarzają.
- Na wsi nie można się nudzić! Tyle tu zwierząt mieszka. I wszystkie mają pełne ręce roboty. Nie, nie ręce - łapki, nóżki, kopytka... Porozmawiajmy z nimi. Odpowiedzą nam w swoim języku.
Koń: iiiichacha; parskanie - prrrr (wargi wibrują);
krowa: muuu, muuu;
koza: meee, meee;
świnia: kwik, kwik; oing, oing;
baran: beee, beee;
pies: hau, hau, wrrrr;
kot: miau, miau;
indyk: gul, gul;
gęś: gę, gę;
kogut: kukurykuuu;
kura: ko, ko, ko;
kurczątko: pi, pi, pi;
kaczka: kwak, kwak;
gołębie: gruchu, gruchu.
Następnie, na hasło nauczyciela, dzieci samodzielnie naśladują głos danego zwierzęcia, np. - nauczyciel mówi: gąski - dzieci odpowiadają: gę, gę.
sylwety zwierząt wiejskich |
144. Rodzina brzydkiego kaczątka
Zapis w dzienniku:
I. „Kacze zwyczaje” - zabawa naśladowcza. „Chodzi kurka” - wysłuchanie wiersza Iwony Salach, przypomnienie nazw małych i dużych zwierząt.
II. „Zwierzęta gospodarskie i ich dzieci” - dobieranie członków rodzin (koń - źrebię, krowa - cielę, kura - kurczę); praca z „Książką”. Liczenie członków rodzin, klasyfikowanie według wielkości (tata - mama - dziecko).
III. „Pieski w budzie” - zabawa ruchowa z czworakowaniem. „Brzydkie kaczątko” - wysłuchanie całości lub obszernych fragmentów baśni; rozmowa na temat przygód głównego bohatera.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- odpowiednio reaguję na umówiony sygnał,
- uważnie słucham wiersza,
- rozpoznaję i nazywam młode i dorosłe zwierzęta mieszkające na wsi,
- coraz lepiej liczę i grupuję według wielkości,
- coraz lepiej czworakuję,
- uważnie słucham baśni,
- wypowiadam się na temat zachowania bohaterów.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Kacze zwyczaje” - zabawa naśladowcza. Dzieci stają w kole i trzymają szarfy. Prowadzący wskazuje ochotnika, a ten inicjuje ruch, który mają naśladować inne dzieci (przejście przez szarfę, podrzucanie szarfy itp.). Kolejne dzieci starają się nie powtarzać ruchów poprzedników i wymyślają swoje. Długość wykonywanego zadania ustala nauczyciel poprzez grę na instrumencie. Każde dziecko przedstawia propozycję dla reszty grupy, a kolejność wyznacza ruch wskazówek zegara.
lub:
Do zabawy będą potrzebne szarfy, po jednej dla każdego dziecka. Dzieci układają swoje szarfy w kształcie koła na podłodze, w różnych miejscach sali. Przy dźwiękach klawesów dzieci-kaczki spacerują między szarfami, naśladując ruchem „kaczy chód”. Na przerwę i hasło: kaczki piją wodę dzieci podchodzą do najbliżej leżącej szarfy, klękają i naśladują picie wody. Na polecenie: kaczki czyszczą pióra - próbują dotknąć buzią ramion, kaczki pływają - dzieci naśladują kacze pływanie.
szarfy, klawesy |
„Chodzi kurka” - wysłuchanie wiersza Iwony Salach, przypomnienie nazw małych i dużych zwierząt. Prowadzący zachęca dzieci, by uważnie wysłuchały wiersza i spróbowały go powtórzyć.
Chodzi kurka
Chodzi kurka po ogródku
małe ziarnko trzyma w dzióbku.
A dla kogo?
A dla dzieci,
co gromadką za nią leci.
Po ogródku chodzi kurka
i pazurkiem czyści piórka,
a za kurką kogut tatko
pilnie strzeże swoje stadko.
Iwona Salach
Nauczyciel prosi, by przedszkolaki opowiedziały treść wiersza i omówiły role członków kurzej rodziny. Zachęca do opowiedzenia o swojej rodzinie oraz wyszukania podobieństw do bohaterów wiersza.
I. Salach, „Chodzi kurka” [w:] I. Salach, „Wiersze dla przedszkolaka”, ZWiR „Iwanowski”, Płock 1995, s. 15 |
II. Zajęcia główne
„Zwierzęta gospodarskie i ich dzieci” - dobieranie członków rodzin (koń - źrebię, krowa - cielę, kura - kurczę); praca z „Książką”. Prowadzący prosi, by dzieci nazwały kolejno wszystkie zwierzęta hodowlane i przypomniały nazwy ich dzieci. Następnie zachęca do wskazania członków rodzin.
„Książka” s. 62-63 |
Liczenie członków rodzin, klasyfikowanie według wielkości (tata - mama - dziecko). Prowadzący zachęca dzieci, by wspólnie (głośno) nazwały członków prezentowanych zwierzęcych rodzin. Zwraca uwagę na prawidłowe nazewnictwo i formę wypowiedzi. Prosi o wskazanie dorosłych i młodych osobników. Zachęca do wyszczególnienia różnic między młodymi a dorosłymi zwierzętami. Proponuje, by dzieci ustaliły, których jest mniej, a których więcej. Prosi o wskazanie takiej liczby dorosłych i młodych (z różnych gatunków), by było ich tyle samo. Zachęca do swobodnych zabaw w wykorzystaniem sylwet zwierząt.
sylwety zwierząt |
III. Zajęcia popołudniowe
„Pieski w budzie” - zabawa ruchowa z czworakowaniem. Prowadzący zachęca dzieci, by poruszały się po sali, czworakując i naśladując małe
pieski. Tłumaczy, że małe pieski mogą bać się wielu rzeczy (hałasu, krzyków itp.), ale wiele sytuacji wydaje im się ciekawych i godnych zainteresowania. Jeśli psy poczują się zagrożone, powinny schować się w budzie - usiąść pod ścianą. Nauczyciel zachęca dzieci do interpretacji zdań - haseł, np.: Piesek zobaczył żabkę. Nagle pojawił się groźny wilk. Nad głową pieska latał wesoło kolorowy motyl. Na podwórko podjechał samochód, który strasznie warczał i hałasował.
„Brzydkie kaczątko” - wysłuchanie całości (lub obszernych fragmentów) bajki. Nauczyciel czyta dzieciom baśń i zachęca do rozmowy na temat przygód głównego bohatera.
- Dlaczego kaczątko nie mogło znaleźć przyjaciela?
- Czym kierowały się zwierzęta, odtrącając pisklę?
- Jak czuł się młody łabędź? itp.
Prowadzący zachęca do swobodnych wypowiedzi na temat przeczytanej baśni i do ustalenia kolejności wydarzeń.
H.Ch. Andersen „Brzydkie kaczątko” |
145. Koty na płoty
Zapis w dzienniku:
I. „Koty na płoty” - zabawa ruchowa z wchodzeniem na drabinki. „Darcie piórek” - przygotowywanie paseczków bibuły/krepiny do dalszych zajęć; usprawnienie motoryki małej.
II. „Koty na płoty” - zestaw ćwiczeń gimnastycznych; metoda stacyjna. „Świnka i krówka” - składanie sylwet zwierząt z „Wycinanek-składanek”.
III. „Wlazł kotek na płotek” - zabawa muzyczno-ruchowa. „Smutno czy wesoło?” - naśladowanie odgłosów zwierząt ze zmianą nastroju.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
czerpię radość z uczestnictwa w zabawach ruchowych,
ćwiczę sprawność dłoni,
ćwiczę sprawność fizyczną,
składam prostą składankę z papieru,
odpowiednio reaguję na sygnały muzyczne,
śpiewam popularną piosenkę,
odgaduję, w jakim nastroju jest zwierzę naśladowane przez koleżanki i kolegów.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Koty na płoty” - zabawa ruchowa z wchodzeniem na drabinki. Dzieci swobodnie poruszają się po sali. Na znak nauczyciela (podniesienie ręki), zatrzymują się i wsłuchują w liczbę klaśnięć. Wspinają się na drabinki na tyle szczebli, ile usłyszały klaśnięć (np. dwa klaśnięcia - drugi szczebel).
Uwaga! Jeżeli w przedszkolu nie ma drabinek, dziecko na znak nauczyciela zatrzymuje się i wsłuchuje w ilość klaśnięć, następnie wykonuje małe kroki do przodu (np. dwa klaśnięcia - dwa kroki do przodu).
„Darcie piórek”. Prowadzący zapoznaje dzieci ze starym zwyczajem darcia piór. Prezentuje naturalne gęsie lub kacze pióra i wyjaśnia do czego wykorzystywane jest pierze (wypełnienie poduszki, kołdry). Proponuje dzieciom zabawę w darcie piórek, ale z braku naturalnego surowca (piór) i ryzyka alergii zachęca do przygotowywania paseczków z bibuły/krepiny, które później mogą być wykorzystane do dalszych zajęć. Dzieci starannie drą paski bibuły i − zachowując porządek − zbierają je w wyznaczone miejsce (np. w kartonowe pudło).
naturalne okazy piór gęsich, kaczych, krepina, bibuła w różnych kolorach |
II. Zajęcia główne
„Koty na płoty” - zestaw ćwiczeń gimnastycznych. Prowadzący zachęca dzieci do wspólnej zabawy i przestrzegania zasad bezpieczeństwa. Dwie drużyny - „Czarne koty” i „Białe koty” − starają się o tytuł „Najsprytniejszych”, a otrzyma go ta drużyna, która szybciej skończy wyścig. Dzieci podzielone na dwa równoliczne zespoły realizują etapy zadaniowe. Po zakończeniu każdej konkurencji „kot” przekazuje chorągiewkę następnemu, zgłaszając w ten sposób zakończenie zadania.
Koty na płoty - ćwiczenia na ławeczce z dodatkowymi zadaniami:
przejście na ławeczce z wykonaniem na środku obrotu,
przejście po ławeczce z przełożeniem szarfy, którą trzyma prowadzący na środku ławeczki, na wysokości kolan dziecka,
przejście po ławeczce z posuwaniem stopą szarfy,
przejście po ławeczce bokiem,
przejście z mijaniem się w parach (chód rozpoczyna dwoje dzieci z przeciwnych końców - na środku muszą się minąć),
przejście po ławeczce na czworakach,
przejście po listwie odwróconej ławeczki,
wejście po skośnej ławeczce: w pozycji wyprostowanej, na czworakach,
zejście i zjazdy po skośnie ustawionej ławeczce: w pozycji wyprostowanej, leżąc przodem, siedząc (wysokość ławeczki należy odpowiednio regulować).
K. Wlaźnik, „Wychowanie fizyczne w przedszkolu. Przewodnik metodyczny dla nauczycieli”, Juka, Warszawa 1999, s. 85-87, ławeczka, szarfy, chorągiewki |
„Świnka i krówka” - składanie sylwet zwierząt z „Wycinanek-składanek”. Nauczyciel prosi, by dzieci, poruszając się po sali, naśladowały zwierzęta z wiejskiej zagrody. Ochotnicy próbują ustalić, jak nazywa się zwierzę. Następnie prowadzący zachęca dzieci do wykonania świnki i krówki z „Wycinanek-składanek”.
„Wycinanki-składanki” cz. 2, s. 10 (instrukcja), s. 35 (projekt), klej, czarny sznurek lub włóczka |
III. Zajęcia popołudniowe
„Wlazł kotek na płotek” - zabawa muzyczno-ruchowa. Dzieci, czworakując, poruszają się po sali i naśladują kocie ruchy. Gdy usłyszą grę na dzwonkach, zatrzymują się i próbują wspiąć się jak najwyżej potrafią. Prowadzący tłumaczy, że dzieci mają naśladować kocią wspinaczkę (płynne ruch, wspięcia na palcach itp.) i nie wchodzą na wysokie przedmioty.
lub:
Nauczyciel do zabawy improwizuje na dzwonkach. Dzieci naśladują ruchem kocie zachowania: wyginają grzbiet, biegają, łapią piłeczkę, drapią, czyszczą sierść. Na dźwięki glissanda (pocieranie pałeczką sztabek od najniższych do najwyższych) koty wdrapują się na płotek i śpiewają, klaszcząc rytmicznie w ręce, fragment popularnej piosenki „Wlazł kotek na płotek i mruga”.
dzwonki |
„Smutno czy wesoło?” - naśladowanie odgłosów zwierząt ze zmianą nastroju. Prowadzący zachęca dzieci, by w parach odegrały scenki przedstawiające nastroje i emocje, ale nie swoje, a zwierząt. Dzieci naśladując odgłosy zwierząt, nadają im barwy uczuć, tj. złości, radości, smutku, gniewu, szczęścia. Dzieci, starając się używać „języka zwierząt”, głosem i mimiką określają ich nastroje. Opowiadają, kiedy zwierzętom może być smutno, a kiedy towarzyszy im radość. Wspólnie zastanawiają się, co należy zrobić, by zwierzętom nigdy nie było smutno z powodu nieodpowiednich zachowań ludzi.
Propozycje zajęć do tematów od 141 do 145 opracowała Aleksandra Wasiak.
19