Ściany zewnętrzne z bloczków gipsowych

Gips jest powszechnie dostępny, łatwy do wykorzystania, zdrowy i czysty eko-
logicznie. Wypalanie kamienia gipsowe-
go prowadzi do powstania spoiwa gipso-
wego, które po wymieszaniu z wodą szybko twardnieje, dając tworzywo gi-
psowe o składzie odpowiadającym wyjściowemu gipsowi dwuwodnemu.*

Grupa gipsów została powiększona ostatnio
o gipsy zwane chemicznymi lub syntetycznymi, powstające jako produkty uboczne w proce-
sach przemysłowych. Szczególne zastosowanie do produkcji spoiw gipsowych (pod warunkiem spełnienia odpowiednich wymagań jakościowych) ma gips z instalacji odsiarczania spalin. Jego uty-
lizacja pozwala oszczędzać surowce naturalne i zagospodarowywać produkty uboczne.

Wartość poziomu naturalnej radiacji dla gipsu jest niższa niż dla cegły ceramicznej. Proces techno-
logiczny nie jest energochłonny - bloczki łatwo się formują i szybko twardnieją. Wyrób jest lekki (około 160 kg/m2), ma niską przewodność cieplną, co sprawia że domy wykonane z elementów gipsowych są "ciepłe", a więc tańsze w nich jest ogrzewanie. Gips jest niepalny, a zatem elemen-
ty gipsowe można stosować jako osłonę ogniochronną konstrukcji żelbetowej lub stalowej. Nawet zawilgocone bloczki gipsowe po 24 godzinach od zakończenia procesu technologicznego pozostają całkowicie mrozoodpornymi.
Systemy ścienne z gipsu pozwalają na ograniczanie lub eliminację tak zwanych procesów mokrych podczas budowy (w większości systemów ściany można układać na sucho) oraz zmniejszanie liczby szalowań. Montaż jest łatwy i szybki; elementy można łatwo przycinać. Gips wchłania wilgoć z po-
wietrza, a po obniżeniu się wilgotności otoczenia z powrotem ją oddaje. W ten sposób zapewniony jest korzystny mikroklimat pomieszczeń. Powierzchnia gipsu jest równa i gładka, dzięki czemu wy-
kończona ściana ma ładny wygląd.

Jego podstawowe mankamenty to niewielka wytrzymałość konstrukcyjna, trudności związane z me-
chanizacją produkcji elementów, zmienność cech w zależności od zmieniających się warunków po-
godowych oraz duża nasiąkliwość w warunkach bezpośredniego kontaktu materiału z wodą. Każdorazowe zawilgocenie obniża jego wytrzymałość (należy jednak dodać, że ściany z gipsu, choć są podatne na zawilgocenie wodą opadową, to jednak szybko ją odparowują). W czasie transportu i przechowywania elementy gipsowe muszą być zabezpieczone przed uszkodzeniami mechanicznymi i zawilgoceniem oraz zabrudzeniem. Wytrzymałość gipsu jest wystarczająca dla niskiej zabudowy. Ściany takich domów są w miarę tanie i łatwe w wykonaniu. Ich powierzchnia jest gładka i podczas wykańczania nie wymaga pracochłonnej obróbki. Do wznoszenia zewnętrznych ścian stosowane są dwa rodzaje elementów gipsowych:pustaki i bloczki.

Pustaki wykonywane są przeważnie ręcznie w odpowiednich formach. Stosowane są w tzw. sy-
stemach. Na standardowy zestaw elementów takiego systemu składają się pustaki środkowe i na-
rożnikowe, niekiedy węzłowe, węgarkowe i wieńcowe. Elementy można wyjąć z formy już po kil-
kunastu minutach reakcji wiązania gipsu. Na ich jakość w dużym stopniu wpływa materiał oraz za-
stosowana forma. Materiałami ocieplającymi i wypełniającymi otwory w pustakach mogą być
(w zależności od technologii) trociny, wióry, styropian lub wełna mineralna, pianogips itp.

Bloczki gipsowe to drobnowymiarowe elementy gipsowe z wkładką termoizolacyjną ze styropianu. Do ich produkcji stosuje się perlit - kruszywo powulkaniczne, które zmniejsza ciężar właściwy blo-
czka, poprawia jego izolacyjność cieplną i ogranicza wewnętrzne naprężenia. Ich boczne powierz-
chnie mają specjalnie wyprofilowane kształty do łączenia na "pióro" i "wpust". Wzniesioną ścianę dodatkowo ociepla się warstwą styropianu lub wełny i wykonuje elewację, a od wewnątrz najczę-
ściej stosuje się gładź gipsową.
Gips nie powinien stykać się bezpośrednio z betonem i żelbetem, dlatego wewnętrzne powierzch-
nie elementów gipsowych, albo zewnętrzne betonowe/żelbetowe należy impregnować. Elementy betonowe i żelbetowe w ścianach zewnętrznych powinno się izolować termicznie przed tworze-
niem się "mostków" termicznych.

Powierzchnie gipsowe przed wpływami atmosferycznymi zabezpiecza się zewnętrznie środkami hydrofobowymi. Najprostszy sposób to pomalowanie powierzchni farbą silikonową, najpierw jed-
nak należy ją zagruntować.
Stosowanie przy budowie ścian zewnętrznych systemów z bloczków gipsowych pozwala uzyskać energooszczędne wnętrza (przy bardzo niskim współczynniku przenikania ciepła 0,25-0,35), skró-
cony czas budowy w stosunku do budownictwa tradycyjnego, oszczędne fundamentowanie ze względu na mały ciężar elementów, koszt budowy ścian około 30% niższy od kosztu ścian trady-
cyjnych, możliwość realizowania budowy we własnym zakresie do 2,5 kondygnacji bez zbrojenia ścian konstrukcyjnych i na słabych wytrzymałościowo gruntach, prowadzenia robót murarskich praktycznie bez użycia zapraw i tynkowania, lekki transport oraz korzystny mikroklimat.

 

autor: Jacek Sawicki

źródło: miesięcznik "Izolacje" 1/2003

...powrót

	| do góry strony |

---