Ściany zewnętrzne z�tonu komórkowego

Na skutek reakcji hydratacji glinu z wodorotlenkiem wapnia wydziela się wodór, który poryzuje stru-
kturę materiału. W trakcie tego procesu betonowa masa zarobowa pęcznieje. Lekki wodó
r wydo-
staje się z mikroporów na zewnątrz, a jego miejsce zajmuje po-
wietrze. W procesie utwardzenia betonu w autoklawie zacho-
dzą reakcje chemiczne, w wyniku których powstają uwodnione krzemiany wapnia, decydujące o jego ostatecznym wyglądzie
i cechach fizyko-chemicznych. W efekcie uzyskuje się materiał
o dobrych właściwościach ciepłochronnych, wytrzymały na ści-
skanie, łatwy w obróbce (można go piłować, ciąć, wiercić otwo-
ry, wycinać bruzdy, wbijać haki, gwoździe itp.), mający dobrą paroprzepuszczalność, odporny na działanie mrozu, ognia i ko-
rozji biologicznej. Ściany wykonane z niego skutecznie chronią wnętrze domu przed gwałtownymi zmianami temperatury i stwarzają w nim dobry mikroklimat. Do negatywnych jego cech trzeba jednak zaliczyć znaczną nasiąkliwość związaną z porowatością ma-
teriału, co obniża jego własności izolacyjne, dlatego też elementy oraz gotowe ściany należy chro-
nić przed zalewaniem wodą. Nasiąknięte ściany mogą przemarzać, co powoduje kruszenie i rozsa-
dzanie bloczków. Z tej przyczyny - według obowiązującej normy - nie zaleca się stosowania tego materiału do fragmentów ścian usytuowanych poniżej wysokości 50 cm od poziomu terenu.

Bloczki z betonu komórkowego (240 x 590 x 60), (240 x 590 x 80), (240 x 590 x 100), (240 x 590
x 120), (240 x 590 x 180), (240 x 590 x 240), (240 x 590 x 300), (240 x 590 x 360)

Beton komórkowy pozwala na wykonanie ściany jednowarstwowej, murowanej na cienką spoinę,
o współczynniku przenikania ciepła U <= 0,3 [W/(m2.K)]. W obrocie najczęściej spotyka się bloczki odmian 400, 500, 600 i 700. Odróżnia je gęstość pozorna i współczynnik przewodności cieplnej we-

dług kryterium, że im wyższa odmiana betonu, tym większa jest jego przewodność cieplna. Dobór odmiany zależy od funkcji, ja-
ką w budynku ma spełniać ten materiał.
Inna jego słaba strona to stosunkowo niskie parametry wytrzy-
małościowe, a właśnie wytrzymałość na ściskanie, czyli tak zwana marka, jest parametrem w znacznym stopniu decydują-
cym o przydatności betonu komórkowego jako materiału kon-
strukcyjnego. Produkty o małych gęstościach (300-500) nie mogą przenosić obciążeń ze stropów lub innych elementów budynku i należy je stosować tylko do wykonywania ścian zewnętrznych jednorodnych oraz jako materia ł ocieplający niektóre części budynku (na przykład wieńce). Beton komórkowy odmian wyższych od 500 można stosować do wykonywania warstwowych ścian zewnętrznych z warstwą izolacji cieplnej (ze styropianem bądź wełną mineralną).
Ściany zewnętrzne z bloczków komórkowych projektuje się jako jednowarstwowe grubości 36,5 lub 30 cm. Można też wykonywać ściany szczelinowe z wewnętrzną warstwą nośną z bloczków i z war-
stwą zewnętrzną z cegły klinkierowej.