Wskaźniki płynności finansowej

W celu utrzymania ciągłości gospodarowania przedsiębiorstwo powinno, obok przestrzegania zasady racjonalnego gospodarowania, tak prowadzić swoją działalność, aby zachować płynność finansową. Płynność pokazuje zdolność firmy do wywiązania się krótkoterminowych zobowiązań, tzn. zasoby płynne, a więc te aktywa bieżące, które mogą być szybko zamienione na gotówkę.

Rachunki płynności sporządzane dla oceny sytuacji finansowej przedsiębiorstwa mogą dotyczyć długiego horyzontu czasowego, jak i okresów krótszych, najczęściej rocznych. Analiza płynności prowadzona w długich okresach jest elementem składowym dynamicznego rachunku ekonomicznej efektywności inwestycji. Natomiast dla bieżącej oceny sytuacji finansowej uwzględnia się stan płynności w okresach sprawozdawczych i wyznacza się go wykorzystując podstawowe sprawozdania finansowe, bilans i rachunek wyników.

Zestawienie wskaźników finansowych płynności

Lp.	Wskaźnik	Formuła obliczania
1.	płynności bieżący	aktywa bieżące/zobowiązania bieżące
2.	płynności szybki	aktywa bieżące - (zapasy + rozliczenia międzyokresowe czynne bieżące niepieniężne)/ zobowiązania bieżące
3.	płynności bardzo szybki	środki pieniężne + krótkoterminowe papiery wartościowe/ zobowiązania bieżące
4.	pokrycia zobowiązań należnościami	należności handlowe/ zobowiązania handlowe
5.	kapitał pracujący	aktywa bieżące - zobowiązania bieżące
6.	udział kapitału pracującego w całości aktywów	kapitał pracujący/aktywa ogółem
7.	kapitał pracujący w dniach obrotu	kapitał pracujący * 360 /przychody netto ze sprzedaży towarów i produktów

Źródło: opracowanie własne.

Płynność firmy zwykle powiązana jest z jej pozycją w zakresie przepływów strumieni pieniężnych. Toteż analiza płynności finansowej może być prowadzona na podstawie:

1. strumieni przepływów środków pieniężnych w okresie, za który sporządzono rachunek wyników,

2. stanów w zakresie środków obrotowych i zobowiązań płatniczych.

Rachunki płynności sporządzane na bazie strumieni środków pieniężnych pokazują źródła pochodzenia środków pieniężnych oraz kierunki ich rozdysponowania i dotyczą działalności przedsiębiorstwa w danym okresie.

Natomiast do oceny zdolności przedsiębiorstwa do wywiązania się z bieżących zobowiązań służą:

• wskaźnik bieżącej płynności finansowej,

• wskaźnik szybki, tzn.,. mocny test.

Wskaźniki płynności bieżącej informuje ile razy bieżące aktywa pokrywają zobowiązania. Stanowią je zobowiązania wobec dostawców, pracowników, budżetów, instytucji publicznoprawnych ujęte w bilansie w pozycji zobowiązania, kredyty krótkoterminowe oraz rata kredytu długoterminowego przypadająca do zapłacenia w danym roku.

Zadawalający poziom wskaźnika płynności bieżącej mieści się w granicach 1,2-2,0, co oznacza, że zachowanie równowagi finansowej firmy wymaga, aby wielkość aktywów równy 1,2. Nadmiernie wysoka lub nadmiernie niska wartość wskaźnika bieżącego powinna skłaniać kierownictwo przedsiębiorstwa do zbadania przyczyn takiego kształtowania się relacji. Niski wskaźnik oznacza, bowiem, że firma działa z dnia na dzień i nie posiada wystarczających zasobów gotówkowych do spłacenia bieżących zobowiązań. Natomiast im większy będzie wskaźnik płynności bieżącej, tym mniejszy będzie udział zobowiązań bieżących w finansowaniu cyklu eksploatacyjnego.

Przyjęcie do oceny finansowej przedsiębiorstwa łączy jego aktywów bieżących zaciemnia obraz zdolności przedsiębiorstwa do wywiązania się z zobowiązań krótkoterminowych. Powstaje, więc potrzeba wyłączenia z aktywów zapasów, których płynność jest opóźniona w relacji do innych aktywów.

Wyłączenie zapasów z aktywów bieżących wynika z faktu, że nie mogą one być odpowiednio szybko zmienione na gotówkę, a ponadto część zapasów może być przestarzała i trudna do sprzedaży. Stąd do oceny płynność finansowej służy tzw. Wskaźnik szybki (mocny test).

Wskaźnik ten pokazuje stopień pokrycia zobowiązań krótkoterminowych aktywami o dużym stopniu płynności.

Wskaźnik szybki wynoszący 1,0 uważany jest za satysfakcjonujący i pokazuje, że przedsiębiorstwo może szybko sprostać bieżącym zobowiązaniom. Jednak w sytuacji wysokiej inflacji czasami może być uzasadniony niższy niż poziom tego wskaźnika.

Na pozytywną ocenę sytuacji finansowej zasługuje przedsiębiorstwo, w którym różnica między wskaźnikiem bieżącym i wskaźnikiem szybkim nie jest zbyt duża. Jeśli szybki wskaźnik jest niski, a wskaźnik bieżący wysoki, to oznacza, że firma utrzymuje zbyt wysoki poziom zapasów, w których zamrożony jest fundusz obrotowy. Jednak utrzymanie wysokiego stanu zapasów przedsiębiorstwo może niekiedy traktować jako barierę przeciwko inflacji. Wysoki wskaźnik szybki oznacza natomiast nieproduktywne gromadzenie środków pieniężnych na rachunkach bankowych oraz występowanie wysokiego stanu należności.

Oceniając sytuację finansową firmy należy sprawdzić, jakie są tendencje zmian powyższych wskaźników w czasie. Niskie wskaźniki płynności są sygnałem o zagrożeniu zdolności płatniczej przedsiębiorstwa, zaś płynność większa niż potrzeby firmy może mieć niekorzystny wpływ na jej rentowność.

Kapitał obrotowy a płynność finansowa

Powstaje, zatem potrzeba uzupełnienia badań płynności finansowej o analizę funduszu obrotowego. W tym celu oblicza się w pierwszej kolejności relację funduszu obrotowego do obrotu i mnoży się ją przez liczbę dni w roku (360).

Badanie poziomu kapitału obrotowego musi być wzbogacone wskaźnikami pozwalającymi ocenić czas rotacji środków obrotowych (zapasów surowców materiałów, wyrobów gotowych, długości kredytu udzielonego odbiorcom wyrobów oraz długość „kredytów” udzielonych przedsiębiorstwu przez dostawców surowców i materiałów).

Przedsiębiorstwa utrzymują zapasy głównie w celu zachowania rytmiczności produkcji i sprzedaży. Zapasy surowców i materiałów rozdzielają czas ich zakupu od czasu wykorzystania w procesie produkcji i umożliwiają natychmiastową ich dostawę na taśmy produkcyjne. Natomiast zapasy wyrobów gotowych oddzielają produkcje od sprzedaży wyrobów gotowych. Utrzymanie optymalnego poziomu zapasów w przedsiębiorstwie prowadzi do obniżki kosztów wytwarzania i aktywizacji sprzedaży wyrobów gotowych. Przedsiębiorstwa nie mogą zamrażać zbytniej ilości kapitałów obrotowych, gdyż prowadzi to do zachwiania płynności finansowej. Stąd w jej ocenie niezbędne jest zbadanie rotacje zapasów.

Wskaźnik rotacji (obrotu) zapasów udziela odpowiedzi na pytanie, ile razy w ciągu badanego okresu nastąpi „odnowienie” stanu zapasów.

Oprócz wskaźników płynności finansowej, uzupełnianych o analizę kapitału obrotowego, w badaniu płynności finansowej można wykorzystać strukturę środków obrotowych przedsiębiorstwa z punktu widzenia ich płynności. Można ją ustalić na podstawie ewidencji analitycznej i not uzupełniających do bilansu.

Biorąc pod uwagę stopień płynności finansowej, środki obrotowe można ująć w trzy grupy:

1. I stopień płynności (przyspieszony) mają środki pieniężne w kasie i w banku oraz krótkoterminowe papiery wartościowe,

2. II stopień płynności (naturalny) jest charakterystyczny dla należności inkasowanych terminowa, należności wewnątrzzakładowych, od budżetów i innych należności, a także zapasów, wyrobów gotowych i półfabrykatów mających zbyt a rynku,

3. III stopień płynności (opóźniony) maja zapasy towarów i wyrobów niemających zbytu, zapasy produkcji niezakończonej, materiały, zaliczki na poczet przyszłych dostaw oraz należności przeterminowane i sporne.

W celu uzyskania kredytu bądź pożyczki długoterminowej przedsiębiorstwo musi w pierwszej kolejności wykazać się zdolnością do zaciągania kredytu krótkoterminowego, czyli mieć płynność finansową. Płynność finansowa jest związana z krótkim horyzontem czasowym i dotyczy działalności eksploatacyjnej. Wypłacalność wiąże się zaś z możliwością spłaty zobowiązań długoterminowych, zaciąganych na cele inwestycyjno-modernizacyjne.

Analiza zadłużenia pozwala ocenić politykę finansową przedsiębiorstwa. Stąd określa się ją też analizą struktury finansowej. Wskaźniki służące do oceny zadłużenia przedsiębiorstwa można ująć w dwie zasadnicze grupy:

• wskaźniki obrazujące, poziom zadłużenia przedsiębiorstwa,

• wskaźniki informujące o zdolności przedsiębiorstwa w obsługi długu.

Wskaźniki zadłużenia

Ocena poziomu zadłużenia przedsiębiorstwa ma na celu ustalenie, kto dostarczył firmie środków: właściciele czy zewnętrzni kredytobiorcy. Do oceny stopnia zadłużenia służy szereg wskaźników. Najistotniejsze z nich to:

• wskaźnik ogólnego zadłużenia,

• wskaźnik zadłużenia kapitału własnego,

• wskaźnik zadłużenia długoterminowego,

• wskaźnik zadłużenia środków trwałych.

Wskaźniki zadłużenia

Lp.	Wskaźnik	Sposób obliczania
1.	ogólnego zadłużenia	zobowiązania ogółem/aktywa ogółem
2.	zadłużenia długoterminowego	zobowiązania długoterminowe/kapitał własny
3.	pokrycia zadłużenia kapitałami własnymi	kapitał własny/zobowiązania ogółem
4.	pokrycia aktywów trwałych kapitałami stałymi	kapitał własny + + zobowiązania długoterminowe/aktywa trwałe
5.	trwałości struktury finansowania	kapitał własny + + zobowiązania długoterminowe/aktywa ogółem
6.	zdolności do spłaty odsetek	zysk brutto + odsetki/odsetki
7.	pokrycia spłaty długu	zysk operacyjny/ odsetki + rata kapitałowa/(1-t)
8.	pokrycia kosztów finansowych	zysk operacyjny + + przychody finansowe/ koszty finansowe
9.	zastosowania kapitału własnego	kapitał własny/aktywa trwałe
10.	zastosowania kapitału obcego	zobowiązania ogółem/ aktywa obrotowe

Źródło: opracowanie własne.

Wskaźnik ogólnego zadłużenia przedsiębiorstwa obrazuje strukturę finansowania jego majątku. Wskaźnik ten określa udział zobowiązań, czyli kapitałów obcych, w finansowaniu majątku przedsiębiorstwa. Zbyt wyskoki wskaźnik świadczy o dużym ryzyku finansowym, informując równocześnie, że przedsiębiorstwo może utracić zdolność do zwrotu długów.

Wskaźnik zadłużenia kapitału własnego określa stopień zaangażowania kapitału obcego w stosunku do kapitału własnego, a więc także możliwości pokrycia zobowiązań kapitałami własnymi.

Wskaźnik zadłużenia długoterminowego stanowi stosunek zobowiązań długoterminowych do całości kapitału własnego. Również jest określany jako wskaźnik długu bądź wskaźnik ryzyka.

Do oceny poziomu zadłużenia firmy można wykorzystać również wskaźnik pokrycia długu w środkach trwałych, określony też wskaźnikiem poziomu zadłużenia środków trwałych. Wskaźnik ten informuje o stopniu zabezpieczenia zobowiązań długoterminowych przez rzeczowe składniki majątku przedsiębiorstwa lub inaczej, ile razy wartość netto tych składników wystarczy na pokrycie danego kredytu. Wskaźnik ten posiada dużą wagę informacyjną, zwłaszcza w przedsiębiorstwach zagrożonych upadłością.

Wskaźniki rentowności

Podstawowymi miernikami informującymi o szybkości zwrotu zaangażowania w przedsiębiorstwie kapitału są wskaźniki rentowności, określane też wskaźnikami zyskowności lub stopniami zyskowności. Mogą one służyć nie tylko do oceny przedsiębiorstwa, ale i do oceny zdolności kierownictwa przedsiębiorstwa do generowania zysków z zaangażowanych środków. Dyrekcja przedsiębiorstwa czy też zarząd spółki mogą wykorzystać te wskaźniki w analizie prospektywnej, w której prezentuje się przyszła sytuację majątkowo-finansową firmy.

Zestawienie wskaźników rentowności

Lp.	Wskaźnik	Formuła
1.	rentowność działalności operacyjnej podstawowej	zysk na działalności operacyjnej podstawowej/przychody netto ze sprzedaży towarów i usług
2.	rentowność działalności operacyjnej	zysk na działalności operacyjnej/przychody netto ze sprzedaży towarów i produktów + pozostałe przychody operacyjne
3.	rentowność działalności gospodarczej	Zysk na działalności gospodarczej/Przychody netto ze sprzedaży towarów i produktów + pozostałe przychody operacyjne +przychody finansowe
4.	rentowność brutto	zysk (strata) brutto/przychody netto ze sprzedaży towarów i produktów + pozostałe przychody operacyjne +przychody finansowe + zyski nadzwyczajne
5.	rentowność netto	zysk (strata) netto/przychody netto ze sprzedaży towarów i produktów + pozostałe przychody operacyjne + przychody finansowe+ zyski nadzwyczajne
6.	rentowność kapitału własnego	zysk netto/kapitał własny
7.	rentowności aktywów	zysk netto/ aktywa ogółem
8.	rentowność operacyjna aktywów	zysk operacyjny/ aktywa ogółem

Źródło: opracowanie własne.

Generalnie można wyróżnić 3 aspekty rentowności:

1. rentowność sprzedaży określaną też w literaturze handlową,

2. rentowność majątku (aktywów) zwaną rentownością ekonomiczną,

3. rentowność zaangażowanych kapitałów własnych określaną też rentownością finansową.

Rentowność sprzedaży

Wskaźniki rentowności sprzedaży mogą być liczone jako rentowność brutto i netto, w zależności od kategorii zysku przyjmowanej do obliczeń. Wskaźniki rentowności brutto może być obliczany jako:

• Relacja nadwyżki fianansowej brutto do sprzedaży netto,

• Relacja zysku przed spłata odsetek i opodatkowaniem do sprzedaży netto,

• Relacja zysku przed opodatkowaniem do sprzedaży netto.

Dwa pierwsze sposoby wykorzystywane są najczęściej do obliczania rentowności sprzedaży brutto w krajach wysoko rozwiniętych.

Rentowność sprzedaży brutto odzwierciedla politykę cen przedsiębiorstwa oraz zysk, jaki generuje ono poprzez określoną wielkość sprzedaży.

Wskaźnik rentowności sprzedaży netto informuje on o udziale zysku po opodatkowaniu w wartości sprzedaży, czyli jaką marżę zysku przynosi dana wartość sprzedaży.

Rentowność majątku

Rentowność ekonomiczna (majątku) informuje o wielkości zysku netto przypadającego na jednostkę wartości zaangażowanego w przedsiębiorstwie majątku. Wskaźnik ten, określany również zwrotem z majątku ROA, wyznacza ogólną zdolność aktywów przedsiębiorstwa do generowania zysku, czyli pokazuje, jak efektywnie firma zarządza swoimi aktywami. Im wartość tego wskaźnika jest wyższa, tym korzystniejsza jest sytuacja finansowa firmy.

Wskaźnik zyskowności aktywów jest ogólnym miernikiem podnoszenia efektywności gospodarowania w przedsiębiorstwie.

Rentowność ekonomiczna zależy, więc od rentowności sprzedaży netto, czyli wielkości zysku zrealizowanego przy określonej sprzedaży oraz szybkości rotacji zaangażowanych aktywów.

Rentowność finansowa

Trzeci aspekt badania rentowności przedsiębiorstwa dotyczy rentowności zaangażowanego kapitału własnego, czyli tzw. Rentowności finansowej. Pozwala ona określić stopę zysku, jaką przynosi inwestycja w dane przedsiębiorstwo. Inaczej ujmując rentowność finansowa zależy od wielkości wygospodarowanego zysku oraz od źródeł finansowania majątku, tzw. Struktury finansowej.

Wysokość wskaźnika rentowności kapitału własnego zależy między innymi od:

• różnicy między wskaźnikiem rentowności kapitału całkowitego a stopą płaconych odsetek za pozyskanie kapitału obcego,

• wskaźnika struktury kapitału, tj. udziału kapitału własnego w kapitale całkowitym

Rentowność kapitału całkowitego (majątku ogółem) zależy od rentowności sprzedaży, tj. relacji zysku netto do sprzedaży oraz rotacji majątku (aktywów). Stan rentowności kapitału własnego rośnie także wraz ze zwiększeniem się rentowności sprzedaży i rotacji kapitału całkowitego.

W dobrze pracującym przedsiębiorstwie rentowność kapitału własnego powinna być wyższa od rentowności kapitału całkowitego: kapitału własnego i obcego. Kapitał obcy może mieć jednak charakter krótkookresowy i długookresowy. Dla zachowania równowagi finansowej istotny jest udział w nim zobowiązań długoterminowych. Kredyty krótkoterminowe zaciągane są, bowiem okresowa na uzupełnienie kapitału obrotowego, którego potrzeby rosną wraz ze wzrostem sprzedaży wyrobów. Stąd często oprócz rentowności kapitału własnego bada się również rentowność kapitałów stałych.

Wskaźnik rentowności kapitału stałego, określany również wskaźnikiem zysku na kapitale, oblicza się jako relację zysku netto, powiększonego o odsetki od długoterminowych kredytów bankowych i pożyczek, do kapitału stałego przedsiębiorstwa. Wielkość tego wskaźnika pokazuje potencjale możliwości rozwoju przedsiębiorstwa.

Reasumując można stwierdzić, ze rentowność przedsiębiorstwa jest konsekwencją przyjętej strategii rozwoju, obejmującej:

• politykę cen oraz kontrolę kosztów wyznaczających udział zysku w sprzedaży, czyli marze zysku,

• politykę inwestycji, od której zależy produktywność i rentowność inwestycji,

• politykę finansową, która określa strukturę zadłużenia umożliwiającą zwiększenie rentowności inwestycji w odniesieniu do właścicieli kapitału lub powodującą spadek tej rentowności.

Przyjęcie niewłaściwej polityki w jednym z trzech wymienionych kierunków będzie powodować określone konsekwencje finansowe dla przedsiębiorstwa.

Ocena rynkowej wartości akcji i kapitału

Źródłem kapitałów na rozwój przedsiębiorstwa mogą być: amortyzacja, zysk, pożyczki i kredyty bankowe oraz papiery wartościowe, takie jak akcje i obligacje. Te ostatnie dostępne są jedynie dużym przedsiębiorstwom, o ugruntowanej pozycji na rynku. Tylko w wyjątkowych przypadkach nowe przedsiębiorstwa, których potencjał wzrostu oceniany jest bardzo wysoko, mogą dokonać próby umieszczania na rynku swoich akcji. Jednak cena tych akcji, w przypadku, gdy rzeczywisty wzrost nie spełnia oczekiwań inwestorów, gwałtownie spada.

Efektywność przedsiębiorstwa wypuszczającego papiery wartościowe oceniana jest nie tylko przez zarządzających nim menadżerów, ale również przez aktualnych akcjonariuszy oraz potencjalnych nabywców akcji z punktu widzenia opłacalności inwestowania w daną firmę. Do oceny takiej służą wskaźniki rynku kapitałowego.

Najogólniej można je ująć w dwie grupy:

• wskaźniki istotne dla akcjonariuszy,

• wskaźniki istotne dla potencjalnych inwestorów, oraz firmy korzystającej z kapitału akcyjnego.

Oczywiście podział ten jest umowny i ma charakter bardziej porządkujący wskaźniki rynku kapitałowego niż praktyczne zastosowanie. Stopień zainteresowania tymi wskaźnikami zarówno inwestorów, jak i firm pozyskujących kapitał może być różny w poszczególnych okresach funkcjonowania firmy.

Wskaźniki reakcji rynku kapitałowego

Lp.	Wskaźnik	Sposób obliczania
1.	zysk na jedną akcję	zysk netto/ilość wyemitowanych akcji
2.	stopa zyskowności akcji	zysk na jedną akcję/cena rynkowa akcji
3.	cena rynkowa / zysk na jedną akcję	cena rynkowa akcji/zysk netto na jedna akcję
4.	cena rynkowa do kapitału własnego	cena rynkowa akcji/kapitał własny przypadający na jedną akcję
5.	dywidenda do ceny rynkowej	dywidenda na jedną akcję/ cena rynkowa jednej akcji
6.	stopa dywidendy	dywidenda na jedną akcje/ zysk netto na jedną akcję

Źródło: opracowanie własne.

Wskaźniki wykorzystane przez akcjonariuszy

Najbardziej ogólnym wskaźnikiem, którym zainteresowani są posiadacze akcji, jest wielkość zysku przypadająca na jedną akcję zwykłą, niezależnie od tego czy zysk ten zostanie wypłacony akcjonariuszowi jako dywidenda, czy zagospodarowany w przedsiębiorstwie.

Zysk na 1 akcje (EPS) plastycznie ilustruje skalę potencjalnych korzyści akcjonariusza, przy założeniu, że dywidenda zależy od wielkości wygospodarowanego zysku. Dlatego wielkością zysku na jedną akcję interesują się nie tylko inwestorzy licząc na korzystnych dywidend, ale również inwestorzy oczekujący zarobków głównie w skutek spodziewanej zwyżki cen akcji, która następuje pod wpływem rosnących zysków. Trzeba jednak pamiętać, że wskaźnik zysku na 1 akcję ma wartość historyczną, a potencjalny nabywca akcji próbuje ocenić przyszłość firmy.

Do porównań korzyści lokowania kapitałów w różne firmy można wykorzystać stopę zyskowności akcji. Obrazuje ona, jaki procent zysku przynosi dana akcja w relacji do jej ceny giełdowej. Wskaźnikiem tym oprócz posiadaczy akcji, mogą być zainteresowani również jej potencjalni nabywcy oraz firmy korzystające z kapitału akcyjnego.

Bezpośrednie korzyści dla posiadaczy akcji ilustruje wskaźnik stopy dywidendy. Wskaźnik stopy dywidendy określony jest niekiedy wydajnością akcji i podawany jest w procentach.

Uzupełniającej informacji, w relacji do stopy dywidendy, dostarcza wskaźnik stopy wypłat dywidendy, który obrazuje udział dywidendy w zysku po opodatkowaniu.

Jeśli posiadacz akcji podejmuje decyzje o sprzedaży akcji w danym momencie, powstaje potrzeba ustalenia, ile pieniędzy inwestujący zyskał na akcji między momentem jej zakupu i sprzedaży. Suma dywidend wyraża łączną sumę zysków wypłaconych akcjonariuszowi w postaci dywidend w okresie posiadania przez niego akcji.

Wskaźnik dla potencjalnych inwestorów i emitentów akcji

Podstawą oceny przyszłości firm jest kształtowanie się ich pozycji na rynku w okresach przeszłych. Stąd istotne są wskaźniki obrazujące dotychczasową pozycję finansową firmy oraz korzyści uzyskiwane przez akcjonariuszy.

Najbardziej popularnym i stosowanym na całym świecie wskaźnikiem ułatwiającym przybliżoną ocenę celowości inwestowania w akcje danej spółki jest wskaźnik PER. Wskaźnik PER umożliwia ocenę opłacalności lokat kapitałowych w różnych firmach. Określa on, bowiem liczbę lat, w ciągu, których nastąpi zwrot nakładu na zakup akcji, przy założeniu, że firma będzie w przyszłości przynosić zyski takie jak dotychczas. Posiadacz akcji część zysku netto będzie, bowiem otrzymywał w postaci dywidendy, natomiast pozostała część zysku wykorzystana zostanie na rozwój przedsiębiorstwa, co znajdzie swe odbicie we wzroście ceny giełdowej akcji, która zależy głównie od zyskowności firmy.

Do porównania wyników spółek o podobny perspektywach rynkowych, podobnej strukturze finansowej, a zwłaszcza podobnej rentowności kapitałów własnych służą głównie wskaźniki PER oraz PEQ. Pozwalają one na ocenę, czy kurs analizowanej akcji jest zbyt wysoki, bądź niski w stosunku do innych podobnych akcji.

Wskaźniki rynku kapitałowego są wykorzystywane prze potencjalnych inwestorów nie tylko do oceny opłacalności lokowania kapitałów w akcjach danej firmy w porównaniu z akcjami innych firm, ale również do porównania z innymi alternatywnymi możliwościami lokat.

Pozytywna ocena przedsiębiorstwa na rynku kapitałowym sprawia, iż może ono liczyć na uzyskanie dodatkowych kapitałów na cele rozwojowe-zarówno w drodze nowych emisji akcji czy obligacji, jak i uzyskania długoterminowych pożyczek bankowych. W przypadku negatywnej oceny firmy, traci ona tego rodzaju szanse, gdyż kapitały będą kierowały się do innych, bardziej korzystnie ocenianych przedsiębiorstw. Pozytywna ocena firmy na rynku kapitałowym chroni ją ponadto przed przejęciem przez konkurentów drogą wykupu kontrolnego pakietu akcji. Natomiast niekorzystne kształtowanie się wskaźników rynkowych, związane ze spadkiem aktualnej wartości akcji, jest niekiedy wykorzystywane przez konkurencję dla zdobycia kontrolnego pakietu akcji. W rezultacie tego firma traci samodzielność, a niekiedy nawet jest doprowadzana do likwidacji, aby pozostawić większe możliwości utrwalenia monopolistycznej pozycji na rynku firmie ją przejmującej.

Źródło: M.Sierpińska, T. Jachna, Ocena przedsiębiorstwa według standardów światowych., Wydawnictwo PWN, Warszawa 2002, s.81 - 83.

---