Umowa międzynarodowa jest obecnie najważniejszym instrumentem regulującym stosunki międzynarodowe.

Za umowę międzynarodową uważa się zgodne oświadczenie woli (porozumienie) co najmniej dwóch podmiotów prawa międzynarodowego (przede wszystkim: państw lub organizacji międzynarodowych, ale także np. Stolicy Apostolskiej) regulowane przez prawo międzynarodowe i wywołujące skutki w sferze prawa międzynarodowego, niezależnie od tego, czy jest ujęte w jednym czy w większej liczbie dokumentów, i bez względu na jego nazwę.

Nazwa „umowa międzynarodowa” jest kategorią najbardziej ogólną. Często jej synonimem jest „traktat”, choć niektórzy tę nazwę rezerwują dla umów o wyższej randze, z reguły wymagających ratyfikacji. Stanisław E. Nahlik (profesor prawa międzynarodowego na Uniwersytecie Jagiellońskim) proponował, aby nazwą „traktat” obejmować umowy zawarte w formie pisemnej i to wyłącznie przez państwa, a nie przez inne podmioty prawa międzynarodowego.

Podziały umów międzynarodowych: [edytuj]

* kryterium - liczba stron:

(a) umowy dwustronne (bilateralne),

(b) umowy wielostronne (multilateralne)

* kryterium - sposób przystępowania:

(a) umowy otwarte (każde państwo może przystąpić),

(b) umowy warunkowo otwarte = półotwarte (może przystąpić nowe państwo po spełnieniu określonych warunków),

(c) umowy zamknięte (nowe państwo może przystąpić jedynie za zgodą wszystkich dotychczasowych stron umowy, umowami zamkniętymi sa np. Traktat o Unii Europejskiej, Pakt Północno-Atlantycki (NATO))

* kryterium - forma zawarcia:

(a) umowy pisemne (zdecydowana większość umów),

(b) umowy ustne (są ważne i wiążą strony umowy, ale może zaistniec problem w udowodnieniu ich treści)

* kryterium - procedura zawarcia:

(a) umowy zawarte w trybie prostym (do związania się umową wystarczy jej podpisanie),

(b) umowy zawarte w trybie złożonym (do związania się umową potrzebe są dwa kolejne kroki: 1. podpisanie umowy, 2 ratyfikacja, zatwierdzenie lub przyjęcie umowy)

Budowa umowy międzynarodowej

1. tytuł umowy: nazwa (konwencja, pakt, etc.), strony (przy umowach dwustronnych, gdy znane są podmioty zawierające umowę międzynarodową; przy umowach wielostronnych - nie), przedmiot umowy

2. preambuła (uroczysty wstęp):

1. inwokacja (w umowach zawieranych przez państwa muzułmańskie; w Europie pomija się inwokacje poza umowami zawieranymi ze Stolicą Apostolską)

2. intytulacja (nazwanie organów, wymienienie stron)

3. arenga (przyczyny, które skłoniły państwa do podpisania umowy)

4. narracja (opis czynności, które doprowadziły do zawarcia umowy, np. podczas spotkań postanowiono o zawarciu umowy)

5. (ewentualnie) komparycja (wzmianka o wyznaczeniu pełnomocników)

3. stwierdzenie uzgodnienia tekstu umowy („Państwa—Strony niniejszej konwencji, (...) uzgodniły, co następuje:”)

4. dyspozycja:

1. część materialnoprawna: meritum sprawy, konkretne zagadnienia; najczęściej spotykane klauzule (typowe elementy, zawsze w tym samym brzmieniu):

1. o trybie rozstrzygania sporów: klauzula sądowa, arbitrażowa

2. wzajemności: tylko sfera ochrony praw człowieka nie opiera się na zasadzie wzajemności - wszystkie inne sfery tak

3. klauzula najwyższego uprzywilejowania (KNU): w obrocie gospodarczym, nikogo nie uprzywilejowuje, tylko zabezpiecza przed dyskryminacją („nie będziemy traktować was gorzej niż kogokolwiek innego”); odniesienie sytuacji podmiotu do wszystkich innych kontrahentów

1. wyjątki od KNU: w szczególnych sytuacjach korzyści lub przywileje przyznawane jakiemuś państwu lub obszarowi nie muszą być przenoszone na inne państwa korzystające z KNU. Umożliwiają więc one traktowanie preferencyjne jakiegoś państwa czy grupy państw we wszystkich czy niektórych dziedzinach obrotu. Uznawanymi powszechnie wyjątkami są:

1. tzw. mały ruch graniczny między państwami sąsiednimi (różne ulgi przyznawane w tym ruchu nie muszą być przenoszone na handel z innymi państwami)

2. handel z własnymi koloniami i posiadłościami

3. szczególne sytuacje prawne, polityczne czy uświęcone tradycją (np. brytyjskie preferencje imperialne, preferencje celne w ramach Unii Francuskiej)

4. unia celna (państwa, które tworzą unię celną i znoszą w jej ramach cła nie przenoszą tych ulg na państwa trzecie)

5. handel z krajami rozwijającymi się (ten ostatni wyjątek zastępuje dawne wyjątki stosowane w odniesieniu do kolonii i krajów zależnych).

4. klauzula narodowa: najkorzystniejszy przepis zapewniający kontrahentowi takie uprawnienia, jakie mają obywatele naszego kraju (bez praw politycznych) → rzadko spotykana, dowód zaufania w stosunkach

2. część formalnoprawna: postanowienia końcowe, sposób przestrzegania zobowiązań; typowe klauzule:

1. informacja o sposobie wejścia umowy w życie (gdy złożona procedura): klauzula o ratyfikacji (specjalna formuła ratyfikacyjna) albo klauzula o zatwierdzeniu albo klauzula o zróżnicowanym przyjęciu (gdy procedura jest złożona, ale nie sprecyzowano czy ratyfikacja, czy zatwierdzenie; „spełniwszy wymogi konstytucyjne”)

2. termin wejścia umowy w życie:

3. klauzula o prowizorycznym stosowaniu (przy procedurze złożonej, po podpisaniu, a przed wejściem w życie umowa będzie stosowana)

4. klauzula o retroaktywności (umowa będzie stosowana nawet przed podpisaniem umowy- przedsięwzięcia podjęte wcześniej są objęte umową)

5. czas obowiązywania umowy międzynarodowej:

1. (przy umowach terminowych) klauzula prolongacyjna, przedłużenie tymczasowości: gdy umowa się sprawdziła a przed upływem terminu żadna ze stron jej nie wypowiedziała- automatyczne przedłużenie na ten sam okres)

2. (przy umowach bezterminowych) klauzula denuncjacyjna: możliwość wypowiedzenia umowy

6. klauzula derogacyjna: uchylająca umowę lub pojedyncze przepisy, np. przy zawieraniu nowej umowy dot. tej samej sprawy

5. ew. korroboracja: uroczyste wzmocnienie tekstu

6. miejsce i data zawarcia umowy; języki autentyczne; w umowach dwustronnych czasem wprowadza się 3 język (autentyczny) jako język rozstrzygający w wypadku wątpliwości

7. podpisy i pieczęcie

1. reguła alternatu- jako pierwsze są podpisy strony dla której przeznaczony jest egzemplarz umowy (przy umowach 2-stronnych rozróżnienie już od tytułu)

2. reguła alfabetyczna- przy umowach wielostronnych, wymienianie stron w porządku alfabetycznym (w danym języku)

3. reguła pêle-mêle: podpisywania w jakiejkolwiek kolejności

Nieważność umowy międzynarodowej

Zgodnie z konwencją wiedeńską o prawie traktatów z 1969, przesłanki (przyczyny) nieważności umów międzynarodowych można podzielić na trzy grupy:

1. związane z naruszeniem prawa wewnętrznego kontrahentów dotyczącego zawierania umów - konwencja dopuszcza powołanie się na tę okoliczność wyłącznie w sytuacji, gdy pogwałcona norma prawa wewnętrznego ma zasadnicze znaczenie, zaś pogwałcenie było oczywiste, tj. obiektywnie widoczne dla każdego państwa postępującego w danej sprawie zgodnie ze zwyczajną praktyką i w dobrej wierze;

2. związane z wadami oświadczenia woli:

1.

1. przekroczenie przez przedstawiciela państwa jego upoważnienie do wyrażenia zgody - przy czym na przesłankę tę można się powoływać tylko gdy ograniczenia upoważnienia były podane do wiadomości pozostałym państwom przed wyrażeniem zgody

2. błąd - jeżeli dotyczy faktu lub sytuacji, która istniała w czasie zawierania umowy i stanowiła istotną podstawę zgody państwa na zawarcie umowy. Nie może się na tę przesłankę powoływać państwo, które swoim postępowaniem przyczyniło się do powstania błędu lub okoliczności były takie, że powinno się liczyć z możliwością jego zaistnienia.

3. podstęp - przez co należy rozumieć umyślne wprowadzenie w błąd ze strony innego państwa negocjującego

4. przekupstwo

5. przymus wobec przedstawiciela państwa

6. przymus wobec państwa - chodzi tu wyłącznie o przymus polegający na groźbie lub użyciu siły. Nie dotyczy to jednak traktatów pokoju narzucanych państwu, które dopuściło się agresji, a następnie zostało pokonane. Pewnie kontrowersje budzi kwestia użycia przymusu ekonomicznego, ale przeważa stanowisko, iż on także nie mieści się w tym pojęciu.

3. związane ze sprzecznością z normą ius cogens - nieważna jest umowa, która w chwili zawarcia jest niezgodna z bezwzględnie obowiązującą normą powszechnego prawa międzynarodowego (czyli normą ius cogens).

Wygaśnięcie umowy

Wygaśnięcie umowy może nastąpić:

1. A) z przyczyn przewidzianych w samej umowie

1. a) upływ czasu, na jaki umowa została zawarta (przy czym umowa może zawierać klauzulę prolongacyjną, co oznacza, że jeśli w określonym czasie przed upływem czasu obowiązywania umowy nikt jej nie wypowie, czas obowiązywania ulega automatycznemu przedłużeniu

2. b) spełnienie się warunku rozwiązującego

3. c) wypowiedzenie umowy zgodnie z jej postanowieniami - większość umów posiada klauzule dotyczące wypowiedzenia. Inne jej nie posiadają, ale takiej możliwości można domniemywać z intencji stron (za taką umowę uważa się np. Kartę NZ). Są wreszcie umowy nie podlegające wypowiedzeniu - przede wszystkim traktaty pokoju i umowy graniczne. Zazwyczaj umowa przewiduje okres wypowiedzenia, po którego upływie przestaje obowiązywać. Umowa dwustronna wygasa po wypowiedzeniu jej przez jedną ze stron. Umowa wielostronna przestaje obowiązywać tylko w odniesieniu do strony wypowiadającej, chyba, że liczba stron spadnie poniżej określonego minimum.

2. B) z przyczyn nie przewidzianych w samej umowie

1. a) uchylenie za zgodną wolą stron - może być dokonane w każdym czasie i bez żadnego uzasadnienia. Uchylenie może mieć formą zarówno osobnego aktu (-ów) jak i klauzuli uchylającej w nowej umowie między tymi samymi kontrahentami, regulującej ten sam obszar stosunków

2. b) utrata podmiotowości przez jedną ze stron - sama utrata jest dość łatwa do obiektywnego stwierdzenia, ale w takiej sytuacji dochodzą znacznie bardziej skomplikowane kwestie sukcesji

3. C) jednostronne uznanie umowy za wygasłą z powodu zaistnienia wyjątkowych okoliczności:

1. 1) pogwałcenie umowy przez drugiego kontrahenta - pogwałcenie musi być istotne, a uznanie umowy za wygasłą należy poprzedzić próbami skłonienia kontrahenta do jej przestrzegania

2. 2) powstanie sytuacji uniemożliwiającej wykonanie umowy - chodzi przede wszystkim o trwałe zniknięcie lub zniszczenie przedmiotu niezbędnego do wykonania umowy. Strona nie może jednak powołać się na tę przesłankę, jeśli sama doprowadziła do trwałego zaginięcia lub zniszczenia.

3. 3) zasadnicza zmiana okoliczności (rebus sic stantibus)- przy czym zgodnie z art. 62 konwencji równocześnie muszą być spełnione następujące warunki:

- zmiana musi być „zasadnicza” - nie była przewidywana przez strony - istnienie okoliczności, które uległy zmianie, stanowiło istotną podstawę zgody stron na związanie się umową - skutkiem zmiany jest radykalne przekształcenie zakresu obowiązków, jakie na podstawie umowy pozostają jeszcze do wypełnienia

1.

1. C) z powodu powstania nowej normy ius cogens, stojącej w sprzeczności z treścią umowy''''

Konwalidacja umowy międzynarodowej

Pojęcie konwalidacji wiąże się z kwestią ważności umowy międzynarodowej.

Jeżeli nieważność umowy ma charakter względny (a jest tak w przypadkach wynikających z art. 46-50 konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z 1969), dla unieważnienia umowy niezbędna jest notyfikacja państwa-strony, które uważa, że zaistniała w odniesieniu do niego jedna z przesłanek nieważności. Taką notyfikację należy przekazać wszystkim innym stronom za pośrednictwem państwa-depozytariusza (jeśli jest). Następnie strony mają 3 miesiące na wyrażenie sprzeciwu. Jeśli nikt się nie sprzeciwi, po 3 miesiącach umowa wygasa w stosunku do notyfikującego państwa.

Jednak państwo może też (świadomie lub nie) konwalidować umowę, to znaczy zacząć wypełniać jej postanowienia mimo tego, że mogłoby domagać się stwierdzenia nieważności. Konwalidacja jest nieodwracalna, to znaczy państwo, które przez dłuższy czas wypełniało postanowienia umowy, nie może potem nagle stwierdzić, że powinna ona być nieważna, nawet jeśli są ku temu powody.

Nie dotyczy to umów, których nieważność jest bezwględna (uregulowana w art. 51-53 konwencji). One w zasadzie w ogóle nie nabierają mocy i nikt nie jest nimi związany. Takich umów nie można konwalidować - jak sama nazwa wskazuje, są nieważne niezależnie od woli i praktyki państw.

Umowa międzynarodowa jest głównym źródłem prawa międzynarodowego. Normy dotyczące umowy międzynarodowej zostały zawarte w konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów (1969). Stronami umowy międzynarodowej są państwa, a także np. organizacje międzynarodowe. Umowy międzynarodowe dzielą się na dwustronne i wielostronne, wielostronne mogą być zamknięte lub otwarte (dostępne dla innych państw). Umowy międzynarodowe mają różne nazwy, np.: traktat, konwencja, układ. Umowy międzynarodowe ratyfikuje Prezydent. Ratyfikacja niektórych umów międzynarodowych wymaga uprzedniej zgody Sejmu. W razie gdy następuje kolizja umowy międzynarodowej a jakąś ustawą, wówczas pierwszeństwo ma umowa międzynarodowa. W przypadku innych umów międzynarodowych, Prezes Rady Ministrów powiadamia Sejm o zamiarze przedłożenia umowy Prezydentowi do ratyfikacji. W umowie międzynarodowej państwo polskie może przekazać organizacji międzynarodowej (np. Unii Europejskiej), kompetencje organów władzy państwowej w niektórych sporach. Sejm może w sprawie podpisania umowy międzynarodowej zarządzić referendum.

Ratyfikowane umowy międzynarodowe - art. 87 ust. 1 Konstytucji zalicza ratyfikowane umowy międzynarodowe do źródeł prawa powszechnie obowiązującego. W myśl art. 91. ust. 1 Konstytucji, po ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw RP ratyfikowanej umowy międzynarodowej stanowi ona część krajowego - wewnętrznego, porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, wyjątkiem jest gdy jej stosowanie uzależnione jest od wydania ustawy. Umowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową .

Porównując treść art. 87 ust. 1 Konstytucji z jej art. 91 ust. 2, można dostrzec pewną niekonsekwencję. Pierwszy z artykułów wymienia źródła prawa powszechnie obowiązujące w porządku hierarchicznym i sytuuje ratyfikowaną umowę międzynarodową poniżej ustawy, co oznaczałoby, iż umowa ma mniejszą moc prawną niż ustawa. Drugi z kolei artykuł Konstytucji stanowi, że umowy ratyfikowane za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie mają pierwszeństwo w stosunku do ustaw. Powinny zatem w porządku hierarchicznym zostać wymienione przez ustawami. Pozostaje zatem do określenia ranga umów międzynarodowych ratyfikowanych samodzielnie przez Prezydenta.

Podmiotami umów międzynarodowych są państwa, które wykonują ich treść poprzez działanie upoważnionych do tego organów. Umowy są ratyfikowane (zatwierdzane) przez uprawniony organ państwowy i oznacza to ostateczną zgodę na związanie się państwa umową międzynarodową.

Ratyfikacja umów międzynarodowych i jej wypowiedzenie należy do Prezydenta RP, gdyż jest on naszym reprezentantem w sprawach zagranicznych. Ratyfikacja niektórych umów międzynarodowych wymaga zgody wyrażonej w ustawie. Wymóg ten odnosi się do umów międzynarodowych dotyczących:

- pokoju, sojuszy, układów politycznych lub układów wojskowych,

- wolności, praw lub obowiązków obywatelskich określonych w Konstytucji,

- członkostwa Polski w organizacji międzynarodowej,

- znacznego obciążenia państwa pod względem finansowym,

- spraw uregulowanych w ustawie lub w których Konstytucja wymaga ustawy (art. 89 ust. 1 Konstytucji).

Ustawa z 14 kwietnia 2000r. o umowach międzynarodowych określa zasady oraz tryb zawierania, ratyfikowania, wykonywania, wypowiadania i zmian zakresu obowiązywania umów międzynarodowych. Ustawa ta wyróżnia:

1. umowy ratyfikowane,

2. umowy nie podlegające ratyfikacji

Ratyfikowane są umowy międzynarodowe:

- o których mowa w art. 89 ust. 1 oraz w art. 90 ust. 1 Konstytucji,

- inne umowy międzynarodowe, które przewidują wymóg ratyfikacji albo ją dopuszczają, a szczególne okoliczności to uzasadniają.

Umowy nie podlegające ratyfikacji wymagają zatwierdzenia przez Radę Ministrów.

---