Roz. 7- Elżbieta Biecka o życiu „warstwami”
Główna bohaterka pochodzi z rodziny mieszczańskiej, jest "córką Romany z Giezłowskich Bieckiej, po ślubie - Niewiedzkiej". Jak była dzieckiem jej rodzice się rozwiedli, matka wyszła ponownie za mąż i wyjechała do Szwajcarii pozostawiając dziecko po opieką swojej siostry Cecylii Kolichowskiej. Nieszczęśliwa, wyobcowana i zagubiona, pozbawiona matczynej opieki, Elżbieta zamieszkała z nielubianą ciotką, przeciwko, której się buntuje i której nie potrafi okazać swych prawdziwych uczuć.
Od tej pory jej światem jest podzielona kamienica cioci, w której ludzie "żyją na sobie warstwami”. Jest bardzo wrażliwa na krzywdę ludzką i niesprawiedliwości, dlatego współczuje innym lokatorom i pomimo nakazów chorej Pani Cecylii, próbuje im pomóc. Podczas pogarszającego się stanu swojej cioci, sama zarządza kamienicą. Z wielkim zaangażowaniem emocjonalnym mówi o suterenie domu, gdzie mieszka więcej ludzi niż na wszystkich piętrach tego budynku: "I to wszystko ja wiem. Ja to podpisuję i u dołu przykładam do tego pieczątkę z nazwą ulicy Staszica [...] Wszelka indywidualna niezależność to jest złudzenie. Już przez sam fakt, że żyję, że godzę się nieustannie, biorę w tym udział, przykładam do tego ręki. Każdym oddechem przystaję na to wszystko." Przeżywa niepokój moralny i poczucie współodpowiedzialności za ten stan rzeczy, zamartwia się złymi warunkami, w jakich żyją ludzie, jednak nie przejawia żadnej inicjatywy nawet wtedy, gdy wie, iż powinna coś zmienić. Jej cierpienie nie przeradza się w konkretne czyny.
Roz. 26-scena z manifestantami
Zarzutem, który przemawia niekorzystnie na działalność polityczną oskarżonego Zenona Ziembiewicza jest fakt, że nie jest silnym prezydentem miasta. Osoba, obejmująca stanowisko, tak ważne dla rozwoju miasta powinna posiadać odpowiednie kwalifikacje, musi umieć stawić czoła każdemu napotkanemu problemowi. Ten zarzut mój kolega będzie starał się odeprzeć usprawiedliwiając go trudną sytuacją rodzinna oskarżonego. Jednak mieszkańców nie interesuje, jakie problemy ma ich prezydent. Tą społeczność interesuje jak dana osoba ma zamiar rozwiązać problemy istniejące w mieście, jak chce polepszyć sytuację robotników, biedoty miejskiej.
Aprobata nakazu strzelania do robotników. Jego słabość wewnętrzna spowodowała śmierć niewinnych osób, domagających się jedynie prawa człowieka, które powinno być im dane. Oskarżony przypieczętował ten sposób swój upadek moralny. Jego zachowanie stało się sprzeczne ze świetlistymi ideałami, którymi miał zamiar się kierować. Kiedy był studentem, chciał pomagać robotnikom, kiedy zaś doszedł do władzy, nie sprzeciwił się działaniom przeciwko nim.
Nie ezygnował z pełnienia funkcji prezydenta miasta, po tym jak zorientował się, że sobie nie radzi, że ta funkcja przerasta jego siły. Mając taką świadomość powinien odejść z urzędu, aby nie doszło do takich wypadków, jak na przykład śmierć robotników.
Dramatobotników pozbawionych pracy, mieszkań, warunków do życia. Dla zapewnienia sobie popularności obiecał tym ludziom budowę domów, a później nie zatroszczył się o zabezpieczenie funduszy na to przedsięwzięcie. Zadbał natomiast o rynsztunek myśliwski dla siebie, żonie kupił najdroższe i najmodniejsze futra, żył jak udzielny książę. Zdesperowani robotnicy zorganizowali manifestację, którą rozproszyła strzelanina. Nawet jeżeli rozkaz strzelania do demonstrantów wydał starosta Czechliński, to nie ulega wątpliwości, że zrobiłby to prezydent miasta Ziembiewicz, gdyby starosta zwlekał z wydaniem rozkazu.