1. Obserwacje:

1. Sygnał sinusoidalny

W pomiarach od 1 do 8 w miarę wzrostu częstotliwości próbkowania uzyskujemy po demodulacji sygnał coraz bardziej zbliżony do sygnału nośnego.

W pomiarach 9 i 10 sygnał po demodulacji jest dokładniejszy dla wyższej amplitudy.

Pomiary 11 do 13 najdokładniejszy sygnał po demodulacji osiągnięty został przy zastosowaniu najwyższej częstotliwości próbkowania.

W pomiarze nr 14 widać, że przesunięcie fazowe sygnału nośnego nie ma wpływu na wynik modulacji.

2. Sygnał trójkątny

Pomiary 15 do 19 najdokładniejsze odtworzenie sygnału nośnego otrzymaliśmy dla pomiaru 19, czyli najwyższej częstotliwości próbkowania.

W pomiarach 20 do 22 mino prób dla różnych przyrostów Δ (0,02V, 0,05V, 0,1V) nie udało nam się odtworzyć przebiegu sygnału nośnego.

Pomiary 23 - 26 - nie udało się odtworzyć kształtu sygnału nośnego.

Pomiar 27 - przesunięcie fazowe sygnału nośnego nie ma wpływu na wynik modulacji.

3. Sygnał prostokątny

Dla pomiarów 28 - 41 mimo manipulacji częstotliwością próbkowania oraz przyrostem Δ, niestety nie udało nam się odtworzyć kształtu sygnały nośnego.

Dopiero w pomiarze 42 udało się odtworzyć przebieg sygnału nośnego.

4. Sygnał piłokształtny

Pomiary 43 - 47 - kształt sygnału nośnego został odtworzony dla najwyższej częstotliwości próbkowania. Jednak kształt był nieco zniekształcony.

W pomiarach 48 do 50 dla żadnego z przyrostów sygnał nie został odtworzony.

Dla pomiarów 51 i 52 odtworzono kształt sygnału nośnego.

Pomiar 53 i 54 - kształt sygnału nie został odtworzony.

Przy pomiarze 55 odtworzenie kształtu sygnału uzyskano dla większej częstotliwości próbkowania.

2. Spostrzeżenia

1. Dla wszystkich kształtów sygnału nośnego odtworzenie kształtu sygnału po demodulacji uzyskano tylko dla próbkowania częstotliwością 512 lub 1024 Hz, czyli około 100 (i więcej) razy większej od częstotliwości sygnału nośnego.

2. Podobnie odtworzenie kształtu sygnału modulowanego uzyskiwano głównie dla małych przyrostów Δ (0,02V i 0,01V).

3. Dla większych przyrostów w wypadku odtworzenia kształtu sygnału uzyskano niedokładności w postaci zmiany amplitudy sygnału odtworzonego.

3. Kilka screenów z nieudaną aproksymacją

Na każdym ze screenów widać, że częstotliwość próbkowania jest mała a przyrost Δ jest dosyć duży. W efekcie czego odtworzenie sygnału nie powiodło się z pełnym sukcesem.

Prawie wszystkie aproksymacje sygnałów nie przypominały sygnału nośnego.

4. Wnioski

1. Wpływ częstotliwości próbkowania na dokładność kodowania sygnału:

• Im wyższa jest czÄ™stotliwość próbkowania, tym wiÄ™ksze prawdopodobieÅ„stwo dokÅ‚adnego odtworzenia ksztaÅ‚tu sygnaÅ‚u modulowanego, gdyż wtedy istnieje możliwość zmniejszenia przyrostu Δ.

• ZwiÄ™kszajÄ…c czÄ™stotliwość próbkowania traci siÄ™ zalety modulacji delta - proces kodowania jest proporcjonalnie dÅ‚uższy.

1. Wpływ wartości przyrostu na dokładność kodowania sygnału:

• MaÅ‚a wartość przyrostu umożliwia dokÅ‚adne odtworzenie ksztaÅ‚tu przy Å‚agodnych zboczach sygnaÅ‚u noÅ›nego.

• Jeżeli zmiany wartoÅ›ci sygnaÅ‚u modulowanego sÄ… duże (i czÄ™ste) to bez zmiany czÄ™stotliwoÅ›ci próbkowania można je uchwycić tylko zwiÄ™kszajÄ…c wartość przyrostu.

1. Odtworzenie sygnał nośnego na podstawie sygnału kwantowanego - jest możliwe, ale tylko przy bardzo dokładnym dopasowaniu parametrów częstotliwości próbkowania i wartości przyrostu.

2. Zbyt szybkie narastanie sygnału wejściowego powoduje zniekształcenia, gdyż modulator delta jest w stanie określić tylko przyrost o daną wartość. Wskutek tego przyrost wartości sygnału pomiędzy kolejnymi próbkami o wartość kilkakrotnie nawet przekraczającą Δ będzie przez modulator zapisany jako przyrost o Δ.

Ariel Samczyński 242882

---