Język ciała - mini ściągawka

1. Spojrzenie w okolice trójkąta oczy + czoło

1. Spojrzenie "intelektualne"

2. Spojrzenie w okolice trójkąta oczy + usta

2. Spojrzenie towarzyskie

3. "Przeszywanie" nieruchomym wzrokiem

3. Pragnienie dominacji, brak aprobaty

4. Szerokie rozwarcie powiek

4. Zdziwienie, zaskoczenie, przerażenie

5. Spojrzenie w oczy + przekręcenie głowy w bok

5. Zainteresowanie

6. Uważne patrzenie w oczy + bliski dystans + pochylenie do przodu + brak blokad + miękki ton głosu

6. Przyjaźń, otwartość, sympatia

7. Pocieranie oka w trakcie mówienia

7. Być może mijanie się z prawdą

8. Palce na ustach, gryzienie paznokci

8. Niska samoocena, lęk, obawa przed odrzuceniem

9. Usta zasłonięte dłonią, ew. palec na wargach

9. Może oznaczać mijanie się z prawdą

10. Częściowe przysłanianie twarzy rękami

10. Lekkie zakłopotanie, ukrywanie się (np. po komplementach), kłamanie

11. Mocny uścisk dłoni przy przywitaniu się + potrząsanie do góry i do dołu

11. Przywitanie oficjalne lub wyrażające radość, nadzieję na dobry interes. Traktowanie partnerskie.

12. Mocny uścisk dłoni z objęciem dłoni partnera drugą ręką

12. Oferta sympatii, opieki lub dominacji

13. Założone, skrzyżowane ręce przed sobą

13. Nie zgadzanie się, tłumienie wrogości

14. Jedna ręka opuszczona wzdłuż ciała + druga trzyma ją za nadgarstek

14. Gest obronny, brak kontaktu

15. Obydwie ręce założone z tyłu głowy + odchylenie tułowia do tyłu

15. Pewność siebie, wywyższanie się

16. Ręce założone na biodrach

16. Gotowość do działania, agresywność

17. Ramiona skrzyżowane + kciuki do góry

17. Postawa wyższości

18. Palce złączone w tzw. wieżyczkę

18. Przekaz typu "Wiem lepiej", pewność siebie

19. Pocieranie szyi w trakcie słuchania

19. Nie zgadzanie się

20. Pocieranie tyłu szyi

20. Sygnał frustracji

21. Bębnienie palcami o stół

21. Niecierpliwość

22. Skrzyżowane ręce i nogi

22. Sprzeciw, niechęć, odrzucenie

23. Przechylenie głowy w bok

23. Początek zainteresowania

24. Głowa opuszczona

24. Postawa negatywna lub poczucie winy, obniżony nastrój, rezygnacja

25. Głaskanie brody

25. Namyślanie się, podejmowanie decyzji

26. Zasłonięcie całej twarzy dłońmi

26. Chęć wyłączenia się lub zebrania myśli

27. Wzrastająca ruchliwość gałek ocznych + coraz częstsze drapanie się w głowę + częsta zmiana położenia głowy i reszty ciała

27. Narastające zdenerwowanie

28. Opuszczone ramiona + przygarbienie się

28. Dawanie za wygraną, rozczarowanie

29. Oszczędna mimika + oszczędna gestykulacja + spokojne oczy nawiązujące kontakt

29. Dojrzałość, dyscyplina wewnętrzna, skupienie, panowanie nad emocjami

Artykuł opracowano na podstawie materiałów Top Management Transmission

Sztuka porozumiewania się

Małgorzata Taraszkiewicz Top Management Transmission Porozumiewanie się jest to proces w którym jednostka przekazuje i otrzymuje informacje. Mogą to być: fakty, myśli, uczucia. Sposób ich przekazywania to: mowa (komunikacja werbalna), gesty (komunikacja niewerbalna), symbole obrazkowe, symbole pisma. Język jest jednak czymś więcej niż tylko środkiem porozumiewania się. Odgrywa on zasadniczą rolę w porządkowaniu doświadczeń i stabilizowaniu wizji świata. W 1971 roku Albert Mehrabian, psycholog amerykański, sformułował wzór, przedstawiający wpływ każdego z kanałów na ogólną interpretację przekazu informacji. Jest to wzór na „ogólne wrażenie”: Ogólne wrażenie 100% = 55% informacji jest przekazywanych językiem ciała + 38% informacji przekazuje ton głosu + a jedynie 7% informacji pobieranych jest z wypowiadanych słów. Równanie to pokazuje ocenę ważności każdego z kanałów przekazywania informacji. Także i to, że ważniejsze jest dla nas to, co czujemy niż to, co słyszymy, choć nie często potrafimy zdać sobie z tego sprawę i powiedzieć świadomie co jest nie tak. Inny badacz (Birdwhistell) obliczył iż ponad 2/3 informacji uzyskiwanych w czasie rozmowy nie pochodzi z wypowiadanych słów. Są to informacje poza werbalne pochodzące z mimiki, języka ciała, tonu głosu. Język werbalny i język ciała może być wzajemnie spójny lub niespójny. W pierwszym przypadku — komunikat werbalny jest wzmocniony „prawdziwością” (potwierdzeniem) w języku ciała i odebrany jako wiarygodny. Czujemy, że wszystko jest w porządku, wierzymy w to, co słyszymy. W drugim (w przypadku wzajemnego zaprzeczania sobie informacji z tych dwóch kodów), komunikat werbalny odbieramy jako niewiarygodny. czujemy, że coś jest nie tak, coś nam nie gra, coś budzi niepokój. Komunikacja niewerbalna to nadawanie informacji płynących z gestów rąk, ruchów i napięć ciała, mimiki i koloru skóry twarzy, oddechu, tonu głosu i tempa mówienia, kontaktu wzrokowego, odległości dzielącej osoby oraz układu ich w przestrzeni, czyli architektury kontaktu. To ogromna masa sygnałów! Interpretację tego, co o czym świadczy zacznijmy od początku, czyli od tego jak zachowują się dzieci. Małe dzieci reagują w najbardziej naturalny sposób, dorastając, w procesie socjalizacji, uczymy się ukrywać nasze gesty, ale pozostaje tendencja ruchu, która ujawnia prawdziwy komunikat z ciała. Dzieci nie kryją swego języka gestów. - Jeżeli dziecko przeżywa złość — tupie nogami i wymachuje pięściami, czerwieni się i krzyczy lub zaciska usta, źrenice się zwężają a oddech przyspiesza. - Kiedy przeżywa lęk — kuli się i chowa, przytula do matki, zaciska oczy lub ucieka, blednie i wstrzymuje oddech, usta wykrzywiają się w podkówki. - Kiedy kłamie — zaciska i zakrywa usta rękami, przestępuje z nogi na nogę, nabiera rumieńców i spuszcza wzrok. - Jeśli nie chce słuchać — zakrywa uszy, odwraca się i unika kontaktu wzrokowego. - Kiedy jest zawstydzone — udaje że go „nie ma” całym ciałem, pochyla głowę, robi się mniejsze, blednie lub czerwienieje. - Kiedy je coś interesuje - zbliża się i pochłania całym sobą, oczy otwierają się szerzej, podnoszą się brwi, oddech staje się lekko przyspieszony. - Kiedy jest znudzone - ziewa i odchodzi. - Kiedy jest zadowolone i szczęśliwe - twarz promienieje uśmiechem, oczy błyszczą, ciało jest dynamicznie napięte. Dorośli reagują tak samo, tyle że z powodów kulturowych ich ekspresja jest przyhamowana — pełne gesty zamienione są na mikro-ruchy i szyfry symboliczne. Generalna zasada w interpretacji języka ciała jest taka: obserwując jakiś ruch, wzmocnij go w wyobraźni 10-100 razy a odkryjesz jaką niesie informację, co dany człowiek przeżywa. Ciało reaguje spontanicznie („prawdziwie”). Gesty, mimika, ton głosu, kontakt wzrokowy, oddech, kolor skóry, napięcia w ciele... „powiedzą prawdę” o tym, co naprawdę przekazuje my, mimo słów, które są wypowiadane.

---