Prawo międzynarodowe publiczne

Wykład z dn. 18 listopada 2011

Międzynarodowa ochrona praw człowieka:

1. Karta Narodów Zjednoczonych:
   Prambuła:
   „przywrócić wiarę w podstawowe prawa człowieka, godnośc i wartość jednostki, równość praw mężczyzn i kobiet oraz narodów wielkich i małych”

Karta Narodów Zjednoczonych
Art. 1 ust. 3 (cele ONZ)
Rozwiązywać w dordze współpracy międzynarodowej problemy międzynarodowe o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym, lub humanitarnym, jak również popierać prawa człowieka i zachęcać do poszanowania tych praw

1. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka
   Uchwalona została przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dn. 10 grudnia 1948 r. w Paryżu, prac nad ni
   Niektóre z postanowień deklaracji:
   - każdy człowiek jest wolny
   - niestosowanie dyskryminacji
   - prawo do sądu
   - prawo do sprawiedliwego procesu
   - prawo do własności
   - prawo do zrzeszania się
   - wyrzeczenie się niewolnictwa
   - zagwarantowanie ochorny prywatności
   - zakaz tortur i nieludzkiego traktowania

2. Międzynarodowe Pakty Praw Człowieka
   (zbiorcza nazwa dla 2 umów międzynarodowych również uchwalonych przez Zgormadzenie Ogólne ONZ)

3. Organizacje pozarządowe praw człowieka:
   - Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża
   - Amnesty International
   - Międzynarodowa Liga Praw Człowieka
   - Międzynarodowa Komisja Prawników
   - Międzynarodowe Centrum Prawnej Ochrony Praw Człowieka
   - Międzynarodowa Demokratyczna Federacja Kobiet
   - Międzynarodowe Stowarzyszenie Prawników Demokratów
   - Stowarzyszenie przeciw Niewolnictwu
   - Międzynarodowe Grupy Praw Mniejszości
   - Koalicja Przeciw Hadnlu Kobietami.

PRAWO DYPLOMATYCZNE I KONSULARNE

1. Prawo legacji:
   - czynnej (prawo do wysyłania własnych przedstawicieli dyplomatycznych)
   - bierne (prawo do przyjmowania obcych przedstawicieli dyplomatycznych)

2. Prawo legacji przysługuje podmiotom prawa międzynarodowego: państwom, organizacjom oraz innym podmiotom tj. stolica Apostolska, autonomia Palestyńska.

3. Nawiązanie stosunków dyplomatycznych między państwami następuje zawsze na podstawie porozumienia między stronami. Jednostronne oświadczenie państwa o woli nawiązania stosunków dyplomatycznych nie prowadzi (nawet w przypadku milczenia drugiej strony) do nawiązania takich stosunków.

4. W umowie o nawiązaniu stosunków dyplomatycznych strony ustalają klasę szefa misji dyplomatycznej oraz podstawowe założenia współpracy z misją dyplomatycznych (m.in. zakres przysługujących przywilejów). Podstawowa zasadą rządzącą stosunkami dyplomatycznymi jest zasada wzajemności.

5. Nawiązując stosunki dyplomatyczne strony wskazują kandydatów na szefów misji dyplomatycznych, spełniających wymogi państwa wysyłającego, którzy równocześnie zastaliby zaakceptowani przez państwo przyjmujące. Kandydaci na szefa misji d. musi uzyskać agrément (agremą).
   

6. Po uzyskaniu agrément głowa państwa dla I i II klasy szefów misji dyplomatycznych, a Minister Spraw Zagranicznych dla klasy III wystawiają listy uwierzytelniające (kredencjały), które składan są głowie państwa lub

7. Presonel misji

8. Stopnie polskiego personelu dyplomatycznego:
   _ amabsador tytularny (szef misji)
   - radca minister
   - I radca
   - radca
   - I sekretarz
   - II sekretarz
   - III sekretarz
   - attaché

9. Wyznaczenie szefa misji dyplomatycznej:

- Wstępna zgoda – agrément (Państwo wysyłające musi upewnić się, czy osoba którą zamierza wyznaczyć, jest akceptowana przez państwo przyjmujące); Odmowa udzielenia agrément może nastąpić z jakiejkolwiek przyczyny; odmowa następuje kiedy: neagtywnie ocenianą przeszłością dyplomatyczną kandydata; podejrzenie, że kandydat naruszył prawo; negatywną opinią o osobistych właściwościach kandydata. Prawo międzynarodowe nie określa w jakiej formie należy wyrazić agrément, najczęściej zapytanie składane jest między Protokołami Dyplomatycznymi zainteresowanych MSZ.
- Akredytacja (credere łac. Zawierzyć, zaufać) jest to specjalna, z reguły bardzo uroczysta procedura potwierdzająca udzielone przez państwo wysyłające pełnomocnictw do pełnienia danej funkcji. Akredytacja wszystkich klas szefów misji dyplomatycznych z wyjątkiem chargé d affaires, związana jest z przekazaniem przez nch głowie państwa, przyjmującego tzw. Listów uwierzytelniających (kredencjałów). III klasa (chargé d affaires) otrzymują tzw. Listy wprowadzające, które przekazują MSZ państwa przyjmującego.

1. Szef misji konsularnej nie musi uzyskać agrément . Wymóg jego uzyskania wyjątkowo wyrażany był i jest w traktatach dwustronnych zawieranych przez Rosję.

2. Wystawia się listy komisyjne, wydawane w związku z wyznaczeniem przez państwo wysyłające kierownika urzędu konsularnego do wykonywania funkcji konsularnych. Po otrzymaniu listów komisyjnych przez państwo przyjmujące udziela się szefowi misji konsularnej tzw. Exequator. Jest to akt, którym dopuszcza się kierownika konsularnego do misji konsularnej.

3. Wielokrotna akredytacja szefa misji dyplomatycznej dopuszczona jest przez Konwencję Wiedeńską:
   - akredytacja jednego szefa misji bądź członka misji w dwóch lub więcej państwach o ile żadne z państw przyjmujących temu się nie sprzeciwia. Sprzeciw musi być wyrażony wyraźnie, nie pozostawiając wątpliwości.
   - akredytacja szefa misji przez więcej niż jedno państwo w pańśtwie trzecim. Np. 1963 cztery państwa afrykańskie wyznaczyły jedną osobę do ich reprezentowania.