Ściśliwość - zmiany objętości pod wpływem zmiany ciśnienia przy stałej temperaturze. Załóżmy, że pewna masa płynu znajdująca się pod działaniem ciśnienia p₁ zajmuje objętość V₁. Jeżeli zwiększymy ciśnienie do wartości p₂, to objętość masy zmaleje do wartości V₂. Współczynnikiem ściśliwości - nazywamy zmianę objętości jednostki objętości płynu przy zmianie ciśnienia o jego jednostkę. współczynnik ten maleje ze wzrostem ciśnienia i jego wartość zależy od temperatury cieczy. Jednostka współczynnika ściśliwości jest odwrotnością Pascala, a zatem:
Lepkość jest drugą obok ściśliwości ważną cechą płynu rzeczywistego. Jest to opór stawiany zewnętrznym siłom ścinającym. Siły te wywołują w płynie naprężenia styczne (τ).Istotą powstawania tych naprężeń jest tarcie wewnętrzne. Lepkością płynu nazywamy jego zdolność do przenoszenia naprężeń stycznych. Jednostką lepkości jest:Prawo Pascala -Jeżeli w płynie udało by się wytworzyć takie warunki przy których nie występowałyby siły objętościowe, tzn. takie że: czyli p= const. Wniosek: Gdyby na płyn działały wyłącznie siły powierzchniowe, to ciśnienie miałoby jednakowe wartości w każdym punkcie płynu.

Siły masowe - działają wówczas gdy płyn znajduję się w polu sił; cechą charakt. tych sił jest to, że działają one na wszystkie cząstki rozpatrywanej obj. płynu; jednostkową siłę masową definiujemy w postaci :

Siły powierzchniowe – działają na powierzchnie wydzielonej masy płynu i są proporcjonalne do tej powierzchni; siła powierzchniowa przypadają na jednostkę obj. wynosi:
Linia prądu – nazywamy taką linię, która tworzy punkty i do której w każdym punkcie istnieje wektor styczny. Oznaczając element linii prądu przez ds. mamy: . Wypór hydrostatyczny - Ciężar ciała zanurzonego zmniejsza się o ciężar cieczy wypartej o to ciało.
P=G-W=γ₁V₁- γV. Masowym natężeniem źródła nazywamy masę płynu odpływającą lub wypływającą ze źródła w jednostce czasu. Wir - jednospójny obszar płynu, w którym wektor rotacji prędkości płynu jest różny od zera, ma ten sam kierunek i zwrot w każdym punkcie pola Twierdzenie Helmholtza (pierwsze)
Natężenie rurki wirowej zachowuje stałą wartość wzdłuż jej osi. Twierdzenie to jest zwane również jako pierwsze twierdzenie o zachowaniu wirowości. Z twierdzenia tego wynika fakt, że rurka wirowa nie może powstać ani zanikać wewnątrz płynu, a możliwe to jest tylko na ścianie ograniczającej przepływ lub na swobodnej powierzchni cieczy.
Drugie Twierdzenie Helmholtza
Elementy płynu, które tworzyły w pewnej chwili włókno wirowe, będą go tworzyć podczas całego przepływu.
Trzecie Twierdzenie Helmholtza
Natężenie rurki wirowej w czasie całego przepływu jest stałe. Twierdzenia te są słuszne dla płynu idealnego w potencjalnym polu sił masowych.

Rurką Pitota- jeżeli jedno ramię rurki z zaostrzonym końcem jest zgodne z kierunkiem przepływu, a drugi koniec połączony z tzw. manometrem różnicowym (U – rurka), to możemy wyznaczyć wartość ciśnienia dynamicznego.