Przezrocza z wizerunkami uczniów jako materiał poglądowy. Program Zefiryny Kiewel.

Eksperyment dotyczył klasy, w której stosowanie tradycyjnych metod nauczanie nie miałp szans powodzenia. Postanowiono więc zastosować 2 razy w tygodniu przezrocza związane z tematem lekcji, które przedstawiały wizerunek dzieci. Zdjęcie uczniów silnie przyciąga uwagę uczniów i umożliwia doznanie siebie jako osoby znaczącej.

Lekcje prowadzone w ten sposób dały możliwość przyjęcie postawy współdziałanie z nauczycielem. Oczywiście było to dla niech ogromnym przeżyciem ważnym, które mogli w pełni zrozumieć. Uwagę każdego przyciąga to co odnosi się do jego własnej osoby. W przypadku dzieci z niep. można to wykorzystać prowadząc tak lekcje by każdy uczeń miał poczucie że opowieść, czytanka czy rysunek przedstawiają jego osobę.

Zanim zastosowano metodę dzieci w tej grupie miały problem ze skupieniem uwagi na słowach nauczyciela, nie były zainteresowane lekcją , nie były w stanie zrozumieć celu i sensu lekcji. Lekcja nie była dla nich sytuacją znaczącą, nie potrafiły pojąć do czego są im potrzebne czynności będące przedmiotem nauki.

Założenia eksperymentu

• Własna osoba i osoby kolegów z klasy bardziej przyciągają uwagę niż nieznane dzieci oglądane na ilustracjach, do których nie ma się żadnego osobistego stosunku

• Dzieci znacznie i umiarkowanie uu, zwłaszcza wychowywane w zakładzie mają ograniczone możliwości doznawania siebie jako osoby znaczącej. Udział w lekcjach z ich własnym wizerunkiem stworzy okazje przeżywania tych doznań

• Dzieci odczytują nową dla siebie sytuację jako przejaw osobistego zainteresowania ze strony nauczyciela

• Barwne przezrocza przyciągają wzrok bardziej niż rysunek w książce, bądź papierowa plansza. Im niższy wiek rozwojowy dziecka, tym bardziej wybiórczo kieruje uwagę ku barwie

• Duże przezrocze, oglądane z odpowiedniej odległości jest dobrze spostrzegane przez dzieci z wadami wzroku, zwłaszcza mającymi problemy z widzeniem dwuocznym

Tematy lekcji eksperymentalnych

Samoobsługa- części ubrania, ubieranie się samodzielnie i przy pomocy, mycie się-czesanie, przyszywanie guzików, pranie sukienek dla lalek itp.

Prace porządkowe i spacery- zrywanie owoców w sadzie, zbieranie liści, gotowanie kompotu, dzieci na spacerze

Pogadanki- nasze zabawki, piłka duża i mała, rozmowy o ogrodzie, ćwiczenia w liczeniu,

Lekcje odnoszące się bezpośrednio do osób- dotyczyły rozpoznawania części ciała, poznawania swojego imienia i nazwiska, dbałości o swój wygląd zewnętrzny

UWAGI METODYCZNE

Problemem, jaki może wystąpić przy układaniu lekcji z wykorzystaniem przezroczy to to, że uczniowie sprawniejsi mogą być fotografowani częściej gdyż oni potrafią przedstawić modelowe wykonanie zadania. Dzieci mniej sprawne mogą poczuć się poszkodowane.

Rozwiązaniem mogą być zdjęcia zbiorowe. Np.: zajęcia, którym tematem jest prasownie, wyświetlano zdjęcie całej klasy w sadzie, które miało rolę zjećia wstępnego, rozbudzającego w sposób niespecyficzny zainteresowanie i osobiste zaangażownie wszystkich dzieci.

Innym rozwiązaniem to fotografowanie dziecka sprawniejszego, które pomaga młodszemu. Wtedy dziecko nie jest pozbawione widoku własnego wizerunku i jednocześnie obraz przedstawia prawidłowo wykonane zadanie.

Skupienie uwagi

Tradycyjna lekcja nie była dla dzieci sytuacją znaczącą i dlatego nie wiązała uwagi. Dopiero po zastosowaniu przezroczy nastąpił wzrost aktywności dzieci- zaczęli pojmować siebie jako osoby znaczące- a nauczyciel spostrzegający stał się również osobą znaczącą. Dzięki temu lekcja stała się czymś ważnym co uczniowie chcieli zrozumieć. Wpływ użycia przezroczy na skupienie uczniów pokazuje badanie (obserwacja lekcji o temacie „jaka jest dziś pogoda”). Obserwowano lekcję przed i po użyciu przezroczy. Zaliczono zestawienie emocji pozytywnych i negatywnych. Okazało się że tych pozytywnych było więcej po użyciu przezroczy.

Zwiększenie aktywności słownej - Dzięki zastosowaniu przezroczy pojawia się wzrost dynamiki ruchu, emocji i wzbogaca się aktywność społeczna uczniów. Te trzy elementy są warunkiem by u dziecka pojawiła się gotowość do mówienia.