Michałek Marek gr. 3m

Ocena poziomu wytrzymałości na podstawie pomiaru na równi pochyłej – sprawozdanie z ćwiczeń

Wstęp

Wytrzymałość jest to zdolność do kontynuowania długotrwałej pracy o wymaganej intensywności, mieszczącej się w przedziale 60-80% maksymalnych możliwości bez obniżenia efektywności działań i przy zachowaniu podwyższonej odporności na zmęczenie.

Pojęcie wytrzymałości w biomechanice charakteryzuje zmiana mocy w funkcji czasu. Miernikiem jej jest współczynnik kierunkowy równania prostej regresji (b).
Równanie to ma postać:

P = a – bt

Im wartość współczynnika b jest wyższa, tym wytrzymałość badanego jest większa.

Cel ćwiczenia

Celem ćwiczenia była ocena spadku mocy kończyn dolnych w czasie podczas odbicia
na równi pochyłej.

Materiał pomiaru

Materiał pomiarowy stanowią wartości osiągnięte przez 3 studentów warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego. Badani, którzy trenowali pływanie, taekwondo, podnoszenie ciężarów , posiadają podobne parametry. Charakterystykę chłopców przedstawia Tabela nr 1.

Tabela 1.

MOC WZGLĘDNA	Gałka	Osewski	Obłękowski

P MAX	5200	4958	4571
MC	85	84	75
P WZGL	61,2	59,0	60,9

W Tabeli nr 2 przedstawiono wartości następujących parametrów:

t [s] – czasu odbicia,
P [W] – mocy odbicia.

Tabela 2. Czas odbicia i moc odbicia badanych studentów

n odbić	Gałka Piotr	Niedzielski Maciej	Obłękowski Piotr

	t [s]	P [W]	t [s]
1	4,44	5200	4,79
2	7,5	4796	7,9
3	10,5	4573	10,9
4	13,5	4552	13,9
5	16,4	4284	17
6	19,4	4508	20,1
7	22,4	4540	23,3
8	25,4	4527	26,4
9	28,4	4617	29,4
10	31,4	4571	32,5
11	34,4	4665	35,5
12	37,3	4482	38,6
13	40,3	4659	41,6
14	43,3	4461	44,7
15	46,2	4525	47,7
16	49,2	4221	50,8
17	52,2	4543	53,8
18	55,1	4330	56,9
19	58	4195	59,8
20	61	4249	63
21	64	4315	66
22	67	4409	69
23	70	4356	72
24	73	4351	75
25	76	4247	78
26	79	4272	81
27	82	3996	84
28	85	4028	87
29	87	4484	90
30	90	4116	93
31	93	4120	95
32	96	4154	98
33	99	3794	101
34	102	4219	104
35	105	3815	107
36	108	4075	110
37	111	4107	113
38	114	4277	116
39	117	4111	118
40	120	4298	121
41	123	4390	124
42	125	3914	127
43	128	4053	130
44	131	3966	133
45	134	3986	136
46	137	3914	138
47	140	3482	141
48	143	3854	144
49	146	4079	147
50	149	3817	150
51	152	4083	153
52	154	4045	156
53	157	3814	158
54	160	3947	161
55	163	3856	164
56	166	3745	167
57	169	3933	170
58	172	3810	172
59	175	3632	175
60	178	3699	178

Metody pomiaru

Na stanowisku, składającym się z równi pochyłej i wózka należy wykonać 60 odbić
z możliwie jak największą mocą. Urządzenie na bieżąco dokonuje pomiaru, pokazuje parametry ruchu i wykonuje obliczenia (przy użyciu komputera).

Wyniki pomiarów

Wyniki pomiaru zostały przedstawione w formie wykresu zmiany mocy w funkcji czasu oraz wykresu wartości mocy względnej.

Interpretacja i porównanie danych pozwoliły sformułować wnioski dotyczące poziomu wytrzymałości badanych studentów.

Z analizy wykresu wynika, że największą moc maksymalną (W) uzyskał Gałka Piotr (5200 W) , następnie Osewski Michał (4958W), najmniejszą zaś Obłękowski Piotr (4571W). Zarówno Piotr G., jak i Piotr O. uzyskali P_max przy pierwszym odbiciu. Michał zaś przy drugim. Jest to zgodne z wartościami współczynnika a równań linii prostej regresji.

Moc względna

Wykres mocy względnej wykazuje, iż największą moc posiada Gałka Piotr (61,2 W/kg), następnie Obłękowski Piotr (60,9 W/kg), a najmniejszą Osewski Michał (59,0W/kg).

Wnioski

Wszyscy trzej badani, przez wiele lat trenowali swoje dyscypliny.

Największą wytrzymałość wykazał Gałka. Najwyższą wartość mocy względnej uzyskał też Gałka. Wartości mocy Osewskiego, wskazują, że wykazuje mniejsze zdolności wytrzymałościowe, na korzyść szybkościowo-siłowych.

W praktyce sportowej metoda ta służy do oceny zarówno wytrzymałości jak i mocy maksymalnej zawodników. Porównania wyników można przeprowadzać między reprezentantami dyscyplin, w celu ukazania różnic w ich charakterystykach oraz u zawodników tej samej konkurencji, aby porównać ich między sobą.

Najmniejszą wytrzymałość i najwyższą moc osiągać będą zawodnicy konkurencji szybkościowych np. sprinterzy. Największą wytrzymałość i najniższe wartości mocy wykażą zawodnicy konkurencji wytrzymałościowych, takich jak kolarstwo, biegi długie.

Bibliografia

Fidelus K., Ostrowska E., Urbanik C., Wychowański M., (1996) Ćwiczenia laboratoryjne z biomechaniki. AWF Warszawa.