OPIS METODY:

Metoda ta jest jedną z prostszych metod w sensie technicznym, natomiast wymaga dużego doświadczenia oceniającego i ogromnej wiedzy z zakresu teorii estetyki. Opisana i zastosowana została przez Wejcherta, do oceny krajobrazu otwartego obszarów wiejskich w warunkach polskich.

Metoda krzywej wrażeń przedstawia w sposób graficzny napięcia wrażeń, doznań oraz napięcia emocjonalne związane z postrzeganiem krajobrazu, jakie występują u obserwatora w trakcie jego przesuwania się ciągiem czasoprzestrzennym. Technika oceny polega na opisywaniu, na odpowiednio dobranej skali, natężenia wrażeń w określonych odstępach czasu lub, co pewien dystans podczas założonej marszruty.

Na podstawie zarejestrowanych doznań powstaje krzywa wrażeń, dla której nie można ustalić żadnej jednostki miary. Krzywa wrażeń służy jedynie do porównywania poszczególnych fragmentów przestrzeni, a przedstawione na wykresie napięcia wrażeń są umownym i względnym porównaniem oddziaływania kolejnych krajobrazów.

Podstawą opracowania wykresu ilustrującego doznania estetyczne są dwie osie:

- pozioma – stanowi skalę czasową i liniową identyfikującą kolejne punkty widokowe marszruty obserwatora.

- pionowa – przeznaczona jest do oznaczenia napięć wrażeń, powstających pod wpływem krajobrazów o różnych wartościach estetycznych i przestrzennych.

Wykres wrażeń to graficzne porównanie walorów ciągu czasoprzestrzennego w określonym kierunku poruszania się obserwatora i przy założeniu skali punktu wyjściowego, który stanowi poziom odniesienia dla kolejnych wartości estetycznych ocenianych krajobrazów.

Poszczególne parametry, którymi należy się kierować przy ocenie z poszczególnych stanowisk widokowych są:

- stopień różnorodności krajobrazu,

- poziom dewastacji,

- nasycenie infrastrukturą,

- harmonia kompozycji wszystkich występujących elementów.

Podczas oceny i przyznawania punktów kierujemy się własnymi odczuciami, wyczuciem i doświadczeniem.