1. STM-4 w Polsce

Przepływność : 622,08 Mbit/s

Jest stosowana dla wyższych prędkości (622Mbit/s). (4 * STM-1). Nie oznacza to, że wszystkie pola występują cztery razy. Kolumna POH występuje tylko raz, a przyległe trzy kolumny w "kontenerze" C-4-4 nie są używane. Pozwala to na przesyłanie pakietu STM-4 w czterech połączeniach STM-1 w przypadku, gdy nie jest możliwa transmisja STM-4 w sieci ATM.

W identyczny sposób można utworzyć pakiety dla jeszcze wyższych prędkości.

1. Różnice między PDH i SDH

- SDH zastąpiło PDH

- PDH jest wykorzystywane nadal w aplikacjach Point-to-Point

-PDH jest tańsze

PDH:

-Asynchroniczna struktura jest sztywna

- Ograniczone możliwości w zakresie zarządzania

- Nie dostępny w światowym standardzie formatów cyfrowych

- Brak interfejsów optycznych i poziomu optycznego, połączenie sieciowe jest nie możliwe

SDH:

- Posiada interfejsy optyczne

- zdolność zarządzania energią

- cyfrowy format zgodny ze światowym standardem

- struktura synchroniczna jest elastyczna

- zmniejszenie kosztów sieci ze względu na zgodny przekrój

- kompatybilność w przód i w tył

1. Wypisać i do czego służą urządzenia wykorzystywane w SDH.

Krotnice końcowe (TMX- Terminal Multiplexer) umożliwiają zwielokrotnienie sygnałów plezjochronicznych w sygnał zbiorczy STM-N. Na przykład 63 sygnały o przepływności 2 Mbit/s w jeden sygnał STM-1. Krotnice te ponadto generują i przetwarzają bajty nagłówka sekcji regeneratora (RSOH) oraz sekcji zwielokrotnienia (MSOH).

Krotnice liniowe (LMX - Line Multiplexer), są krotnicami SDH wyższego rzędu, tzn. STM-4 lub STM-16. Umożliwiają one łączenie sygnałów SDH niższego rzędu, tzn. odpowiednio 4 sygnałów STM-1 w STM-4,4 sygnały STM-4 w STM-16 lub 16 sygnałów STM-1 w STM-16.

Krotnice transferowe (ADM - Add, Drop Multiplexser) umożliwiają wydzielenie dowolnego sygnału wchodzącego w skład sygnału zbiorczego STM-N, bez konieczności jego całkowitej demultipleksacji. Realizuje się to poprzez wydzielenie z sygnału zbiorczego kontenera VC-4, który następnie przetwarza się w zależności od tego jaki sygnał należy wydzielić.

Regeneratory pełni szereg funkcji: odbiór sygnału optycznego i zamiana go na sygnał elektryczny, zakończenie i przetwarzanie nagłówka sekcji regeneracji (RSOH), generacja nowego nagłówka RSOH, zamiana sygnału elektrycznego na optyczny oraz możliwość zarządzania za pomocą bajtów Dl, D2 i D3 (kanał o przepływności 192 kbit/s.).

Synchroniczne przełącznice cyfrowe SDXC (Synchronous Digital Cross - Connect)zwane są także krotnicami z komutacją dróg cyfrowych.8 Przełącznice SDXC wyższego rzędu umożliwiają krosowanie dróg z wykorzystaniem kontenerów wirtualnych wyższego rzędu (VC-4). Przełącznice SDXC niższego rzędu umożliwiają krosowanie dróg na poziomi kontenerów wirtualnych niższego rzędu, a więc VC-3 lub VC-12.

1. Ile trwa ramka E1 a ile ramka VC STM1?

STM-1

125 μs

Oznacza to przesłanie w czasie 125 μs - 9 x 270 = 2430 (bajtów), czyli 2430 x 8 = 19440 (bitów)

E1

64 kbit/s

1. Narysować zwielokrotnienie do STM1, i metody odwzorowania sygnału E1 w strumieniu STM1 coś takiego chodzi o to ze odwzorowanie asynchroniczne, synchroniczne itd.

Budowa i działanie STM-1

Metody odwzorowania sygnału E1 w strumieniu STM1

- asynchroniczne

- synchroniczne

1. nagłowek drogi kontenera wirtualnego wyższego rzedu

Nagłówek POH ścieżki wyższego rzędu jest tworzony dla kontenera wirtualnego VC-4 oraz kontenera VC-3. Nagłówek POH (rys.2.6)tworzy jedna kolumnę dziewięciobajtową. Utworzenie nagłówka ścieżki pozwala na monitorowanie i przesyłanie informacji związanych z miejscem dostępu, kontrolą błędów i sygnalizację alarmową. Znaczenie poszczególnych bajtów jest takie samo dla obu typów kontenerów wirtualnych.

Znaczenie i wykorzystanie poszczególnych bajtów nagłówka toru POH jest następujące:

• bajt J1 - tzw. ślad toru, weryfikuje ciągłość istnienia toru kontenera wirtualnego VC-4 (VC-3), lub inaczej bajt identyfikatora punktu dostępu (adres). W węźle, w którym ścieżka jest zakończona, jest sprawdzana zgodność adresu przesyłanego z faktycznym adresem węzła. Przekazanie pełnego adresu wymaga 16 bajtów. Są one umieszczane w kolejnych nagłówkach ścieżki. Pierwszy bajt zawiera wynik obliczenia kodu nadmiarowego CRC-7 i stanowi wskaźnik na początek adresu. Najstarszy bit tego bajtu ma zawsze wartość 1. Pozostałe 15 bajtów tworzy właściwy adres dostępu ich najstarsze bity mają wartość 0.

• bajt B3 - bajt kontroli parzystości słów ośmiobitowych (kod BlP-8) poprzedniego kontenera wirtualnego VC-4 (VC-3), zapewnia kontrolę występowania błędów w torze przesyłania tych kontenerów,

• bajt C2 - zawiera informację o zawartości kontenera VC-4 (VC-3) jest to tzw. etykieta sygnału która umożliwia zapisanie do 256 typów składowych kontenera

• bajt G1 - status toru przesyłany zwrotnie (z punktu odbiorczego do nadawczego) do punktu wysłania kontenera. Informuje punkt początkowy wysłania kontenera, o jakości toru Gest to zwrotny sygnał RDI informujący o wyniku sprawdzenia BIP-8 zawartego w bajcie B3),

• bajt F2 - kanał użytkownika, związany z torem przesyłania kontenera wirtualnego VC-4,

• bajt H4 - wskaźnik pozycji pola użytkowego, Ponadto w przypadku transmisji komórek ATM bajt H4 może być przeznaczony do określania ich położenia w kontenerze VC-4. Odwzorowanie komórek w polu użytkowym rozpoczyna się od bajtu H4 w prawo. Adres startowy pierwszej pełnej komurki występującej po bajcie H4 nagłówka może mieć wartość od 0 do 51. Do zakodowania adresu początkowego komórki wystarcza zatem 6 bitów z bajtu nagłówka H4. Położenia pozostałych komórek ATM jest identyfikowane na podstawie położenia pierwszej komórki.

• bajty K3, K4 - w marcu 1995 roku ustalono na forum międzynarodowym, że bajty oznaczane do tej pory jako Z3 i Z4 nazwane zostaną odpowiednio K3 i K4 z przeznaczeniem ich do realizacji zabezpieczenia na poziomie toru (path), co jest bardzo istotne dla zabezpieczenia w strukturze pierścieniowej SDH,

• bajt Z5 - proponuje się przeznaczyć 4 bity tego bajtu dla operatora sieci i 4 bity dla pomiaru parametrów.