Paul Erik Jakobsen z Danii w 1989 r. w czasie konferencji zorganizowanej z okazji 65. rocznicy działalności Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie wygłosił referat dotyczący pedagogiki specjalnej w swym kraju. Opisał duński system edukacji oraz strukturę nauczania specjalnego, skupiając się głównie na wychowaniu osób niepełnosprawnych w wieku szkolnym.
Autor wyróżnił siedem rodzajów odchyleń od normy (trudności w uczeniu się) dzieci:
opóźnione umysłowo - opóźnione w nauce;
wykazujące trudności w zachowaniu;
wykazujące trudności w mówieniu;
niesłyszące - słabo słyszące;
ociemniałe - słabo widzące;
opóźnione w rozwoju fizycznym;
wykazujące trudności wczytaniu i liczeniu.
Wszystkie te kategorie uczniów obejmuje obowiązkowe nauczanie w szkole powszechnej, gdzie nauczanie specjalne przyjmuje następujące formy:
nauczanie specjalne w klasie normalnej, w której uczniowie oprócz pobierania nauki z dziećmi normalnymi mają zajęcia (pojedyncze godziny) z pomocą specjalną nauczyciela;
nauczanie specjalne w grupach, gdzie realizowana jest część procesu nauczania z danego przedmiotu, podczas gdy dryga część realizowana jest w klasie normalnej;
nauczanie specjalne w klinice nauczania, gdzie uczniom podawany jest cały materiał z określonego przedmiotu, podczas gdy inne przedmioty wykładane są w klasie normalnej;
nauczanie w klasie specjalnej, gdzie nauka obejmuje wszystkie przedmioty, tak że przestaje istnieć poczucie przynależności do klasy normalnej. Klasy takie mogą znajdować się w szkole zwykłej lub specjalnej;
prowadzenie lekcji, podczas których uczeń otrzymuje część lub całość materiału z jednego lub kilku przedmiotów, zachowując jednocześnie przynależność do klasy normalnej.
Dokonując kombinacji różnych kategorii rewalidacji ("handicap") i różnych form nauczania specjalnego otrzymać można całą strukturę duńskiego nauczania specjalnego, gdzie kładzie się nacisk na integrację.