Kompozyty – materiały łączące dodatnie cechy materiałów bardzo wytrzymałych, lecz jednocześnie mniej ciągliwych, nawet kruchych, z oraz materiałów o dużej ciągliwości, lecz mniej wytrzymałych.

Ciągliwość – odkształcenie trwałe bez naruszania spójności materiału (próba udarności [badanie odporności materiału na pękanie przy obciążeniu dynamicznym – młot Charpy’ego]).

Kruchość – pękanie (kruszenie się) materiału pod wpływem siły zewnętrznej.

Ma to na celu stworzenie materiałów pozbawionych wad, którymi charakteryzują się oba łączone materiały z osobna.

Materiały wytrzymałe stosowane w kompozytach:

• Włókna węglowe,

• Włókna boru,

• Włókna szklane,

• Wiskersy (1-5μm) [kryształy nitkowe].

Katalogowe wartości wytrzymałości na rozciągane poszczególnych włókien określa się dla pomiaru włókien o długości 25,4mm. Dłuższe włókna cechują się większą liczbą defektów i wad powierzchniowych, co czyni je słabszymi, pękającymi przedwcześnie podczas próby rozciągania, co uniemożliwia ich wykorzystanie.