Populizm - tym terminem najczęściej określa się zachowanie polityczne polegające na głoszeniu tych poglądów, które są aktualnie najbardziej popularne w danej grupie społecznej, w celu łatwego zdobycia popularności, bez analizowania sensu tych poglądów oraz zastanawiania się nad realnymi możliwościami i rzeczywistymi skutkami wprowadzenia głoszonych poglądów w czyn. Często populizm przybiera formę schlebiania masom poprzez krytykowanie ekipy rządzącej. Natomiast będąc u władzy populiści rządzą reagując na krótkotrwałe nastroje społeczne i nie czując się zobowiązanymi osiąganiu nadrzędnych celów oraz realizacji programów politycznych.
Typy populizmu:
Nacjonalistyczny (demokratyczny). Ten typ populizmu niezwykle chętnie podkreśla swój narodowy charakter. Nacjonalizm ten skierowany jest ku dwóm wrogom: zewnętrznemu i wewnętrznemu. Wrogość do wroga zewnętrznego wyraża się w ksenofobii, mogącej przybierać charakter szowinistyczny, antysemicki, rasistowski, a szczególnie w Ameryce Łacińskiej - antyamerykański. Wrogowie zewnętrzni, obcy postrzegani są jako ciemiężyciele ojczyzny i narodu.
Roszczeniowy (socjalny). Populizmu tego rodzaju nie należy mylić z socjalizmem. Socjalizm jest bowiem ideologią, czyli wyposażony jest nie tylko w krytykę społeczeństwa rynkowego, lecz także w program pozytywny, będący wizją całościowej przemiany stosunków społeczno-gospodarczych. Populizm zaś dysponuje jedynie programem negatywnym w tym względzie. Sprowadza się on do krytyki prawdziwych i urojonych mankamentów wolnego rynku, których istotą jest fakt, że kapitalizm prowadzi do rozwarstwienia majątkowego, czego populiści nie akceptują. Ich marzeniem jest wyidealizowana wspólnota ludzi ekonomicznie równych, zniesienie pracy najemnej, upowszechnienie własności, nacjonalizacja wielkiej własności przemysłowej i rolnej.
Antyklerykalny. Ten rodzaj populizmu występuje właściwie tylko w krajach katolickich i skierowany jest przeciwko elitom eklezjastycznym. Jego punktem wyjścia zwykle jest rzeczywista lub urojona zamożność Kościoła. Populizm tego rodzaju żywi się, przekazywanymi z ust do ust, legendami o ilości samochodów duchownych, lub o ich rzekomych związkach damsko-męskich. Cechą charakterystyczną tego populizmu jest fakt, że szerzy się on nie pośród wiernych, którzy dając na przysłowiową tacę; mieliby moralne prawo protestować przeciw nadużyciom; lecz pośród tych, którzy do Kościoła nie chodzą i na jego utrzymanie nie łożą. Cechą tego populizmu jest jego występowanie nie tylko pośród niższych warstw społecznych (jak dwa wcześniej omawiane rodzaje populizmów), lecz przede wszystkim pośród zlaicyzowanej inteligencji, która za jego pomocą próbuje osłabić wpływy społeczne Kościoła. Za populizmem tym nie kryją się cele materialne, lecz światopoglądowe i łączy on w swoich szeregach zarówno osoby o poglądach lewicowych, jak i liberalnych.