W potocznym rozumieniu pojecia starość dominuja deficyty tj.brak urody,utrata sprawności fizycznej,nierozumienie młodych itp.W Słowniku języka polskiego starosc okreslana jest jako „okres życia następujący po wieku dojrzałym;okres kiedy jest się starym,sędziwy wiek. Aczkolwiek jednoznaczne okreslenie starości w jego jednostkowym wymiarze jest trudne.Okreslic można ze starość to ostatnia faza życia człowieka.

Okresy starości:

1. Osoby w wieku przejściowym(60-68lat)

2. Osoby7 w wieku podeszłym(po 75 r.ż)

3. Osoby w wieku bardzo podeszłym(po 90 r.ż)

Starość żle się kojarzy w świadomości samej osoby,ale także w kulturach wieku społeczeństw.Zaobserwować można pogorszenie stanu zdrowia,na który istotny wpływ wywierają czynniki społeczne(np.izolacja społeczna,niedostateczna opieka zdrowotna czy pozbawienie ról i aktywności zawodowej).

• Rozwój inwidualny jako proces nabywania i strukturowania doświadczeń

Całokształt doświadczeń jednostki składa się:

1. Doświadczenia gatunkowe przekazywane genetycznie

2. Doświadczenia inwidualne tj. ta część doświadczeń którą jednostka wynosi z własnych doświadczeń

3. Doświadczenia społeczne-część doświadczen poprzednich pokoleń(przejmuje się drogą pokoleń,komunikacji interpersonalnej)

Ważnym procesem pomiędzy dziadkami i wnukami jest komunikacja interpersonalna oraz przekazywanie doświadczeń.

• Miejsce dziadków w rodzinie jako kontekście rozwojowym jednostki

Rodzina stanowi ważny kontekst rozwojowy jednostki.Jest to używając terminologii BRONFENBRENNERA-prymarny kontekst rozwojowy w którym jednostka zwłaszcza w dzieciństwie uczy się więcej od osób z którymi ma wcześniej ukształtowane pozytywne więzi emocjonalne.Dzięki temu w rodzinie zdobywa człowiek ważne doświadczenia poznawcze,społeczne,uczuciowe.

Więż trójpokoleniowa-tworzy się między dziadkami rodzicami i dziećmi(dziadkowie-rodzice-dzieci)

• Jak dorastające i dorosłe wnuki spostrzegają role dziaków w swoim życiu i rozwoju

1. Jako seniorów rodziny(„jako pień z którego wyrastają członkowie rodziny”)

2. Scalanie rodziny(spędzanie świąt,uroczystości rodzinne)

3. Obdarzanie miłością w odpowiedzi na ich miłość i poświęcenie dla wnuków

4. O znaczeniu dziadków w życiu i rozwoju wnuków i ich subiektywnej ocenie decyduje to czy poświęcali(dziadkowie) im swój czas.

5. Wzajemne kontakty i bliskość sprzyja też rozmową miedzy dziadkami i wnukami w których dokonuje się wymiany myśli i doświadczeń.

Tyszkowa:

Natomiast M. Tyszkowa opisuje badania dotyczące stosunków między dorastającymi wnukami i dziadkami w rodzinach polskich (Tyszkowa M. 1992). Ujawniają one, że stosunki te są częste i odgrywają znaczną rolę w życiu i rozwoju nastolatków. Relacje te stanowią najczęściej kontynuację więzi z dzieciństwa. Podlegają jednak wyraźnym zmianom i przy kontynuacji przywiązania stają się bardziej zindywidualizowane. Dziadkowie i babcie są dla dorastających wnuków ważni nie tylko jako opiekunowie ale raczej jako starsi członkowie rodziny i osoby bliskie. Relacje z nimi rozszerzają krąg doświadczeń społecznych i psychicznych, stwarzają przy tym podstawy kształtowania się poczucia zakorzenienia w przeszłości rodziny i tym samym sprzyjają rozwojowi tożsamości indywidualnej.
Dziadkowie i babcie są dla młodzieży źródłem wsparcia w przeżywanych problemach i w przekształceniach stosunków z rodzicami. Dostrzeżenie w ich osobach jednostek w późnej fazie dorosłości pozwala - przy mniejszym zaangażowaniu dziadków i babć w oddziaływania socjalizacyjne - kształtować stosunki z wnukami na zasadach bardziej partnerskich, przybliżając im tym samym szansę wejścia w dorosłość.
Rodzina trzypokoleniowa przedstawia złożony układ panujących w niej stosunków. Rola dziadków jest ważna w każdej rodzinie, jedynie różna jest skala wpływów. Odgrywają oni również ważną rolę w procesie socjalizacji.

---