To człowiek człowiekowi najbardziej potrzebny jest do szczęścia
Wpływ braku rodziny na osobę w VII fazie rozwojowej.
Rodzina, według Okonia to „mała grupa społeczna składająca się z rodziców, ich dzieci i krewnych; rodziców łączy więź małżeńska, natomiast dzieci - więź rodzicielska stanowiąca podstawę wychowania rodzinnego”. Według mnie definicja W. Okonia jest zimna i nie oddaje pełnego odzwierciedlenia rodziny. Bardziej przypadła mi do gustu definicja J. Maciaszkowej, która dodaje, że „członkowie rodziny związani są wzajemną odpowiedzialnością moralną. Zespala ich miłość i akceptacja”. Każdy z rodziców pełni w domu określoną rolę. Głęboko zakorzeniony jest stereotyp, że ojciec to główny „chlebodawca” rodziny, to właśnie on zarabia na utrzymanie żony i dzieci. Natomiast matka jest gospodynią domową opiekunką i wychowawczynią potomstwa, osobą integrującą życie rodzinne, oraz towarzyszką męża. Uważam , że najpełniejszą definicję rodziny podaje M. Jurczak który pisze , że "Rodzina to podstawowa komórka wychowawcza, złożona z małżonków lub małżonków i dzieci, także ogół krewnych obojga małżonków. Rodzina odgrywa w społeczeństwie doniosłą rolę. W rodzinie obowiązuje całkowite równouprawnienie obojga małżonków. Powinni oni współdziałać dla dobra i zaspokojenia jej potrzeb. Szczególnie ważnym obowiązkiem małżonków jest opieka nad dziećmi i właściwe ich wychowanie".
Podsumowując podane przed chwilą definicje z całą pewnością można stwierdzić ,że rodzina odgrywa bardzo ważną rolę w życiu każdego człowieka. Jest więc niezmiennie jednym z najważniejszych towarzyszących nam przez całe życie czynników, które kształtują nas i wywierają najsilniejszy wpływ. Niestety czasem życie układa się nie po naszej myśli i zdarza się tak , że jesteśmy samotni. Właśnie ten problem chciałabym opisać w tym eseju. Czym zatem jest samotność? Nie znalazłam jednoznacznej definicji samotności ale wydaje mi się , że najbardziej adekwatne będzie stwierdzenie , że samotność to indywidualny wybór, konsekwencja ludzkiej niedoskonałości, element losu człowieka...
Przyjrzyjmy się sytuacji Pani Ali.
Pani Ala miała w swoim życiu kilka związków ale jak się okazywało za każdym razem nie trafiła jeszcze na tego jedynego mężczyznę. Dopiero w dniu swoich 35 urodzin poznała Pana Marka .Dokładnie 6 października 2000 roku i już wtedy wiedziała , że nie będzie on jej obojętny. Jak się okazało on także zainteresował się nią już od ich pierwszego spotkania. Zaczęli spotykać się ze sobą a ich relacje z biegiem czasu zacieśniały się coraz bardziej. Pan Marek był szarmancki , kulturalny i przede wszystkim bardzo romantyczny co najbardziej podobało się Pani Ali. Po roku znajomości Pan Marek poprosił Panią Ale o rękę. Oświadczyny oczywiście zostały przyjęte. Pani Ala była szczęśliwa wreszcie znalazła jak jej się wtedy wydawało miłość swojego życia. Kolejny rok minął na przygotowaniach do ślubu. 17.pażdiernika 2002 roku szczęśliwi nowożeńcy spędzili romantyczne 2 tygodnie w Egipcie na miesiącu miodowym. Ich związek był bardzo szczęśliwy. Niestety ze względu na pracę Pana Marka nie było mowy o dzieciach. Po roku małżeństwa Pani Ala poinformowała męża , że bardzo pragnie mieć z nim dziecko. Po wielu rozmowach na ten temat mąż wreszcie się zgodził. I tutaj zaczęły się problemy. Pomimo starań Pani Ala przez kolejny rok nie mogła zajść w ciąże. To pociągnęło za sobą kolejne problemy. Pan Marek zaczął coraz rzadziej bywać w domu , tłumaczył się , że ma teraz więcej pracy ponieważ dostał awans na wyższe stanowisko. Pomimo narastających napięć i problemów oraz ciągłej nieobecności Pana Marka w domu , Pani Ala nadal kochała go tak samo mocno w końcu był jej jedyną rodziną. Pewnego wieczoru Mąż wrócił wcześniej z pracy, to znaczy o normalnej porze, a nie, jak ostatnio bywało, gdy zjawiał się wieczorem. Podała mu obiad, a kiedy kończył deser zagadnęła, jakby od niechcenia, o plany urlopowe. - Żadnego wspólnego wypadu na Mazury nie będzie - przerwał jej w pół słowa. Odchodzę, dłużej nie mogę znieść tej atmosfery domowej. Zakochałem się w innej kobiecie... Pani Ala myślała, że to kiepski żart. Niestety, mąż mówił poważnie. Spakował walizki i tak po prostu odszedł. Pani Ala została całkiem sama , nie miała poza nim nikogo , jej rodzice zginęli w wypadku kiedy była jeszcze dzieckiem , nie miała rodzeństwa ani własnych dzieci. Kobieta załamała się. Nadal kochała Pana Marka i nie wyobrażała sobie życia bez niego lub z innym mężczyzną. Przecież to z nim miała stworzyć rodzinę , on miał być ojcem jej dziecka. Wszystko to przytłoczyło kobietę. Zamknęła się w sobie. Przestała wychodzić z domu oraz dbać o siebie. Każdy kolejny dzień wyglądał tak samo. Wszystko wydawało się jej beznadziejne czuła się bardzo samotna i przeżywała wielkie frustracje. Odeszła nawet z pracy. Stwierdziła , że to iż mąż ją zostawił to na pewno jej wina bo ma wiele wad ,o wszystko obwiniała siebie. Nie szukała innego mężczyzny , wybrała samotne i pełne smutku życie.
Dlaczego właśnie VII faza ? Ponieważ jest to okres średniej dorosłości kiedy człowiek posiada zdolność i potrzebę powoływania do życia nowych istot. Cnotą w tej fazie jest troskliwość” Nową cnotą , jaka wyłania się w tym stadium napięcia rozwojowego , będąc nową siłą witalną , jest troskliwość , jako nowa forma zaangażowania , o stałej ekspansji , która wyraża się w podejmowaniu opieki wobec osób , wytworów i idei”. Chęć stania się autorytetem dla własnego dziecka oraz sprostaniu obowiązkom. Pojawia się tutaj potrzeba przekazywania wartości społecznych , które dotyczą idei , potomstwa , przekraczania samego siebie. Zagrożenie jakie może pojawić się w tej fazie to stagnacja , zbyt długie tkwienie w jednej roli , samotność czy frustracja. Pojawia się tutaj także brak troski o innych oraz o własną osobę a także negacje siebie. Jak pisze L. Witkowski „ Przeciwieństwem tej nowej siły jest negacja , to znaczy odmowa wyłączanie pewnych osób czy pewnych grup w obręb własnego zainteresowania generatywnego , nie troszczenie się o opiekę dla nich.” Może wystąpić wtórny kryzys tożsamości czyli trzeba zacząć żyć od nowa. W przypadku Pani Ali niestety pojawiły się te zagrożenia. Kobieta po odejściu męża zamknęła się w sobie oraz o wszystko obwiniła siebie. Nie potrafiła zacząć żyć od nowa wybrała samotne życie pełne frustracji. Tak bardzo pragnęła dziecka ale nie potrafiła po odejściu męża związać się z innym człowiekiem. Należy także podkreśli , że ta faza pełni funkcję „ ogniwa łączącego pokolenia”.
Co należy zrobić aby nie dochodziło do tak drastycznych finałów jaki miał miejsce u Pani Ali. Wydaje mi się , że przede wszystkim kobieta powinna zdać sobie sprawę , że pomimo uczuć jakimi darzyła Pana Marka na nim świat się nie kończy. Skoro jego poznała w wieku 35 lat i zakochała się , do dlaczego teraz nie może. Nie powinna zamykać się w domu i użalać nad własnym losem a już na pewno nie powinna odchodzić z pracy , która po odejściu męża była jedynym miejscem jej kontaktów z ludźmi. Poza tym prostym sposobem na jej samotność są przeróżne organizacje społeczne w których z pewnością poznałaby wielu nowych i wartościowych ludzi. Przecież to , że została sama w wieku 38 lat nie oznacza , że musi być samotna do końca życia.
W. Okoń; Słownik pedagogiczny. Warszawa 2001, s.336
J. Maciaszkowa; Rodzina - środowisko wychowawcze, jego właściwości i uwarunkowania. W-wa 1981, s.93
15
L. Witkowski; rozwój i tożsamość w cyklu życia. Toruń 2000, s.145
L. Witkowski; rozwój i tożsamość w cyklu życia. Toruń 2000, s.146