Międzynarodowa Organizacja Morska, IMO (ang. International Maritime Organisation) jest organizacją wyspecjalizowaną systemu Narodów Zjednoczonych, zajmującą się sprawami morskimi, a w szczególności bezpieczeństwem na morzu oraz zapobieganiem zanieczyszczeniu środowiska morskiego przez statki. Działalność swoją rozpoczęła 6 stycznia 1959, początkowo pod nazwą Międzyrządowej Morskiej Organizacji Doradczej (ang. Intergovernmental Consultative Maritime Organisation, IMCO), a od 22 maja 1982 działa pod nazwą obecną. Siedzibą organizacji jest Londyn.
Według stanu na rok 2002 jej członkami jest 162 państw (dodatkowo/w tym (?)) trzy państwa są członkami stowarzyszonymi). 36 organizacji międzyrządowych posiada umowy o współpracy z IMO, zaś 61 organizacji pozarządowych ma przy niej status doradczy.
MIĘDZYNARODOWA ORGANIZACJA MORSKA , International Maritime Organization, IMO
założona 1948 w Londynie, działa od 1958 (do 1982 jako Międzyrządowa Morska Organizacja Doradcza, IMCO), kiedy to została zarejestrowana oficjalnie uzyskawszy wymaganą liczbę czł.; ma na celu bezpieczeństwo żeglugi, kontrolę zanieczyszczenia mórz, przygotowuje konwencje międzynar. w dziedzinie transportu morskiego; wśród 148 czł. jest od 1960 Polska.
Międzynarodowa Organizacja Morska (IMO) jest wyspecjalizowaną agendą Organizacji Narodów Zjednoczonych, zajmującą się wyłącznie sprawami morskimi, a w szczególności bezpieczeństwem na morzu oraz zapobieganiem zanieczyszczeniu środowiska morskiego przez statki. Działalność swoją rozpoczęła 6 stycznia 1959, początkowo pod nazwą Międzyrządowej Morskiej Organizacji Doradczej (IMCO), a od 22 maja 1982 zmieniła nazwę na obecną. Siedzibą Organizacji jest Londyn. Według stanu na rok 2002 jej członkami jest 162 państw (dodatkowo/w tym(?) trzy państwa są członkami stowarzyszonymi), 36 organizacji międzyrządowych posiadających umowy o współpracy oraz 61 organizacji pozarządowych mających status doradczy.
Do najważniejszych celów działalności IMO należy:
- poparcie współpracy międzynarodowej w celu zwiększenia bezpieczeństwa żeglugi morskiej;
- opracowanie konwencji morskich, wymiana informacji, doradztwo;
- ochrona środowiska naturalnego mórz i oceanów;
- pomoc rozwojowa dla krajów trzeciego świata.
Strukturę organizacyjną IMO tworzą trzy podstawowe organy. Najwyższym organem ustawodawczym jest zgromadzenie IMO. Jego sesje odbywają się co 2 lata. Zgromadzenie wybiera 32 członków Rady IMO, która sprawuje funkcje organu wykonawczego organizacji. Działalnością techniczno-administracyjną zajmuje się Sekretariat. W strukturze IMO działa ponadto wiele komitetów branżowych. Do najważniejszych z nich należą:
- Komitet Bezpieczeństwa Statków Morskich,
- Komitet Prawny,
- Komitet Ochrony Środowiska Mórz i Oceanów.
Od momentu powstania zasadniczym zadaniem IMO jest tworzenie i utrzymywanie wszechstronnych ram regulacyjnych dla żeglugi międzynarodowej. Uprawnienia organizacji ograniczały się początkowo do kwestii związanych z bezpieczeństwem, ale wraz z upływem czasu jej kompetencje poszerzyły się o kwestie ochrony środowiska, kwestie prawne, dotyczące współpracy technicznej, kwestie wpływające na ogólną efektywność żeglugi - takie jak radzenie sobie z pasażerami na gapę lub sposób przekazywania listów przewozowych władzom na lądzie, piractwem i zbrojnymi napaściami na statki oraz bezpieczeństwem morskim.
Bezpośrednim efektem prac regulacyjnych IMO jest wszechstronny zestaw międzynarodowych konwencji, wspieranych przez dosłownie setki wytycznych i rekomendacji, które rządzą niemal każdym aspektem branży transportu morskiego.
Przepisy IMO można podzielić na trzy kategorie. Po pierwsze, są to przepisy, które przede wszystkim służyć mają zapobieganiu wypadkom, stratom oraz szkodom ekologicznym powodowanym przez statki. Do tej grupy należą konwencje wyznaczające standardy dotyczące projektowania statków, ich konstrukcji, wyposażenia, załogi oraz eksploatacji. Następna grupa to przepisy uwzględniające fakt, że mimo najlepszych starań wszystkich zainteresowanych stron wypadki zdarzają się i z tego względu zmierzające do łagodzenia ich negatywnych skutków. Do tej kategorii należą między innymi zasady dotyczące komunikacji w sytuacji niebezpieczeństwa, zapewnienia urządzeń poszukiwawczych i ratowniczych oraz mechanizmów reagowania i usuwania skutków wycieków ropy. Ostatnia grupa przepisów dotyczy następstw wypadków, a w szczególności, ustalenia mechanizmu zapewniania, by ci, który odczuwają skutki wypadku - co dotyczy w szczególności, choć nie wyłącznie, ofiar zanieczyszczenia środowiska - mogli otrzymać odpowiednią rekompensatę.
Misją IMO pozostaje tworzenie warunków, w jakich międzynarodowy transport morski będzie mógł funkcjonować w sposób pewny, bezpieczny i wywierając jak najmniejszy wpływ na globalne środowisko naturalne. Dzięki pracowitości, specjalistycznej wiedzy oraz zaangażowaniu wszystkich osób działających w ramach Organizacji, osiągnięto istotny i wymierny sukces na drodze do realizacji celu, a wysiłki te nadal będą kontynuowane.
jest organizacją działającą na podstawie konwencji przyjętej w Genewie w 1948 r. Jej celem jest polepszenie współpracy państw w zakresie korzystania z międzynarodowych dróg morskich. Organizacja ta zajmuje się przygotowaniem zasad bezpiecznej żeglugi, a także efektywnej nawigacji. IMO jest organizacją, która odpowiada również za ochronę środowiska morskiego.
Najwyższym organem Międzynarodowej Organizacji Morskiej jest Zgromadzenie, obradujące raz na dwa lata. Natomiast organem zarządzającym jest Rada, w skład której wchodzi 32 członków. Do organizacji należy159 państw, z czego 156 to państwa członkowskie, a 3 to członkowie stowarzyszeni. Siedzibą IMO jest Londyn.
.
Międzynarodowa Organizacja Morska(International Maritime Organization - IMO) obecnie dokonuje przeglądu kluczowych międzynarodowych traktatów dotyczących zwalczania terroryzmu na wodach międzynarodowych. Traktaty te to Konwencja Narodów Zjednoczonych do Zwalczania Aktów Bezprawia przeciwko Bezpieczeństwu Nawigacji na Morzu oraz Protokół Zwalczania Aktów Bezprawia przeciwko Bezpieczeństwu Platform Stałych Rozmieszczonych na Szelfie Kontynentalnym. Konwencja i Protokól powstały w wyniku ataku terrorystycznego jaki miał miejsce na statku 'Archille Lauro' w 1983 r. Konwencja weszła w zycie w dniu 1 Marca 1992 r. i przewiduje przedsięwzięcie środków przeciwko ludziom, którzy przejmują statki z użyciem siły, popełniają akty przemocy, umieszczają ładunki wybuchowe lub inne środki niszczenia na statkach. Zobowiązuje strony porozumienia do wydania lub osądzenia sprawców. Podczas dorocznego zgromadzenia organizacji, które odbyło się w listopadzie 2001 r., sekretarz generalny IMO zaproponował nowe rozwiązania aby zwiększyć skuteczność Konwencji. Propozycje te będą przeanalizowane przez ekspertów krajów członkowskich w ciągu następnego roku, decyzje zaś zostaną podjęte na specjalnej konferencji na temat bezpieczeństwa na morzu, która została zaplanowana na listopad 2002 r. Doroczne zgromadzenie IMO w 2001 r. zgodziło się na znaczący wzrost funduszy przeznaczonych na pomoc techniczną krajom rozwijającym się w celu poprawy ich systemów bezpieczeństwa na morzu.
IMO powstało w 1958 r. Jest organizacją Narodów Zjednoczonych odpowiedzialną za pomoc rządom we współpracy na rzecz regulacji prawnych związanych z transportem morskim, włączając w to bezpieczeństwo na morzu, nawigację, przeciwdziałanie i kontrole zanieczyszczeń morskich.
Cele Organizacji są następujące:
a) zapewnienie środków do współpracy pomiędzy Rządami w dziedzinie norm i praktyk stosowanych przez
poszczególne Rządy, odnoszących się do wszelkiego rodzaju spraw technicznych w zakresie żeglugi
zatrudnionej w handlu międzynarodowym, jak również ułatwienie i podjęcie wysiłków dla powszechnego
przyjęcia praktycznie najlepszych reguł postępowania w sprawach dotyczących bezpieczeństwa na morzu i
sprawności nawigacji oraz zapobiegania i kontroli zanieczyszczania morza ze statków, jak również
zajmowanie się sprawami administracyjnymi i prawnymi w zakresie celów wymienionych w niniejszym
artykule;
b) podjęcie wysiłków dla usunięcia akcji dyskryminacyjnych oraz zbędnych restrykcji ze strony Rządów w
zakresie żeglugi zatrudnionej w handlu międzynarodowym, aby w ten sposób udostępnić usługi żeglugi
handlowi światowemu bez dyskryminacji; pomoc i opieka udzielana przez Rząd dla zapewnienia rozwoju
jego żeglugi narodowej i dla celów bezpieczeństwa nie stanowią same przez się dyskryminacji pod
warunkiem, że tego rodzaju pomoc i opieka nie są oparte na posunięciach zmierzających do ograniczenia
wolności żeglugi dla wszystkich bander uczestniczących w handlu międzynarodowym;
c) zapewnienie - stosownie do Części II - wzięcia przez Organizację pod rozwagę wszelkich spraw
dotyczących niesłusznych praktyk restrykcyjnych stosowanych przez przedsiębiorstwa żeglugowe;
d) zapewnienie rozważenia przez Organizację wszelkich spraw dotyczących żeglugi i oddziaływania żeglugi
na środowisko morskie, przedstawionych jej przez jakikolwiek organ lub organizację wyspecjalizowaną
Organizacji Narodów Zjednoczonych;
e) umożliwienie wymiany informacji między Rządami w sprawach będących przedmiotem rozważań
Organizacji.
Organizacja składa się ze Zgromadzenia, Rady, Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu, Komitetu Prawnego,
Komitetu Ochrony Środowiska Morskiego, Komitetu Współpracy Technicznej i z takich organów
pomocniczych, jakie uzna ona w każdym momencie za konieczne utworzyć, oraz z Sekretariatu.
Zgodnie z artykułem 57 Karty Narodów Zjednoczonych Organizacja będzie związania z Organizacją
Narodów Zjednoczonych jako organizacja wyspecjalizowana w dziedzinie żeglugi i oddziaływania żeglugi
na środowisko morskie. Stosunki te będą nawiązane poprzez umowę z Organizacją Narodów
Zjednoczonych zgodnie z artykułem 63 Karty Narodów Zjednoczonych