POSTĘPOWANIE LOGOPEDYCZNE W WYPADKU ZABURZEŃ
SEMANTYCZNYCH (REEDUKACJA
W ZAKRESIE STRONY GRAMATYCZNEJ MOWY)
Nauczanie konstrukcji prostych zdań i jednocześnie stosowania poprawnych form gramatycznych wyrazów można rozpocząć od nazywania obrazków przedstawiających czynności, np. dziecko je, kot się myje, mama gotuje, pani siedzi. Logopeda wypowiada nazwę wykonawcy, uczeń zaś kończy zdanie, nazywając czynność. Ćwiczenia można modyfikować w różny sposób, np. logopeda zadaje odpowiednie pytanie {co robi ..., albo kto ...), na które uczeń musi odpowiedzieć całym zdaniem, a nie jednym wyrazem. W miarę możliwości zdania powinny być coraz dłuższe, powinny w nich występować także nazwy cech.
Wprowadza się pojęcia i wyrazy oznaczające stosunki między przedmiotami; początkowo określa się położenie przedmiotów w stosunku do osoby reedukowanej, a potem do innych przedmiotów, znajdujących się w pokoju. Będą to przyimki: na, nad, pod, przy, do, obok itd., np. w zdaniach: książka leży na stole, nad szafą wisi obraz. Można się posłużyć również serią obrazków, które pokazują przedmiot będący w różnym stosunku do innego przedmiotu, np. rysunki kota na krześle, pod krzesłem, za krzesłem, obok krzesła.
Przyimki orientują nas w stosunkach przestrzennych (oddalał się od domu), czasowych (od roku, od obiadu) i przyczynowych (od śmiechu są te zmarszczki, drżał od nienawiści). Funkcję wskazywania kierunków spełniają także przypadki współdziałając z przyimkami.
Istnieją trzy zasadnicze kierunki wskazywania przyimków:
zbliżenie — do, ku, oddalenie — z, od, spoczynek — w, kolo.
Wskazywanie odnosi się do samego centrum przedmiotu lub tylko do jego pobliża:
do — wskazuje zbliżenie się do centrum przedmiotu (do domu),
ku — zbliżenie się tylko w jego kierunku (ku domowi),
z- oddalenie się ze środka przedmiotu (z domu),
od - oddalenie się z pobliża przedmiotu (od domu),
kolo — na pobliże przedmiotu (koło domu).
— Poleca się rysować figury geometryczne w różnym rozmieszczeniu jednych w stosunku do drugich, np. narysować kwadrat i w środku krzyżyk,
narysować obok kwadratu kółko, narysować nad kółkiem kreskę,
— uzupełnić tekst, który jest bez przyimków (ustnie lubna piśmie); ułatwieniem zadania będzie podanie listy brakujących przyimków.
W podobny sposób należy uczyć przysłówków, np. z boku, na dole, na górze, z przodu,
z tylu.
Podanie uczniowi wykazu spójników współrzędnych (i, a, ale, albo, lub, więc.) ułatwi mu łączenie wyrazów i tworzenie zdań złożonych współrzędnie. Znajomość spójników podrzędnych składniowo (ponieważ, mimo że, podczas gdy, następnie...) ułatwia mu tworzenie zdań złożonych podrzędnie.
— Poleca się uczniowi ułożyć zdania z fragmentów znajdujących się na oddzielnych kartonikach, podanych w różnej kolejności:
Pani wyszła
weszła do sklepu
Jacek wyszedł z domu
pan kupił gazetę w kiosku
Ala postawiła buty pod krzesłem
Podaje się rzeczownik i poleca się ułożyć z nim zdanie.
Podaje się czasownik i poleca się ułożyć z nim zdanie.
Ćwiczenie powtórzyć z różnymi czasownikami pięć razy. Należy pamiętać, że trzy typy czasowników polskich, tzn. nieprzechodnie (siedzi), przechodnie (kocha) i przechodnie konotujące dopełnienie dalsze (daje), są ośrodkami trzech różnych schematów składniowych:
kto → siedzi
kto → kocha → kogo, co
kto → daje → kogo, co → komu
Konieczne jest przerobienie różnych form przypadkowych danego wyrazu, różnych liczb, czy też osób i czasów. Do opanowania fleksji pomocne są tablice i zestawienia końcówek
w poszczególnych grupach wyrazów. Można je odnaleźć w podręcznikach gramatyki.
Z osobami dorosłymi można robić ćwiczenia w analizie logiczno-gramatycznej zdań
i objaśniać funkcje znaczeniowe poszczególnych form wyrazu. Na przykład narzędnik odpowiada na pytanie: kim? czym? Logopeda zadaje pytanie:
Czym się pisze? — uczeń odpowiada całym zdaniem — Pisze
się
Czym się pan czesze? Czym on je ? Czym się szyje?
Podaje się krótkie zdania, w których czasowniki są w nawiasach w bezokoliczniku
i poleca się użyć je w odpowiedniej formie, np. Obraz (wisieć) na ścianie.
Podaje się zdania, w których rzeczowniki są w nawiasach i w mianowniku i poleca się użyć je w odpowiednim przypadku, np. Czytam (książka).
Ćwiczenia te przerabia się na jednej lekcji piśmiennie, na innej ustnie. Należy je modyfikować zależnie od możliwości ucznia.
3