Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r., kraj stanął przed koniecznością rozwiązania wielu problemów społeczno-ekonomicznych. Tłem dla koniecznych reform były z jednej strony straty, poniesione w wyniku I wojny światowej, z drugiej, dziedzictwo zaborów. Sytuacja socjalna, ekonomiczna i prawna pomiędzy ziemiami polskimi, które się jednoczyły po ponad 120 latach rozbiorów, była bardzo zróżnicowana. Nowa władza rozpoczęła rządy właśnie od regulacji prawnych odnoszących się do polityki społecznej.

23 listopada 1918 r. Piłsudski i Moraczewski podpisali dekret o 8-godzinnym dniu roboczym i 46-godzinnym tygodniu pracy, który miał obowiązywać do czasu wydania ustawy o czasie pracy. Prawica domagała się 48-godzinnego tygodnia pracy oraz ograniczenia czasu wolnego dla pracowników. Poseł PSL zgłosił do ustawy przepis zakazujący zmuszania do pracy dłuższej niż 8 godzin, ale daje prawo pracownikom dobrowolnej pracy po godzinach. Projekt został przyjęty w 1921 r.

Święcicki, podsumował lata 1921-25, stwierdzając, że w tym okresie nie zrealizowano wielu postępowych idei i przygotowanych projektów ustaw, ale jednocześnie zablokowano akty mierzone przeciwko światu pracy oraz uniemożliwiono uchylanie lub pogorszenie istniejących ustaw.

Empiryczny model polityki społecznej państwa, związany był w tym czasie z doktryną liberalizmu. W ramach tej doktryny toczyła się walka polityczna, prowadząc do kompromisów, układanych w oparciu o aktualnie istniejący układ sił. W rezultacie jedne ustawy były obchodzone a inne łamane.

Od 1926 r. model polityki państwa, mający dotychczas charakter empiryczny zostaje totalizowany. Polega to na odłączeniu od opiniowania i decydowania związków zawodowych i samorządów, osłabienie partii politycznych oraz zastrzeżenie przez rząd wyłącznego prawa do regulacji spraw pracy. Empiryczny model polityki społecznej państwa zakładał regulacje praw w oparciu o potrzeby i kwestie stawiane przez życie i politykę. Funkcją polityki społecznej jako działalności praktycznej było:
a) łagodzenie konfliktów, niesprawiedliwości oraz krzywd
b) zapewnienie równowagi i rozwoju
c) ochrona przed rabunkową gospodarką zasobami pracy,
d) podnoszenie dobrobytu warstw pracujących

Państwo stawiało sobie za cel racjonalne kierowanie energią społeczną. Zauważono, że walki między pracownikami a kapitałem kosztują i miały być załatwione pokojowo. Tej koncepcji przeciwstawiało się KPP, które w latach 1935-37 próbowała utworzyć sojusz robotniczo-chłopski wykorzystując hasła ogólnodemokratyczne (poprawa bytu, walki z bezrobociem), jednakże bez rezultatów.