2. Choroby cywilizacyjne są definiowane jako globalnie występujące, powszechne choroby, do których wystąpienia lub rozprzestrzenienia przyczynił się postęp współczesnej cywilizacji. Z tego też powodu zamiennie używa się nazwy „choroby XXI wieku”. Definicja ta odnosi się jednak do określonego czasu i miejsca. Choroba raz zakwalifikowana jako cywilizacyjna pozostaje nią jedynie do czasu, kiedy ludzkość nie upora się z owym problemem, a zachorowalność i śmiertelność z jej powodu nie zmniejszy się i nie straci wymiaru globalnego.
3. Mechanizmu pojawienia się chorób cywilizacyjnych należy szukać w warunkach życia jakie narzucają wysoko rozwinięte cywilizacje i stylu życia jaki wymuszają ich zdobycze oraz tempo postępu. Do głównych bezpośrednich przyczyn występowania chorób XXI wieku można zaliczyć nieprawidłowe żywienie, małą aktywność fizyczną oraz palenie papierosów.
Pośrednie przyczyny chorób cywilizacyjnych to postępujące uprzemysłowienie, urbanizacja, wzrost napięcia nerwowego i sytuacji stresowych, skażenie środowiska i hałas oraz promieniowanie (głównie jonizujące).
Każdy potrafi umiejscowić w przedstawionym środowisku przeciętnego współczesnego człowieka i wyobrazić sobie jego styl życia: w ciągu dnia siedzący tryb pracy w stresującym otoczeniu, jedzenie na szybko bez zastanowienia w towarzystwie papierosa, a wieczorem alkohol. Taki przeciętny Polak umrze we względnie młodym wieku (jak na dzisiejsze czasy) z powodu zawału, wylewu albo nowotworu płuc (mężczyźni) lub szyjki macicy (kobiety).
4. Choroby cywilizacyjne to nie tylko powszechnie występujące schorzenia. To także przyczyny ponad 80% wszystkich zgonów. Analizując ww. listę można wybrać raptem kilka chorób, których roczne „ofiary” stanowią ponad połowę ogólnej liczby zgonów. Choroby XXI wieku są odpowiedzialne za większość kosztów społecznych, pogorszenie jakości życia oraz skrócenie jego długości.
5. Prawdziwym dramatem chorób cywilizacyjnych jest zamknięte koło jakie tworzą wspólne przyczyny i wzajemnie napędzające się powikłania. Przyglądając się ww. schorzeniom i przyczynom je wywołującym zauważymy, że większość chorób wywołuje następną i na odwrót. Oznacza to, że zachorowanie na jedną z chorób cywilizacyjnych znacznie podnosi ryzyko zachorowania na następną. Tak tworzy się błędne koło
Przykład otyłości dokładnie pokazuje tworzenie się tych współzależności. Otyłość prowadzi do nadciśnienia, które samo w sobie jest już chorobą XXI wieku, ale także jedną z przyczyn miażdżycy i choroby wieńcowej. Jednocześnie nadwaga prowadzi wstępnie do nietolerancji glukozy a później do oporności na insulinę i cukrzycy typu 2. Zaburzenia lipidowe i uszkodzenie śródbłonka naczyń towarzyszące otyłości dalej pogarszają przebieg chorób układu sercowo - naczyniowego.
Wysoki poziom cholesterolu napędza machinę miażdżycowych zmian tętnic powodując dolegliwości sercowe. Nadciśnienie pogarsza miażdżycę, chorobę wieńcową, a ostatecznie prowadzi do udaru lub zawału, które kończą się śmiercią lub kalectwem. Żylaki kończyn dolnych poza dolegliwościami i częściowym kalectwem mogą spowodować zatory i niedokrwienia narządów. W ten oto sposób powikłania i czynniki ryzyka jednej choroby przyczyniają się do wystąpienia lub pogorszenia przebiegu następnej.
6-8. Do chorób cywilizacyjnych można zaliczyć:
1. Choroby sercowo – naczyniowe:
a) Nadciśnienie tętnicze
b) Stabilna choroba wieńcowa
c) Zawał serca
d) Miażdżyca
2) Choroby układu oddechowego:
a) POChP - Przewlekła obturacyjna choroba płuc
3) Otyłość
4) Cukrzyca
5) Nowotwory
6) Osteoporoza
7) Choroby przewodu pokarmowego:
a) Choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy
b) Choroba refleksowa przełyku
c) Żylaki odbytu
d) Biegunka
e) Zaparcia
8) Choroby alergiczne
9) Problemy psychologiczne, dewiacje społeczne:
a) Pracoholizm, alkoholizm, narkomania, uzależnienie od Internetu
b) Anoreksja, bulimia
c) Depresja i inne choroby afektywne
d) Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, natręctwa
e) Wypalenie zawodowe
10) Choroby zakaźne
a) AIDS
b) Gruźlica
12. Anoreksja u mężczyzn stanowi około 6% przypadków klinicznych, jednakże liczba ta może być zaniżona ze względu na powszechnie panujące przekonanie, że jest to choroba dotycząca tylko kobiet. Źrednia wieku chorujących to 17-24 lat, a średnia długość przebiegu choroby to około 3.5 roku. Większość przypadków charakteryzowała się występowaniem łagodnej otyłości przed zachorowaniem.
13. Osoba chora na anoreksję sama nie może pozbyć się choroby. Konieczne jest zastosowanie jednej z poniższych metod kuracji:
Leczenie szpitalne - ma na celu głównie dożywienie osoby chorej na anoreksję. Jeśli organizm jest wyniszczony, wychudzony i jest na skraju wyczerpania to hospitalizacja jest niezbędna. Anoreksja to choroba śmiertelna i w zaawansowanych przypadkach wymagana jest stała opieka lekarska.
Farmakologia - stosowana jest w przypadkach, gdy anoreksja występuje wraz z depresją lub stanami lękowymi.
Terapia psychologiczna - jedna z najskuteczniejszych metod leczenia anoreksji. W początkowych etapach choroby (do momentu skrajnego wycieńczenia organizmu) daje bardzo dobre efekty. Z reguły obejmuje chorego jak i jego rodzinę.