MOTORYKA DWULATKA

Dwuletnie dziecko potrafi sprawnie chodzić, w tym także do tyłu, samodzielnie wchodzi po schodach trzymając się poręczy oraz schodzi krokiem dostawnym. Z dnia na dzień doskonali umiejętność biegania - potrafi być naprawdę szybkie! Uczy się skakać, na razie wyłącznie na dwóch nogach. Ma coraz lepsze wyczucie rytmu, jego tańce są więc coraz bardziej sprzężone z muzyką. Uczy się kopać i podrzucać piłkę, ale wciąż może mieć problemy z jej łapaniem.

Zdolności manualne dwulatków nie są jeszcze oszałamiające, choć zdarzają się maluchy wyjątkowo uzdolnione w tym zakresie. Przeciętny dwulatek potrafi utrzymać w rączkach grubą kredkę i radośnie nią bazgrać. Większość woli jednak farby - najlepiej takie do malowania palcami. Nie należy oczekiwać sensu w malunkach dwulatków, ale można w nich podziwiać bogactwo i dobór kolorów. Mięśnie dłoni i paluszków dzieci w tym wieku nie są jeszcze mocne i wytrzymałe, dlatego szybko się męczą. Jedynie nieliczne dwulatki radzą sobie z nożyczkami i wycinankami. Większość za to uwielbia plastelinę i ciastolinę - rozgniatają kolorową masę, wyciskają ją ze specjalnych foremek i zapamiętale mieszają kolory. To doskonała zabawka dla takich maluchów - jest nie tylko zajmująca, ale również gimnastykuje małe rączki i doskonale wpływa na ich sprawność. Dwulatki dobrze radzą sobie także z klockami, z zacięciem konstruują wieże i inne nieskomplikowane budowle, opanowały też dopasowywanie kształtów do odpowiednich otworów. Bardzo lubią drewniane kolejki (z których są w stanie zbudować zamknięty tor), duże puzzle i zabawki edukacyjne.

Niewiele dzieci dwuletnich jest w stanie samodzielnie się ubrać. Na ogół radzą sobie z wsuwaniem luźnych bucików oraz kapci, potrafią też naciągnąć na siebie odpowiednio ułożone na podłodze czy kanapie spodnie.

ROZWÓJ SPOŁECZNY DWULATKA

Maluszki zaczynają zwracać na siebie nawzajem większą uwagę. Nie ma sensu jednak oczekiwać od dwulatków zgodnego współdziałania – wspólnego budowania zamku czy stawiania babek, przekazywania sobie koparki. Dziecko może zabierać wiaderko sąsiadowi i tłuc koleżankę łopatką, to naturalne! On nie rozumie jeszcze, że ktoś inny odczuwa ból czy smutek na równi z nim. Nauczenie malca empatii, czyli wczuwania się w doznania innych, jest bardzo ważne.

Podczas pierwszych momentów obcowania z innymi, dziecko będzie się kurczowo trzymać matki. Nie powinno się go odłączać na siłę ani zawstydzać.

Dzieci odłączają się od mam w różnym tempie i jedynym dobrym wyjściem jest cierpliwe towarzyszenie im na każdym etapie. Nie powinno się chodzić za dzieckiem krok w krok i załatwiać za niego wszystkich spraw. Jeśli dobrze sobie radzi, należy wycofać się dyskretnie i pozwolić mu na samodzielność.

Najbliższe dwa lata stopniowo będą prowadziły do uniezależniania się dziecka od obecności matki. Może sprawiać wrażenie chwilami, że matka nie jest mu potrzebna, tak świetnie bawi się samo, radośnie zostaje z nianią albo babcią, biegnie, nie oglądając się za siebie. Potem nagle następuje okres, gdy dziecko płacze, boi się zostać samo i nie pozwala wyjść matce nawet do łazienki.

Taka huśtawka nastrojów jest normalna. Malec coraz lepiej rozumie, że jest kimś oddzielnym od matki, świat fascynuje go i pociąga. Jednocześnie jest jeszcze bezradny i potrzebuje upewnienia. Należy pozwalać mu na samodzielność, gdy jej chce, i być blisko, gdy tego potrzebuje.

Jeśli chodzi o rozwój w grupie rówieśników to warto rozejrzeć się, czy w okolicy nie ma zajęć przygotowujących dzieci do przedszkolnego debiutu. Zajęcia polegają na wspólnej zabawie dzieci z rodzicami i panią. Dziecko może w nich uczestniczyć, ale może też siedzieć z boku i przyglądać się albo bawić się samo. Początkowo dziecko będzie się bawiło tylko z mamą i panią, by wreszcie, około trzecich urodzin, zacząć działać wspólnie z innymi dziećmi. Oczywiście wszystko zależy od malca: niektóre bawią się z rówieśnikami od razu, inne zaczynają to robić dopiero w przedszkolu około czwartego, piątego roku życia. Dzięki zapraszaniu innych dzieci do domu, dziecko będzie powoli oswajało się z innymi dziećmi, ośmielało się, uczyło zabawy i współpracy oraz stopniowo uniezależniało się od mamy.

ROZWÓJ POZNAWCZY DWULATKA

Między 0-2 rokiem życia u maluszka rozwija się inteligencja sensoryczno - motoryczna. W pierwszym miesiącu mamy do czynienia z aktywnością odruchową. Wrodzone odruchy, służą do poznawania siebie i otoczenia. Około 18-24 miesiąca dziecko potrafi dokonać części operacji w myślach, już nie musi wszystkiego dotknąć. Szukając rozwiązań bazuje na rozumie i wcześniejszych doświadczeniach. Lepiej wie, czego chce - najpierw wpada na pomysł, a następnie realizuje swoją wizję.

Między 2-8 rokiem życia dziecko uczy się myślenia przedoperacyjnego. Dwulatek jest egocentryczny i ciekawy świata, operuje wyobrażeniami, ale nie rozumie przekształceń i pojęcia stałości (ulega złudzeniom). Dla malca na tym etapie ważniejsze jest to, co widzi, niż to, co wie. Dopiero pod koniec tej fazy zaczyna rozumieć, że woda przelana z wysokiej do szerszej szklanki to nadal tyle samo płynu.

W tym czasie dziecko nie umie jeszcze szeregować, ani klasyfikować. Cechuje go specyficzna sprawiedliwość, nieokiełznana ciekawość, potrzeba zmysłowej manipulacji, często porzucana inicjatywa i niska tolerancja na stres. Dziecko dwuletnie potrafi np. połączyć kilka najbardziej charakterystycznych elementów układanki, znając jego uprzedni wzór. Dwulatek, słysząc dźwięk dzwonka do drzwi, orientuje się, że to znak nadejścia gości. Rozwój dziecka w drugim roku życia zakłada także opanowanie pewnych umiejętności naśladowczych. W tym wieku dziecko z pewnością będzie potrafiło przytulać i głaskać płaczącą lalkę, traktując ją podobnie do tego, jak robią to dorośli ze swoimi dziećmi.