PARADYGMAT HUMANISTYCZNY

Pedagogika humanistyczna odwołuje się do:

- normatywności kształcenia klasycznego (znaczenie kultury antycznej, edukacji językowej)

- ludzkiej duchowości ustrukturyzowanej przez sensy i wartości (obiektywizującej się w wytworach kultury)

- filozoficzno – technologicznych idei, np. osoby bytu relacyjnego

- psychologicznych pojęć upodmiotowienia, samorealizacji

- kategorii kultury krytycznej (analizy struktur społecznych, ideologii w kontekście emancypacji, urzeczywistnienia humanizmu) – odrębny paradygmat, ale z uzasadnionymi humanistycznymi aspiracjami.

W paradygmacie tym kosztem dogmatyzmu wspierana jest indywidualność

W HUMANISTYCE PRAWDA NIE TKWI W METODZIE, ALE W REFLEKSYJNOŚCI PODMIOTU I ZNAJOMOŚCI KULTURY.

2 wymiary:

1. Fenemologiczny - fenemologia – opis rzeczywistości wychowania tak, jak się jawi w świadomości

2. Hermeneutyczny – interpretowanie zjawisk. Podstawową osią jest zrozumienie, oczytanie ukrytych treści. Próbujemy odczytać zjawiska pedagogiczne.

W paradygmacie tym zadaniem pedagogiki jest identyfikacja znaczeń (ale nie w oparciu o introspekcje, iluminacje, lecz przez interpretacje z kultury - przede wszystkim czytanie tekstów kulturowych)

Wychowawca – jako tłumacz tekstów, ktoś, kto ma klucze do bibliotek świata.

Należy pamiętać, że pedagogiki nie nachodzą na siebie, mają miejsce wspólne.