Autentyzm, kierunek poetycki w polskiej literaturze międzywojennej, stworzony gł. przez pisarzy skupionych wokół miesięcznika “Okolica Poetów” (Ostrzeszów Wielkopolski), redagowanego przez S. Czernika, zarazem teoretyka autentyzmu. Do grupy należeli: J.B. Ożóg, J.A. Fransik, Cz. Janczarski, J. Pietrkiewicz; wśród zwolenników i współpracowników znaleźli się m.in.: S. Piętak i M. Czuchnowski.

Artykuły programowe pióra Czernika (m.in. Styl w liryce) ukazały się w “Okolicy Poetów” 1935-1936. Autentyści, pozostający w opozycji zarówno do Skamandra, jak kierunków awangardowych, postulowali “jedność prawdy artystycznej i życiowej”, kładąc nacisk na osobiste przeżycia, biografizm, związki z ziemią, wsią, jej obyczajem i kulturą. Bohaterem ich utworów był często wyobcowany inteligent pochodzenia wiejskiego, który nie może przystosować się do miasta.

Po II wojnie światowej zasady a. próbował kontynuować Ożóg, starając się wprowadzić pierwiastki uniwersalizujące, doświadczenia współczesnej antropologii i psychologii. Wydano zbiór Okolica poetów. Antologia poezji autentystów (1978).