Sztuka starożytnej Grecji (od ok. 1200 p.n.e. do I w. p.n.e.) miała inne początki niż sztuka Egiptu czy Mezopotamii. Ukształtowały ją warunki etniczne Grecji
i kult dla tradycyjnych bóstw lub narodowych bohaterów.

Umownie dzielimy sztukę grecką na okresy: geometryczny (XI-VII w. p.n.e.), archaiczny (VII w. p.n.e.- 480 r. p.n.e.), klasyczny (480-404 r. p.n.e.), sztukę hellenistyczną (323-30 r. p.n.e.) i Okres rzymski (od 30 r. P.n.e. do końca starożytności).
Architektura
Najważniejszymi budowlami dla Greków były świątynie. Mimo, że świątynie były rozległe i okazałe to jednak, Celli, czyli pomieszczenia kultowe były bardzo wąskie. Uzasadniano to tym, że świątynia spełniała rolę domu bóstwa, a nie jak w chrześcijaństwie miejsca, w którym gromadzili się wierni, aby uczestniczyć w nabożeństwie. W architekturze starożytnej Grecji występowały trzy podstawowe porządki: Dorycki, Joński i Koryncki.
Porządek Dorycki (najstarszy porządek architektoniczny). Kolumna dorycka charakteryzowała się wybrzuszonym i żłobkowanym trzonem, pozbawiona była bazy, jej głowica miała prostą formę geometryczną.
Porządek Joński - jego charakterystycznymi cechami były woluty (ślimacznice) na głowicach oraz akroteria. Kolumny jońskie różniły się od doryckich tym, że były smuklejsze i posiadały profilowaną bazę.
Porządek Koryncki (najmłodszy porządek architektoniczny). Kolumny korynckie były najbardziej smukłe i charakteryzowały się bogato zdobionymi kapitelami. Ważną ozdobą korynckich głowic były liście akantu, rośliny rosnącej w krajach basenu morza śródziemnego.
Teatr Grecki
Geneza teatru antycznego wiąże się z kultem Dionizosa – boga wina, odradzającej się natury i plonów. W starożytnej Grecji odbywały się dwa najważniejsze święta ku czci boga Dionizosa – Wielkie i Małe Dionizje.
Doniosłe Wielkie Dionizje dały początek tragedii. Wesołe Małe Dionizje - komedii. Aktorzy, tylko mężczyźni, występowali przeważnie w maskach,
bardzo jaskrawych strojach, i na koturnach. Aktor mógł wystąpić w jednej z czterech masek: masce śmiechu, masce płaczu, masce gniewu i masce strachu.
Ceramika
Do podstawowych stylów malarskich waz greckich należały: styl geometryczny powstał po roku tysięcznym. Nazwa stylu pochodzi od sposobu zdobienia naczyń geometrycznymi wzorami; styl czarnofigurowy polegał na użyciu firnisu.
Artysta malował nim postaci i przedmioty, które po wypalaniu nabierały czarnego koloru, a reszta naczynia – czerwonego. Styl ten powstał najprawdopodobniej w Koryncie w VII/VI wieku p.n.e.; styl czerwonofigurowy narodził się w Atenach w VI wieku p.n.e. Dzięki odpowiedniemu wypalaniu uzyskiwano czerwone postaci na czarnym tle. Technika ta była łatwiejsza i dawała lepsze efekty artystyczne niż styl czarnofigurowy. Przy jej wykorzystaniu powstały największe dzieła malarstwa wazowego.
Muzyka
Starożytna Grecja była miejscem, gdzie ukształtowała się najstarsza kultura muzyczna. Zachowało się jedynie kilka muzycznych utworów. Wśród nich najstarsze sięgają
VII w. p.n.e. Są to dzieła poety, ale także muzyka - Terpandra.
Muzyka starożytnej Grecji byłą ściśle związana z kultem religijnym oraz poezją.

Greccy rzeźbiarze stosowali matematyczne zasady proporcji. Poliklet z Argos –
w V w. p.n.e. opracował kanon postaci męskiej, według którego stworzył posąg młodzieńca z włócznią (Doryforos). Za arcydzieła uchodzą też prace Fidiasza, zdobiące m.in. ateński Partenon. Stworzony przez Myrona z Eleutrai słynny Dyskobol do dziś zachwyca perfekcyjnym oddaniem ciała w ruchu.