Sprawa nakazu aresztowania
Dumarun v. Belugia
W dniu 17 października 2000 roku Dumarun zainicjowała postępowanie przed Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości przeciwko Królestwu Belugi w przedmiocie sporu, który powstał między stronami w związku z wydaniem w dniu 11 września 2000 roku przez sędziego śledczego z Belugi międzynarodowego nakazu aresztowania Pana XYZ, sprawującego w tym czasie urząd Ministra Spraw Zagranicznych Dumarunu. W nakazie tym władze belugijskie żądały zatrzymania a następnie ekstradycji Pana XYZ do Belugii, zarzucając mu sprawstwo albo współsprawstwo ciężkich naruszeń postanowień Konwencji Genewskich z 1949 roku oraz Protokołów Dodatkowych do Konwencji Genewskich z 1977 roku, a nadto popełnienie zbrodni przeciwko ludzkości. W sierpniu 1998 roku, w czasie wojny domowej w Dumarunie, Pan XYZ będący wówczas głównym prywatnym sekretarzem prezydenta ABC, poprzez wygłaszanie przemówień radiowych miał podsycać nienawiść rasową, która doprowadziła następnie do masakry kilkuset osób z mniejszości narodowej zamieszkującej tereny Dumarunu. Zbrodnie, o które był podejrzany Pan XYZ, zagrożone były sankcją karną na podstawie 119 ustawy belugijskiej z 16 czerwca 1993 roku o karaniu ciężkich naruszeń prawa humanitarnego. Art.7 wspomnianej ustawy przewidywał, że „sądy belgijskie będą miały jurysdykcję w przypadku popełnienia czynów opisanych w niniejszej ustawie, bez względu na to, gdzie zostały one popełnione”. Art. 5 ust. 3 ustawy przewidywał, że „immunitet związany ze sprawowaniem przez osobę funkcji urzędowej nie stanowi przeszkody dla stosowania niniejszej ustawy”. Nakaz aresztowania Pana XYZ został przekazany za pośrednictwem Interpolu wszystkim państwom, włącznie z Dumrunem.
W pozwie Dumrun zarzuciło pogwałcenie przez Belugie zasady prawa międzynarodowego, zgodnie, z którą państwo nie może wykonywać swojej władzy na terytorium innego państwa, zasady suwerennej równości państw – członków Organizacji Narodów Zjednoczonych, a także naruszenie immunitetu jurysdykcyjnego ministra spraw zagranicznych suwerennego państwa. Żądania pozwu oparte więc były na dwóch odrębnych podstawach: na rzekomo nieprawidłowym przypisaniu sobie przez Belugie jurysdykcji uniwersalnej, oraz na naruszeniu immunitetu jurysdykcyjnego ministra spraw zagranicznych.
Do rozważenia:
Kwestie suwerenności państw
Kwestie związane z immunitetem urzędników państwa
Zasada suwerennej równości państw
Ekstradycja oraz nakaz aresztowania