Systematyka ćwiczeń leczniczych. Wskazania i przeciwwskazania do ćwiczeń.(ĆWICZENIA 5)
SYSTEMATYKA KINEZYTERAPII
Kinezyterapia o działaniu miejscowym
Kinezyterapia o działaniu ogólnym
Kinezyterapia o działaniu miejscowym:
obejmuje wszystkie działania lecznicze i środki pomocnicze, które dotyczą narządu w którym umiejscowione jest schorzenie
zmierza do wytwarzania mechanizmów kompensacji miejscowej, szczególnie w sytuacjach gdy nie ma możliwości osiągnięcia stanu poprzedzającego chorobę
nie powinna angażować więcej niż 30% dynamicznych zespołów mięśniowych
stałe wskaźniki fizjologiczne tj.: tętno, ciśnienie, rytm oddechowy nie powinny ulec zmianie
nie oddziaływuje na wydolność ogólnoustrojową
może być stosowana nawet u pacjentów w stanach ciężkich
Do kinezyterapii o działaniu miejscowym zaliczamy następujące rodzaje ćwiczeń:
ćwiczenia bierne
ćwiczenia czynno-bierne
ćwiczenia samowspomagane
ćwiczenia czynne w odciążeniu
ćwiczenia czynne wolne
ćwiczenia czynne z oporem
ćwiczenia prowadzone
Ćwiczenia redresyjne
inne formy ćwiczeń i oddziaływań
Kinezyterapia o działaniu ogólnym:
opiera się na zdrowych, nie objętych procesem patologicznym częściach ciała
jej zadaniem jest powrót co najmniej do stanu sprzed zachorowania, lub uzyskanie kompensacyjnych przyrostów wszystkich składowych sprawności ogólnej co decyduje o wynikach kinezyterapii
chodzi o poprawę siły mięśniowej i wytrzymałości dzięki wysiłkom o charakterze ogólnym
zajęcia prowadzi się grupowo w zespołach jednolitych pod względem jednostki chorobowej, wydolności ogólnej, wieku i płci
Do kinezyterapii o działaniu ogólnym zaliczamy następujące rodzaje ćwiczeń:
ćwiczenia ogólnousprawniające / ogólnokondycyjne
ćwiczenia gimnstyki porannej
ćwiczenia w wodzie
sport inwalidów
ĆWICZENIA BIERNE:
zastosowanie:
siła mięśniowa 0 i 1
pacjenci akinetyczni (pozbawieni normalnej aktywności ruchowej)
u pacjentów u których ruch czynny jest przeciwwskazani
cele:
zamiana ruchu biernego na czynny
wzmożenie torowania proprioceptywnego
wzmożenie torowania exteroceptywnego
wzmożenia torowania ideomotorycznego
poprawa trofiki tkanek miękkich objętych porażeniem
wskazania:
porażenia i niedowłady mięśni zarówno wiotkie jak i spastyczne
początkowy okres uruchomiania stawu po zabiegu operacyjnym
stan po długotrwałym unieruchomieniu kończyny
zła trofika tkanek miękkich (pacjenci nieprzytomni)
przeciwwskazania:
przypadki pourazowe po złamaniach z niepełnym zrostem (zrost po 3-4 miesiącach)
stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych
stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych
stany zapalne żył
rany skóry, mięśni i tkanek miękkich
stany po zabiegach operacyjnych przed wyjęciem szwów (konsultacja z lekarzem)
występowanie bólu przy ćwiczeniach (silne nie ustępujące dolegliwości)
temperatura powyżej 38°
ciśnienie rozkurczowe powyżej 100 skurczowe powyżej 160 (spoczynkowe)
metodyka:
pw. taka jak przy testowaniu danego ruchu na 0 i 1
stabilizacja:
stabilizacja odcinka bliższego, tak by ruch był wykonywany tylko w stawie ćwiczonym i nie był wspomagany przez sąsiednie stawy
uzyskujemy ją poprzez odpowiednią pozycję ułożeniową lub pasy stabilizujące
chwyt:
musi być pewny, nie może jednak wywoływać u chorego dolegliwości bólowych
zawsze dobieramy tak by nie ćwiczyć przez dwa stawy (np.: ćwicząc staw barkowy trzymamy powyżej stawu łokciowego a nie w okolicy stawy nadgarstkowego)
zasady wykonywania ruchu:
ruchy w stawach pacjenta wykonuje fizjoterapeuta
płynnie we właściwej płaszczyźnie i wokół fizjologicznej osi stawu
ĆWICZENIA CZYNNO-BIERNE:
zastosowanie:
wykonuje się przy sile mięśniowej 2,3,4 i 5
cele:
przerwanie błędnego koła bólu
wskazania:
stany po chirurgicznych zabiegach rekonstrukcyjnych głównie w obrębie narządu ruchu
stany po unieruchomieniu w opatrunkach gipsowych
choroby gośćcowe, reumatoidalne
unieruchomienie kończyn za pomocą wyciągów
stany atrofii tkankowej
przeciwwskazania:
przypadki pourazowe po złamaniach z niepełnym zrostem (zrost po 3-4 miesiącach)
stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych
stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych
stany zapalne żył
Metodyka:
pw. taka jak przy testowaniu danego ruchu na 0 i 1
stabilizacja:
stabilizacja odcinka bliższego, tak by ruch był wykonywany tylko w stawie ćwiczonym i nie był wspomagany przez sąsiednie stawy
uzyskujemy ją poprzez odpowiednią pozycję ułożeniową lub pasy stabilizujące
chwyt:
musi być pewny, nie może jednak wywoływać u chorego dolegliwości bólowych
zawsze dobieramy tak by nie ćwiczyć przez dwa stawy (np.: ćwicząc staw barkowy trzymamy powyżej stawu łokciowego a nie w okolicy stawy nadgarstkowego)
chwyt musi gwarantować choremu dobre odciążenie, pacjenta musi zaufać terapeucie i dopiero wtedy będzie w stanie czynnie rozluźnić napięte grupy mięśniowe
ĆWICZENIA SAMOWSPOMAGANE:
zastosowanie:
u osób przewlekle chorych u których proces patologiczny spowodował nieodwracalne zmiany
jako rozgrzewka przed innymi zabiegami kinezyterapeutycznymi
cele:
zwiększenie zakresu ruchu w stawach
uzyskanie rozluźnienia nadmiernie napiętych mięśni
poprawa trofiki tkanek przez zwiększenie działania pompy mięśniowej
zapobieganie niekorzystnym zmianom wynikającym z akinezji
wskazania:
ograniczenie zakresu ruchu w stawach
przygotowanie do redresji wykonywanych przy współudziale fizjoterapeuty
przygotowanie do ćwiczeń czynnych wolnych
przeciwwskazania:
przypadki pourazowe po złamaniach z niepełnym zrostem (zrost po 3-4 miesiącach)
stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych
stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych
stany zapalne żył
rany skóry, mięśni i tkanek miękkich
metodyka:
ćwiczenia kombinowane
dla chorych części ciała jest to działanie o charakterze biernym (siła mięśniowa 0 i 1), natomiast dla zdrowych części ciała są to ćwiczenia czynne, często oporowe.
ćwiczenia samowspomagane najdogodniej jest wykonywać w UGUL -u
zasady mocowania systemu bloczkowego:
bloczek kierunkowy zawieszamy na pożądanej wysokości
pozycja wyjściowa i odpowiednie zamocowanie bloczka pozwala na przebieg ruchu we właściwej płaszczyźnie
ĆWICZENIA CZYNNE W ODCIĄŻENIU:
zastosowanie:
w odniesieniu do tych grup mięśniowych, których siła oscyluje od –2 do +2
cele:
przeciwdziałanie zanikom mięśniowym
uzyskanie przyrostu siły mięśniowej do wartości umożliwiających swobodne poruszanie kończyną lub jej częścią (poziom 3 wg skali Lovetta)
utrzymanie fizjologicznego zakresu ruchów w stawach poprzez systematyczne odżywianie chrząstki stawowej
wskazania:
zaniki i znaczne osłabienie siły mięśniowej
niepełny zrost kostny
zmiany zwyrodnieniowe stawów
ograniczenia ruchomości w stawach
stany po unieruchomieniu
zespoły bólowe w obrębie aparatu ruchu
przeciwwskazania:
stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych
stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych
stany zapalne żył
rany skóry, mięśni i tkanek miękkich
występowanie bólu przy ćwiczeniach (silne nie ustępujące dolegliwości)
ciśnienie rozkurczowe powyżej 100 skurczowe powyżej 160 (spoczynkowe)
ogólny ciężki stan pacjenta
Metodyka:
odciążenie uzyskuje się poprzez: podwieszenie ćwiczonej kończyny, zmniejszenie tarcia o podłoże, zanurzenie chorego w wodzie, podtrzymywanie ćwiczonej kończyny rękami fizjoterapeuty
podwieszenie ćwiczonej kończyny
podwieszenie osiowe
punkt zawieszenia ćwiczonej kończyny znajduje się prostopadle nad osią ruchu
podwieszki zakładamy tak, aby ćwiczona kończyna była w pełni odciążona
ruch powinien się zaczynać od momentu bezwładności kończyny, tzn. że po każdym wykonaniu ruchu kończyna pozostaje przez chwilę w pozycji wyjściowej
podwieszenie pozaosiowe
ĆWICZENIA CZYNNE WOLNE:
zastosowanie:
przy sile mięśniowej na 3
cele:
zwiększenie siły i wytrzymałości przede wszystkim określonej grupy mięśniowej
utrzymanie i zwiększenie zakresów ruchu w stawach
poprawa koordynacji ruchowej
wskazania:
osłabienie siły mięśniowej (minimum 3)
ograniczenia zakresu ruchomości
wzmożone spoczynkowe napięcie mięśni
zaburzenia koordynacji nerwowo-mięśniowej
przeciwwskazania:
stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych
stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych
stany zapalne żył
rany skóry, mięśni i tkanek miękkich
stany po zabiegach operacyjnych przed wyjęciem szwów (konsultacja z lekarzem)
występowanie bólu przy ćwiczeniach (silne nie ustępujące dolegliwości)
temperatura powyżej 38°
metodyka:
choremu należy dokładnie objaśnić sposób wykonania ruchu i pozycję wyjściową
zaczynamy od ćwiczeń łatwych i prostych w pozycjach izolowanych
po ich opanowaniu i poprawie siły mięśniowej przechodzimy do ćwiczeń trudniejszych, bardziej złożonych
zasady wykonywania ruchu:
ruchy płynny i rytmiczny (tylko wtedy pomaga w rozluźnieniu i poprawie koordynacji nerwowo-mięsniowej)
ruch wykonywany we właściwej płaszczyźnie i wokół fizjologicznej osi stawu
ĆWICZENIA CZYNNE Z OPOREM:
zastosowanie:
przy sile mięśniowej na 4 i 5
cele:
uzyskanie przyrostu siły mięśniowej
poprawa wytrzymałości mięśni
zmniejszenie do minimum zaników mięśniowych, szczególnie powstałych w wyniku unieruchomienia
zmniejszenie do minimum zaników mięśniowych, powstałych w następstwie procesów patologicznych
opóźnienie występowania zaników mięśniowych
wskazania:
osłabienie siły mięśniowej
stany unieruchomienia (np.: opatrunek gipsowy)
przeciwwskazania:
stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych
stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych
stany zapalne żył
rany skóry, mięśni i tkanek miękkich
stany po zabiegach operacyjnych przed wyjęciem szwów (konsultacja z lekarzem)
występowanie bólu przy ćwiczeniach (silne nie ustępujące dolegliwości)
metodyka:
rytm i tempo zależne od tego, czy dążymy do uzyskania przyrostu siły czy zwiększenia wytrzymałości mięśni
przyrost siły:
stosuje się maksymalny opór do aktualnej siły mięśni
liczba powtórzeń – niewielka
tempo ćwiczeń – wolne
zwiększenie wytrzymałości mięśni:
znacznie mniejszy opór (około 50% aktualnego oporu maksymalnego)
liczba powtórzeń – dużo większa
tempo ćwiczeń – szybkie
przed przystąpieniem do ćwiczeń czynnych z oporem określonej grupy mięśni należy ustalić wielkość aktualnego oporu i liczbę powtórzeń ruchów
ĆWICZENIA PROWADZONE:
zastosowanie:
przy sile mięśniowej zmiennej w zależności od sektora zakresu ruchu
cele:
wzmacnianie mięśni poprzez umożliwienie im pracy, której nie mogły by wykonywać bez pomocy
odtwarzanie i utrwalanie w pamięci wzorców ruchowych
wskazania:
osłabienie siły mięśniowej
przeciwwskazania:
przypadki pourazowe po złamaniach z niepełnym zrostem (zrost po 3-4 miesiącach)
stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych
stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych
stany zapalne żył
rany skóry, mięśni i tkanek miękkich
stany po zabiegach operacyjnych przed wyjęciem szwów (konsultacja z lekarzem)
metodyka:
zasady wykonywania ruchu:
choremu trzeba dokładnie wyjaśnić ruch który ma on wykonywać
siła wspomagająca powinna być tak dawkowana, aby umożliwiła wykonanie ruchu, a nie zastępowała pracy ćwiczonych mięśni
ćwiczone mięśnie musza maksymalnie pracować aby nastąpił przyrost ich siły
fizjoterapeuta prowadzi ruch w całym jego zakresie tak, że największe wspomaganie jest w początkowej fazie ruchu (pokonanie bezwładności) i w końcowej jego fazie (pokonanie oporu mięśni antagonistów)
przed rozpoczęciem ruchu należy rozciągnąć mięśnie (sprzyja to uzyskaniu silniejszego ich skurczu)
ĆWICZENIA REDRESYJNE:
zastosowanie:
przykurcze tkanek miękkich
cele:
zniesienie ograniczenia zakresu ruchów w stawie spowodowanego przykurczem tkanek miękkich
uzyskanie pełnej biernej ruchomości w stawie
wskazania:
ograniczenia ruchomości stawu na skutek przykurczu tkanek miękkich
przeciwwskazania:
przypadki pourazowe po złamaniach z niepełnym zrostem (zrost po 3-4 miesiącach)
stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych
stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych
stany zapalne żył
rany skóry, mięśni i tkanek miękkich
stany po zabiegach operacyjnych przed wyjęciem szwów (konsultacja z lekarzem)
WYCIĄGI REDRESYJNE:
zastosowanie:
przykurcze tkanek miękkich
cele:
zniesienie ograniczenia zakresu ruchów w stawie spowodowanego przykurczem tkanek miękkich
uzyskanie pełnej biernej ruchomości w stawie
wskazania:
ograniczenia ruchomości stawu na skutek przykurczu tkanek miękkich
przeciwwskazania:
przypadki pourazowe po złamaniach z niepełnym zrostem (zrost po 3-4 miesiącach)
stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych
stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych
stany zapalne żył
metodyka:
wyciąg należy poprzedzić wcześniejszym podaniem leków przeciwbólowych i rozluźniających napięcie mięśniowe, a zabiegi fizykalne można stosować w czasie wyciągu
stabilizacja przy wyciągach redresyjnych wspomagana jest przez kontrwyciąg
uniemożliwia on pacjentowi przesuwanie się po podłożu zgodnie z kierunkiem działania siły, w celu zmniejszenia jej działania
często całe stanowisko wyciągowe ustawione jest w pozycji kontrwyciągowej, dotyczy to głównie działań w obrębie kończyn dolnych (stosowane raczej przy wyciągach odciążajacych) – pacjent ustawiony jest pod górę w stosunku do działającej siły wyciągu
ciężar działający jako siła redresująca powinien oscylować w granicach 1/8 do 1/6 masy ciała pacjenta
w przypadkach dużych stawów i silnej w ich okolicy masy mięśniowej można limit obciążeń przekraczać, kierując się
ĆWICZENIA IZOMETRYCZNE:
zastosowanie:
osłabienie siły mięśniowej
cele:
przeciwdziałanie zanikom mięśniowym
uzyskanie przyrosty masy i siły mięśni
utrzymanie aktywności mięśni w obrębie unieruchomionych odcinków ciała
wskazania:
unieruchomienia
proste zaniki mięśni
przypadki w których ruch w stawach nie jest wskazany
przeciwwskazania:
brak
metodyka:
chorego trzeba nauczyć wykonywania skurczów izometrycznych mięśni
chory uczy się łatwiej napinania mięśni najpierw kończyny zdrowej, potem równocześnie kończyny zdrowej i chorej, a w końcu napinani mięśni kończyny chorej
przewidując konieczność unieruchomienia kończyny należy nauczyć chorego napinania mięśni przed założeniem unieruchomienia
ćwiczenia izometryczne może chory wykonywać przy pomocy fizjoterapeuty lub sam
czas trwania skurczu izometrycznego – około 5 sekund, czas odpoczynku po