EWAKUACJA

Ewakuacja (Obrona Cywilna) polega na przemieszczeniu się ludności, zwierząt i transporcie mienia z rejonów, w których występują zagrożenia do miejsc bezpiecznych.

Ewakuacja (Wikipedia)

– to zorganizowane przemieszczenie ludzi, czasem wraz z dobytkiem, z miejsca, w którym występuje zagrożenie, na obszar bezpieczny.

Podstawy prawne ewakuacji ludności w OC

Protokół Dodatkowy I do Konwencji Genewskich 12 sierpnia 1949 r. dotyczący ochrony ofiar międzynarodowych konfliktów zbrojnych sporządzony w Genewie 8 czerwca 1977 r. (ratyfikowany przez Polskę 19.09.1991 r. - Dz.U. z 1992 r. Nr 41, poz. 175) – art. 61 lit. a) ii – wymienia w katalogu zadań obrony cywilnej ewakuację i lit a) xv planowanie i prace organizacyjne.

Ustawa z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony RP (dz. U z 2004 r. 241, poz. 2416 z późn. zm.) - celem obrony cywilnej jest ochrona ludności w czasie wojny - art. 137.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Szefa Obrony Cywilnej Kraju , szefów obrony cywilnej województw, powiatów i gmin (Dz.U. Nr 96, poz. 850) - § 3 pkt 8 – przygotowywanie i organizowanie ewakuacji ludności na wypadek powstania masowego zagrożenia dla życia i zdrowia na znacznym obszarze.

Wytyczne Szefa Obrony Cywilnej kraju z dnia 17 października 2008 r. w sprawie zasad ewakuacji ludności, zwierząt i mienia na wypadek masowego zagrożenia.

Wytyczne ustalenia miejscowego wojewody w tym w zakresie planów OC

MASOWE ZAGROŻENIE – sytuacja wywołana działaniem sił natury, awariami technicznymi bądź innymi zdarzeniami, która stwarza potencjalną możliwość utraty zdrowia, życia ludzkiego lub wystąpienia szkody w mieniu albo i środowisku, charakteryzująca się dużym obszarem objętym zagrożeniem i/lub dużą liczbą zagrożonych osób.

STREFA ZAGROŻENIA – miejsca, rejony, obszary, w których występują zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi i zwierząt oraz środowiska i mienia, spowodowane przez naturalne katastrofy, awarie techniczne lub inne zagrożenia.

MIEJSCA BEZPIECZNE – miejscami bezpiecznymi nazywamy rejony, obszary na których w rozpatrywanym aktualnie czasie nie występują zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi i zwierząt oraz środowiska i mienia.

Rodzaje ewakuacji:

• Ewakuacja I stopnia

• Ewakuacja II stopnia

• Ewakuacja III stopnia

• Samoewakuacja

Zarządzanie ewakuacji I i II stopnia

W przypadku ewakuacji I i II stopnia decyzję o jej przeprowadzeniu, w zależności od rodzaju i skali zagrożenia podejmują:

wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta, wojewoda z obszarów bezpośrednio zagrożonych

• organy kierujące działaniami w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia, w zależności od obszaru objętego klęską są to:

• wójt (burmistrz, prezydent miasta) – jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono tylko na obszarze gminy,

• starosta – jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednej gminy wchodzącej w skład powiatu,

• wojewoda – jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednego powiatu wchodzącego w skład województwa,

• minister właściwy do spraw wewnętrznych lub inny (właściwy) minister – jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednego województwa,

  • wojewoda w przypadku zdarzeń radiacyjnych o zasięgu wojewódzkim,

  • minister właściwy do spraw wewnętrznych w przypadku zdarzeń radiacyjnych o zasięgu krajowym,

• osoba kierująca akcją ratunkową; w tym przypadku zakres oraz sposób

W przypadku ewakuacji III stopnia decyzję o jej przeprowadzeniu podejmują terenowe organy obrony cywilnej lub organy wojskowe (w strefie bezpośrednich działań wojennych), we współdziałaniu z właściwymi organami obrony cywilnej, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie z dnia 29 sierpnia 2002 r. o stanie wojennym oraz o kompetencjach Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych i zasadach jego podległości konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2002 r., Nr 156 poz. 1301 z późn. zm.), ustawie z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony RP (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416 z późn. zm.) oraz rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Szefa Obrony Cywilnej Kraju, szefów obrony cywilnej województw, powiatów i gmin (Dz. U. z 2002 r., Nr 96, poz. 850).

Ewakuacja I stopnia

Polega na niezwłocznym przemieszczeniu ludności zwierząt i mienia z obszarów/miejsc w których wystąpiło nagłe nieprzewidziane bezpośrednie zagrożenie poza strefę zagrożenia. Realizuje się ją natychmiast po zaistnieniu zagrożenia dla życia i zdrowia i mienia. Ewakuację taką może zarządzić kierujący akcją ratowniczą, wójt, burmistrz, prezydent miasta.

Ewakuację może także zarządzić Kierujący Działaniami Ratowniczymi na terenie prowadzonych działań. KDR zobowiązany jest jednak każdorazowo powiadomić właściwy organ administracji samorządowej o podjętej decyzji, podając w szczególności:

• rejon, teren, obiekty lub zespół budynków dla którego zarządził ewakuację,

• rodzaj zagrożenia, który był czynnikiem determinującym ogłoszenie ewakuacji,

• liczbę ewakuowanych,

miejsce do którego dokonano ewakuacji

Ewakuacja II stopnia

Polega na uprzednio przygotowanym przemieszczeniu ludności zwierząt i mienia z rejonów przyległych do zakładów, obiektów hydrotechnicznych ze stref zalewowych oraz
z rejonów przyległych do innych obiektów stanowiących potencjalne zagrożenie dla ludności, zwierząt lub mienia w przypadku uszkodzenia lub awarii. Realizuje się ją w sytuacji wystąpienia symptomów takiego zagrożenia.

Ewakuacji podlegają wszyscy, którzy znajdują się w rejonie zagrożenia. Pierwszeństwo ewakuacji powinno objąć m.in.: osoby chore, matki i dzieci, kobiety ciężarne, osoby niepełnosprawne, osoby przebywające w zakładach opiekuńczych, domach dziecka, szpitalach dla przewlekle i nieuleczalnie chorych, osoby przebywające w domach pomocy społecznej, itp.

Ewakuacji nie podlegają, w zależności od jej rodzaju:

• osoby wchodzące w skład organizacji ratowniczych, ochrony ludności i służb porządku publicznego,

• osoby niezbędne dla zapewnienia ciągłości funkcjonowania życia lokalnej społeczności,

• osoby posiadające przydziały mobilizacyjne do sił zbrojnych lub formacji uzbrojonej nie wchodzącej w skład sił zbrojnych,

• funkcjonariusze formacji uzbrojonych nie wchodzących w skład sił zbrojnych (ABW, PoOSG, BOR, itp,

• osoby, które otrzymały przydział organizacyjno-mobilizacyjny do jednostki przewidzianej do militaryzacji lub jednostki zmilitaryzowanej,

• osoby, które otrzymały przydział organizacyjno-mobilizacyjny do formacji obrony cywilnej,

• osoby niezbędne w danym rejonie, ze względu na realizację zadań przez siły zbrojne.

Procedury realizowane przed rozpoczęciem jak i w czasie ewakuacji powinny być uzależnione od lokalizacji, specyfiki oraz skali zagrożenia oraz obejmować co najmniej następujące ustalenia i czynności:

• określenie przybliżonej ilości osób przewidzianych do ewakuacji, (w tym szacunkowe określenie ilości osób, które podlegać będą samoewakuacji,

• określenie lokalizacji oraz podjęcie decyzji o uruchomieniu i zabezpieczeniu zasadniczych i zapasowych miejsc zbiórki przed ewakuacją (dworce autobusowe, dworce kolejowe, place, wzniesienia,…)

• określenie przepustowości strategicznych dróg ewakuacji,

• określenie potencjalnych miejsc zatorów na drogach,

• wytypowanie alternatywnych kierunków, dróg ewakuacji,

• określenie optymalnych tras dojazdu służb ratowniczych na miejsce działań kryzysowych oraz powrotu środków transportu po kolejnych ewakuowanych,

• dokonanie analizy potrzeb i możliwości transportowych:

• najwyższy priorytet dla szpitali, domów starców, osób niepełnosprawnych, domów dziecka, itp.,

• kolejność dalszej ewakuacji w zależności od skali zagrożenia,

• koordynacja przygotowań dla uniknięcia planowania tych samych zasobów przez różne podmioty,

• dla sprawnej ewakuacji preferowanie środków transportu masowego,

• zaplanowanie do wsparcia ewakuacji środków transportowych z terenów sąsiadujących z terenem działań kryzysowych,

• asysta w trakcie ewakuacji zespołów ratownictwa medycznego.

• rozpoznanie w zakresie dodatkowego zapotrzebowania na paliwo,

• rozeznanie potrzeb i zorganizowanie pomocy w zakresie dystrybucji wody, żywności i innych artykułów dla osób chroniących się we własnych domach,

• na bieżąco uaktualniana ewidencja osób, które o własnych siłach nie są w stanie ewakuować się - osoby starsze i niepełnosprawni,

• wykazy dostępnych środków transportu specjalizowanych do przewozu chorych, osób starszych i niepełnosprawnych,

• zestawienia formacji obrony cywilnej, podmiotów wsparcia, z którymi podpisano porozumienia oraz baz magazynowo - sprzętowych,

• przygotowanie, w przypadku niedoboru środków specjalizowanych, doraźnie adaptowanych pojazdów do transportu dla chorych, osób starszych i niepełno-sprawnych,

• bieżące ustalanie potrzeb w zakresie pomocy przedmedycznej i medycznej,

• zalecenia dotyczące przygotowania oraz zabierania ze sobą jedynie niezbędnego bagażu podręcznego wraz z wymaganymi medykamentami,

• procedury dotyczące ewakuacji zwierząt domowych.

Ewakuacja III stopnia

Polega na uprzednio przygotowanym przemieszczeniu ludności zwierząt i mienia podczas podwyższania stanu gotowości obronnej państwa. Prowadzona jest w czasie zagrożenia bezpieczeństwa państwa i zagrożenia i wojny

Samoewakuacja

polega na przemieszczeniu się ludności z rejonów, w których może wystąpić lub wystąpiło bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowia poza strefę zagrożenia. Prowadzona jest przede wszystkim w oparciu o własne możliwości (transportowe, zakwaterowania, itd.).

W  większości przypadków ten rodzaj ewakuacji będzie dominujący w procesie  przeprowadzania ewakuacji. Może ona wystąpić jeszcze przed podjęciem decyzji o ewakuacji, jak również w czasie jej trwania.

W tym kontekście szczególna uwaga powinna zostać zwrócona na kwestie:

- oszacowania możliwej skali samoewakuacji,

• rozpoznania potencjalnych kierunków i rejonów samoewakuacji – w tym powiązania rodzinne, posiadanie działek rekreacyjnych, możliwość zakwaterowania w wyznaczonych zasobach mieszkalnych (domy wczasowe, internaty, hotele) lub dokwaterowanie do rodzin zamieszkałych w rejonie rozmieszczenia, wyznaczenia dróg ewakuacji i kierowania ruchem,

• zapewnienie zaopatrzenia w paliwa oraz pomocy technicznej na trasach ewakuacji,

• zapewnienie zaopatrzenia w wodę, żywność i udzielanie pomocy medycznej.

UWAGA - możliwa jest sytuacja, gdy część ludności pozostanie w domach. Niezbędne jest wtedy rozeznanie potrzeb i zorganizowanie pomocy w zakresie dystrybucji wody, żywności i innych artykułów dla tych osób.

W celu sprawnego przeprowadzenia ewakuacji niezbędne jest bieżące podawanie ludności informacji określających :

• miejsce objęte ewakuacją,

• bieżące oraz potencjalne zagrożenia,

• informacja o sposobie zabezpieczenia pozostawionego przez ewakuowanych mienia podczas ich nieobecności, kierunek natychmiastowej ewakuacji lub samoewakuacji,

• rozmieszczenie elementów organizacyjnych ewakuacji: punkty zbiórki, punkty ewidencyjno-informacyjne, punkty pomocy medycznej itd.,

• sposób dotarcia do wyżej wymienionych punktów,

• ramy czasowe ewakuacji,

• trasa ewakuacji,

• miejsce docelowej ewakuacji,

• miejsce ewakuacji zwierząt gospodarskich,

• miejsce ewakuacji pojazdów.

Zabezpieczenie pozostawionego przez ewakuowanych mienia - we współpracy z dowódcą sił policyjnych z wykorzystaniem sił podległych organowi JST (straż miejska, formacje obrony cywilnej, organizacje pozarządowe, …).

Akcja edukacyjna (unikanie paniki, pozostawienie dużego bagażu, samochodów osobowych).

Miejsca dla ewakuowanych

Ewakuacja ludności powinna odbywać się z reguły w obrębie danej jednostki administracyjnej. Jeżeli zachodzi potrzeba rozmieszczenia ludności poza jej granicami, wymaga to uzgodnień pomiędzy właściwymi organami władz samorządowych, tych jednostek administracyjnych. Zadania do realizacji:

• Bieżąca koordynacja ilości osób ewakuowanych w danym kierunku celem wykorzystania rzeczywiście dostępnych w danym momencie miejsc zakwaterowania, a nie wyłącznie uzgodnionych wcześniej na etapie planowania. Dotyczy to zarówno równomiernego rozmieszczenia ewakuowanych w kilku lokalizacjach, jak i dostępności konkretnych osób jako świadków w prowadzonych bezpośrednio po zdarzeniu czynnościach dochodzeniowo-śledczych.

• W przypadku realnej perspektywy przebywania w tych miejscach przez dłuższy czas uruchomienie procedur zapewniających codzienne potrzeby socjalno-bytowe ewakuowanych (kąpiel, posiłki, opieka medyczna, miejsce dla dzieci (szczególnie pozbawionych opieki rodziców) z wykwalifikowaną kadrą pedagogiczną)–wymagany kompleksowy i ciągły nadzór nad poszczególnymi obszarami zagadnień.

• Dostarczanie wszelkich dostępnych w danej chwili informacji (jeśli wymagają tego warunki również w obcych językach)–uczestnicy ekstremalnych sytuacji znoszą je lepiej, gdy mają dobry dostęp do informacji. Zapobiega to nieuzasadnionym obawom o najbliższych i pozostawione mienie oraz pozwala uniknąć podejmowania prób przedwczesnego powrotu ewakuowanych. Informacje muszą docierać regularnie do wszystkich ewakuowanych (nagłośnienie, radiowęzeł, ….).

Komunikacja z pozostałymi elementami organizacyjnymi odpowiadającymi za ewakuowanych (ewidencja miejsca przeznaczenia poszczególnych ewakuowanych, bieżące monitorowanie pilnych i nieprzewidzianych potrzeb ewakuowanych, ułatwienia dla niepełnosprawnych).

POMOC POSZKODOWANYM I ICH RODZINOM.

Wsparcie dla osób, które nie zostały objęte natychmiastową opieką medyczną organizowane jest przez gminę lub kierownika zakładu w przypadku zdarzenia na administrowanym przez niego terenie i powinno dotyczyć w szczególności:

schronienia przed wpływem warunków atmosferycznych,

informacji oraz pomocy w skontaktowaniu się z bliskimi,

przekazania informacji o losie bliskich (przewiezieni do szpitala, ewakuowani, …)

wsparcia psychologicznego,

zapewnienie posiłków i napoi,

udzielenie ewentualnej pierwszej pomocy,

umożliwienia odświeżenia się i ewentualnie zmiany odzieży.

Osoby, które bezpośrednio nie ucierpiały w zdarzeniu mogą potrzebować dodatkowo:

transportu do miejsca zamieszkania,

znalezienia tymczasowego zakwaterowania.

Wielokrotnie po wystąpieniu poważnego zdarzenia kryzysowego, oprócz konieczności zaopiekowania się jego uczestnikami, wyzwanie organizacyjne stanowią ich krewni oraz bliscy przybywający natychmiast w bezpośrednie jego sąsiedztwo. Może wtedy zaistnieć potrzeba zorganizowania wydzielonego miejsca obsługi poszkodowanych i krewnych poszkodowanych. Wsparcie dla krewnych oraz bliskich poszkodowanych dotyczy w szczególności:

przygotowania niezbędnych pomieszczeń do ich przyjęcia,

wsparcia psychologicznego, realizowane przez psychologów z Ośrodków Interwencji Kryzysowej,

zapewnienia wykwalifikowanego personelu do obsługi tych osób oraz wyznaczenia kierownika odpowiedzialnego za funkcjonowanie całości miejsca obsługi,

zapewnienie regularnego dostępu do informacji o poszkodowanych, udzielanych przez osoby wyznaczone każdorazowo przez KZK,

wyznaczenie i przydzielenie indywidualnej opieki dla rodzin poszkodowanych.

UWAGA

Nie wskazane jest wyposażanie pomieszczeń dla poszkodowanych i ich bliskich w odbiorniki radiowo-telewizyjne, dostęp do internetu itp. Informacje powinny być przekazywane rzetelnie przez osoby do tego uprawnione.

Osoby biorące udział bezpośrednio w zdarzeniu mogą stanowić bardzo cenne źródło informacji w prowadzonych w związku z nim czynnościach dochodzeniowo-śledczych. Należy jednak z dużym wyczuciem zbierać informacje od poszkodowanych, szczególnie w sytuacji niechęci dalszego pozostawania na jego miejscu. Należy wtedy ograniczyć się jedynie do pozyskania niezbędnych danych kontaktowych.

MIEJSCE OBSŁUGI POSZKODOWANYCH NIE WYMAGAJĄCYCH POMOCY MEDYCZNEJ

Za organizację akcji ratunkowej oraz dokonanie segregacji rannych i poszkodowanych (TRIAGE) odpowiedzialne jest Państwowe Ratownictwo Medyczne. Miejsce obsługi poszkodowanych organizuje się w strefie „zielonej” - najdalej od miejsca prowadzonych działań.

W zależności od pory roku i warunków atmosferycznych należy zabezpieczyć potrzeby logistyczne. KZK odpowiedzialny jest za:

Sporządzenie listy osób przebywających w miejscu obsługi poszkodowanych;

Koordynację dostarczenia odpowiednich namiotów;

Zabezpieczenie koców, okryć wierzchnich poszkodowanym;

Zabezpieczenie ciepłych napojów i ewentualnie żywności;

W porozumieniu z przedstawicielem Policji zabezpieczenie miejsca obsługi poszkodowanych przed dostępem osób trzecich i mediów,

Uzgodnienie w sztabie akcji „co dalej z poszkodowanymi” (czas przebywania osób poszkodowanych musi być dostosowany do faktycznych potrzeb);

W razie potrzeby zorganizowanie zastępczych środków transportu i przewiezienie poszkodowanych z miejsca zdarzenia do wyznaczonego wcześniej stacjonarnego punktu obsługi poszkodowanych (w porozumieniu z KDR, Policją, PRM);

Stacjonarnym punktem może być szkoła, świetlica, hotel lub inny obiekt kulturalno-oświatowy posiadający możliwość zapewnienia odpowiednich warunków socjalno-bytowych;

Zapewnienie pomocy psychologicznej i medycznej w ww. punktach.

OCHRONA LUDNOŚCI – POWSZECHNY SYSTEM

18 maja 1973 roku Rada Ministrów podjęła uchwałę o powołaniu w Polsce Obrony Cywilnej

PROTOKOŁY DODATKOWE do Konwencji genewskich z dnia 12 października 1949r.;dotyczące ochrony ofiar międzynarodowych konfliktów zbrojnych (Protokół część IV „Ludność cywilna" – Dział I „ogólna ochrona przed skutkami działań wojennych")

Rozdział VI

OBRONA CYWILNA

Art. 61.

Określenia i zakres stosowania

W rozumieniu niniejszego protokołu:

(a) określenie „obrona cywilna" oznacza „wypełnianie wszystkich lub niektórych zadań humanitarnych wymienionych niżej, mających na celu ochronę ludności cywilnej przed niebezpieczeństwami wynikającymi z działań zbrojnych lub klęsk żywiołowych i przezwyciężanie ich bezpośrednich następstw, jak też zapewnienie warunków koniecznych do przetrwania".

AKTY PRAWNE WYNIKAJĄCE Z RATYFIKACJI
Protokołów Dodatkowych do Konwencji Genewskiej

NOWELIZACJA USTAWY O POWSZECHNYM OBOWIĄZKU OBRONY RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

- rozszerzenie o rozdział IV - Obrona Cywilna

rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 2002r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Szefa Obrony Cywilnej Kraju, szefów obrony cywilnej województw, powiatów i gmin.

rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie powszechnej samoobrony ludności.

Z rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowego zakresu działania Szefa Obrony Cywilnej Kraju, szefów obrony cywilnej województw, powiatów i gmin:

§3. do zakresu działania szefów obrony cywilnej województw, powiatów i gmin na ich obszarze działania należy:

Dokonywanie oceny stanu przygotowań obrony cywilnej

Opracowywanie i opiniowanie planów obrony cywilnej

Opracowywanie i uzgadniania planów działania

Organizowanie i koordy- nowanie szkoleń oraz ćwiczeń obrony cywilnej

Organizowanie szkolenia ludności w zakresie obrony cywilnej

Tworzenie i przygotowa- nia do działań jednostek organizacyjnych obrony cywilnej

Przygotowanie i zapewnienie działania systemu wykrywa-nia i alarmowania oraz sys-temu wczesnego ostrzegania o zagrożeniach

Przygotowanie i organizo-wanie ewakuacji ludności na wypadek powstania masowe-go zagrożenia dla życia i zdrowia na znacznym obszarze

Planowanie i zapewnienie środków transportowych, warunków bytowych oraz pomocy przedmedycznej i społecznej dla ewakuowanej ludności

Planowanie i zapewnienie ochrony oraz ewakuacji dóbr kultury i innego mienia na wypadek zagrożenia zniszczeniem

SZKOLENIA OC i OL

W 2012 r. w woj. podlaskim zorganizowano ponad 1000 szkoleń, w których uczestniczyło ok. 15 tys. osób.

Organizatorami powyższych szkoleń były jednostki samorządu terytorialnego,
i PUW

POPULARYZACJA OC

Od 15 lat organizowane są konkursy plastyczne dla dzieci i młodzieży.

Organizowane są pod patronatem Szefa Obrony Cywilnej Kraju.

Formacje OC

Wg stanu na 31.12.2012 r. na terenie województwa jest około 900 formacji obrony cywilnej, do których ma przydział ponad 14 tys. osób

FORMACJE OC TWORZONE PRZEZ WOJEWODĘ PODLASKIEGO

OCHRONA LUDNOŚCI W UNII EUROPEJSKIEJ

WSPÓLNOTOWY MECHANIZM OCHRONY LUDNOŚCI

Zadania ochrony ludności w UE pozostają w sferze wyłącznych kompetencji państw członkowskich Unii. Władze krajowe dysponują zasobami i zdolnościami reagowania w sytuacjach zagrożeń, których mogą użyć dla wsparcia innych państw członkowskich lub krajów trzecich.

Zadania UE to koordynowanie i wspieranie działań narodowych, zwłaszcza w przypadku operacji poza granicami Unii. Najważniejszy element składowy „Mechanizmu” to Centrum Informacji i Monitoringu (MIC) – działająca całodobowo komórka Komisji Europejskiej, odpowiedzialna za prowadzenie bazy danych, stały monitoring sytuacji na świecie i przekazywanie ewentualnych próśb o wsparcie. Punktem kontaktowym MIC w Polsce jest Krajowe Centrum Koordynacji Ratownictwa i Ochrony Ludności KG PSP. W ramach „Mechanizmu” wysyłane są zespoły interwencyjne państw członkowskich na operacje w UE oraz poza granicami Wspólnoty. Działanie zespołów ułatwia Wspólny System Informacji i Łączności (CECIS) oraz system szkoleń i wymiany ekspertów.

„Instrument finansowy ochrony ludności” - tworzy przejrzyste podstawy prawne finansowania wzmacniania gotowości, zapobiegania i reagowania.

Nowym rozwiązaniem proponowanym w „Instrumencie” jest możliwość dofinansowania przez Komisję Europejską transportu lub sprzętu w przypadku, gdy możliwości państw członkowskich ulegną wyczerpaniu.

"Instrument finansowy ochrony ludności" został przyjęty w marcu 2007 roku (2007/162/EC,Euratom: Council Decision of 5 March 2007 establishing a Civil Protection Financial Instrument).

GŁÓWNY CEL USTAWY O OCHRONIE LUDNOŚCI

Opracowanie i wdrożenie optymalnych rozwiązań prawnych, stanowiących podstawę budowy funkcjonalnego i skutecznego systemu ochrony ludności, gotowego do reagowania na wypadek wystąpienia sytuacji zagrożenia, a także przygotowanego do wspierania przedsięwzięć ochrony ludności poza granicami kraju w ramach pomocy humanitarnej, technicznej i eksperckiej

POJĘCIE SYSTEMU

 

System – (gr. Σύστημα – systema – rzecz złożona) - jakikolwiek obiekt fizyczny lub abstrakcyjny, w którym można wyróżnić jakieś wzajemnie powiązane dla obserwatora elementy. W tym sensie podział czegoś na systemy jest względny i zależy od tego kto, przy pomocy czego i do czego poklasyfikował jakiś zbiór na systemy. Dlatego też elementy jednego systemu mogą stanowić składniki innych systemów.

Systemem jest też nazywany zbiór elementów, powiązanych ze sobą relacjami w taki sposób, że stanowią one całość zdolną do funkcjonowania w określony sposób.

Ogólna teoria systemów dotyczy wszystkich obiektów, które można uważać za inteligentne, np. ludzkie organizacje i systemy złożone, takie jak ludzie-technologia, człowiek- społeczeństwo-środowisko.

według Wikipedii

TEMATYCZNY ZAKRES USTAWY O OCHRONIE LUDNOŚCI

• definicje pojęć dotyczących ochrony ludności i obrony cywilnej,

• kompetencje i odpowiedzialność organów władzy publicznej, w tym:

ustala wzajemne relacje między organami, ustala zasady współdziałania organów,

• prawa i powinności obywateli w zakresie dotyczącym ochrony ludności,

• wprowadza systemowe rozwiązania dotyczące edukacji społeczeństwa w zakresie

bezpiecznego zachowania się w sytuacjach zagrożeń ,

• określa zasady wypłacania odszkodowań za szkody poniesione w związku z udziałem

w działaniach na rzecz ochrony ludności,

• zasady alarmowania i ostrzegania ludności, wykorzystujące dotychczasowe rozwiązania,

także z zastosowaniem nowoczesnych form powiadamiania i komunikowania się ze

społeczeństwem,

• określenie odpowiedzialności za współpracę międzynarodową, zasady koordynacji pomocy humanitarnej, technicznej lub eksperckiej, 

• sposoby i zasady finansowania przedsięwzięć z zakresu ochrony ludności,

• funkcjonowanie systemu ochrony ludności w czasie wojny,

• wykorzystanie budowli ochronnych w ochronie ludności,

• wprowadza zmiany legislacyjnych do wielu ustaw, celem uporządkowania wszystkich

aspektów ochrony ludności.

ZADANIA SYSTEMU OCHRONY LUDNOŚCI W PROJEKTOWANEJ USTAWIE OPARTO NA NASTĘPUJĄCYCH ZASADACH

troska o obywateli oraz osoby przebywające na terytorium RP jest obowiązkiem Państwa,

powinnością obywateli jest dbanie o własne bezpieczeństwo,

szczegółową odpowiedzialność organów władzy publicznej regulowana jest przez właściwe przepisy prawne i wynika z kompetencji tych organów,

szeroko dostępna wiedza w zakresie bezpieczeństwa stanowi skuteczny sposób powszechności ochrony ludności,

organem sprawującym nadzór nad ochroną ludności w kraju jest minister właściwy do spraw wewnętrznych,

organizacja ochrony ludności w czasie wojny realizowana będzie jak w czasie pokoju
z wypełnieniem postanowień Protokołu Dodatkowego I do Konwencji Genewskich,

regulacje powinny wzmocnić integrację struktur i systemów ratowniczych państwa,

zwrócenia szczególnej uwagi na systemy informowania, alarmowania
i ostrzegania,

wzmocnienie organizacji pozarządowych, humanitarnych, wolontariatu, pomocy społecznej w ich statutowej działalności,

dobrze zorganizowane działania w sferze ochrony ludności pozwalają na stworzenie programów poprawy bezpieczeństwa, (ochrony ludności), będące zwieńczeniem starań organów państwa zakresie ograniczania zagrożeń, 

SYSTEM OCHRONY LUDNOŚCI CELE STAWIANE SYSTEMOWI OCHRONY LUDNOŚCI

System ochrony ludności stanowi zintegrowaną działalność organów administracji publicznej i podmiotów ochrony ludności mającą na celu zapewnienie bezpieczeństwa, porządku publicznego, ochronę życia i zdrowia obywateli RP i osób przebywającym na terenie RP oraz ochronę mienia, środowiska i dziedzictwa kulturowego na wypadek wystąpienia sytuacji zagrożenia poprzez:

zapewnienie warunków niezbędnych dla ochrony życia i zdrowia ludzi oraz zapewnienie podstawowych warunków przetrwania w sytuacjach zagrożenia;

integrację wszystkich systemów, organów, służb i innych podmiotów wykonujących zadania ochrony ludności;

wsparcie działalności społecznych organizacji ratowniczych i humanitarnych, organizacji pozarządowych i wolontariatu wykonujących zadania ochrony ludności;

organizowanie i koordynowanie pomocy humanitarnej;

zapewnienie racjonalnego wykorzystania zasobów w czasie prowadzenia działań związanych z reagowaniem w sytuacjach zagrożenia;

edukację społeczeństwa w zakresie kształtowania świadomości zagrożeń, zasad ostrzegania i alarmowania i odpowiednich zachowań na wypadek ich wystąpienia,

wspieranie przedsięwzięć ochrony ludności poza granicami kraju w ramach pomocy humanitarnej, ratowniczej, technicznej i eksperckiej .

ORGANY ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ WŁAŚCIWE W ZAKRESIE OCHRONY LUDNOŚCI 

• MINISTER WŁAŚCIWY DO SPRAW WEWNĘTRZNYCH

• WOJEWODA

• STAROSTA

• WÓJT, BURMISTRZ, PREZYDENT MIASTA.

• Organy, o których mowa, wykonują zadania z zakresu ochrony ludności, odpowiednio na obszarze kraju, województwa, powiatu i gminy.

• ORGANY SAMORZĄDU WOJEWÓDZTWA współdziałają w obszarze swoich kompetencji z organami właściwymi w sprawach ochrony ludności.

•  Do wykonywania części lub całości zadań związanych z ochroną ludności, określonych w ustawie, minister właściwy do spraw wewnętrznych może upoważnić Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej.

• Wojewoda, starosta, może upoważnić odpowiednio komendanta wojewódzkiego lub powiatowego Państwowej Straży Pożarnej do wykonywanie części lub całości zadań z zakresu ochrony ludności, określonych w ustawie. 

ZADANIA SYSTEMU OCHRONY LUDNOŚCI

W systemie ochrony ludności są wykonywane są następujące zadania

1. Zadania związane z możliwością wystąpienia sytuacji zagrożenia polegające na:

szacowaniu i monitorowaniu ryzyka ich wystąpienia ;

prowadzeniu stałej obserwacji zjawisk mogących doprowadzić do ich wystąpienia  ;

przeciwdziałaniu ich występowania ;

przygotowaniu organizacyjnym i rzeczowym do reagowania;

przygotowaniu warunków do ewakuacji ludności w przypadku możliwości ich wystąpienia ;

przygotowaniu warunków  do ochrony ludności i zabezpieczenia mienia;    

przygotowaniu i szkoleniu podmiotów ochrony ludności do współdziałania, w tym prowadzenie  ćwiczeń;

opracowywaniu i wdrażaniu programów ochrony ludności;

tworzenie rezerw materiałów i sprzętu służących ochronie ludności;

prowadzeniu edukacji społeczeństwa z zakresu ochrony ludności;

w tym kształtowanie świadomości zagrożeń i adekwatnych zachowań społecznych.      

2.Zadania związane z wystąpieniem sytuacji zagrożenia polegające na: 

informowaniu, ostrzeganiu i alarmowaniu ludności;

wymianie i analizowaniu informacji pochodzących z systemów monitorowania zagrożeń pomiędzy podmiotami ochrony ludności;

reagowaniu, podejmowaniu interwencji oraz działań ratowniczych przez właściwe podmioty ochrony ludności;

prowadzeniu ewakuacji ludności;

zapewnieniu funkcjonowania służb użyteczności publicznej;

zapewnieniu bezpieczeństwa i porządku publicznego ;

zapewnieniu ochrony przed skutkami zagrożeń chemicznych, biologicznych i radiacyjnych.

likwidowaniu skutków spowodowanych ich wystąpieniem ;

zapewnieniu osobom poszkodowanym opieki medycznej, psychologicznej a także pomocy prawnej;

zapewnieniu osobom poszkodowanym opieki religijnej;

zapewnieniu osobom poszkodowanym pomocy społecznej oraz stworzenie warunków zaopatrzenia w żywność, wodę i energię;

informowaniu rodzin o poszkodowanych;

stworzeniu warunków i możliwości identyfikacji osób poszkodowanych;

organizowanie, koordynowanie udzielania i przyjmowania pomocy humanitarnej.

  

PODMIOTY SYSTEMU OCHRONY LUDNOŚCI

Podmiotami systemu ochrony ludności – są następujące podmioty wykonujące zadania systemu ochrony ludności

 

• służby, inspekcje, straże w ramach swoich właściwości;

• podmioty krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego;

• ochotnicze straże pożarne i inne podmioty ratownicze;

• zakłady opieki zdrowotnej oraz jednostki systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego;

• samorządowe jednostki organizacyjne w ramach swoich właściwości;

• organizacje humanitarne i inne organizacje pozarządowe w ramach swoich właściwości;

• podmioty zarządzające systemami monitorowania zagrożeń;

• media.

WOJEWÓDZKA ADMINISTRACJA RZĄDOWA I SAMORZĄDOWA

OSTRZEGANIE I ALARMOWANIE

Informowanie ludności o możliwych zagrożeniach dla ich zdrowia i życia, mienia i środowiska oraz ostrzeganie i alarmowanie w sytuacjach zagrożeń jest obowiązkiem organów administracji publicznej i polega na przekazywaniu informacji o możliwości wystąpienia zagrożenia, przewidywanym rozwoju sytuacji, sposobach zapobiegania i postępowania w przypadku jego powstania.

Organy administracji publicznej właściwe w sprawach ochrony ludności, stosownie do swej właściwości terytorialnej, wykonują zadania OSTRZEGANIA I ALARMOWANIA poprzez:

• wydawców dzienników lokalnych i ogólnopolskich;

• nadawców programów radiowych i telewizyjnych;

• operatorów świadczących usługi telekomunikacyjne;

• systemy stałych urządzenia alarmowych i nagłaśniających;

• inne sposoby, zwyczajowo przyjęte w danej społeczności.

Komunikaty ostrzegawcze i alarmowe rozpowszechnia się w sieciach telekomunikacyjnych w formie:

• informacji telewizyjnych lub radiowych;

• informacji tekstowych, w trakcie emisji programów o zasięgu stosownym do zagrożenia;

• krótkich wiadomości tekstowych lub wiadomości poczty głosowej przesyłanych abonentom znajdującym się w zagrożonym rejonie;

• wiadomości poczty elektronicznej przesyłanej na adresy abonentów w zagrożonym rejonie;

• informacji zamieszczonych w powszechnie dostępnej sieci teleinformatycznej.

SCHRONIENIE DLA LUDNOŚCI I ZABEZPIECZENIE MIENIA
W SYTUACJACH ZAGROŻEŃ

W celu zapewnienia ochrony ludności oraz zabezpieczenia ruchomych dóbr kultury, szczególnie ważnej dokumentacji, cennej aparatury oraz zapasów żywności i leków przed skutkami sytuacji zagrożeń a w szczególności dotyczących działań wojennych, zdarzeń o charakterze terrorystycznym oraz skażeń wywołanych awariami przemysłowymi organy właściwe w sprawach ochrony ludności planują adekwatne do występujących zagrożeń niezbędne techniczno organizacyjne przedsięwzięcia dotyczące w szczególności: 

• wykorzystania podziemnych części obiektów komunikacyjnych, handlowych, usługowych, magazynowych i innych,

• wykorzystania pomieszczeń dotychczasowych budowli ochronnych i schronów,

• planowania środków transportu umożliwiających ewakuację z miejsc zagrożenia ludzi i mienia,

• przewidywanych terenów i miejsc ewakuacji. 

Warunki wykorzystania obiektu na określone cele, poprzedza zawarcie umowy cywilnoprawnej między właściwym organem ochrony ludności i właścicielem obiektu budowlanego, określającej warunki, zasady finansowania i sposób użytkowania tego obiektu.

 

PRAWA I POWINNOŚCI OBYWATELI

PRAWA

• prawa konstytucyjne,

• prawo do posiadania niezbędnych informacji zapewniających bezpieczeństwo w przypadku wystąpienia sytuacji zagrożenia.(ostrzeganie i alarmowanie)

POWINNOŚCI

• obowiązek ostrzegania o zagrażającym niebezpieczeństwie,

• obowiązek udzielenia pomocy osobom będącym w niebezpieczeństwie,

• obowiązek do wykonywania poleceń właściwych w sprawach ochrony ludności organów administracji publicznej w przypadku wystąpienia sytuacji zagrożenia dotyczących:

- ewakuacji z miejsc zagrożenia;

- zabezpieczenia własnych ujęć wody i środków spożywczych przed zanieczyszczeniem lub skażeniem;

- wykonywania pomocniczych czynności ratowniczych w sytuacji zagrożenia,
bez narażania własnego zdrowia lub życia.

• obowiązek ubezpieczenia własnych budynków mieszkalnych od klęsk żywiołowych.

OCHRONA LUDNOŚCI W CZASIE WOJNY
OBRONA CYWILNA

• W razie wprowadzenia stanu wojennego (stan kwalifikowany w oparciu o ustawę o stanie wojennym….), ochrona ludności przekształca się w obronę cywilną a podmioty ochrony ludności, przewidziane w planach , stają się organizacjami obrony cywilnej w rozumieniu artykułu 61 Protokołu Dodatkowego I do Konwencji Genewskich z dnia 12 sierpnia 1949 r. dotyczącego ochrony ofiar międzynarodowych konfliktów zbrojnych i realizują zadania obrony cywilnej.

• Po wprowadzeniu stanu wojennego organy właściwe w sprawach ochrony ludności gminy, powiatu, województwa, kraju stają się organami obrony cywilnej i wykonują zadania wynikające z ustawy oraz zadania określone w artykule 61 Protokołu Dodatkowego I do Konwencji Genewskich z dnia 12 sierpnia 1949 r. dotyczącego ochrony ofiar międzynarodowych konfliktów zbrojnych i realizują zadania obrony cywilnej.

• Organy obrony cywilnej działające na wyższym stopniu podziału administracyjnego kraju mogą wydawać polecenia organom działającym na niższym stopniu podziału administracyjnego kraju a także decydować o przejęciu kierowania obroną cywilną.

 

• W ramach planowania ochrony ludności na czas wojny, spośród osób zatrudnionych w podmiotach ochrony ludności, a także wolontariuszy społecznych organizacji ratowniczych lub humanitarnych, ujętych w ewidencji właściwy wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta, wojewoda oraz minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z właściwym miejscowo wojskowym komendantem uzupełnień, wyznacza osoby stanowiące personel organizacji obrony cywilnej.

• Właściwy miejscowo wójt (burmistrz, prezydent) w porozumieniu z właściwym miejscowo wojskowym komendantem uzupełnień tworzy i prowadzi ewidencję osób przygotowywanych jako personel obrony cywilnej.

• W razie wprowadzenia stanu wojennego wójt (burmistrz, prezydent miasta) wydaje personelowi organizacji obrony cywilnej kartę tożsamości i znak identyfikacyjny, a także je wymienia w razie zniszczenia lub utraty oraz przechowuje i odbiera po ustaniu wojny bądź stanu wojennego. Osoby, którym wydano kartę tożsamości i znak identyfikacyjny, mają obowiązek chronić je przed utratą lub zniszczeniem.

• Personel organizacji obrony cywilnej, ujęty w ewidencji, wraz z odpowiednim sprzętem i wyposażeniem nie podlega mobilizacji do Sił Zbrojnych ani przydziałom organizacyjno-mobilizacyjnym do jednostek zmilitaryzowanych.

• Osoby odbywające służbę w podmiocie ochrony ludności, w przypadkach, mogą być skoszarowane na zarządzenie organu założycielskiego lub nadzorującego ten podmiot.

• Personel organizacji obrony cywilnej jest obowiązany do wykonywania zadań obrony cywilnej w ramach pozostawania w stosunku służbowym albo w stosunku pracy z danym podmiotem ochrony ludności.

 

• Wójt, (burmistrz, prezydent miasta) może zarządzić skoszarowanie personelu organizacji obrony cywilnej.

• Osobom, skoszarowanym w czasie wojny, przysługuje bezpłatne zakwaterowanie, wyżywienie i umundurowanie na zasadach przewidzianych dla strażaków w służbie kandydackiej, o ile nie otrzymują świadczeń na podstawie odrębnych przepisów.

Spodziewane efekty związane z uchwaleniem ustawy o ochronie ludności:

• zakończenie rozpoczętej w 2001 roku transformacji obrony cywilnej związanej z przeniesieniem z resortu obrony narodowej do resortu spraw wewnętrznych,

• zorganizowanie i opisanie systemu ochrony ludności w sposób zrozumiały dla wszystkich jego uczestników oraz w sposób porównywalny w tej materii stosowany w UE,

• uwolnienie całej administracji publicznej państwa i różnych podmiotów gospodarczych od realizowania absurdalnych zadań, wywołujących nieporozumienia a nawet zażenowanie (fikcyjne tworzenie i szkolenie formacji obrony cywilnej, nieistniejącej służby w obronie cywilnej, realizacji w obecnym wydaniu przysposobienia obronnego, zobowiązania całego społeczeństwa do powszechnej samoobrony, tworzenie planów PDOC – doskonalenia obrony cywilnej, budowania planów obrony cywilnej, składania sprawozdań z realizacji nie do końca zrozumiałych zadań, itp.)

• zakończenie i unormowanie problemów związanych ze spuścizną po „zimnej wojnie” a mianowicie dot. schronów, tworzenia zapasów, zasad alarmowania i ostrzegania,

• Określenie odpowiedzialność i zadań z zakresu ochrony ludności, sposobów ich realizacji, zasady nadzoru i koordynacji,

• Określenie organów odpowiedzialnych i właściwych w sprawach ochrony ludności,

Spodziewane efekty związane z uchwaleniem ustawy o ochronie ludności:

• zapewnienie możliwość prawidłowego i nie budzącego wątpliwości finansowania zadań związanych z ochroną ludności,

• zapewnienie wykonywania zadań wynikających z postanowień Protokołu Dodatkowego I do Konwencji Genewskich z 12 sierpnia 1949 r. dotyczącego ochrony ofiar międzynarodowych konfliktów zbrojnych, sporządzonego w Genewie dnia 8 czerwca 1977 r. który Rzeczpospolita Polska przyjęła 19 września 1991 r. (Dz. U. 1992 r. Nr 41, poz.175) realizowanych także po ogłoszeniu stanu wojennego i w czasie wojny na zasadach określonych w ustawie,

• rozpoczęcie zorganizowanego procesu edukacji młodzieży i społeczeństwa do radzenia sobie z współczesnymi zagrożeniami,

• ukierunkowanie właściwych organów i podmiotów ochrony ludności na konieczność budowania rozwiązań ograniczających ryzyko powstawania sytuacji zagrożeń, szczególnie w skali lokalnej i regionalnej oraz umiejętności radzenia sobie z nimi,

• wypromowanie nowych a koniecznych pojęć związanych z tzw. prawem kryzysowym takie jak: ochrona ludności, system ochrony ludności, zasoby, pomoc humanitarna, sytuacja zagrożenia, podmioty ochrony ludności,

• umożliwienie w niedalekiej przyszłości określenia standardów i norm w tej dziedzinie a także zainicjowanie prowadzenia działalności naukowo badawczej,

Spodziewane efekty związane z uchwaleniem ustawy o ochronie ludności:

• Wzmocnienie procesu upodmiotowiania społeczeństwa w zakresie brania odpowiedzialności za własne bezpieczeństwo(organizacje pozarządowe, wolontariaty, nie tylko prawa ale i obowiązki.)

 

I najważniejsze:

 

Wpłynie na proces zwiększenia poczucia bezpieczeństwa zwykłego obywatela w życiu codziennym a także w sytuacjach zagrożeń i niebezpieczeństw cywilizacyjnych.

 

ZASADY, ORGANIZACJA I FUNKCJONOWANIE POWSZECHNEGO OSTRZEGANIA I ALARMOWANIA LUDNOŚCI O ZAGROŻENIACH

PODSTAWA PRAWNA TWORZENIA I ORGANIZACJI SYSTEMÓW ALARMOWANIA

DEFINICJE WYBRANYCH POJĘĆ

OGÓLNE ZASADY ORGANIZACJI I FUNKCJONOWANIA SYSTEMÓW ALARMOWANIA

Do ogłaszania (odwoływania) alarmów wykorzystuje się następujące środki:

Rodzaje alarmów, sygnały alarmowe

KOMUNIKATY OSTRZEGAWCZE

PO USŁYSZENIU SYGNAŁU:

JAKIE MAMY NUMERY ALARMOWE?

JAK DOBRZE ZGŁOSIĆ ZDARZENIE?

INNE NUMERY ALARMOWE:

ORGANIZACJA SYSTEMÓW ŁĄCZNOŚCI NA POTRZEBY ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO ORAZ OSTRZEGANIA I ALARMOWANIA LUDNOŚCI
NA TERENIE WOJEWÓDZTWA PODLASKIEGO

SYSTEMY ŁĄCZNOŚCI UŻYWANE PRZEZ ORGANY ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO W WOJEWÓDZTWIE PODLASKIM

OGÓLNODOSTĘPNE SYSTEMY ŁĄCZNOŚCI W DYSPOZYCJI ORGANÓW ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO NA SZCZEBLACH WOJEWÓDZKIM, POWIATOWYM, GMINNYM I ZAKŁADOWYM:

- stacjonarne sieci łączności telefonicznej różnych operatorów o zasięgu ogólnokrajowym z możliwością przesyłania również fax-ów,

- sieci łączności GSM krajowych operatorów komórkowych,

- system łączności oparty o sieć internetową dający możliwość przesyłania poczty elektronicznej, prowadzenia bezpośrednich rozmów oraz wideo-rozmów pojedynczo lub w grupach konferencyjnych.

Numery telefonów stacjonarnych i komórkowych, numery fax-ów oraz adresów e-mail organów zarządzania kryzysowego podległych Wojewodzie Podlaskiemu zawarte są w odpowiednich tabelach dokumentacji eksploatacyjnej systemów łączności.

Instalacja końcowych stacji telefonicznych sieci resortowych MSW oraz MON w Podlaskim Urzędzie Wojewódzkim, co umożliwia uzyskanie szybkich połączeń organami:

• Policji,

• Państwowej Straży Pożarnej,

• Straży Granicznej,

• Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego oraz jednostkami wojskowymi stacjonującymi na terenie województwa.

Najważniejsze osoby funkcyjne oraz służba dyżurna CZK PUW są abonentami telefonicznej sieci łączności rządowej.

Zorganizowany przez MSW ogólnokrajowy system wideokonferencji przeznaczony do komunikacji szczebla centralnego ze szczeblami wojewódzkimi.

Końcowe narzędzia do prowadzenia wideokonferencji znajdują się w Podlaskim Urzędzie Wojewódzkim.

RADIOTELEFONICZNY SYSTEM ŁĄCZNOŚCI NA POTRZEBY ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO

Przyczyny zorganizowania systemu łączności radiotelefonicznej na obszarze województwa podlaskiego (z nastawieniem na sytuacje kryzysowe):

uzależnienie systemów łączności przewodowej
od ciągłości zasilania elektroenergetycznego,

brak odporności na ekstremalne warunki atmosferyczne i katastrofy w ruchu lądowym.

RADIOTELEFONICZNY SYSTEM ŁĄCZNOŚCI WYSTĘPUJE TU W DWÓCH PODSYSTEMACH:

radiotelefoniczny system zarządzania, w którego skład wchodzi:

• sieć zarządzania wojewody,

• sieci zarządzania poszczególnych starostów,

• sieci współdziałania (ogólnokrajowa i wojewódzka).

radiotelefoniczny system sterowania syrenami alarmowymi, w którym można wyodrębnić:

• wojewódzką sieć alarmowania sterowaną bezpośrednio z WCZK PUW,

• powiatowe, miejskie i gminne sieci alarmowania, którymi sterują odpowiednie komórki organizacyjne na szczeblach samorządów terytorialnych.

AKTY NORMATYWNE REGULUJĄCE FUNKCJONOWANIE WOJEWÓDZKIEGO SYSTEMU ŁĄCZNOŚCI NA POTRZEBY ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO

 ZARZĄDZENIE NR 22 /01 WOJEWODY PODLASKIEGO
z dnia 05 marca 2001 roku w sprawie organizacji systemu łączności radiotelefonicznej województwa podlaskiego.

ZARZĄDZENIE NR 64 /05 WOJEWODY PODLASKIEGO
z dnia 18 kwietnia 2005 roku zmieniające zarządzenie w sprawie organizacji systemu łączności radiotelefonicznej województwa podlaskiego.

Częstotliwości radiowe niezbędne do zorganizowania
na terenie województwa podlaskiego systemów łączności radiotelefonicznej przekazało MSW.

Koszty zakupu urządzeń technicznych, sprzętu pomocniczego, koszty eksploatacji i remontów łączności ponosi WBiZK PUW oraz organy samorządów terytorialnych na podstawie nw. aktów prawnych:

• Ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 o zarządzaniu kryzysowym (art.26 ust.4).

• Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 2002 r.
  w sprawie szczegółowego zakresu działania Szefa Obrony Cywilnej Kraju szefów obrony cywilnej województw, powiatów i gmin.

• Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 sierpnia 2004 r.
  w sprawie przygotowania i wykorzystania systemów łączności na potrzeby obronne państwa.

RADIOTELEFONICZNA SIEĆ ŁĄCZNOŚCI ZARZĄDZANIA WOJEWODY

Radiotelefoniczna sieć łączności zarządzania Wojewody obejmuje swym zasięgiem:

najważniejsze instytucje wojewódzkie,

kluczowe zakłady pracy,

radio i telewizję w Białymstoku,

wszystkie starostwa powiatowe (a także podległe im gminy).

Sieć łączności zorganizowana w sposób zapewniający Wojewodzie bezpośrednią łączność ze wszystkimi abonentami sieci przy jednoczesnym wyodrębnieniu każdemu ze starostów własnej sieci łączności z gminami na terenie jego powiatu;

Przedmiotowa sieć łączności stwarza także możliwość organizowania, w razie potrzeby, łączności współdziałania na specjalnie do tego przeznaczonych kanałach (np. pomiędzy służbami ratowniczymi i in. organami) zarówno na szczeblu wojewódzkim jak i na szczeblach samorządów terytorialnych.

BUDOWA RADIOTELEFONICZNEJ SIECI ŁĄCZNOŚCI ZARZĄDZANIA WOJEWODY

Zbudowana jest głównie w oparciu o: urządzenia stacjonarne, przewiduje się poszerzenie sieci o urządzenia mobilne w razie zaistnienia takiej potrzeby. W tym celu, odpowiednia ilość radiotelefonów przenośnych jest przechowywana w gotowości do natychmiastowej eksploatacji. Codziennie o godzinie 10.00 (w dni robocze) inspektorzy z WBiZK PUW sprawdzają stan techniczny sieci radiotelefonicznej zarządzania Wojewody poprzez nawiązywanie łączności z każdym z powiatów i przyjęcie meldunków o stanie sieci zarządzania poszczególnych starostów z gminami na danym terenie.

W skład radiotelefonicznej sieci łączności zarządzania Wojewody wchodzi łącznie 261 radiotelefonów stacjonarnych i przenośnych.

Schemat sieci radiotelefonicznych zarządzania, współdziałania
i alarmowania na potrzeby zarządzania kryzysowego

RADIOTELEFONICZNA SIEĆ STEROWANIA SYSTEMEM OSTRZEGANIA I ALARMOWANIA LUDNOŚCI NA TERENIE WOJEWÓDZTWA PODLASKIEGO

.

Białystok 2014

Trójkąt bezpieczeństwa

Zagrożenie

Zagrożenie - sytuacja lub stan, które komuś zagrażają lub w których ktoś czuje się zagrożony lub też ktoś, kto stwarza taką sytuację (słownik PWN)

Zagrożenie - zjawisko wywołane działaniem sił natury bądź człowieka, które powoduje, że poczucie bezpieczeństwa maleje bądź zupełnie zanika (wikipedia)

(NIEBEZPIECZEŃSTWO – ZAGROŻENIE BEZPIECZEŃSTWA)

Zagrożenie

zdarzenia wywołane celowo lub losowo, które wywierają negatywny wpływ na funkcjonowanie politycznych i gospodarczych struktur państwa, na warunkach bytowania ludności oraz na stan środowiska naturalnego.

Bezpieczeństwo publiczne

ogół warunków i instytucji chroniących państwo i obywateli przed zjawiskami groźnymi dla ładu prawnego,

ochrona ustroju przed zamachami na podstawowe instytucje polityczne państwa.

Profilaktyka

Profilaktyka - działania mające na celu zapobieganie niekorzystnym zjawiskom.

PROFILAKTYKA – ZAPOBIEGANIE PRZYCZYNOM
I SKUTKOM

Realizację przedsięwzięć mających na celu ochronę życia, zdrowia, mienia lub środowiska dokonuje się poprzez:

• zapobieganie powstawaniu i rozprzestrzenianiu się zagrożenia,

• zapewnienie sił i środków do zwalczania pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia,

- prowadzenie działań ratowniczych.

Przez zapobieżenie powstawania i rozprzestrzeniania się klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia rozumie się:

• zapewnienie koniecznych warunków ochrony technicznej nieruchomościom i ruchomościom,

• tworzenie warunków organizacyjnych i formalnoprawnych zapewniających ochronę ludzi i mienia,

• tworzenie warunków minimalizujących skutki pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia.

Działania ratownicze to każda czynność podjęta w celu:

• ochrony życia, zdrowia, mienia lub środowiska, a także likwidację przyczyn powstania pożaru, wystąpienia klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia.

Podział zagrożeń

Ze względu na źródło zagrożeń podzielono je na cztery zasadnicze grupy:

katastrofy naturalne (wszystkie groźne zjawiska związane z naturą),

katastrofy techniczne (związane z cywilizacyjnym i gospodarczym rozwojem społeczeństwa),

akty terroru, mające swoje źródło w rozmyślnych destrukcyjnych poczynaniach ludzi,

„inne” – kategorię obejmującą część zjawisk, które trudno zakwalifikować jednoznacznie do powyższych grup.

Zagrożenia naturalne.

• powodzie,

• silne wiatry,

• susza,

• ruchy tektoniczne,

• anomalia pogodowe,

• epidemie,

• plagi zwierzęce.

Zagrożenia techniczne

• pożary,

• awarie chemiczne,

• awarie i wypadki radiacyjne,

• katastrofy komunikacyjne,

• katastrofy budowlane,

• awarie urządzeń infrastruktury technicznej,

• katastrofy górnicze.

Akty terroru

• podłożenie ładunków wybuchowych,

• umyślne spowodowanie katastrofy technicznej,

• umyślne skażenia i zakażenia,

• destrukcyjne działanie grup ludzi.

W ustawie z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej wprowadzono zapis

o innym miejscowym zagrożeniu - rozumie się przez to zdarzenie wynikające z rozwoju cywilizacyjnego i naturalnych praw przyrody niebędące pożarem ani klęską żywiołową, stanowiące zagrożenie dla życia, zdrowia, mienia lub środowiska, któremu zapobieżenie lub którego usunięcie skutków nie wymaga zastosowania nadzwyczajnych środków.

„inne”

• zagrożenia związane z zasobami broni chemicznej i biologicznej przede wszystkim w krajach o nieustabilizowanej sytuacji politycznej,

• niekontrolowanym przepływem broni masowego niszczenia i komponentów do jej wytwarzania, w tym substancji radioaktywnych,

• międzynarodowym terroryzmem, sabotażem, narkomanią, zorganizowaną przestępczością itp.,

• dużą ilością konfliktów lokalnych o zróżnicowanym podłożu (fundamentalizm, nacjonalizm itp.),

• niekontrolowaną i nielegalną imigracją,

• starzejącym się arsenałem jądrowym i zawodnymi systemami ostrzegania,

• sfrustrowaniem armii (szczególnie tam, gdzie obniżyła się ranga społeczna wojska).

Rozpoznawanie zagrożeń.

Rozpoznawania potencjalnych źródeł zagrożeń ma na celu określenie sposobów oraz kierunków działań, które w krótkim czasie wpłyną na poprawę stanu bezpieczeństwa społeczeństwa i środowiska.

• KATALOG ZAGROŻEŃ.

• SIATKA BEZPIECZEŃSTWA

• SYSTEMY WYKRYWANIA,

• SYSTEMY WCZESNEGO OSTRZEGANIA,

• SYSTEMY ALARMOWANIA O ZAGROŻENIACH,

• PLANOWANIE,

• ZARZĄDZANIE KRYZYSOWE

• SEMINARIA NAUKOWE,

• KURSY SZKOLENIA,

• WSPÓŁPRACA MIĘDZYRESORTOWA.

Siatka Bezpieczeństwa

cykl planowania - należy przez to rozumieć okresowe realizowanie etapów: analizowania, programowania, opracowywania planu lub programu, jego wdrażanie, testowanie i uruchamianie;

siatka bezpieczeństwa - należy przez to rozumieć zestawienie potencjalnych zagrożeń ze wskazaniem podmiotu wiodącego przy ich usuwaniu oraz podmiotów współpracujących;
 

mapa zagrożeń - należy przez to rozumieć mapę przedstawiającą obszar geograficzny objęty zasięgiem zagrożenia z uwzględnieniem różnych scenariuszy zdarzeń;
 

mapa ryzyka - należy przez to rozumieć mapę lub opis przedstawiający potencjalnie negatywne skutki oddziaływania zagrożenia na ludzi, środowisko, mienie i infrastrukturę;

Elementy profilaktyki zagrożeń

Istotnym elementem w dziedzinie profilaktyki jest kilkutorowość podejmowanych przedsięwzięć, opartych jednocześnie na:

czynnościach kontrolno-rozpoznawczych i wydawanych decyzjach administracyjnych w celu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości,

rozpoznawanie zagrożeń w celu przygotowania własnych jednostek do ich zapobiegania i usuwania ewentualnych skutków zdarzeń,

współpracy z innymi instytucjami, kompetentnymi do rozwiązywania problemów,

bezpośrednio i pośrednio związanych z bezpieczeństwem z zakresu ochrony przeciwpożarowej,

wpływ na społeczeństwo poprzez działalność informacyjno-propagandową oraz seminaryjną.

Analiza stanu bezpieczeństwa, oparta na bieżącej sytuacji zagrożeń.

Kontrola, aktualnego katalogu zagrożeń oraz analiz porównawczych zagrożeń

w wybranych grupach obiektów
i w kolejnych okresach czasu.

Schemat rozpoznawania zagrożeń na przykładzie analizy zagrożenia pożarowego w KWPSP przedstawiono poniżej.

RODZAJ ZAGROŻEŃ

zagrożenia punktowe – związane z magazynowaniem w zakładach przemysłowych, w instalacjach i zbiornikach stacjonarnych substancji toksycznych i palnych,

zagrożenia liniowych – związane z rurociągami przesyłowymi mediów palnych, również stwarzających zagrożenie dla środowiska,

• zagrożenia komunikacyjne - techniczne, chemiczne
  i ekologiczne – związane z ruchem (w znacznej części tranzytowym) samochodów osobowych i ciężarowych,

• przewozy kolejowe – z wykorzystywaniem niebezpiecznych substancji chemicznych,

Zagrożenia awariami obiektów.

Zagrożenia budowlanych

niekorzystne położenia linii kolejowych służących do przewozu materiałów niebezpiecznych

zagrożenia związane z transportem lotniczym
i przebiegiem nad obszarem wyznaczonych korytarzy powietrznych dla samolotów pasażerskich,

zagrożenia związane ze złym stanem technicznym przestarzałej infrastruktury drogowej (także mostów i wiaduktów), komunalnej (w tym sieci gazowych, wodociągowych, kanalizacyjnych oraz oczyszczalni ścieków), a także niewystarczającą sprawnością systemu składowania i utylizacji odpadów (zarówno komunalnych, jak i niebezpiecznych).

możliwość awarii obiektów hydrotechnicznych,

zagrożeń powodziowych i będących wynikiem katastrofalnych warunków atmosferycznych,

zagrożeń powodowanych przez silne wiatry, opady atmosferyczne, ekstremalne,

temperatury i inne zjawiska atmosferyczne,

zagrożeń wielkoobszarowymi pożarami obszarów leśnych i torfowisk,

możliwości masowych zachorowań na choroby zakaźne,

zagrożeń związanych z przygranicznym położeniem województwa i narażeniem na skażenia chemiczno-ekologiczne oraz radiacyjne w przypadku poważnych awarii,

zakładów przemysłowych i elektrowni jądrowych zlokalizowanych w państwach sąsiednich,

możliwości rozprzestrzenienia się pożarów lasów powstałych poza obszarem kraju w pasie przygranicznym na terytorium Polski,

zagrożenia ewentualnymi działaniami terrorystycznymi.

ELEMENTY WCHODZĄCE W SKŁAD KATALOGU ZAGROŻEŃ

wykaz obiektów, w których występują materiały niebezpieczne z podaną ilością i strefami stężeń śmiertelnych (skatalogowano 66 zakładów),

wykaz tras drogowych, po których przewożone są materiały niebezpieczne z średniorocznymi wartościami w tonach (rozpoznano 37 tras o największej liczbie przewozów),

wykaz tras kolejowych, po których przewożone są materiały niebezpieczne z średniorocznymi wartościami w tonach (7 tras, z trzema przejściami granicznymi),

wykaz budowli szczególnie zagrożonych katastrofami (1 tunel, 12 wiaduktów, 1148 mosty, 133 budowle wielkopowierzchniowe o lekkiej konstrukcji dachu),

wykaz ważniejszych budowli hydrotechnicznych (7), rozgraniczono tereny zagrożone powodzią od budowli hydrotechnicznych,

wykaz obiektów energetyki i łączności o szczególnym znaczeniu (29 obiektów),

wykaz obiektów, w których wymagana jest instalacja sygnalizacyjno-alarmowa (145 obiekty zobligowane ),

wykaz tras przebiegu gazociągów i ropociągów paliwowych, z podaniem średnic rur i ciśnieniami roboczymi (trzy gazociągi i jeden ropociąg),

wykaz składowisk materiałów niebezpiecznych (6 mogilniki),

wykaz budynków wysokich z podziałem na ich funkcję produkcyjne, magazynowe.

wykaz obiektów wg Dyrektywy Seveso II (14 zakładów),

wykaz obiektów zabytkowych wg powiatów (ogółem 1500 pozycji),

wykaz dystrybutorów paliw (366 stacji paliwowych i przeładunkowych oraz 1500

dystrybutorów kontenerowych gazu propan-butan w butlach 11 kg).

Akty prawne

USTAWA z dnia 26 kwietnia 2007 r.
o zarządzaniu kryzysowym (Dz.U.07.89.590 z późn. zm.)

Sytuacja kryzysowa

sytuacja wpływająca negatywnie na poziom bezpieczeństwa ludzi, mienia w znacznych rozmiarach lub środowiska, wywołującą znaczne ograniczenia w działaniu właściwych organów administracji publicznej ze względu na nieadekwatność posiadanych sił i środków

Planowanie cywilne

1. całokształt przedsięwzięć organizacyjnych mających na celu przygotowanie administracji publicznej do zarządzania kryzysowego,

b) planowanie w zakresie wspierania Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w razie ich użycia oraz planowanie wykorzystania Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej do realizacji zadań z zakresu zarządzania kryzysowego;

Akty prawne.

USTAWA z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej. (Dz. U. z dnia 22 maja 2002 r.)

Stan klęski żywiołowej może być wprowadzony dla zapobieżenia skutkom katastrof naturalnych lub awarii technicznych noszących znamiona klęski żywiołowej oraz w celu ich usunięcia.

Klęska żywiołowa

Rozumie się przez to katastrofę naturalną lub awarię techniczną, których skutki zagrażają życiu lub zdrowiu dużej liczby osób, mieniu w wielkich rozmiarach albo środowisku na znacznych obszarach, a pomoc i ochrona mogą być skutecznie podjęte tylko przy zastosowaniu nadzwyczajnych środków, we współdziałaniu różnych organów i instytucji oraz specjalistycznych służb i formacji działających pod jednolitym kierownictwem.

Katastrofa naturalna

Rozumie się przez to zdarzenie związane z działaniem sił natury, w szczególności wyładowania atmosferyczne, wstrząsy sejsmiczne, silne wiatry, intensywne opady atmosferyczne, długotrwałe występowanie ekstremalnych temperatur, osuwiska ziemi, pożary, susze, powodzie, zjawiska lodowe na rzekach i morzu oraz jeziorach i zbiornikach wodnych, masowe występowanie szkodników, chorób roślin lub zwierząt albo chorób zakaźnych ludzi albo też działanie innego żywiołu.

Awaria techniczna

Rozumie się przez to gwałtowne, nieprzewidziane uszkodzenie lub zniszczenie obiektu budowlanego, urządzenia technicznego lub systemu urządzeń technicznych powodujące przerwę w ich używaniu lub utratę ich właściwości. 

Katastrofą naturalną lub awarią techniczną może być również zdarzenie wywołane działaniem terrorystycznym.

Stany nadzwyczajne

Wprowadzenie stanu nadzwyczajnego nie jest dyskrecjonalną decyzją właściwych organów państwa, ale wynikiem zaistnienia ściśle określonych warunków.

Podstawą decyzji o wprowadzeniu stanu nadzwyczajnego może być tylko ustawa, a właściwą formą rozporządzenie, które oprócz tego, że jak każdy akt prawny tego rodzaju podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw, to jeszcze podlega dodatkowemu podaniu do publicznej wiadomości w formie łatwo docierającej do wszystkich obywateli.

Formy te mogą przybierać różnorodną postać. Konstytucja ich nie wymienia, są one zależne od miejscowych warunków i zwyczajów. Z pewnością najczęstsze zastosowanie znajdzie forma obwieszczeń i plakatów, komunikatów radiowych i telewizyjnych.

Stany nadzwyczajne cd.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 2 kwietnia 1997 roku, rozróżnia trzy stany nadzwyczajne:

stan wojenny,

stan wyjątkowy,

stan klęski żywiołowej.

Każdy z nich znajduje dodatkowe regulacje w artykułach (229, 230 i 232) rozdziału XI Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Wprowadzenie stanu nadzwyczajnego

Ma wpływ na zasady działania organów władzy publicznej, na zakres stosowanych wolności i praw jednostki. Nie są to kwestie zależne od organów, lecz zostały określone w Konstytucji, a także w ustawach dotyczących poszczególnych stanów nadzwyczajnych.

Konsekwencje wprowadzenia tych stanów nie zostały pozostawione dowolnemu określeniu władz, lecz zostały uregulowane ustawami.

Tylko ustawy mogą określać zasady i tryb wyrównywania strat majątkowych wynikających z wprowadzonych ograniczeń.

Działania

Ważne!!!

Działania podejmowane przez władze po wprowadzeniu stanu nadzwyczajnego muszą odpowiadać stopniowi zagrożenia, a ich celem jest najszybsze przywrócenie normalnego funkcjonowania państwa.

Ograniczenia

Wspomniane ograniczenia wprowadza Konstytucja nie tylko wobec organów władzy wykonawczej, ale odnoszą się one i do parlamentu.

W okresie stanu nadzwyczajnego nie można zmieniać określonych ustaw, takich jak Konstytucja, ordynacje wyborcze, a także ustawy o stanach nadzwyczajnych.

Wpływ na ustrój Państwa.

Jedną z ważnych ustrojowych konsekwencji stanu nadzwyczajnego jest zakaz zarządzania skrócenia kadencji Sejmu. Co więcej, kadencja Sejmu i Senatu nie może w tym okresie ulec zakończeniu, czyli podlega wówczas obowiązkowemu przedłużeniu.

Wynika to stąd, że w okresie 90 dni od zakończenia stanu nadzwyczajnego nie może być przeprowadzane referendum ogólnokrajowe, wybory parlamentarne, prezydenckie i samorządowe. Konstytucja dopuszcza organizowanie wyborów samorządowych tylko na obszarach, na których nie był wprowadzony stan nadzwyczajny.

Stan klęski żywiołowej może być wprowadzony na obszarze, na którym wystąpiła klęska żywiołowa, a także na obszarze, na którym wystąpiły lub mogą wystąpić skutki tej klęski.

Stan klęski żywiołowej wprowadza się na czas oznaczony, niezbędny dla zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia,
nie dłuższy niż 30 dni.

Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, może wprowadzić stan klęski żywiołowej z własnej inicjatywy lub na wniosek właściwego wojewody.

W rozporządzeniu określa się przyczyny, datę wprowadzenia oraz obszar i czas trwania stanu klęski żywiołowej, a także, w zakresie dopuszczonym niniejszą ustawą, rodzaje niezbędnych ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela.

Rozporządzenie ogłasza się w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, a ponadto podaje do publicznej wiadomości, w drodze obwieszczenia właściwego wojewody przez rozplakatowanie w miejscach publicznych, a także w sposób zwyczajowo przyjęty na danym obszarze.

Redaktorzy naczelni dzienników oraz nadawcy programów radiowych i telewizyjnych są obowiązani do niezwłocznego, nieodpłatnego podania do publicznej wiadomości rozporządzenia Rady Ministrów o wprowadzeniu stanu klęski żywiołowej, przekazanego im przez wojewodę właściwego ze względu na siedzibę redakcji lub nadawcy.

Stan klęski żywiołowej może zostać przedłużony na czas oznaczony, w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, po wyrażeniu przez Sejm zgody na to przedłużenie.

Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, znosi stan klęski żywiołowej na całym obszarze jego obowiązywania lub na części tego obszaru przed upływem czasu, na który został wprowadzony, jeżeli ustaną przyczyny jego wprowadzenia.

Zasady działania organów władzy publicznej

1. W czasie stanu klęski żywiołowej organy władzy publicznej działają w dotychczasowych strukturach organizacyjnych państwa i w ramach przysługujących im kompetencji.

2. W czasie stanu klęski żywiołowej działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia kierują:

• wójt (burmistrz, prezydent miasta) – jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono tylko na obszarze gminy,

• starosta – jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednej gminy wchodzącej w skład powiatu,

Kierujący usuwaniem skutków – administracja rządowa

• wojewoda – jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednego powiatu wchodzącego w skład województwa,

• minister właściwy do spraw wewnętrznych lub inny minister, do zakresu działania którego należy zapobieganie skutkom danej klęski żywiołowej lub ich usuwanie, a w przypadku wątpliwości co do właściwości ministra lub w przypadku gdy właściwych jest kilku ministrów – minister wyznaczony przez Prezesa Rady Ministrów – jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednego województwa.

W czasie stanu klęski żywiołowej właściwy miejscowo wójt (burmistrz, prezydent miasta) kieruje działaniami prowadzonymi na obszarze gminy w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia.

W zakresie działań, o których mowa w ust. 1, wójt (burmistrz, prezydent miasta) może wydawać polecenia wiążące organom jednostek pomocniczych, kierownikom jednostek organizacyjnych utworzonych przez gminę, kierownikom jednostek ochrony przeciwpożarowej działających na obszarze gminy oraz kierownikom jednostek organizacyjnych czasowo przekazanych przez właściwe organy do jego dyspozycji i skierowanych do wykonywania zadań na obszarze gminy.

W zakresie działań, o których mowa w ust. 1, wójt (burmistrz, prezydent miasta) może występować do kierowników innych jednostek organizacyjnych niż określone w ust. 2, działających na obszarze gminy, z wnioskami o wykonanie czynności niezbędnych w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia. W razie odmowy wykonania tych czynności lub ich niewłaściwego wykonywania wójt (burmistrz, prezydent miasta) niezwłocznie zawiadamia organ, któremu podlega kierownik lub który sprawuje nadzór nad nim.

Wójt

W zakresie działań, wójt (burmistrz, prezydent miasta niebędącego miastem na prawach powiatu) podlega staroście.

W razie niezdolności do kierowania lub niewłaściwego kierowania działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia wojewoda z inicjatywy własnej lub na wniosek starosty może zawiesić uprawnienia wójta (burmistrza, prezydenta miasta), oraz wyznaczyć pełnomocnika do kierowania tymi działaniami.

W przypadku działań prowadzonych w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej wójt (burmistrz, prezydent miasta) albo pełnomocnik, wykonują czynności kierownicze na właściwym dla siebie obszarze.

Starosta

W czasie stanu klęski żywiołowej właściwy miejscowo starosta kieruje działaniami prowadzonymi na obszarze powiatu w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia.

W zakresie działań, o których mowa, starosta może wydawać polecenia wiążące wójtom (burmistrzom, prezydentom miast niebędących miastami na prawach powiatu), kierownikom jednostek organizacyjnych utworzonych przez powiat, kierownikom powiatowych służb, inspekcji i straży, kierownikom jednostek ochrony przeciwpożarowej działających na obszarze powiatu oraz kierownikom jednostek organizacyjnych czasowo przekazanych przez właściwe organy do jego dyspozycji i skierowanych do wykonywania zadań na obszarze powiatu.

W zakresie działań, starosta może występować do kierowników innych jednostek organizacyjnych niż określone w ust. 2, działających na obszarze powiatu, z wnioskami o wykonanie czynności niezbędnych w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia. W razie odmowy wykonania tych czynności lub ich niewłaściwego wykonywania starosta niezwłocznie zawiadamia organ, któremu podlega kierownik lub który sprawuje nadzór nad nim.

Starosta

W zakresie działań, w przypadkach określonych, starosta podlega wojewodzie.

W razie niezdolności do kierowania lub niewłaściwego kierowania działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia, wojewoda może zawiesić uprawnienia starosty oraz wyznaczyć pełnomocnika do kierowania tymi działaniami.

W tym przypadku, starosta albo pełnomocnik, wykonuje czynności kierownicze na właściwym dla siebie obszarze wobec podmiotów.

Wojewoda

W czasie stanu klęski żywiołowej właściwy wojewoda kieruje działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia na obszarze województwa.

W zakresie działań, wojewodzie są podporządkowane organy i jednostki organizacyjne administracji rządowej i samorządu województwa działające na obszarze województwa oraz inne siły i środki wydzielone do jego dyspozycji i skierowane do wykonywania tych działań na obszarze województwa, w tym pododdziały i oddziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

W zakresie działań, o których mowa wojewoda podlega właściwemu ministrowi.

Wojewoda

W razie niezdolności do kierowania lub niewłaściwego kierowania działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia minister, może zawiesić uprawnienia wojewody, oraz wyznaczyć pełnomocnika do kierowania tymi działaniami.

W przypadku, wójt (burmistrz, prezydent miasta) albo pełnomocnik, starosta albo pełnomocnik, o którym mowa, oraz wojewoda albo pełnomocnik, o którym mowa, wykonują czynności kierownicze na właściwym dla siebie obszarze wobec podmiotów.

MINISTER SWiA

W zakresie działań prowadzonych w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia minister, może wydawać polecenia wiążące organom administracji rządowej, z wyjątkiem Rady Ministrów, Prezesa Rady Ministrów i wiceprezesów Rady Ministrów, a także wydawać polecenia wiążące organom samorządu terytorialnego.

Minister SWiA

W razie odmowy wykonania polecenia lub niewłaściwego wykonywania polecenia przez:

organy administracji rządowej – minister, o którym niezwłocznie zawiadamia Prezesa Rady Ministrów.

organy samorządu terytorialnego – minister, może zawiesić odpowiednie uprawnienia takiego organu oraz wyznaczyć pełnomocnika do wykonywania tych uprawnień, zawiadamiając o tym właściwego wojewodę i Prezesa Rady Ministrów.

Inni Ministrowie

Kierowanie działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia na obszarach i w obiektach jednostek organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej, Ministra Sprawiedliwości, ministra właściwego do spraw zagranicznych oraz ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego lub Szefa Agencji Wywiadu wymaga współdziałania:

organu, o którym mowa w art. 8 pkt 1–3, z właściwymi kierownikami jednostek organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej, Ministra Sprawiedliwości, ministra właściwego do spraw zagranicznych oraz ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego lub Szefa Agencji Wywiadu,

ministra, o którym mowa w art. 8 pkt 4, z właściwym ministrem, Szefem Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego lub Szefem Agencji Wywiadu.

Wojewodowie albo pełnomocnicy, są obowiązani do współdziałania i wzajemnego przekazywania informacji w zakresie zapobiegania skutkom klęski żywiołowej lub ich usuwania.

Podobnie Wójtowie, Burmistrzowie, Prezydenci
i Starostowie.

Współdziałanie

W zapobieganiu skutkom klęski żywiołowej lub ich usuwaniu uczestniczą: Państwowa Straż Pożarna i inne jednostki ochrony przeciwpożarowej oraz centra powiadamiania ratunkowego, o których mowa w art. 14a–14f ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1229, z późn. zm.), Policja, jednostki systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, dyspozytorzy medyczni, jednostki ochrony zdrowia, Straż Graniczna, Morska Służba Poszukiwania i Ratownictwa oraz inne właściwe w tych sprawach państwowe urzędy, agencje, inspekcje, straże

i służby.

Użycie Sił Zbrojnych RP.

Użycie sił zbrojnych

W tym przypadku pododdziały i oddziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej pozostają pod dowództwem przełożonych służbowych i wykonują zadania określone przez wojewodę.

Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi szczegółowe zasady udziału pododdziałów i oddziałów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w zapobieganiu skutkom klęski żywiołowej lub ich usuwaniu, uwzględniając:

rodzaje działań ratowniczych lub prewencyjnych, w których pododdziały i oddziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej mogą brać udział,

sposób koordynowania i dowodzenia ich działaniami,

sposób zapewnienia im zabezpieczenia logistycznego.

Kierujący działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia współpracują ze społecznymi organizacjami ratowniczymi, charytatywnymi, stowarzyszeniami, fundacjami oraz innymi podmiotami działającymi na obszarze ich właściwości, a na wniosek lub za zgodą tych podmiotów koordynują ich działalność.

Zakres ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela

Ograniczenia wolności i praw człowieka
i obywatela w stanie klęski żywiołowej stosuje się do osób fizycznych zamieszkałych lub czasowo przebywających na obszarze, na którym został wprowadzony stan klęski żywiołowej, oraz odpowiednio do osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, mających siedzibę lub prowadzących działalność na obszarze, na którym został wprowadzony stan klęski żywiołowej.

Ograniczenia, mogą polegać na:

1. Zawieszeniu działalności określonych przedsiębiorców,

2. Nakazie lub zakazie prowadzenia działalności gospodarczej określonego rodzaju,

3. Nakazaniu pracodawcy oddelegowania pracowników do dyspozycji organu kierującego działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia,

4. Całkowitej lub częściowej reglamentacji zaopatrzenia w określonego rodzaju artykuły,

5. Obowiązku poddania się badaniom lekarskim, leczeniu, szczepieniom ochronnym oraz stosowaniu innych środków profilaktycznych i zabiegów, niezbędnych do zwalczania chorób zakaźnych oraz skutków skażeń chemicznych i promieniotwórczych,

6. Obowiązku poddania się kwarantannie.

8. Obowiązku stosowania określonych środków zapewniających ochronę środowiska,

9. Obowiązku stosowania środków lub zabiegów niezbędnych do zwalczania chorób zakaźnych zwierząt,

10. Obowiązku opróżnienia lub zabezpieczenia lokali mieszkalnych bądź innych pomieszczeń,

11. Dokonaniu przymusowych rozbiórek i wyburzeń budynków lub innych obiektów budowlanych albo ich części,

12. Nakazie ewakuacji w ustalonym czasie z określonych miejsc, obszarów i obiektów,

13. Nakazie lub zakazie przebywania w określonych miejscach i obiektach oraz na określonych obszarach,

14. Zakazie organizowania lub przeprowadzania imprez masowych,

15. Nakazie lub zakazie określonego sposobu przemieszczania się,

16. Wykorzystaniu, bez zgody właściciela lub innej osoby uprawnionej, nieruchomości i rzeczy ruchomych,

17. Zakazie prowadzenia strajku w odniesieniu do określonych kategorii pracowników lub w określonych dziedzinach,

18. Ograniczeniu lub odstąpieniu od określonych zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, jednakże niepowodującym bezpośredniego narażenia życia lub zdrowia pracownika,

19. Wykonywaniu świadczeń osobistych i rzeczowych

Ograniczenia

Ograniczenia, o których mowa, w stosunku do osób zatrudnionych u pracodawcy, wobec którego został wydany nakaz prowadzenia działalności gospodarczej określonego rodzaju, mogą polegać na:

1) zmianie systemu, wymiaru i rozkładu czasu pracy, w tym wydłużeniu okresu rozliczeniowego do dwunastu miesięcy, na zasadach określonych w Kodeksie pracy,

2) obowiązku pracy w niedziele, święta i dni wolne od pracy wynikające z rozkładu czasu pracy w pięciodniowym tygodniu pracy, w tym wydłużeniu okresu rozliczeniowego do dwunastu miesięcy, na zasadach określonych w Kodeksie pracy,

3) powierzeniu pracownikowi wykonywania pracy innego rodzaju niż wynikający z nawiązanego stosunku pracy; w takim przypadku pracownik zachowuje prawo do dotychczasowego wynagrodzenia, obliczonego według zasad obowiązujących przy obliczaniu wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego.

Ograniczenia, o których mowa, nie mogą być stosowane wobec pracowników młodocianych, osób niepełnosprawnych oraz kobiet w ciąży i karmiących.

Świadczenia osobiste i rzeczowe

 Jeżeli siły i środki, którymi dysponuje wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda albo pełnomocnik, są niewystarczające, można wprowadzić obowiązek świadczeń osobistych i rzeczowych polegających na:

1)   udzielaniu pierwszej pomocy osobom, które uległy nieszczęśliwym wypadkom,

2)   czynnym udziale w działaniu ratowniczym lub wykonywaniu innych zadań wyznaczonych przez kierującego akcją ratowniczą,

3)   wykonywaniu określonych prac,

4)   oddaniu do używania posiadanych nieruchomości lub rzeczy ruchomych,

5)   udostępnieniu pomieszczeń osobom ewakuowanym,

6)   użytkowaniu nieruchomości w określony sposób lub w określonym zakresie,

7)   przyjęciu na przechowanie i pilnowaniu mienia osób poszkodowanych lub ewakuowanych,

8)   zabezpieczeniu zagrożonych zwierząt, a w szczególności dostarczaniu paszy i schronienia,

9)   zabezpieczeniu zagrożonych roślin lub nasion,

10)  pełnieniu wart,

11)  zabezpieczeniu własnych źródeł wody pitnej i środków spożywczych przed ich zanieczyszczeniem, skażeniem lub zakażeniem, a także udostępnianiu ich dla potrzeb osób ewakuowanych lub poszkodowanych, w sposób wskazany przez organ nakładający świadczenie,

12)  zabezpieczeniu zagrożonych dóbr kultury.

Zwolnienie z obowiązku świadczeń.

Od obowiązku świadczeń osobistych zwolnione są:

1)   osoby do 16 roku życia i powyżej 60 roku życia

2)   osoby chore, niepełnosprawne, kobiety w ciąży i kobiety karmiące

3)   osoby sprawujące opiekę nad dziećmi do lat 8, nad chorymi lub osobami niepełnosprawnymi.

W szczególnie uzasadnionych przypadkach wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta, wojewoda albo pełnomocnik może odstąpić od nałożenia lub zwolnić od obowiązków, o których mowa w ust. 1, również inne osoby i podmioty, ze względu na interes publiczny albo wyjątkowo ważny interes danej osoby lub podmiotu.

Wprowadzenie lub zdjęcie ograniczeń

Niezbędne ograniczenia wolności i praw człowieka i obywatela w granicach dopuszczonych w rozporządzeniu Rady Ministrów o wprowadzeniu stanu klęski żywiołowej wprowadza, odpowiednio w zakresie kompetencji wynikających w postaci zarządzenia lub decyzji administracyjnej – SAMORZĄD, w drodze rozporządzenia lub decyzji – Administracja rządowa.

W rozporządzeniu wojewody lub pełnomocnika, zarządzeniu lub decyzji należy podać:

1)   podstawę prawną,

2)   określenie zakresu i rodzaju ograniczeń,

3)   określenie obowiązanych podmiotów,

4)   miejsce, dzień i godzinę osobistego stawiennictwa lub realizacji innych ograniczeń,

5)   czas trwania ograniczeń,

6)   pouczenie o odpowiedzialności karnej lub innych skutkach prawnych naruszenia rozporządzenia, zarządzenia lub decyzji.

Do decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z zastrzeżeniem że:

1)   podlegają one natychmiastowemu wykonaniu z chwilą ich doręczenia lub ogłoszenia,

2)   mogą one być w nagłych wypadkach wydawane ustnie, a następnie niezwłocznie potwierdzane na piśmie,

3)   odwołanie od nich wnosi się w terminie 3 dni od dnia doręczenia lub potwierdzenia na piśmie decyzji wydanej ustnie,

4)   wniesione odwołania podlegają przekazaniu organowi odwoławczemu w terminie 3 dni, a rozpatrzeniu - w terminie 7 dni od dnia doręczenia mu odwołania,

5)   organem wyższego stopnia w sprawach decyzji wydanych przez starostę i wójta (burmistrza, prezydenta miasta) jest wojewoda.

Wojewoda może uchylić w całości lub w części zarządzenie lub decyzję wójta (burmistrza, prezydenta miasta), starosty albo pełnomocników,

 Minister właściwy do spraw administracji publicznej może uchylić w całości lub w części rozporządzenie lub decyzję wojewody albo pełnomocnika.

Kto w czasie stanu klęski żywiołowej nie stosuje się do przepisów i nakazów podlega karze aresztu albo grzywny.

Skład WZZK

Przewodniczący Zespołu – Wojewoda

Zastępca Przewodniczącego Zespołu – Dyrektor Wydziału Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego

Członkowie Zespołu:

1. Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej,

2. Komendant Wojewódzki Policji,

3. Komendant Oddziału Straży Granicznej,

4. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego,

5. Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska,

6. Wojewódzki Lekarz Weterynarii,

7. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny,

8. Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego,

9. Członek Zarządu Województwa,

10. Lekarz Koordynator Ratownictwa Medycznego,

11. Rzecznik Prasowy Wojewody.

Profilaktyka wobec zagrożeń – WZZK - Faza zapobiegania:

• analizowanie i skategoryzowanie wszystkich potencjalnych zagrożeń możliwych do wystąpienia na danym obszarze,

• skatalogowanie i ocena elementów infrastruktury technicznej, środowiska naturalnego oraz grup i środowisk społecznych, szczególnie wrażliwych na skutki klęsk żywiołowych lub zdarzeń o znamionach klęski żywiołowej,

• analiza i ocena funkcjonujących aktów prawnych pod kątem prawidłowości i skuteczności oraz aktualności zawartych w nich rozwiązań prawnych z zakresu bezpieczeństwa powszechnego,

Faza zapobiegania:

• opracowanie projektów aktów prawnych oraz opiniowanie przepisów z zakresu bezpieczeństwa powszechnego, przygotowywanych przez inne instytucje i służby,

• monitorowanie i czynny udział w procesie planowania zagospodarowania przestrzennego, w aspekcie rejonów, obszarów i stref szczególnie podatnych na negatywne skutki klęsk żywiołowych lub zdarzeń o znamionach klęski żywiołowej na terenie województwa,

• planowanie środków finansowych oraz trybu i źródeł ich pozyskiwania, przeznaczonych na finansowanie przedsięwzięć realizowanych we wszystkich fazach prac Zespołu,

• opracowanie koncepcji pozyskiwania środków pozabudżetowych na rzecz wykonawstwa zadań z zakresu bezpieczeństwa powszechnego, realizowanych przez instytucje i służby ratownicze,

• prowadzenie kontroli i nadzoru nad przyjętymi lub przekazanymi do realizacji zadaniami o charakterze prewencyjnym;

Faza przygotowania:

• opiniowanie Planu Zarządzania Kryzysowego i jego aktualizacji,

• bieżące monitorowanie stanu organizacji i możliwości rozwinięcia stanowiska pracy Zespołu w obiekcie zastępczym,

• opracowanie, weryfikacja i aktualizowanie rozwiązań organizacyjno-prawnych oraz technicznych z zakresu komunikacji (łączności) pomiędzy wszystkimi ogniwami organizacyjnymi systemu zarządzania i reagowania kryzysowego, monitorowania zagrożeń i ich skutków, utrzymania w gotowości systemu ostrzegania i alarmowania,

Faza przygotowania:

• przygotowanie zasad wymiany informacji, ich formy i zakresu w relacjach ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi zaplanowanymi do udziału w pracach Zespołu,

• opracowanie, przyjęcie i wdrożenie procedur w zakresie zwracania się o pomoc oraz trybu i zakresu jej udzielania z poziomu wojewódzkiej administracji rządowej oraz szczebla centralnego,

• opracowanie, aktualizowanie i tworzenie zgodnie z potrzebami bieżącymi baz danych teleadresowych, materiałowo – sprzętowych, medycznych, itp. określających wielkość poszczególnych kategorii zasobów ludzkich, środków i materiałów na potrzeby prowadzonych akcji ratowniczych oraz zabezpieczenia potrzeb ludności,

Faza przygotowania:

• planowanie, koordynowanie i udział w realizacji procesu szkolenia struktur reagowania kryzysowego oraz sił ratowniczych,

• przygotowanie warunków i rozwiązań organizacyjno – prawnych zabezpieczających koordynację pomocy humanitarnej dla ludności poszkodowanej,

• określenie zasad i kreowanie polityki informacyjnej z zakresu realizowanych przez Wojewodę i wszystkie elementy organizacyjne systemu zarządzania i reagowania kryzysowego przedsięwzięć na rzecz systemu bezpieczeństwa powszechnego w województwie,

• przygotowanie pakietu aktów prawnych niezbędnych do zabezpieczenia warunków do właściwego kierowania przez Wojewodę działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub zdarzenia o znamionach klęski żywiołowej i ich usunięcia na obszarze województwa,

Faza przygotowania:

• analizowanie przebiegu działań ratowniczych i odbudowy prowadzonych w przeszłości na terenie województwa i poza jego obszarem oraz wyciąganie wniosków zapewniających sprawne i skuteczne prowadzenie działań w przyszłości,

• organizowanie i prowadzenie gier decyzyjnych i ćwiczeń w celu przygotowania członków Zespołu i sił ratowniczych do skoordynowanego i skutecznego prowadzenia działań,

• określanie oraz zabezpieczanie potrzeb materiałowo-technicznych i finansowych niezbędnych do realizacji przyjętych zadań;

Faza reagowania

• podjęcie procesu czynnej koordynacji działań ratowniczych i porządkowo ochronnych prowadzonych przez jednostki organizacyjne zaangażowane w reagowanie kryzysowe na obszarze województwa,

• podjęcie pracy Zespołu w układzie całodobowym,

• uruchomienie systemów, struktur ratowniczych i procedur w celu zabezpieczenia możliwości realizacji funkcji kierowania w warunkach stanu klęski żywiołowej lub zdarzenia o znamionach klęski żywiołowej oraz zarządzania kryzysowego na obszarze województwa lub kraju,

• zabezpieczenie procesu stałej, całodobowej wymiany informacji w zakresie zagrożeń i podejmowanych (podjętych) działań oraz współdziałanie ze służbami (zespołami) innych organów administracji publicznej, resortów, organizacji pozarządowych i społecznych,

• monitorowanie zagrożeń i ich skutków oraz prognozowanie ich dalszego rozwoju,

• wypracowanie optymalnych propozycji decyzji i rozwiązań operacyjno-taktycznych mających na celu właściwe i skuteczne wykorzystanie znajdujących się w dyspozycji sił i środków ratowniczych oraz korygowanie przebiegu działań

Faza reagowania

• korygowanie działań w ramach procesu ewakuacji oraz z zakresu pomocy społecznej i humanitarnej, stworzenia doraźnych warunków do przetrwania osób poszkodowanych, ze szczególnym zwróceniem uwagi na pomoc medyczną i opiekę psychologiczną,

• wyegzekwowanie na wszystkich poziomach zarządzania kryzysowego oraz uruchomienie na szczeblu Wojewody punktów informacyjnych dla ludności,

• koordynacja procedur związanych z dysponowaniem sił i środków na potrzeby akcji ratowniczych ze szczebla centralnego, w tym znajdujących się w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej oraz ze źródeł zagranicznych,

• wprowadzenie w życie pakietu aktów prawnych niezbędnych do zabezpieczenia warunków do właściwego kierowania przez Wojewodę działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub wynikającym z zarządzania kryzysowego i ich usunięcia na obszarze województwa,

• przyjmowanie meldunków i informacji o stanie realizacji poszczególnych zadań,

• opracowywanie raportu z prowadzonych działań;

Faza odbudowy

• nadzorowanie procesu szacowania szkód oraz opiniowanie wniosków uprawnionych organów i instytucji o udzielenie pomocy finansowej i rzeczowej na usunięcie strat i szkód wywołanych klęską żywiołową lub innymi zdarzeniami kryzysowymi,

• zapobieganie powstawaniu wtórnych zagrożeń spowodowanych skutkami klęski żywiołowej lub zdarzeniami kryzysowymi,

• zapewnienie dostatecznych warunków egzystencji ludności poszkodowanej,

• monitorowanie systemu pomocy społecznej oraz dystrybucji środków pochodzących z pomocy humanitarnej na rzecz ludności poszkodowanej,

• monitorowanie możliwości systemu służby zdrowia w zakresie leczenia i rehabilitacji ludności poszkodowanej,

• monitorowanie prawidłowości i skuteczności funkcjonowania instytucji ubezpieczeniowych i procesu wypłat świadczeń odszkodowawczych na rzecz instytucji i osób fizycznych,

• podjęcie przedsięwzięć skutkujących odtworzeniem sił, środków i zasobów służb ratowniczych, do poziomu gwarantującego osiągnięcie ich pełnej gotowości i zdolności do działań,

Faza odbudowy

• koordynowanie i monitorowanie przedsięwzięć realizowanych na wszystkich poziomach administracji związanych z przywróceniem sprawności infrastruktury krytycznej, technicznej, budowlanej, produkcji przemysłowej i usług, oświaty i wychowania, kultury i sztuki,

• koordynowanie i monitorowanie przedsięwzięć realizowanych na wszystkich poziomach administracji związanych z przywróceniem równowagi i bezpieczeństwa ekologicznego i pierwotnego stanu środowiska naturalnego,

• opracowanie projektów prawnych i propozycji zmian organizacyjnych mających na celu podniesienie sprawności i skuteczności działań aparatu administracyjnego, służb ratowniczych i instytucji w warunkach klęski żywiołowej, zdarzenia o znamionach klęski żywiołowej lub innego nadzwyczajnego zagrożenia,

• wnioskowanie o potrzebie aktualizacji planu reagowania kryzysowego,

• opracowanie wniosków Wojewody i wystąpienia o pomoc do Rady Ministrów.