Neofunkcjonalizm w architekturze białoruskiej w latach 1955-1985.

Zmiany w architekturze Białorusi w połowie lat 50tych były związane z powrotem do modernistycznego kierunku i tradycji funkcjonalizmu. Sednem tego okresu są dwie tendencje:

1. Masowe wytwórczo industrialno-standartyzowane budownictwo

2. Przeniesienie akcentu z estetyczno-artystycznej orientacji problematyki na praktycyzm techniczno- ekonomicznego myślenia.

Fundamentem, kamieniem węgielnym takiego industrialno-standartyzowanego budownictwa w mieście staje się uproszczony modernizm, który jest związany z socjalną architekturą konstruktywizmu, z zasadami funkcjonalizmu oraz z estetyką racjonalizmu. Budynki w lekkim stylu, dążenie do otwarcia przestrzeni. Koncepcja przestrzenna tego okresu jest następująca to dążenie do nieograniczonej perspektywy, lekkość i jej dominacja nad masywnością innych budynków. Architekci wykorzystują naturalny krajobraz gdzie ma powstać budynek. Tworzenie kompleksów- zespołowość, systemy budynków w postaci kompleksów, wielopiętrowość i maksymalne oszklenie.

Cechy budynków:

1. Geometryczna przejrzystość połączeń, wszystko wyraźne, jasne

2. Asymetria

3. Konstruktywna czystość, nie ma elementów obciążających.

4. Forma przez, którą widzimy uzasadnienie funkcjonalności i przeznaczenia budynku.

Od historycznego kierunku z jego orientacja na zespołowość okres neofunkcjonalizmu zaczerpnął podejście do miasta jako do całościowego systemu. Dając nowe rozumienie i traktowanie zespołowości. Polegało ono na zauktualizowaniu roli wielopiętrowości budynku. W latach 70tych XX wieku zostaje uformowana koncepcja przestrzennego zagospodarowania miast poprzez system pionowej akcentacji. Z jednej strony estetyka budynków zostaje ograniczona funkcjonalnymi, codziennymi zapotrzebowaniami, ale z drugiej strony zarówno budynki państwowe i mieszkaniowe w większości zostają pozbawione cech dekoru i rozkoszy.