Dawny instrument strunowy, w różnych odmianach popularny na Ukrainie, w Mołdawii, Rumunii i na Węgrzech, a niegdyś również w Polsce. Tradycyjnie kobza zbudowana była z wypukłego korpusu z bardzo krótką szyjką, wykonanego z jednego kawałka drewna, z naciągniętymi na nim kilkoma strunami (od 2 do 12). W zależności od wersji wywodziła się z Bukowiny lub dawnej Grecji. Kobza była ulubionym instrumentem ukraińskich Kozaków, a kobziarze otoczeni powszechnym szacunkiem.

W Polsce często kobzą błędnie nazywane są dudy (błąd wynika ze zbieżności nazwy – dudy podhalańskie noszą nazwę "koza").

Kobza ulubiona była najwięcej na Ukrainie i dlatego Jeżowski pisze:

Zagrawszy skoczno w kobzę Ukraińską,
Ucieszysz się z paniami jak cytrą Hiszpańską.

Instrument strunowy z grupy chordofonów wywodzący się ze starożytnej Grecji. Ma wąski, czworoboczny rezonator, z którego wychodzą dwa łukowate ramiona połączone poprzeczką. Zaopatrzony w 4 do 10 strun. Początkowo pudło rezonansowe złożone było ze skorupy żółwia.

Na lirze grano na dwa sposoby: szarpiąc struny lub uderzając płytką (plektronem).

Lira była jednym z atrybutów Apollina.

Lira da braccio, rozpowszechniona w XVI i XVII w. była instrumentem smyczkowym o pudle rezonansowym zbliżonym w kształcie do skrzypiec, posiadającym 5 strun melodycznych strojonych w kwartach i kwintach oraz 2 struny burdonowe.